Κάτι καλό να ακούσω;

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Various Artists - Resistance Radio: The Man In The High Castle (30th Century Records)
Καταραμένο αροξόλ... Εκεί που είχα αποφασίσει να γράψω για ένα απλά συμπαθητικό album από τους Τούρκους Jakuzi, με μια synth-new-wave καραμπινάτη hitάρα που, όσο καλοκαιριάζει, θα παίζει σε χιλιάδες εναλλακτικά ή "εναλλακτικά" ηχεία (Koca bir saçmalık), η περιέργεια σκότωσε την... αρχική ιδέα. Διότι από ένα τυχαίο notification βρέθηκα να ακούω το Resistance Radio. Μια συλλογή βασισμένη στη σειρά της Amazon "The man in the high castle", όπου οι σύμμαχοι έχουν χάσει τον WW2 και οι ΗΠΑ επικυριαρχούνται οι μισές από τους Ναζί και οι άλλες μισές από τους Ιάπωνες.
Mια ρετρό (σε σύλληψη, εκτέλεση και ηχοληψία) παραγωγή του Brian Burton (aka Danger Mouse), με 18 60's αγαπημένα διαμαντάκια διασκευασμένα από σύγχρονους (Sharon van Etten, Beck, Sam Cohen, Shins, Angel Olsen, Michael Kiwanuka, Kevin Morby, Karen O κλπ). Οι οποίοι -σχεδόν όλοι- πετυχαίνουν να αναπαράξουν μεν την αισθητική της εποχής, αλλοιωμένη όμως στην υφή της, ώστε στη θέση της τότε ελπίδας (πολιτικής; κοινωνικής; american dream;) να αναπαρίσταται επιτυχώς το σκοτεινό πλαίσιο της αφήγησης της σειράς. Και πολλές στιγμές ακούγονται σαν όντως από ένα κυνηγημένο και παράνομο πειρατικό ραδιόφωνο.
Σημείωση προς τη σύνταξη: Μπορεί να παίξει και το τούρκικο στο mixtape;;;

[Την απάντηση της σύνταξης πρόλαβε ο επόμενος συντάκτης:]

Μιχάλης Βαρνάς
Jakuzi - Fantezi Müzik (City Slang)
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, φανατικός της τουρκικής dream pop και post punk σκηνής, με ευαισθησία στα θέματα παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη γείτονα χώρα, θέλησε με μια συμβολική πράξη να δείξει την υποστήριξη του στην εναλλακτική νεανική κοινότητα η οποία μέσο συγκροτημάτων όπως οι Jakuzi διακηρύσσουν την ελευθερία έκφρασης, σεξουαλικής απελευθέρωσης και ανεξιθρησκίας.
Η επιστροφή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού με το πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη και η ακρόαση του Fantezi Müzik σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ήταν μια πράξη που μας γεμίζει ελπίδα και απαλύνει τον πόνο του αποκλεισμού.
Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, έχοντας αντιγράψει τα τελευταία χρόνια αρκετά πράγματα που αφορούν θέματα τεχνογνωσίας από τον εξάστερο, θα ταξιδέψει για το Final Four της Κωνσταντινούπολης με πούλμαν ακούγοντας στη διαδρομή τη δισκογραφία των Baba Zula. Να της ευχηθούμε καλή τύχη και καλή ακρόαση.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Emel Mathlouthi – Ensen (Partisan)
Δεύτερο δίσκος για την Τυνήσια η οποία έγινε γνωστή για τα τραγούδια διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια των αναταραχών του 2011 στην Τυνησία. Στο “Ensen” πρόχειρα και αυθαιρέτως χαρακτηρίζεται ως “arabic pop” για λόγους ευκολίας αλλά είναι πολύ παραπάνω από αυτό. Τραγούδια τα οποία δένουν αρμονικά την παράδοση με τη μοντέρνα προσέγγιση, διακατέχονται από άψογες δυναμικές και ρυθμικές εναλλαγές, δουλεμένα μέχρι και τη τελευταία λεπτομέρεια. Ένας δίσκος ολοκληρωμένος με σημεία που ακτινοβολούν συνθετική ιδιοφυία. Δίσκος έκπληξη που θα μείνει για τα καλά.

Θανάσης Παπαδόπουλος
Black Angels - Death Song (Partisan)
Συντοπίτες των 13th Floor Elevators (Austin, Texas) και συνεχιστές της garage-psych παράδοσης. Δεν μιλάω για αναβίωση μιας και το είδος δεν σταμάτησε ποτέ να καλλιεργείται, άσχετα αν κατά περιόδους είναι περισσότερο της μόδας. Το 2008 διατέλεσαν για κάποιες συναυλίες και backing band του Roky Erickson (δείτε το Night of the Vampire στο youtube).
Στον πέμπτο πια δίσκο τους, οι Black Angels δεν φοβούνται ούτε το παρελθόν ούτε το παρόν, χρησιμοποιούν τα κλισέ του είδους, echo,  reverb, υπνωτικά riffs κλπ. αλλά αποφεύγουν να ενδώσουν σε εύκολες λύσεις, δίνοντας περισσότερη σημασία στην ουσία απ' ότι στη φόρμα. Το 2017 τους προτιμώ όταν κατεβάζουν στροφές, όπως στο Half Believing. Και μιας και η κουβέντα για psych με κατεβασμένες στροφές, εκείνοι οι Amen Dunes θα βγάλουν κανα δίσκο;

Βασίλης Παυλίδης
Sneaks - It's a Myth (Merge)
Μπάσο, τύμπανα και γυναικεία φωνή, της εμπνεύστριας και δημιουργού Eva Moolchan, από την Washington D.C. Αυτά μόνο περιλαμβάνονται στο It's a Myth και αρκούν για ένα από τα καλύτερα μινιμαλιστικά post punk ακούσματα των τελευταίων μηνών. Κάποιοι μπορεί να ενοχληθούν από τη μονοχρωμία, αλλά προσωπικά τέτοιες μουσικές με ξεσηκώνουν. Μου αρέσουν πολύ τα Look Like That, Hair Slick Back και Devo.

Κώστας Κοντονικόλας
Kissing is a crime – Kissing is a crime (Bandcamp)
Αν ένα είδος μουσικής είναι περισσότερο παρεξηγημένο από την pop, αυτό είναι η pop punk. Άραγε τι είναι αυτό που κάνει pop την punk και τι είναι αυτό που κάνει punk την pop; Για το πρώτο ερώτημα, οι Kissing Is a Crime απαντούν με λιτές μελωδίες και ακίνδυνο στίχο. Για το δεύτερο ερώτημα, η απάντηση έρχεται πιο δύσκολα. Κιθάρες και μπάσο θα μου πεις στην γνωστή -ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει- πρακτική των 3-4 συγχορδιών και λίγου reverb εκεί που πάει να κουράσει το πράγμα πριν τελειώσει στο τρίλεπτο. Αλλά οι KIAC χάνουν πολύ με αυτήν την περιγραφή. Οι κιθάρες είναι εδώ και είναι σημαντικές με τον τρόπο τους. Παίζουν για την ομάδα, όχι για το βραβείο του MVP. Όμορφα μπλεγμένα γυναικεία και αντρικά φωνητικά, ααα και ουυυ και σαλαλαλα μέχρι το επιτρεπτό σημείο. Θα ακούσεις και λίγα βιολιά κάπου και σε κάποια τραγούδια λίγη post-punk. Καλοί είναι. Δεν απαιτείται να είναι όλες οι μπάντες επαναστατικές, ακόμα και οι τιμημένοι αγωνιστές χρειάζεται να ακούν και κάτι ανέμελο κατά τα συντροφικά διαλείμματα. Το Kissing Is a Crime να το ακούσετε, δε θα είναι καθόλου έγκλημα.

Γιώργος Λεβέντης
Fabiano Do Nascimento - Tempo Dos Mestres (Νow-Again Records)
Δεύτερο άλμπουμ από τον Βραζιλιάνο κιθαρίστα και οι ήχοι που μας προσφέρει όχι μόνο συνεχίζουν την αξιόλογη λογική του ντεμπούτου, αλλά πάνε και ένα βήμα παραπέρα. Η κιθάρα υποχωρεί λιγουλάκι και κρουστά, σαξόφωνο και φλάουτο διεκδικούν δειλά τη θέση τους στο προσκήνιο, ενώ και οι συνεισφορές των φίλων του είναι αξιόλογες - ειδικά τα φωνητικά (Carla Hasset, Thalma de Freitas ). Ο συνδυασμός είναι όμορφος και προδίδει λίγη από την κλασική παιδεία του Φαμπιάνου χωρίς να καπελώνει με αχρείαστη πόζα τις μουσικές του αρετές. Αβίαστα υπέροχο, όπως και τα τοπία τα οποία μας φέρνει στο μυαλό, ξεκούραση στις λασπώδεις ακτές μιας λίμνης, με τιτιβίσματα από πουλιά και το κορίτσι σου μοναδική συντροφιά. Είναι τόσο καλός που και οι κροκόδειλοι να εμφανιστούν θα τους καλμάρει.

Μαριάννα Βασιλείου
Timber Timbre – Sincerely, Future Pollution (City Slang)
Οι Timber Timbre σε κάθε άλμπουμ τους πιάνουν δεκαετίες με χρονολογική σειρά, και στην πιο πρόσφατη δουλειά τους έχουν γυρίσει τον ήχο τους στα αγαπημένα πλέον 80’s. Φαζαρισμένα σύνθια και λουστραρισμένα σαξόφωνα, ηλεκτρικές κιθάρες με μπόλικο reverb και φάνκι μελωδίες. Έντονες επιρροές από Bowie της εποχής του Βερολίνου, κλείσιμο του ματιού στον Prince και αναμνήσεις από τον Moroder. Εντυπωσιάζει ο πολιτικός σχολιασμός του άλμπουμ – απ’ ό, τι φαίνεται, η εκλογή του Τραμπ έχει ωθήσει ακόμα και τους μουσικούς που δεν είχαν ποτέ τους ασχοληθεί με την πολιτική ως θεματολογία να στραφούν σε αυτήν. Η noir pop τους όμως μια χαρά μπορεί να ντύσει και αυτή τη θεματική. Όχι μόνο τα συνηθισμένα μισοσκότεινα δωμάτια ξενοδοχείου με τα νέον φώτα απ’ έξω.

Άρης Μπούρας
Arca - Arca (XL)
Αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι του Alejandro Ghersi (κατά κόσμο Arca) και βγαίνει προς τα έξω είναι στιγμές κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικό. Στο τρίτο του άλμπουμ - και μόλις στα 28 του - αναδιπλώνει μια σειρά κομματιών που αναρριχώνται αργά και βασανιστικά στη ραχοκοκκαλιά σου, προσφέροντας ένα από τα καλύτερα - έως τώρα - άλμπουμ του 2017. Πιο μελωδικός αλλά και ρομαντικός από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του, τραγουδώντας στη διάλεκτο της χώρας του Βενεζουέλας, ο μόνιμος κάτοικος Λονδίνου και συνεργάτης των Bjork και FKA Twigs μεταξύ άλλων, εισέρχεται στο χώρο σου με σκοτεινούς, αργόσυρτους ηλεκτρονικούς ήχους και ένα πιάνο που στοιχειώνει τα σωθικά σου.

Μάριος Καρύδης
Loyle Carner – Yesterday’s Gone (AMF)
Ραπάροντας στο ντεμπούτο του με την σοφία ενός GZA, ο Λονδρέζος Loyle Carner, που μόλις πρόσφατα απέκτησε δικαίωμα ψήφου, καταφέρνει να μελοποιήσει το προσωπικό του ημερολόγιο και να μας επαναφέρει στις χρυσές εποχές που το “hip-hop mattered”. Οι ήρεμες soul και jazz ρίμες του ξεχειλίζουν από αγάπη για την οικογένεια και την κοινότητά του που απεικονίζονται στο υπέροχο α λά Sgt. Pepper's εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο τον καθιστά τον καλύτερο αναβιωτή του intelligent hip-hop των a Tribe Called Quest, του Mos Def και των Digable Planets.

Αντώνης Ξαγάς
Blanck Mass - World Eater (Sacred Bones)
Εντάξει, το λογοπαίγνιο είναι τόσο φανερό και εύκολο που είναι σαν να κλέβεις το Χαμόγελο του Παιδιού, αλλά θα το πω... Ο Βenjamin John Power, το ένα από τα δύο κομβία των Fuck Buttons, μας δείχνει τα ...δόντια του. Εντάξει, μεταφορικά το λέω, δεν είναι τα δικά αυτά που κοσμούν το "δεν το λες και όμορφο" εξώφυλλο. Η "λαϊκίστικη" νόιζ ηλεκτρονική μουσική όμως είναι, και αυτό ακούγεται. Κι αν η λέξη ¨λαϊκίστικη" σας ξυπνάει παβλοφικά αρνητικά συναισθήματα, τι θα λέγατε στην προοπτική σε μερικά χρόνια τέτοια "ακραία" ακούσματα να συνιστούν το νέο κέντρο; (διάβαζε: mainstream). Και νομίζω δεν απέχουμε και τόσο πολύ από κάτι τέτοιο...

Αντώνης Κλειδουχάκης
Chino Amobi (Diamond Black Hearted Boy) – Paradiso (NON Worldwide/UNO)
Για το γρήγορο της υπόθεσης, το Paradiso κυκλοφορεί επίσημα σήμερα 5 Μαΐου σε διπλό LP, κασέτα και USB κάρτα. Είναι η πρώτη μεγάλης διάρκειας κυκλοφορία ενός εκ των τριών ιδρυτών της NON, μιας συλλογικότητας από Αφρικανούς καλλιτέχνες της διασποράς που με έδρα την Νέα Υόρκη αποσκοπούν (παραφράζοντας την λιτή αναφορά τους στο site) στο να ξεγυμνώσουν τις ορατές και αόρατες δομές που δημιουργούν αντίπαλους πόλους (δες ρατσισμός) στις κοινωνίες και εξαπολύουν εσωτερικά χτυπήματα στο σύστημα, χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα όπλα. Τη συνέχεια θα αναλάβει η αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Μείνετε στους δέκτες σας για ότι νεότερο.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Diamanda Galas - At Saint Thomas The Apostle Harlem (Intravenal Sound Operations)
Πάντα με πιάνει άκρατος ενθουσιασμός με κάθε δίσκο της Diamanda Galas (και με το δίκιο μου). Τώρα έσπασε το κοντέρ. Όχι μόνο γιατί είχε 9 ολόκληρα χρόνια να βγάλει κάτι, αλλά γιατί ενώ συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τα Μεγάλα Τραγούδια, τα χρησιμοποιεί σαν αφορμή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι απολύτως δικό της, είναι Diamanda Galas. Η γνωστή φράση, ξέρετε, και τον τηλεφωνικό κατάλογο να τραγούδαγε πάλι θα μας έστελνε στο ψυχρό πυρ το εξώτερο, με αυτή την γυμνή φωνή που είναι τώρα πιο πυκνωμένη και πιο στιβαρή. Φωνή που φωσφορίζει, σαν το φάσμα στο κολασμένο εξώφυλλο.

Θανάσης Φωτιάδης
Arca - Arca (ΧL)
Ο Arca φτιάχνει φουτουριστική και παρανοϊκά αισθησιακή μουσική που μόνο στο μέλλον μπορεί πραγματικά να εκτιμηθεί. Εμείς σήμερα μπορούμε μόνο ενστικτωδώς να συλλάβουμε την αξία της. Η φωνή του εντείνει το μυστήριο και δεν κάνει το υλικό πιο προσβάσιμο, αντιθέτως, ο Arca συνεχίζει σε αυτό το άλμπουμ να εμβαθύνει και να σμιλεύει έναν ήχο πραγματικά δικό του.

00:00 Andrew VanWyngarden - Nature Boy
02:42 Jakuzi - Lubunya
06:25 Emel Mathlouthi - Ensen dhaif
10:34 The Black Angels - Half Believing
14:31 Sneaks - Hair Slick Back
16:30 Kissing Is A Crime - Permanent Damages
19:37 Fabiano Do Nascimento - Oya nana
22:34 Timbre Timbre - Bleu Nuit
26:25 Arca - Piel
29:57 Loyle Carner - Ain't Nothing Changed
33:11 Blanck Mass - The rat
39:13 Chino Amobi - Dixie Shrine/Blood of the covenant
48:14 Diamanda Galas - O Death
59:04 Arca - Sin Rumbo