Μάιος 2016

Κάτι καλό να ακούσω;

H ομαδική στήλη που προτείνει καλούς, καινούριους δίσκους. Bonus mixtape με 15 επιλεγμένα τραγούδια

 

Αντώνης Ξαγάς

Teho Teardo & Blixa Bargeld - Nerissimo (Specula)

Nerissimo, ...μαυρότατο δηλαδή χρώμα (κάπου ο Μπαμπινιώτης κόβει φλέβες αυτή τη στιγμή), μεταξύ μας γιατί όχι, κι ας έλεγε το παλιό ντισκόβιο άσμα black is black. Του αρέσουν άλλωστε "εξ απ' ανέκαθεν" (sic) τα μαύρα του Blixa, σε ρούχα, σε μουσική αλλά και σε ...ριζότο(ι) (δείτε το σπαρταριστό στιγμιότυπο από την γερμανική τηλεόραση με τον Blixa καλεσμένο σε μαγειρική εκπομπή να δίνει συμβουλές). Δεύτερη συνεργασία του με τον ιταλό μάστορα, με τον οποίο φαίνεται ότι καλά τα τακιμιάσανε, το εξαίσιο "Still smiling" δεν απέμεινε ένα απλό one night stand αλλά απέκτησε και διάδοχο, στο ίδιο ύφος, στην ίδια πεπατημένη, με τον Teardo να στρώνει τα χαλιά για να πατήσει η multi-culti φωνή του Blixa, σε έναν δίσκο με μαύρα, μαυρότερα και μαυρότατα χρώματα. Διόλου σκοτεινό μολαταύτα...

 

Χίλντα Παπαδημητρίου

Emily Jane White - They Moved in Shadow All Together (Talitres)

Πώς η μελαγχολική και τριανταφυλλένια Emily Jane πέρασε από τις punk και metal κολεγιακές μπάντες στο ύφος της Kate Bush και της Hope Sandoval; Θα σας γελάσω. Για το μόνο που είμαι σίγουρη: τα "αιθέρια" τραγούδια της δεν είναι φούσκες ψευδο-ευαισθησίας. Για παράδειγμα, στο τελευταίο άλμπουμ της διαπραγματεύεται τη συμπτωματολογία του τραύματος, τον τρόπο που αναζητάει η ψυχή για να αντιμετωπίσει τις προσωπικές τραγωδίες. Την εξαιρετικά ευλύγιστη φωνητική γκάμα της συνοδεύουν άλλοτε ένα μοναχικό πιάνο, άλλοτε το αγαπημένο της τσέλο ή μια ηλεκτρική κιθάρα, ενώ το μπάσο και τα κρουστά έχουν τραβηχτεί συνειδητά στο βάθος για να επιτρέψουν στα ηχητικά κενά της ενορχήστρωσης να παίξουν το ρόλο ενός επιπλέον οργάνου (κάτι που έχουμε ξανακούσει, με τελείως διαφορετική μορφή φυσικά, στο άλμπουμ <b>Le Noise</b> του Neil Young). Κι επειδή σε όλα πια πρέπει να δίνουμε ένα όνομα, το ύφος της Emily Jane εντάσσεται στο sadcore. Ωστόσο, τα τραγούδια της δεν είναι η καταθλιπτική μουσική που υπονοεί ο όρος, αλλά μικρές βινιέτες σαν σχόλια της σύγχρονης ανθρώπινης κατάστασης. Όπως το "Black Dove" που διάλεξα για το mixtape, και έχει γραφτεί με αφορμή τα περιστατικά αστυνομικής βίας κατά των μαύρων στις ΗΠΑ.

 

Μαριάννα Βασιλείου

Anohni - Hopelessness (Secretly Canadian)

Μόλις σήμερα που γράφω (6 Μαρτίου) κυκλοφόρησε, μόλις το άκουσα και πραγματικά εντυπωσιάζομαι ιδιαίτερα από το πόσο η dance και η electronica μπορούν να σαρώσουν συναισθήματα και συνειδήσεις. Από τη μεταμόρφωση του Antony σε Anohni, από την κομψή μπαρόκ σε προβοκατόρικη ποπ. Από την εσώτερη έκφραση της transgender προσωπικότητας στην εξωτερική διαμάχη του καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού. Και από το πόσο εύκολα μπορεί να σε κάνει να συγκινηθείς μέχρι δακρύων ΑΥΤΗ η φωνή. Κρυστάλλινη, αρμονική, θεϊκή, σπαρακτική, αγνή, εύθραυστη, μαγική. Με όλο το συναίσθημα του Jeff Buckley, όλη την ένταση της Nina Simone, όλο τον πόνο της Billie Holiday μέσα της. Πόνος και αξιοπρέπεια, δυναμισμός και ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Νιώθω, άρα υπάρχω.

 

Γιώργος Λεβέντης

King Gizzard And The Lizard Wizard - Nonagon Infinity (Fightless)

Θυμάται κανείς τα ''υπερβολικά'' άλμπουμ που όμως έχουν την ποιότητα να μην ακούγονται εντελώς υπερβολικά; Ούτε εγώ, η απενοχοποίηση των πάντων και το κομμάτιασμα προθέσεων και διαθέσεων έφερε ως γνωστόν και τον ανάλογο κυνισμό. Πάντα καλοδεχούμενο, λοιπόν, ένα άλμπουμ των σουρεάλ αυτών τύπων, το τέταρτο σε 18 μήνες ! Ψυχεδελογκαράζ, μεταprog, αξιολάτρευτα χαζό death metal και τα γνωστά kraut πασπαλίσματα έχουμε και σε αυτή την αυτή την προσπάθεια των Αυστραλών. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό, το γελοίο και το αβίαστα εμπνευσμένο, δεν παρουσιάζουν απλά την καλύτερη δουλειά τους, αλλά και έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Ένα άλμπουμ που στο έγκριτο αυτό σάιτ θα παρουσιαζόταν ως επιβεβαίωση της δυνατότητας του αθώου κομματιού του εαυτού μας να εκπλήσσεται και να πιστεύει, αν ο Νίκος Αλέφαντος δε μας είχε δώσει τα εργαλεία να το θέσουμε καλύτερα. Κε σκε σε Τy Segall;

 

Γιώργος Παπαδόπουλος

AmenRa - Alive (ConSouling Sounds)

Με ενοχλεί που από το 2012 που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους στουντιακό δίσκο, οι Βέλγοι μας έχουν γεμίσει με live κυκλοφορίες. Για αυτό και εν γνώσει μου είχα αποφασίσει να αμελήσω τελείως την νέα τους ζωντανή ηχογράφηση (τρίτη στην σειρά). Ευτυχώς τελικά που δεν το έκανα, καθώς το Alive είναι μεν ζωντανή αλλά και ακουστική συνάμα εκδοχή των τραγουδιών τους και έχει μπόλικο ενδιαφέρον. Εδώ,  ο χαρακτηριστικός ηχητικός τους κόλαφος μεταμορφώνεται σε μελωδικά, σχεδόν μειλίχια τραγούδια, πολύ πιο φιλικά στα αυτιά, ειδικά διασκευασμένα για αυτή την περίσταση. Με Πανταχού παρούσα την εσωτερικότητα και την εκ γενετής μαυρίλα των AmenRa τολμώ να πω ότι η μπάντα ακούγεται στα καλύτερα της. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι το Alive εκτελεί χρέη δισκογραφικού συμπληρώματος και σαν τέτοιο ακούγεται. Άλλο ένα ορεκτικό, μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο. Άιντε και με έναν κανονικό δίσκο, επιτέλους.

 

Άρης Μπούρας

Tim Hecker - Love Streams (4AD)

Όγδοο άλμπουμ για τον μουσικοσυνθέτη και παραγωγό από τον Καναδά, ηχογραφημένο στο Reykjavik, με τη συμμετοχή της τοπικής χορωδίας και τη σύμπραξη του σπουδαίου συνθέτη Johann Johannsson. Με τον Tim Hecker να στέκει δικαίως ως μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες των τελευταίων ετών, παρά τις δυσπρόσιτες για το ευρύ κοινό και πνιγμένες σε θόρυβο μελωδίες του. Η πειραματική αναδίπλωση των συνθέσεών του, οι οποίες χρησιμοποιούν τόσο τα ψηφιακά μέσα όσο και όργανα που είναι συνυφασμένα περισσότερο με την κλασική μουσική, δημιουργούν ένα ηχοσύνολο όχι απλά μοναδικό, αλλά στιγμές πραγματικά εξαγνιστικό. Τα συνεχή περάσματα των synthesizer αλλά και των φωνητικών, φέρνουν στον ακροατή τα απαραίτητα ψήγματα ζεστασιάς και ψυχικής ανάτασης.

 

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Ben Watt - Fever Dream (Unmade Road)

Για όλα φταίει η γλυκιά «κατάρα» του αξεπέραστου “North Marine Drive”, που μοιάζει τοίχος πανύψηλος για να τον υπερβείς. Εκτός όμως από «κατάρα», ταυτόχρονα είναι και κληρονομιά, που είδαμε αρχικά να αναβιώνει στο “Hendra” και βλέπουμε να συνεχίζεται στο “Fever Dream”. Ο Ben πλέον βρίσκει την αυτοπεποίθηση να «ξορκίσει» τον ήχο των Everything But The Girl, να τραγουδήσει καλύτερα και να επιστρέψει στην 80’ς ποιητική στιχουργική του, για να καθαρθεί από τα συναισθήματα του παρελθόντος και να σβήσει τις ενοχές για τις αλλαγές που έχουν γίνει πάνω του. Έφτιαξε έναν δίσκο που έχει τη μεγαλοπρέπεια της west coast jazz του “The Thrill Is Gone” (ξέρετε εσείς ποιου, που πάντως δεν είναι ο B.B. King), αλλά και σημαντικά folk και ψυχεδελικά στοιχεία, με τη βοήθεια της δοκιμασμένης ομάδας των Bernard Butler (Suede) και Bruno Ellingham, καθώς και των M.C. Taylor (Hiss Golden Messenger) και Marissa Nadler. Με δυο λέξεις: tender blue.

 

Χρήστος Πελτέκης

Shane Warren Hicks - Acoustic Versions (Bandcamp)

Τσιγκούνικη η συνεισφορά μου αυτό τον μήνα θα έλεγε κανείς, μιας που η πρότασή μου σχετικά με το κάτι καλό που θ’ ακούσετε, έχει να κάνει με ένα ψηφιακό EP τεσσάρων τραγουδιών, και σαν να μην έφτανε αυτό, στα λιγοστά τραγούδια του θα ακούσει κανείς μόνο φωνή και ακουστική κιθάρα.

«Μόνο» έγραψα; Όταν έχουμε να κάνουμε με την ειλικρινή loner ερμηνεία και τη βραχνή φωνή των (Αυστραλών,τι άλλο;) Blackwater Fever* τα λιτά αυτά συστατικά αποδεικνύονται υπέρ αρκετά για λειψά δέκα λεπτά εγγυημένης και σκονισμένης απόλαυσης στα μονοπάτια που χάραξε ο Townes Van Zandt.

* Όσοι αγνοείτε ακόμη τους Blackwater Fever, τόσο το χειρότερο για σας… θα πρότεινα να ξεκινήσετε την ακρόαση των δίσκων τους με τη σειρά που τους κυκλοφόρησαν από το 2006 κι έπειτα, και (αν σας λέει κάτι η λέξη blues) θα αποζημιωθείτε πλουσιοπάροχα.

 

Τάσος Πατώκος

Cemeteries - Barrow (Track and Field Records)

Ο Kyle Reigle από τη Νέα Υόρκη προτίμησε να ηχογραφεί με το όνομα Cemeteries αντί για το δικό του, και το Barrow του 2015 είναι ο τρίτος δίσκος του. Ο Reigle φτιάχνει απόκοσμη dream pop με ακραίες νοσταλγικές διαθέσεις, και το Cicada Howl κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου θυμίζοντας 4AD της δεκαετίας του 90 - σαν ένα μείγμα Red House Painters με Pale Saints. Ένας από τους πιο ταλαντούχους singers / songwriters της νέας γενιάς.

 

Μπάμπης Αργυρίου

David Thomas Broughton - Crippling Lack (Song, By Toad)

Είχα ετοιμαστεί να προτείνω το νέο δίσκο των Teho Teardo & Blixa Bargeld αλλά βλέποντας ότι το πρότεινε άλλος καταφεύγω στην εναλλακτική λύση, το 100λεπτο έπος του "αινιγματικού", "σχεδόν αταξινόμητου", "ιδιοσυγκρασιακού μουσικού" με την "σαγηνευτική, αγγελική φωνή", ο οποίος κατάγεται από την περιοχή του Leeds αλλά πρόσφατα βρέθηκε να ζει στη Σεούλ. Ο δίσκος, μας λέει, του έφαγε 4 χρόνια και ολοκληρώθηκε δι' αλληλογραφίας, αφού οι καλεσμένοι ηχογράφησαν όπου τους βόλευε. Ο Aidan Moffat τη φωνή του στη Γλασκόβη, το ζεύγος Sam Amidon - Beth Orton βιολί και φωνή στο Λονδίνο, ο τσελίστας, ο κοντραμπασίστας και ο ντράμερ στη Γαλλία, ένας πιανίστας στην Pyongyang (!)  κι άλλοι τρεις στο Bristol, το Austin και το Λονδίνο. Χρήσιμοι όλοι αλλά την παράσταση, όπως και στους προηγούμενους δίσκους του κλέβει ο ογκόλιθος David, με την ιδιαίτερη φωνή και το στυλ "ο ψάλτης που τραγουδάει παραδοσιακά φολκ και νανουρίσματα για μεγάλα παιδιά".

 

Μιχάλης Βαρνάς

United Vibrations - The Myth of the Golden Ratio (Ubiquity)

Στο EP τους το 2012, We Never Die, το κουαρτέτο απ’το Λονδίνο – αποτελούμενο απ’τα αδέλφια Ahmad, Kareem, και Yussef Dayes και τον κολλητό τους  Wayne Francis II – γνωστοποιούν τις βασικές τους επιρροές, τον Coltrane, τον Dalai Lama και τον Gill Scott Heron. Οπότε θα ήταν λιγάκι παράδοξο Από μέρους μας, έστω τέσσερα χρόνια αργότερα, να επιμέναμε πως, όχι κύριοι United Vibrations, η βασική σας επιρροή είναι η πολιτική αδιεξόδου των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων στην Ευρώπη.

Στο νέο τους άλμπουμ, μπορείς να χαρακτηρίσεις τον ήχο τους afrobeat αλλά δεν είναι και επαρκής χαρακτηρισμός. Άλλωστε ποια έρευνα απέδειξε πως αναμειγνύοντας στο μίξερ Coltrane, Gill Scott Heron και Dalai Lama φτιάχνεις Fela Κuti; Τα πνευστά τους, περισσότερο εξελίσσουν τα φωνητικά προς ένα πνεύμα spiritual και κοσμικής τζαζ.

 

Μάριος Καρύδης

The Bo-Keys - Heartaches By The Number (Omnivore)

Αν η έννοια του Rhythm ‘n’ Blues έχει βιαστεί κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες, είναι διότι συγκροτήματα σαν τους Bo-Keys δεν υπάρχουν πια. Κατευθείαν απ’ το Μέμφις και στο τρίτο τους μόλις δίσκο, οι πιο αυθεντικοί κληρονόμοι των session bands της Stax και της Hi Records, ξεσκονίζουν μερικά κλασσικά folk και soul άσματα και μαζί με κάποιες υπέροχες, δικές τους συνθέσεις, δημιουργούν τους πιο «Μοντέρνους Ήχους στην Country και… » στη Soul μουσική που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ο «ήχος του Μέμφις» αντηχεί ακόμα μέσα απ’ τα ερείπιά του.

 

Γιώργος Τσαντίκος

Graveyard - Innocence & Decadence (Nuclear Blast)

To στονεροκλάσικ ροκ είναι σαν τα "σουβλάκια των βλάχων": δεν είναι όλα τα σουβλάκια "των βλάχων", σε κάποια η γενική κτητική που δηλώνει το δημιουργό είναι παραπλανητικοί, γιατί κάπως έχει καθιερωθεί ότι "των βλάχων" τα σουβλάκια, είναι τα καλύτερα. H περίπτωση των Graveyard έχει όλα τα ανησυχητικά δείγματα, όπως π.χ. φανατικό κοινό και μόνιμη συναυλιακή παρουσία στην Ελλάδα (δεν είναι κατ' ανάγκη κακό αυτό; απαντώ ότι "Madrugada"), έρχονται από τη Σκανδιναβία, αλλά έχουν και κάμποσα προτερήματα. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι το "Innocence & Decadence" είναι πολύ ώριμο άλμπουμ για τέτοιου είδους συγκρότημα που μετράει σκάρτα 10 δισκογραφικά χρόνια.

 

Αντώνης Κλειδουχάκης

Ash Koosha - I AKA I (Ninja Tune)

Είναι μεγάλη χαρά να με κερδίζει ένας καλλιτέχνης γέννημα, θρέμμα της Τεχεράνης, όχι από διάθεση αντιδιαστολής με κάτι κατεστημένο δυτικό, αλλά περισσότερο για την ελπίδα που γεννιέται όταν βλέπεις νέους ανθρώπους να σπάνε σύνορα ή έστω να δείχνουν ότι έχουν τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Κάτι έχει περάσει και ο τόπος μας από όλα αυτά ή αν θες πιθανώς περνάει ακόμη. Αυτός ο Πέρσης, Λονδρέζος, “πολυμήχανος ήχου” glitcher διαθέτει ένα διακριτικό αυτί προς το παρελθόν με εύρος και παρατηρητικότητα, αλλά τα κύρια, αρχικά χαρακτηριστικά του, είναι το πως αφήνει το ταλέντο του να εμφανίζεται προς τα έξω και η ευχέρεια του στο κτίσιμο των πολυεπίπεδων, ηχητικών ιδεών του. Η δε ισορροπημένη, κατασκευαστική του δεινότητα σε εύπεπτες ή οικίες μορφές φτιαγμένες με πιο δύστροπα υλικά, υποδηλώνει ότι η φαντασία του, αν μη τι άλλο, δεν είναι περιορισμένη και προφανώς θα μας απασχολήσει και στο μέλλον. Το αν θα μπορέσει να φτάσει κάποιους μεγάλους (πχ AmonTobin) δεν το ξέρω και είναι μεγάλα λόγια προς το παρόν, αλλά αν μη τι άλλο στους καιρούς μας η αναγκαιότητα μιας Νέας Σχολής IDM, θα είναι κάτι μόνιμα επίκαιρο για πολλά χρόνια.

 

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Masami Akita - Wattle (Elevator Bath)
 
Κατά καιρούς σε συζητήσεις με ανθρώπους που ασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική παρατηρώ ότι πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι είναι κάτι αρκετά εύκολο, γι΄ αυτό και τη διάλεξαν για να περνούν την ώρα τους πατώντας κουμπάκια και ταλαιπωρώντας τ' αυτιά μας με μια άνευ προηγουμένου στάσιμη συμβατική πρακτική. Ο Masami Akita (πιο γνωστός ως Merzbow) είναι εδώ για να αποδεικνύει συχνά το αντίθετο. Ότι δηλαδή η ευκολία των μέσων δεν ισοδυναμεί και με άρτιο αποτέλεσμα αν δεν "εκπαιδευτείς" κοπιάζοντας για να έχεις μια απίστευτα εντυπωσιακή ικανότητα να τοποθετείς το ένα ηχητικό στρώμα επάνω στο άλλο με τρομακτική ακρίβεια και λεπτότητα έτσι ώστε το θανατηφόρο ηλεκτρογενές παρανάλωμα που πλάθεις να γίνεται μια σύνθεση που μέσα από τον εκκωφαντικό της "θόρυβο" ανακαλύπτεις αέρηδες, θύελλες, τρεχούμενα νερά και γενικότερα μια λυσσομανούσα ambient.