Magic Bus (trip three)

MYTHOS "Mythos" (OHR, 1972)

Ένα απ' τα πιο γνωστά συγκροτήματα του kraut rock και της σκηνής του Βερολίνου. Ηχογράφησαν συνολικά έξι άλμπουμ με κλασσικότερο το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με έντονο το πειραματικό στοιχείο, αλλά με πολύ ενδιαφέρουσα δομή και συναρπαστικές συνθέσεις. Η αρχή γίνεται με μια διασκευή στο "Fauerwerksmusik" του κλασσικού Handel, γεγονός που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή (βλέπε ELP). Η συνέχεια επιφυλάσσει τέσσερεις μεγάλες συνθέσεις με αυτοσχεδιασμούς και υπέροχες αλλαγές ρυθμού. Στο "Oriental journey" η μπάντα μας ταξιδεύει με ανατολίτικη διάθεση σε υπέροχα ηχητικά τοπία, όπου το σιτάρ και το φλάουτο δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα.Το επόμενο "Hero's Death" είναι ένα όμορφο τζαμάρισμα όπου θαυμάσιοι χαλαρωτικοί κόσμοι εναλλάσονται με ρυθμικά μπαράζ κιθάρας, με συνολική διάρκεια τα δέκα περίπου λεπτά. Η echo φωνή του Stephan Kaske δίνει ένα παρανοϊκό χαρακτήρα στη σύνθεση αυτή.
Το άλμπουμ κλείνει με την διλογία "Encyclopedia Terra" (Part1&2) με τους Mythos να παρουσιάζουν ένα κολλάζ διαφορετικών ήχων, ιδιαίτερα όμορφα δεμένων μεταξύ τους. Ο αντιπολεμικός χαρακτήρας φαίνεται παντού, αλλά ξεχωρίζουν οι στίχοι στο part 2 ενώ στο part 1 τα αριστουργηματικά εφέ μας παραπέμπουν σε βομβαρδισμούς (σειρήνες) και πεδία μάχης (αυτόματα όπλα) μ' ένα ανατριχιαστικό αλλά συνάμα καταπληκτικό τρόπο. Σίγουρα ένας δίσκος πολύ μπροστά από την εποχή του, που συνεπαίρνει ακόμη και σήμερα.

FREEBORNE "Peak impressions" (Monitor, 1967)

Με μπροστάρηδες τους δύο Ελληνοαμερικάνους Nick Carstolu και Mike Spiros, οι Freeborne ηχογράφησαν το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ, το οποίο οριοθετεί αυτό που ονομάζουμε Boston Sound. Ένα από τα κορυφαία έργα της ψυχεδελικής περιόδου με ασύλληπτες συνθέσεις που συγκλονίζουν και καθηλώνουν κάθε εραστή της περιόδου αυτής και όχι μόνο. Είναι ν' απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να έχει δημιουργηθεί ένα τόσο άρτιο άλμπουμ και να μην είναι ευρέως γνωστό. Εγκεφαλικές συνθέσεις με απίστευτη πλοκή και συνεχή περάσματα που συναρπάζουν. Υπέροχες μελωδίες όπως τα "Land of Diana","Visions of my own" και "A new song for Orestes" συναντούν το εννιάλεπτο τριπάρισμα του "But I must return to Frenzy", ενώ στο "Peak impressions and thoughts" μια υπέροχη μελωδία κορυφώνεται σιγά-σιγά σε ένα ψυχεδελικό παραλήρημα που ξεσπάει με fuzz παραμορφώσεις και σε παρασέρνει σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού και ηχητικής απόλαυσης. Οι πέντε μουσικοί παρουσιάζουν ένα σύνολο δέκα συνθέσεων όπου καμμία σύνθεση δεν μοιάζει με τις άλλες, ενώ παίζουν και πολλά όργανα όπως τσέλο, πιάνο, τρομπέτα, άρπα και άλλα χρωματίζοντας έτσι το τελικό αποτέλεσμα. Θα λέγαμε όμως ότι την παράσταση κλέβουν τα δύο πατριωτάκια μας γιατί υπογράφουν τις περισσότερες συνθέσεις και παίζουν συνολικά έντεκα όργανα! Ένα μνημειώδες έργο το οποίο συγκαταλέγεται μέσα στα δέκα κορυφαία ψυχεδελικά άλμπουμς όλων των εποχών και είναι must για κάθε μουσικόφιλο.

LOVE "Forever changes" (Elektra, 1967)

Μετά από δύο υπέροχα άλμπουμς οι Love κυκλοφόρησαν το "Forever changes", ένα άλμπουμ το οποίο έμελλε να αποτελέσει ένα από τα κλασικότερα της μουσικής. Πράγματι, σ' αυτό το χρονικό σημείο, η έμπνευση του συνθέτη τους Arthur Lee βρίσκεται στο ζενίθ της. Τα έντεκα μουσικά κομμάτια του άλμπουμ είναι αξεπέραστα και διακρίνονται για την ευαισθησία τους και την ευρηματικότητά τους. 'Εχουμε ουσιαστικά να κάνουμε με έντεχνο rock με υπέροχες ακουστικές κιθάρες και τα αιθέρια φωνητικά του Lee να δημιουργούν μεγάλες μουσικές στιγμές. Έτσι τα "And more again", "Old man" και "The red telephone" (όπου τα βιολιά και η υπόλοιπη ορχήστρα μεγαλουργούν) είναι αξεπέραστες μελωδίες και τα mid tempo "You set the scene" και "The good humor man he sees everything like this" διακρίνονται για την απίστευτη ορχηστρική δομή τους. Στα "Bummer in the summer" και "A house is not a motel" η δεκαετία του 60 ζωντανεύει με τον ρυθμό και το feeling του Lee που κυριολεκτικά συγκλονίζει συνθετικά και ερμηνευτικά. Τι να πρωτοπεί κανείς γιαυτό το αριστούργημα της μουσικής; Το "Forever changes" έχει καταξιωθεί στη συνείδηση κάθε ποιοτικού μουσικόφιλου, ενώ πέτυχε και εμπορικά αφού συνεχίζει και πουλάει όσο λίγα άλμπουμς της εποχής του. Μετά απ' αυτό οι Love ηχογράφησαν αλλά τρία άλμπουμ τα οποία δεν ενθουσίασαν και διέλυσαν, ενώ ο Arthur Lee ακολούθησε σόλο καριέρα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

RAW MATERIAL "Raw material" (Evolution, 1969)

Μέσα απ' την ετικέτα της Evolution ξεπήδησαν μερικά άγνωστα συγκροτήματα, τα οποία δημιούργησαν λίγα αλλά αριστουργηματικά άλμπουμς με τεράστια συλλεκτική αξία. Έτσι και η πρώτη προσπάθεια των Raw Material πέρασε αρχικά απαρατήρητη στον μουσικό κόσμο, αλλά αργότερα αναγνωρίστηκε η αξία της και σήμερα αποτελεί ένα απ' τα καλύτερα άλμπουμ του Βρεταννικού underground. Ο δίσκος ξεκινάει με το "Time and illusion" ένα ρυθμικό κομμάτι όπου τα κήμπορντς εναλάσσουν διάφορα ενδιαφέροντα σχήματα. Στη συνέχεια το "I'd be delighted" συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με πινελιές από φλάουτο που παραπέμπουν στους πρώιμους Jethro Tull, αλλά και σαξόφωνο στο τέλος, απ' τον ταλαντούχο Mike Fletcher, ο οποίος είναι απ' ότι φαίνεται η ψυχή του συγκροτήματος και υπεύθυνος και για τα φωνητικά. Είναι άξιο θαυμασμού το ταλέντο και η μουσική παιδεία των μουσικών εκείνης της εποχής, οι οποίοι συχνά έπαιζαν πολλά όργανα και συνέθεταν τις συνθέσεις (και τι συνθέσεις!) χωρίς τα σημερινά μέσα. Οι έξοχοι ήχοι συνεχίζονται και φτάνοντας στο "Traveller man" διαπιστώνουμε ότι τα φωνητικά αλλά και η τεχνοτροπία πλησιάζουν στα αντίστοιχα του μεγάλου Ian Anderson. Μήπως οι Raw Material προϋπήρχαν των Tull; Η μπάντα εδώ αυτοσχεδιάζει με μια εκπληκτική φυσαρμόνικα να κλέβει την παράσταση. Σ' όλη την δουλειά διακρίνουμε ένα μεστό παίξιμο και τους πέντε μουσικούς να δίνουν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό. Οι Raw Material ηχογράφησαν ένα ακόμη άλμπουμ το αδιάφορο "Time is"(Neon) κι ύστερα διαλύθηκαν.


COLLOSEUM II "Electric savage" (MCA, 1977)

Πέντε χρόνια μετά την διάλυση των Colloseum, ο Jon Hiseman αποφάσισε να ξανασχηματίσει το συγκρότημα με την προσθήκη νέων μελών, μεταξύ των οποίων και ο ταλαντούχος κιθαρίστας Gary Moore. Ηχογράφησαν τρία άλμπουμς από τα οποία ξεχωρίζει το δεύτερό τους "Electric savage". Απ' το εξώφυλλο με την πανέμορφη ηλεκτρισμένη κοπέλα μπορεί κανείς να καταλάβει τι θ' ακούσει. Τον περιμένει ένας ηλεκτρικός καταιγισμός, όπου οι η απίστευτη πεντάδα των μουσικών κυριολεκτικά εξαντλεί κάθε όριο δεξιοτεχνίας, έντασης και συναισθήματος στο παίξιμο των οργάνων τους. Ο κάθε φίλος του jazz-rock θα απογειωθεί από τις οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ. Κομμάτια όπως το "The scorch", το "Intergalactic strut"( με το moog συνθεσάιζερ του Don Airey να οργιάζει ), το "Put it this way" αποτελούν σημεία αναφοράς για το ιδίωμα του jazz-rock. Ο Hiseman αποδεικνύει ότι δίκαια θεωρείται ο κορυφαίος ντράμερ του χώρου, ενώ οι επιλογές που έκανε στους μουσικούς, τον δικαιώνουν απόλυτα. Ο Gary Moore δεν χρειάζεται ειδικές συστάσεις, ενώ και οι υπόλοιποι εντυπωσιάζουν με την δεξιοτεχνία τους. Διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο του δίσκου παρατηρεί κανείς ότι το συγκρότημα, μετά από μια κοπιαστική Ευρωπαική τουρνέ το Δεκέμβριο του 1976, μπήκε κατευθείαν στο στούντιο και ηχογράφησε σε συνθήκες live το συγκεκριμένο άλμπουμ! Έτσι το δέσιμο και η αρτιότητα των συνθέσεων αποτελεί πραγματικό επίτευγμα που λίγοι μουσικοί θα μπορούσαν να πετύχουν. Ολοκληρώνοντας την ακρόαση του δίσκου νοιώθεις ηλεκτρισμένος απ' την φοβερή ένταση, αλλά και ανυπόμονος να επαναλάβεις την ακρόαση πολλές ακόμα φορές. Νοιώθεις σαν ένα ηλεκτρικό θύμα της μαγείας των Colloseum II.