Magic Bus (trip two)


ArcadiumARCADIUM "Breath awhile" (Middle Earth, 1969)

Άλμπουμ-θρύλος για το Βρετανικό underground η μοναδική αυτή δουλειά των Arcadium, με όνομα εμπνευσμένο απ' την Ελληνική Αρκαδία, αιχμαλωτίζει με μεγάλη ακρίβεια το κλίμα της παραγωγικότερης ίσως εποχής της rock μουσικής. Οι πέντε μουσικοί πραγματικά έχουν δημιουργήσει ένα έξοχο άλμπουμ με μεστό παίξιμο και καταπληκτικές συνθέσεις. Ο δίσκος ανοίγει με το 11λεπτο "I'm on my way", έναν ψυχεδελικό ύμνο με πολύ καλή δουλειά στην κιθάρα και αιθέρια φωνητικά. Το υπέροχο όργανο ολοκληρώνει όμορφα μια απ' τις μεγαλύτερες στιγμές της Βρετανικής ψυχεδέλειας. Τα "Poor lady" και "Walk on the bad side" είναι επίσης θαυμάσια, ενώ στο "Woman of a thousand years" συναντάμε ένα ακόμα διαμάντι μέσα σε μια έκρηξη ρυθμού. Το άλμπουμ κλείνει με το 10λεπτο "Birth, life and death", όπου η μπάντα αυτοσχεδιάζει και δημιουργεί ένα ρυθμικό ξέσπασμα με την κιθάρα και το όργανο να συναγωνίζονται και να μεγαλουργούν.
Το "Breath awhile" είναι ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ. Η μουσική του θα ενθουσιάσει τον κάθε λάτρη της εποχής εκείνης. Επίσης οι κόπιες βινυλίου αποτελούν κρυφό πόθο κάθε σοβαρού συλλέκτη με αξία που υπερβαίνει τις 300 λίρες στις δημοπρασίες.

OpalEMBRYO "Opal" (Ohr, 1970)

Οι Γερμανοί Embryo είναι ένα απ' τα πιο cult σύνολα του kraut rock, έχοντας μάλιστα ηχογραφήσει 40 και πλέον άλμπουμ. Εξερευνώντας διάφορες μουσικές φόρμες από διάφορα μέρη της γης κατέληξαν στις μέρες μας να χαρακτηρίζονται μια free jazz-world μπάντα. Δεκάδες μουσικοί συνεργάστηκαν με το συγκρότημα ή αποτέλεσαν μέλη του, ένα μόνο όμως παρέμεινε έως σήμερα : η ψυχή τους, ο Christian Burchard. Η μουσική τους περιπλάνηση ξεκίνησε απ' το "Opal" το 1970. Στο άλμπουμ αυτό παρουσιάζουν ένα αμάλγαμα rock και jazz μέσα στο ψυχεδελικό πνεύμα της εποχής. Το ομώνυμο κομμάτι μας εισάγει στον γεμάτο εκπλήξεις κόσμο των Embryo. Κιθαριστική ψυχεδέλεια στο πνεύμα της εποχής με ενδιαφέροντα ηχητικά εφέ απ' τα συνθεσάιζερς, ή υπέροχα βιολιά απ' τους τέσσερις μουσικούςπου πλαισιώνουν το συγκρότημα (κρουστά, έγχορδα). Έντονα jazzy περάσματα (Revolution, Call), διανθίζουν το μουσικό αυτό κλίμα υποδηλώνοντας τη διάθεσή τους να πειραματιστούν με τη jazz, ενώ η avant-garde εμφανίζεται στο "Got no time". Στο "Glockenspiel" ο αυτοσχεδιασμός σε jazz μονοπάτια μονοπωλεί το ενδιαφέρον, όπως το ίδιο συμβαίνει και στο φινάλε 7λεπτο "People from out the space". Το πείραμα των Embryo στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Δημιούργησαν ένα συναρπαστικό δίσκο που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και κυριολεκτικά σε ταξιδεύει σε μονοπάτια που ελάχιστοι το 1970 είχαν διαβεί. Ακόμη αντηχεί στ' αυτιά μου το κολασμένο σαξόφωνο του Edgar Hofmann...


Ultimate SpinachULTIMATE SPINACH "Ultimate spinach" (MGM, 1969)

Συγκαταλέγονται στους κορυφαίους εκπροσώπους του ήχου της Βοστώνης με μεγάλη συνεισφορά στο ψυχεδελικό κίνημα. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο τρίτος τους παρόλο που είναι συνονόματος με τον αριστουργηματικό πρώτο τους Η σύνθεσή τους εδώ είναι ριζικά αλλαγμένη απ' τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Ο εγκεφαλικός συνθέτης τους Ian Bruce-Douglas έχει πια αποχωρήσει, ενώ οι μόνοι εναπομείναντες, η τραγουδίστρια Barbara Hudson και ο ντράμμερ Russ Levine έχουν συγχωνευτεί με μέλη των Chameleon Church. Μ' αυτή τη σύνθεση ηχογραφούν το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους, μια πολύ αξιόλογη δουλειά για τα δεδομένα της εποχής, αλλά όχι στο ύψος των δύο προηγουμένων τους. Ο δίσκος ξεκινάει με μια υπέροχη διασκευή του soul hit "Romeo & Juliet" των Reflections. Στο "Some days you just can't win" τα σόλο της κιθάρας εντυπωσιάζουν για την δομή τους. Η Hudson ανάλαμβάνει δράση στο ονειρικό "Reasons", ενώ στο instrumental "Eddie's rush" τα blues πλημμυρίζουν τα αυλάκια του δίσκου σ' ένα υπέροχο κρεσέντο όπου πιάνο, κιθάρα και φυσαρμόνικα σολάρουν και δημιουργούν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Τέλος στο "Back door blues" η ψυχεδέλεια συναντάει το rock & roll με το πιάνο να θυμίζει τις παλιές καλές μέρες των 50'ς. Ένα άρτιο από όλες τις απόψεις άλμπουμ που όμως είχε την ατυχία να βρίσκεται πάντοτε στη σκιά των δύο πρώτων τους.


Lord Sutch and heavy friendsLORD SUTCH AND HEAVY FRIENDS "Lord Sutch and heavy friends" (Atlantic, 1970)

Ο Lord Sutch ήταν στην δεκαετία του εξήντα ένας cult ήρωας στην Βρετανία με δραστηριότητες που συμπεριλάμβαναν ηχογραφήσεις δίσκων με θέματα τρόμου (Jack the Ripper), συμμετοχή σε συναφείς ταινίες και οτιδήποτε εκκεντρικό γινόταν εκείνη τη θαυμαστή εποχή στην χώρα αυτή. Η παρανοϊκή του προσωπικότητα τον οδηγούσε συχνά σε υπερβολές και ακραίες ενέργειες ενώ θάλεγε κανείς ότι μέχρι αυτόν τον δίσκο περισσότερο θόρυβο έκανε παρά δημιουργούσε κάτι αξιόλογο. Το 1970 αποφάσισε να μαζέψει μερικούς αξιόλογους καλλιτέχνες στο studio και να ηχογραφήσουν κάτι σαν jam session. Με τις γνωριμίες που είχε, μάζεψε την αφρόκρεμα της Βρετανικής σκηνής με ονόματα όπως Jimmy Page (που έκανε και την παραγωγή), Jeff Beck, Nicky Hopkins, Noel Reading, John Bonham και πολλούς άλλους. Το αποτέλεσμα : ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της rock. Οι μουσικοί δεν τζαμάρουν ούτε επικρατεί χαλαρή διάθεση όπως σε παρόμοια άλμπουμ, αλλά όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους ενώ η ηχητική συνοχή είναι εμφανής, νομίζοντας κανείς ότι ακούει ένα «δεμένο» συγκρότημα. Η terror φωνή του «Λόρδου» πλαισιώνει το τραχύ rock των 12 συνθέσεων που υπογράφουν κυρίως ο ίδιος με τον Page, αλλά και οι υπόλοιποι heavy φίλοι. Ένα μοναδικό άλμπουμ στην ιστορία του rock που ακόμη και σήμερα δυστυχώς παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό, ενώ παραδόξως δεν βρίσκεται εύκολα ούτε σε cd.


ArzachelARZACHEL "Arzachel" (Evolution, 1969)

Μέσα απ' τον κατακλυσμό νέων ρευμάτων και τάσεων ο μυστικισμός και ο απόκρυφισμός ήταν μια κατεύθυνση την οποία ακολουθούσαν πολλά συγκροτήματα στα late 60's, μαζί με την υπερβολική συμπάθεια προς τις ανατολικές θρησκείες. Ακολουθώντας αυτά τα μονοπάτια οι Arzachel δημιούργησαν το μοναδικό τους άλμπουμ, βουτηγμένο μέσα στον μυστικισμό και στα παραισθιογόνα της εποχής. Διαβάζοντας στα credits του δίσκου τα παράξενα ονόματα των μουσικών συμπεραίνουμε εύκολα ότι ασχολούνται με την μαγεία. Είναι δε σχεδόν σίγουρο ότι πίσω απ' το όνομα Simeon Sasparella κρύβεται ο δεξιοτέχνης κιθαρίστας Steve Hillage, ο οποίος αργότερα διέπρεψε με τους θρυλικούς Gong, αλλά και σε σόλο καρριέρα. Επίσης πίσω απ' τα υπόλοιπα μυστηριώδη ονόματα κρύβονται οι Egg (Clive Brooks, Mont Campbell και Dave Stewart), το πολύ ενδιαφέρον αυτό πειραματικό συγκρότημα. Οι συνθέσεις κινούνται σ' ένα μουντό ψυχεδελικό κλίμα με ενδιαφέρουσα δομή και υπέροχα συνθεσάιζερς, θυμίζοντας μερικές στιγμές πρώιμους Pink Floyd με υπέροχες μελωδίες που καταλήγουν σε μουσικούς μαραθώνιους στο διάστημα. Πράγματι η αγάπη του Hillage στο space rock είναι διάσπαρτη παντού με αποκορύφωμα το 16λεπτο "Metempsychosis" όπου οι μουσικοί χάνονται μέσα στη δίνη του διαστήματος φορώντας τους ψυχεδελικούς τους μανδύες. Αυτό έγινε και στην πραγματικότητα : το συγκρότημα χάθηκε οριστικά για να αποτελέσει έναν απ' τους κομήτες της rock μουσικής.