Κάτι καλό να ακούσω;

Τάσος Πατώκος
Marlon Williams - Make way for pove (Dead Oceans)
(...) Έχοντας μια φωνή που παραπέμπει κατευθείαν στη βελούδινη χροιά του Roy Orbison, ο Williams θα μπορούσε να ασχολείται κυρίως με διασκευές χωρίς να ανησυχεί και πολύ αν είναι ικανός ως τραγουδοποιός ή αν θα βρεθεί κάποιος να του γράψει ωραία κομμάτια. Ο κόσμος θα τον άκουγε ούτως ή άλλως, μόνο και μόνο για τις ερμηνείες του. Το γεγονός ότι εκτός από εκπληκτικός ερμηνευτής είναι και χαρισματικός ως συνθέτης τον κατατάσσει δικαιωματικά μεταξύ των πιο σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής μας.

Άρης Καραμπεάζης
Manic Street Preachers - Resistance is futile (Columbia)
(...) Στα κλισέ χέρια των Manic Street Preachers λοιπόν το ροκ εν ρολ μπορεί να ξεψυχάει άβολα αρκετές φορές σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το Resistance Is Futile είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη περί του ότι αρνείται να πεθάνει πρέπει όντως να πεθάνει κάποτε, για να δούμε επιτέλους τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μανιακοί περί της ματαιότητας, μαζευτείτε (ίσως και για τελευταία φορά).

Δημήτρης Δραγούμης
Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp - Sauvage formes (Les Disques Bongo Joe)
Οι OTPMD, από εξαμελές σχήμα μέχρι το 2016 (επί μια δεκαετία) και τρεις εξαιρετικούς δίσκους στο ενεργητικό τους, κατορθώνουν σήμερα να δικαιολογούν απόλυτα το όνομά τους ως πανίσχυρη ορχήστρα με 14 μέλη (έτοιμοι για το προσεχές παγκόσμιο κύπελλο … και με αλλαγές)! Πολυεθνική ομάδα μουσικών, με έδρα το ουδέτερο έδαφος της Γενεύης, αντλούν πολυσυλλεκτικές καλλιτεχνικές προσλαμβάνουσες από τον γαλλικό ντανταϊσμό έως μουσικές επιρροές από δυτικο-αφρικανικές μπάντες, παίζουν κατά τόπους κλασσική μουσική δωματίου (το δωμάτιο δε τους χωρά όμως…), λίγο afro-jazz, περισσότερο avant-pop και post-punk. Προπονητής στα κρουστά ο πολύς Wilf Plum (ex-Dog Faced Hermans), που δίνει και τον τόνο με το μότο της μπάντας: “Fuck Art, Let’s Dance”.

Αντώνης Ξαγάς
Cosmo Sheldrake - The much much how how and I (Transgressive Records)
Ο τύπος ακούει παντού μελωδίες... Στο τραίνο που περνάει, στο ποτάμι που κελαρύζει, στην αγελάδα που μουγκανίζει, λες και όλος ο κόσμος (που είναι και το πραγματικό του όνομα!), ολάκερη η Φύση να είχε ψυχή και μελωδική συνείδηση. Νομίζω μια τέτοια ανιμιστική αντίληψη δεν απέχει και πολύ από τα πραγματικά πιστεύω του λονδρέζου αυτού δημιουργού, που είναι γιός του διαβόητου (και αμφιλεγόμενου) βιολόγου Rupert Sheldrake, που η μαμά του είναι δασκάλα μογγολικών λαρυγγισμών, που ο ίδιος έκανε μαθήματα φωνητικής με τον Bobby McFerrin, που παίζει ένα σωρό όργανα και είδη, που άνετα θα χαρακτηρίζαμε τον δίσκο του σαν ένα ακόμη χιπστερικό patchwork, που όμως έχει τόσο ταλέντο και μουσικότητα που ξεχειλίζει σε κάθε (σχεδόν) τραγούδι.

Μιχάλης Βαρνάς
King Tuff - The other (Sub Pop)
Το είδος ευδοκιμεί στην Αμερική, φταίει η ηλιοφάνεια πιθανόν, τα παρδαλά κουστούμια κι η παράδοση. Σύμφωνα με τον Kyle Thomas aka King Tuff για το "The Other" μπορεί και να ευθύνεται ένα μπλε Σουμπαρού μοντέλο του 1982. Θα έλεγα πως το "The Other" είναι ένας πρώην garage δίσκος που έχει πάει για ψάρεμα στις δυτικές ακτές. Αντί των κοινοτυπιών περί ψυχεδέλειας, θα αρκεστούμε σε απλοϊκούς χαρακτηρισμούς, όπως το κατάλληλο άλμπουμ να συνοδεύσεις μια πράσινη σαλάτα με καρύδια και αβοκάντο, μια παγωμένη λεμονάδα κι όλα αυτά στη ταράτσα σου σε ένα τραπέζι για δύο δίπλα στις κεραίες και τους ηλιακούς θερμοσίφωνες.

Μαρία Φλέδου
Bloody Knives - White light black moon (Bandcamp)
Αν σας έχει λείψει ένα τύπου post-Curve industrial στοιχείο πάνω σε κατά βάση indie μελαγχολία και γνώριμο down-tempo συναίσθημα που φτάνει μέχρι και Tool, μην ανησυχείτε. Οι Bloody Knives εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα χωρίς να αλλάζουν πολύ τον ήχο τους, αυτή τη φορά όμως ελαφρώς πιο ψυχεδελικοί (και τους πάει πολύ) και αναπληρώνουν κάθε φορά αυτό το κενό. Μάλλον τα γνωρίζουν και οι ίδιοι όλα αυτά εξού και η παρουσία του Dean Garcia mix στην limited μετά 7ιντσου κυκλοφορία του "White Light Black Moon". Δηλώνω και πάλι target group.

Μάριος Καρύδης
Shuggie Otis – Inter-Fusion (Cleopatra)
Η επιστροφή του Shuggie έπειτα από 4 δεκαετίες είναι μια χαλαρή, instrumental κυριακάτικη σύμπραξη βιρτουόζων μουσικών στο σπίτι του Otis, όπου χωνεύουν τον μεσημεριανό μουσακά τζαμάροντας ασύστολα. Το funk-blues απλώνεται (άλλοτε στρωτά, άλλοτε απείθαρχα) πάνω στο παραδοσιακό r n’ r και με τη βοήθεια ολίγης soul dressing (αλ- Booker T. Jones), δημιουργούν ένα πιο σύγχρονο “Super Session”. Τα ελάχιστα φωνητικά του Shuggie παραμένουν φρέσκα, ενώ ο εκκωφαντικός και άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος που παράγουν τα δάχτυλά του, υπενθυμίζει πως παραμένει ένας απ’ τους σημαντικότερους μοντέρνους κιθαρίστες. Θαρρείς πως το αριστούργημά του “Inspiration Information” ήταν περσινή ηχογράφηση – όχι βέβαια πως δεν θα μπορούσε.

Ελένη Φουντή
Dylan Carlson - Conquistador (Sargent House)
Ο Dylan Carlson είναι η ψυχή των Earth, μεγάλων μαστόρων του drone-doom είδους. Πέρυσι, μαζί με τον illbient μάγο Kevin Martin (πιο γνωστό ίσως ως The Bug), μας συνέθλιψε σε συμπαγή έρημο με τον δίσκο "Concrete Desert", που γενικά μάλλον δεν άρεσε, αλλά εγώ προσωπικά βρήκα σπουδαίο. Φέτος, γυρίζει στην ίδια έρημο μόνος του, σπάει τα μπετά και βάζει την άμμο στην πρίζα. Το "Conquistador" είναι η πιο αμείλικτη ηλεκτρική americana, η καταβύθιση του κατακτητή στα πιο σκονισμένα τοπία του νότου, εκεί που η αναστατωμένη κιθάρα προφητεύει το κακό σαν μαύρο ιερό κοράκι. Ο πλέον προφανής κινηματογραφικός συνειρμός είναι το "Aguirre" του Werner Herzog, το ξέρω, αλλά το δικό μου μυαλό πέταξε στο "Dead Man" του Jim Jarmusch και την αβάσταχτη μελαγχολία της κιθάρας του Neil Young. Desert blues riffs που ανατριχιάζουν, feedback που γκρεμίζει βουνά, μελωδίες που γδέρνουν, αλυσίδες που τρίζουν, θαμποί ορίζοντες που σβήνουν. Καταραμένα εδάφη, θλιμμένη ομορφιά, ατέρμονη μοναξιά.

Γιάννης Πλόχωρας
The Armed - Only love (No Rest Until Ruin)
Noisecore μπάντα απ' το Μιλγουόκι αποφασίζει μετά από εννιά χρόνια, κι ακόμα περισσότερες ψηφιακές κυκλοφορίες, να εξελιχθεί. Αυτό που προκύπτει είναι πολύ περισσότερες συχνότητες στο πρότερα μουντό άτοναλ ποδοβολητό τους κι ένας ακραίος ήχος που ηχεί ξαφνικά μοναδικός.

Πάνος Πανότας
PS Stamps Back - Μουσική για χαντάκια (1000+1 TiLt)
(...) Η ρετρό αισθητική γίνεται πρωτεύον υλικό και δουλεύεται σαν τέτοιο. Η μελαγχολία του αδιεξόδου των καιρών μορφοποιείται στο επίκεντρο. Οι θόρυβοι κι οι βόμβοι επιμένουν και παραμένουν διότι δεν ζούμε σε αυταπάτες για να πιστέψουμε ότι κάποτε θα φύγουν οριστικά από πάνω μας. Όμως οι λέξεις υπερ- ή υπο-κουλτούρα αδυνατούν να χαρακτηρίσουν επακριβώς το σάουντρακ για την κρίση και την καταστροφή που έχουμε μπροστά μας. Με αυτήν την έννοια, κι ας φαίνεται το ανάποδο, η υπόθεση «Μουσική Για Χαντάκια» δεν θα κλείσει τώρα. Μπορεί στο μέλλον, εφόσον ο κόσμος που ζούμε καλυτερέψει έστω και λιγάκι.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Saint Abdullah – Stars have eyes (PTP)
H Purple Tape Pedigree είναι μια μικρή εταιρεία underground ήχων ηλεκτρονικής μουσικής από την Νέα Υόρκη, που διατρέχεται από ένα γενικότερο ελευθεριακό πνεύμα όσον αφορά κανόνες, φόρμες και γενεαλογία. Προτείνεται το "Celestial Trax–Nothing Is Real" και η συλλογή "Shine (Compilation For Puerto Rico)". H πράσινη κασέτα "Star Have Eyes" είναι η δεύτερη δουλειά των αδερφών Mohammad και Mehdi Mehrabani-Yeganeh, οι οποίοι κατοικούν μια στην Τεχεράνη και μια στο Μπρούκλιν, λειτουργούν ως μεταφραστές ανάμεσα στους δύο κόσμους, με κύριο υλικό ανθρωπογενή field recordings, ενώ ο στόχος τους είναι να αποστοχοποιήσουν από τα μάτια του Δυτικού κόσμου, το μουσουλμανικό πολιτισμικό πεδίο που φέρουν. Πολιτική μουσική του σήμερα, εξορκισμός στην ισλαμοφοβία, χωρίς να δείχνει ανοχή στον ισλαμοφασισμό, μέσω του ακτιβιστικού αυτοσχεδιασμού τους, μετατρέπουν ακόμα και χορευτικά κομμάτια σε ευκαιρία να κοιτάξει κανείς όρθιος το κτήνος.

Θανάσης Παπαδόπουλος
Christina Vantzou - No. 4 (Kranky)
Η ελληνικής καταγωγής, γεννημένη στο Kansas City κι εγκατεστημένη στις Βρυξέλλες Christina Vantzou, εξερευνά στο No. 4 το θέμα του ύπνου. Και πράγματι, η αίσθηση είναι κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ονείρου και πραγματικότητας κλπ. Πιάνο, βιμπράφωνο, καμπάνες, μαρίμπες, άρπα, συνθεσάιζερ, εμφανίζονται κι εξαφανίζονται χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις. Από τα ελάχιστα ambient που δεν με έκαναν να κατεβάσω καντήλια στον Brian Eno, με τα πιο αιθέρια drones που άκουσα τελευταία. Το No. 4 κυκλοφόρησε από την Kranky, όπως και οι προηγούμενοι τρεις δίσκοι της.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Autechre - NTS Session 4 (Warp)
Το τέταρτο μέρος αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου των καλύτερων με διαφορά ηλεκτρονικάριων της Warp και τώρα και πάντα, περιέχει και το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής κομμάτι της δισκογραφίας τους. 58 λεπτά περικαλώ. Εγώ βέβαια εδώ δεν διαλέγω αυτό, ένα μιξ είναι, τι να πρωτοχωρέσει... Διαλέγω το "Mirrage" που είναι ένα 6λεπτο ηλεκτρονικό διαμάντι. Αλλά θα σας τα πω και πιο αναλυτικά για ολόκληρο το "NTS Session" άλλη φορά.

00:00 Marlon Williams - Party boy
02:32 Manic Street Preachers - Liverpool revisited
04:54 Ochestre Tout Puissant Marcel Duchamp - Blow
09:50 Cosmo Sheldrake - Solar waltz
15:37 King Tuff - The other
21:15 Bloody Knives - Hall of mirrors
25:10 Shuggie Otis - Clear power
33:00 Dylan Carlson - Scorpions in their mouths
38:35 The Armed - Witness
41:45 PS Stamps Back - Fukushima
47:17 Saint Abdullah - I'm sad, I'm frightened, I'm angry
54:48 Christina Vantzou - Some limited and waning memory
59:50 Autechre - Mirrage