Κάτι καλό να ακούσω;
H μηνιαία στήλη στην οποία οι συντάκτες προτείνουν από έναν αξιόλογο, πρόσφατο δίσκο ή επανέκδοση. Συνοδεύεται και από mixtape με τραγούδια των προτεινόμενων δίσκων.
Αντώνης Ξαγάς
Michalis Tsantilas - What you see is just a lie (Self-Released)
Είναι συνάδελφος ο Μιχάλης Τσαντίλας (εδώ δεν πρέπει να πω καλός;), συνάδελφος στη μουσικοκριτική εννοώ, αλλά εδώ και χρόνια περνάει και στην άλλη πλευρά, εκείνη του πρωτογενούς δημιουργού, κουβαλώντας αναπόφευκτα μαζί του εμπειρίες και ακούσματα, αν δεν είσαι περίπτωση Τζέκυλ και Χάυντ δεν είναι εύκολο να διαχωρίσεις τις ιδιότητες. Και αυτό ...περνάει και στον κόσμο. Γιατί με ...with a little (και κάτι παραπάνω) help from his friends (προσοχή: υπονοούμενη επιρροή!), ο Τσαντίλας κάνει αλματώδη πρόοδο από τον πρωτόλειο του δίσκο και σε τούτο το EP κορφολογεί από πολλά και ποίκιλα, ενίοτε όχι και τόσο προφανή άνθη (ακούω μέχρι και Μ83 στο σπουδαίο "Alone again"") σε ένα αποτέλεσμα το οποίο μολαταύτα ακούγεται αισθητικά συνεκτικό. Αν ήταν στα ελληνικά θα μιλούσα για το έντεχνο όπως θα έπρεπε να είναι. Και αν βέβαια το έντεχνο δεν είχε πλέον απαξιωθεί εντελώς... Και αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν... Σάμπως τα ...Αν μας έχουν φάει στο ελληνικό τραγούδι.
Γιώργος Λεβέντης
Lower Dens - Escape from evil (Ribbon Music)
Λίγο πιο ''χαρούμενοι'' από πριν και με το μάτι στραμμένο σε πιο συμβατικές φόρμες, αλλά μην το παρακάνουμε. Η μουσική τους έχει ακόμη τα λίγα έξτρα στρώματα που κάνουν το δίσκο ίσως όχι τόσο καλό όσο το Νοοtropics, αλλά και πάλι αρκετά ιδιαίτερο για να τον κατατάξουμε στο σωρό. Siouxsie παραπομπές, post-Beach House φωνητικά, και το πιο φρέσκο retro που ακούσαμε μέσα στο 2015. Η Hunter ακόμη είναι σαν να ψάχνει κάτι και αυτό είναι είτε το χαμόγελο ως ένοχη απόλαυση είτε το να γράψει κάποια στιγμή το ''Pleasure Victim'' των 10s. Τίποτε από τα δύο δεν πρέπει να μας αφορά σε θεωρητικό επίπεδο, ας μην το βάλουμε και στοίχημα όμως μέχρι να ακούσουμε το οψέποτε αποτέλεσμα.
Χίλντα Παπαδημητρίου
JD McPherson - Let the good times roll (Rounder)
Όποιος πέρασε σε παιδική ηλικία την ασθένεια που αναφέρεται στα ιατρικά εγχειρίδια ως rockin' pneumonia and the boogie-woogie flu, κουβαλάει τα σημάδια της εφ' όρου ζωής. Ως παθούσα ομιλώ. Και αναγνωρίζω το πρόσωπο του JD McPherson έναν ομοιοπαθή μου. Ο γελαδάρης από την Οκλαχόμα παράτησε τα οικογενειακά κοπάδια και τις video-art installation για μια λιγότερο εξεζητημένα artsy δραστηριότητα: την επιστροφή στις ρίζες του r'n'b και του r'n'roll. Η επιτυχία του τράβηξε την προσοχή του Nick Lowe στην αμερικάνικη τουρνέ του. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω - σπεύδω να ξεσκονίσω τα μπλε καστόρινα παπούτσια μου (...και να πετάξω στην πυρά το εξώφυλλο του δίσκου).
Άρης Μπούρας
Cannibal Ox - Blade of the ronin (I.G.C. Records)
Τη στιγμή που ο Jay-Z εγκαινιάζει με άλλους ακριβοπληρωμένους αστέρες της μουσικής βιομηχανίας το Tidal, τη νέα του δηλαδή επιχειρηματική ιδέα που απλά αντιγράφει το Spotify (και πνέει τα λοίσθια στο app store), τη στιγμή που ο Kanye West ανακηρύσσεται από το περιοδικό Time ως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στο σύγχρονο κόσμο, ευτυχώς υπάρχουν ονόματα όπως αυτό των Cannibal Ox για να επαναφέρουν τη Hip Hop μουσική εκεί όπου ανήκει. Το πρώτο ολοκληρωμένο studio άλμπουμ των Νεοϋορκέζων μετά από 14 ολόκληρα χρόνια μπορεί να μην καινοτομεί, ακούγεται όμως απολαυστικά από το πρώτο έως το τελευταίο track. Με τις σημαντικές συμμετοχές των MF Doom, U-God (Wu-Tang Clan), Elzhi, Bill Cosmiq μεταξύ άλλων.
Αντώνης Κλειδουχάκης
Nicolas Jaar - Pomegranates (Other People Records)
Ambient δουλειά που στο άκουσμα της γοητεύεσαι αμέσως με το μουσικό εύρος (από πιάνο άλλων εποχών μέχρι techno βόμβους του σήμερα), τα λεπτομερή, πλούσια στοιχεία της και τον επιμελή, προοδευτικό τρόπο που είναι δομημένα. Ο Jaar έκανε την κυκλοφορία μόνο στο κανάλι του youtube ως alt soundtrack ενός πειραματικού Σοβιετικού φιλμ, συνοδεία της αυθεντικής εικόνας. Η δε εταιρεία που κατέχει τα δικαιώματα του φιλμ απαγόρευσε πλέον την προβολή του εκεί και ποιος τον ακούει τώρα τον Αργύρη, που ούτως ή άλλως δυσκολεύεται, η μουσική να μην έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε κάποια μορφή φυσικού προϊόντος.
Μιχάλης Βαρνάς
Colleen - Captain of none (Thrill Jockey)
Ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας πάνω στη Βιόλα ντα γκάμπα. Οι αυστηροί της κλασσικής θα μας έβαζαν ένα τριάρι στον έλεγχο και θα έστελναν σημείωμα στο σπίτι: "O γιος σας δεν κάνει για αυτό το ωδείο, είναι της ποπ".
Αν έχεις την απορία πως το αρχοντικό όργανο της Αναγέννησης και της Μπαρόκ εποχής, μπορεί να δέσει με ηλεκτρονικά εφέ, τον μινιμαλισμό, αφρικάνικα κρουστά και τον ρυθμό της νταμπ, τότε η Cecile Schott (aka Colleen), είναι ο άνθρωπος σου και το Captain of None, το άλμπουμ σου για τις επόμενες μέρες.
Ελεάνα Γαρίνη
Colin Stetson and Sarah Neufeld - Never were the way she was (Constellation)
Ο σαξοφωνίστας Colin Stetson έχει ώρες πτήσεις με αξιοπρόσεκτους solo δίσκους αλλά έχει συγχρόνως θητεύσει σε μπάντες που γεμίζουν αρένες. Από μια τέτοια μπάντα, τους Arcade Fire προέρχεται η βιολίστρια στη στέγη ...γραμμάτων και τεχνών Sarah Neufeld. Μαζί μαγειρεύουν ένα δίσκο έντασης, τεχνικής και φαντασίας που ξεπερνάει τα όρια των ειδών και μπορεί να αγαπηθεί από αυτιά με κλασσικά, μοντέρνα και μεταμοντέρνα σκουλαρίκια.
Γιώργος Τσαντίκος
The Brian Jonestown Massacre - Musique de film imagine (A Records)
Εάν τελικά όντως υπάρχει κάποιος συμπαντικός κανονισμός που επιτρέπει σε μια μπάντα να κάνει ό,τι της γουστάρει, τότε αυτός πρέπει να φτιάχτηκε για τους Brian Jonestown Massacre. Το Musique de film imagine είναι μια έκπληξη. Έκπληξη σκέτο, όχι "ευχάριστη" ή "δυσάρεστη", γιατί πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουμε απέναντί μας τους BJM.
Και όμως, μετά την πρώτη έκπληξη, το Musique de film imagine στην πορεία της ακρόασης αποκαλύπτεται ως γνήσιο παιδί της μπάντας, ως μια μουσική κίνηση ίσως πιο προοδευτική από τις μέχρι τώρα, ίσως η κατάλληλη στην καμπή μιας εικοσάχρονης μουσικής καριέρας τύπων που η πρώτη εντύπωση που σου δίνουν είναι ότι δεν θέλουν να γίνουν δεινόσαυροι.
Μάριος Καρύδης
John Carpenter - Lost Themes (Sacred Bones)
"Στη Γαλλία θεωρούμαι δημιουργός (auteur), στην Γερμανία ένας κινηματογραφιστής, στην Βρετανία ένας θεματικός σκηνοθέτης και στην Αμερική αλήτης". Αφού αποείδε απ' την σημερινή κινηματογραφική βιομηχανία, ο άρχοντας του τρόμου αποφάσισε να χτυπήσει απ' την πίσω πόρτα. Χαμένα μινιμαλιστικά ηλεκτρονικά θέματα που θα μπορούσαν να είχαν ντύσει οποιαδήποτε ταινία του (π.χ. "The Thing" που επιμελήθηκε ο Morricone;), στέλνουν στα θρανία όλα τα σύγχρονα "μοδάτα" συνθεσάιζερ. Μόνο γι' αυτούς που όταν πιάνει ομίχλη, κρυφοκοιτάνε δειλά κάτω απ' την χαραμάδα της (πίσω) πόρτας.
Αθανάσιος Φωτιάδης
Rats on Rafts - Tape Hiss (Kurious Recordings)
Οι Rats on Rafts βούτηξαν στα ζεστά νερά της garage παρελθοντολαγνείας, αλλά προσηλωμένοι στην αποστολή τους να μολύνουν τα λιμνάζοντα αυτά νερά, πήραν μαζί τους ξυράφια post punk και θορυβώδης 80ς κιθάρες και βολτάρουν ως καρχαρίες, τρομάζοντας του υπόλοιπους Ολλανδούς που κοιτάζουν με έκπληξη μια μπάντα να ανοίγει το δικό της δρόμο προς το άγνωστο. Το Tape Hiss είναι δαιμονισμένο και χύνεται με ορμή προς τα μπροστά χωρίς να γνωρίζει φορμαλισμούς και κανόνες.
Μαριάννα Βασιλείου
The Soft Moon - Deeper (Captured Tracks)
Αν το ένα μεγάλο θέμα της μουσικής είναι ο έρωτας και ο πόνος του χωρισμού, το άλλο είναι ο νιχιλισμός και η ματαιότητα των πάντων. Είναι δύσκολο να επιλέξεις το τελευταίο και να μην το υποβιβάσεις σε εφηβική μελαγχολία, ωστόσο ο Luis Vasquez το καταφέρνει. Γοτθικό pop/ post/ synth punk, παγωμένα και απόμακρα φωνητικά, φουτουριστικός και όχι νοσταλγικός τόνος στα κομμάτια του δίσκου. Ηχογραφημένο στην Ιταλία, στο στούντιο "Hate" (πόσο ταιριαστό!), είναι τρομακτικό - και υπέροχο ταυτόχρονα.
Γιώργος Παπαδόπουλος
Raketkanon - RKTKN #2 (KKK Records)
Νέος δίσκος από τους Βέλγους, που συνεχίζουν με κέφι και μπρίο να προσφέρουν απλόχερα σε όλους εμάς, μίνιμαλ δομημένη, χωρίς πολυλογίες, ιντελεκτουέλ, σκληρή μουσική. Γεφυρώνουν το χάσμα του σκληρού ήχου με το indie κοινό, όμως αυτό στερεοτυπικά τους αγνοεί, όπως πάντα. Ώρες, ώρες μου θυμίζουν τα indie ξαδερφάκια των Botch! Μια υποψία ομοιότητας που από μόνη της φτάνει για να ρίξεις μια αυτιά σε τούτο εδώ το δίσκο.
Μπάμπης Αργυρίου
Ceremony - The L-Shaped Man (Matador)
Δεν ξέρω αν υπήρξε ερωτευμένος μεταξύ των ετών 2006-2012 ο τραγουδιστής τους Ross Farrar, αλλά κι αν υπήρξε, αυτό δεν γλύκαινε τον τραχύ πανκ ήχο τους στα τέσσερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στο παραπάνω διάστημα. (Εκτός κι αν καιγόταν στο σπίτι και ούρλιαζε στο στούντιο για εκτόνωση). Με το που χώρισε όμως (δεν το διάβασα σε lifestyle εφημερίδα αλλά στο δελτίο τύπου της Matador) ο ήχος άλλαξε ριζικά και πλέον interpolίζουν (για να μην αναφέρω παλαιότερο παράδειγμα) στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, ο οποίος αντέχει μερικές ακροάσεις. Διάλεξα το "Root of the World" που θυμίζει τον παλιό τους ήχο και τα... Φλιπεράκια και παράλληλα αναρωτιέμαι τι χωρισμός ήταν αυτός που άλλαξε τόσο τον ήχο ολόκληρης της μπάντας και αν στο μακρινό μέλλον ο Farrar θυμάται με ευγνωμοσύνη την δραπέτισσα μούσα και γελάει. (Διάβάστε ένα ωραίο άρθρο του Δημήτρη Κάζη για μούσες εδώ).
Χρήστος Πελτέκης
Algiers - Algiers (Matador)
Το συγκρότημα που τραγουδά τα gospel της νέας χιλιετίας, που γεφυρώνει τις λέξεις του Faulkner με τις νότες της κιθάρας του Rowland S. Howard, που ξαναπιάνει τέλος το νήμα της μαύρης μουσικής από τα 60's, και βρίσκει ξανά τη χαμένη της τιμή.
Ο δίσκος κυκλοφορεί αρχές Ιούνη και σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα όταν βγει, ως τότε όμως μπορείτε να πάρετε μια πρόγευση από τα πρώτα singles Irony. Utility. Pretext και But She Was Not Flying όπως και από τα Blood και Black Eunuch που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα σαν επτάιντσο και περιλαμβάνονται και μέσα στο LP...που οσμίζομαι ότι θα αφήσει εποχή.
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Squarepusher - Damogen furies (Warp)
Ακούγεται σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει στο μηχανοκίνητο μυαλό του Squarepusher. Η διαφορά όμως στον τελευταίο δίσκο του είναι ότι το παντοτινά αγαπητό του (και σε μας) drum n bass, μεταλλάχτηκε περαιτέρω! Μάλλον καλύτερα να πούμε αναβαθμίστηκε. Τα 3000 άλογα των μηχανών του καταπίνουν ατομική ενέργεια και μεταμορφώθηκαν σε σκληρό κρύσταλλο.