Κάτι καλό να ακούσω;

Γιώργος Παπαδόπουλος
GOLD - Why Aren't You Laughing? (Artoffact, 2019)
Οι Ολλανδοί GOLD κυκλοφορούν αισίως το τέταρτο τους δίσκο και μπορεί να μην είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό αλλά έχουν ένα μοναδικό χάρισμα, κάθε τραγούδι που γράφουν να μοιάζει τόσο οικείο και πιασάρικο που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως δεν έχουν χτυπήσει μεγαλύτερα ακροατήρια όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξης τους. Το σκοτεινό, riff-άτο, πιασάρικο ροκ τους κυλάει εύκολα στα ηχεία και παρόλη την φιλική μεν, μαυρίλα δε, που εκπέμπουν καταφέρνουν να είναι σε σημεία εθιστικοί και να μην σου φτάνουν οι πρώτες ακροάσεις. Στον νέο τους δίσκο φαίνεται να δέχονται καλύτερα αυτή τους την μαζική πλευρά και γέρνει η πλάστιγγα σε πιο εύκολα ακούσματα χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι χάνουν σε gothic αισθητική και attitude. Δίσκος που ακούγεται δυνατά και πολλές φορές. Ας ελπίσουμε ότι αυτός θα τους βγάλει και στις αγορές.

Άρης Μπούρας
Karen O & Danger Mouse - Lux Prima (BMG, 2019)
Ανήκω στη γενιά που ανδρώθηκε με Yeah Yeah Yeahs και ένιωσε ευφορία πολλάκις χάρη στην ποπ μαεστρία του Danger Mouse (βλέπε Gnarls Barkley, Broken Bells, Danger Doom, Gorillaz κλπ.). Οπότε, μια συνεργασία ανάμεσα στην Karen O, τραγουδίστρια των πρώτων, και τον πολυπράγμονα παραγωγό στάθηκε αρκετή ώστε να πατήσω το play, δίχως δεύτερη σκέψη. Δεν θα ακούσεις κάτι τρομερά πρωτοποριακό ή εκστατικό, δεν θα βρεθείς ανάμεσα σε τραγούδια που πηγαίνουν την μουσική και την τραγουδοποιία παραπέρα, όμως θα νιώσεις εκείνη την οικειότητα και ζεστασιά που σε κάνει να ξεχνάς όλα τα προαναφερθέντα. Ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο, άλλοτε πιο space-rock κι άλλοτε πιο baroque pop, κυλάει όμορφα, με εύθραυστες μελωδίες και έξυπνες ενορχηστρώσεις.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
V.A.- Tokyo Flashback - Psychedelic Speed Freaks (Black Editions, 2019)
Για όλους σχεδόν τους γιαπωνεζομανείς φρηκομουσικόφιλους του πλανήτη, η φράση "Τokyo flash back" σημαίνει πολλά. Είναι το όνομα μιας σειράς συλλογών της σημαντικότερης ετικέτας για τη σύγχρονη μουσική από την Ιαπωνία, της PSF Records, η οποία δημιούργησε ουσιαστικά μια ολόκληρη avant σκηνή (και σχολή) από τη δεκαετία του ‘80 μέχρι και σχετικά πρόσφατα που σταμάτησαν οι δραστηριότητες της. Αυτή εδώ η συλλογή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας φόρος τιμής στην PSF, με ακυκλοφόρητα κομμάτια αντιπροσωπευτικά της αισθητικής και του ύφους της. αλλά και του αποθανόντα Hideo Ikeezumi του ιδρυτή της, διαλεγμένα από τον Masaki Batoh των Ghost. Σημαντική έκδοση για να μην ξεχάσουμε τι εστί experimental rock, τζαζ και γενικώς freak out εκεί που ανατέλλει ο ήλιος.

Mιχάλης Βαρνάς
Ekiti Sound - Abeg No Vex (Crammed Discs, 2019)
Θα αναφέρω δυο λόγους για τους οποίους θεωρώ το ‘Abeg No Vex’ των Ekiti Sound aka CHIF ενδιαφέρον άλμπουμ και τα υπόλοιπα τα αφήνω σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη και ακροατή του MiC.
Πρώτον, είναι το μουσικό είδος που δεν έχει ακριβώς ταυτοποιηθεί και είναι ηλεκτρονικός με αφετηρία την Αφρική αλλά ακούγεται ήδη στα κλαμπ και στο άμεσο μέλλον πιθανόν να κυριαρχήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακούγονται κυρίως τα πιο εμπορικά κομμάτια αν θέλουμε να σκεφτούμε κάπως αισιόδοξα ή τα σκουπίδια αν το θέσουμε κυνικά. To ‘Abeg No Vex’ είναι παραπάνω από θετικό δείγμα με κάποιες αρκετά εμπορικές στιγμές και κομμάτια κατευθείαν για τα κλαμπ όπως είπαμε, διατηρώντας όμως τον ποιοτικό του χαρακτήρα.
Δεύτερον σε κάποιες στιγμές του μου θύμισε το εκπληκτικό άλμπουμ του Felix Laband ‘Deaf Safari’ (2015) το οποίο θεωρώ δίσκο αναφοράς τα τελευταία πέντε χρόνια.
Κλείνοντας αναφέρω και δυο χαρακτηρισμούς που διάβασα για τo Abeg No Vex και τους βρήκα πετυχημένους κυρίως για να σε εντυπωσιάσουν. Afropunkers και Global Diaspora.

Αντώνης Ξαγάς
Pye Corner Audio - Hollow earth (Ghost Box, 2019)
Πώς είναι να φτιάχνεις τη μουσική του …παρελθόντος από ήχους του μέλλοντος; Λίγο παραδοξολογική ακούγεται η διατύπωση, όσο ίσως και ο όρος ρετροφουτουρισμός (και τα εσχάτως μοδάτα παράγωγά του), πάντως θα μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια τόσο τον ήχο της Ghost Box, μιας εταιρίας με κυκλοφορίες αισθητικής ενότητας και ενιαίου οράματος (όπως παλιά), αλλά και του ίδιου του Martin Jenkins. Θα μπορούσα να προσθέσω τώρα λίγες κοινοτοπίες για μουσική για ταινία που ακόμη δεν γυρίστηκε, για προφανείς επιρροές από τον παλιό καλό Βαγγέλη του Blade Runner, ίσως και κάποιο χιουμοράκι για τον τίτλο του δίσκου (τελικά η Γη είναι επίπεδη ή κούφια;) ή για το ψευδώνυμο του δημιουργού (η ουσία είναι μία και ο …μπακλαβάς, η πίτα εν προκειμένω, γωνία). Δεν χρειάζονται όμως νομίζω…

Τάσος Βαφειάδης
Weyes Blood - Titanic rising (Sub Pop, 2019)
Και εκεί που είσαι ήρεμος, χαλαρός και γράφεις κάτι στο λάπτοπ σου, ακούγοντας αδιάφορη μουσική από τα μικροσκοπικά του ηχεία, μεταδίδεται το “Andomeda”. Σταματάς ό,τι κάνεις και αναρωτιέσαι, «Από πού ήρθε αυτό;». Βλέπεις το όνομα Weyes Blood και λες, «Ποια είναι αυτή;» Να με συγχωρέσουν οι γκουρού της alternative σκηνής, αλλά την εν λόγω καλλιτέχνιδα δεν την γνώριζα (εντάξει, είναι το 4ο άλμπουμ της, υπάρχει από το 2011, αλλά… δεν την ήξερα!). Μια αέρινη φωνή από αυτές που συνηθίζαμε ν’ αγαπάμε τις δυο τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, μας δίνει μέσα στην άνοιξη ένα δεμένο ατμοσφαιρικό άλμπουμ. Μια πολύ ωραία δουλειά από μια φρέσκια παρουσία, με αναφορές στον έρωτα, το περιβάλλον και την παιδική της ηλικία.
Ας ελπίζουμε ότι η Natalie Mering, όπως είναι το πραγματικό όνομά της (για ποιο λόγο χρησιμοποιεί ψευδώνυμο είναι ένα άλλο θέμα. Μάλλον είναι ο ιός “Cat Power”!), θα αντέξει στον χρόνο και θα μας προσφέρει ακόμα καλύτερα ακούσματα. Τα χρειαζόμαστε.

Νάνσυ Σταυρίδου
Dido - Still on my mind (BMG, 2019)
Κοντεύουν σχεδόν 2 μήνες από την κυκλοφορία του πέμπτου κατά σειρά άλμπουμ της γλυκύτατης Dido και όπως λέει ο τίτλος του, είναι «ακόμα στο μυαλό μου» και συχνά πυκνά το ακούω. Μια προσγειωμένη, συνειδητοποιημένη και κατασταλαγμένη θα έλεγα μουσική επιστροφή με δύο κομμάτια που τολμώ επίσης να πω ότι είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ. Το μελαγχολικό ‘Hurricanes’ και το γλυκόπικρο ‘Some kind of love’. Άλλωστε οι folk μπαλάντες της πάνε πολύ. Κατά τα άλλα, ο ήχος είναι κατά βάση ηλεκτρονικός, χωρίς εξάρσεις ή πειραματισμούς, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ακόμα και στα πιο dance κομμάτια η απλότητα, η σταθερότητα και η ηρεμία της μελωδικής φωνής της Dido. Ωραία δουλειά.

Χίλντα Παπαδημητρίου
John Paul White - The Hurting Kind (Single Lock, 2019)
Όταν έχεις γεννηθεί στην καρδιά του Νότου, στο Muscle Shoals της Αλαμπάμας, η μαύρη μουσική ποτίζει ανεξίτηλα την ψυχή σου. Αλλά όταν μετακομίζεις στο Λορέτο του Τενεσσή, μαθαίνεις να αγαπάς την, θεωρητικά, τελείως διαφορετική country. Ο John Paul White, πατώντας σε δύο βάρκες, πετυχαίνει να συνδυάσει τις διαφορετικές ρίζες του στο τρίτο προσωπικό άλμπουμ του, μετά το ‘Civil Wars’. To ‘Hurting Kind’, ηχογραφημένο σε μεγάλο βαθμό στο περίφημο στούντιο FAME του Νάσβιλ, κουβαλάει την τεχνική αρτιότητα της πόλης και την «καψούρα» της μουσικής της. Η τραγουδοποιία των 70ς επιστρέφει ήρεμη και προσγειωμένη, τρυφερή αλλά καθόλου αφελής.
Διαλέγω το απλό country βαλσάκι “You Lost Me”, στο οποίο η pedal steel κιθάρα συνοδεύει τον θρήνο του τραγουδιστή μαζί με ένα γλυκό, όσο πιο γλυκό γίνεται, βιολί.

Μαριάννα Βασιλείου
The Rolling Stones – Honk (Universal, 2019)
Έχω δυο δεδομένα υπ’ όψιν μου. Το ένα είναι ότι πρόσφατα τελείωσα τη βιογραφία του Mick Jagger και άκουσα ξανά πολλά από τα κομμάτια των Stones. Το άλλο είναι ότι στο προηγούμενο «Κάτι παλιό καλό να ακούσω;» με θέμα τα 60s, οι Beatles και οι Rolling Stones είχαν αποκλειστεί από τις επιλογές. Ως εκ τούτου, το “Honk” είναι η προφανής μου επιλογή για τον μήνα αυτό. Κομμάτια από όλες τις δισκογραφικές δουλειές του συγκροτήματος από το 1971 και μετά, το ένα καλύτερο από το άλλο και άλμπουμ που δεν χορταίνεται, όσες φορές και να το ακούς.

Ελένη Φουντή
Motorpsycho - The Crucible (Stickman Records/Rune Grammofon, 2019)
ΜΠΑΝΤΑΡΑ. Και, εντάξει, μπαντάρες ξέρουμε κι άλλες, αλλά εδώ μιλάμε για συγκρότημα που μέσα σε 30 χρόνια διαδρομής όχι απλά δεν έχει απογοητεύσει ποτέ, αλλά βρίσκεται και στο δημιουργικό του ζενίθ. Εσείς γνωρίζετε πολλές τέτοιες περιπτώσεις; Ούτε εγώ. Λοιπόν, οι τεράστιοι Motorpsycho από το παγωμένο Trondheim είναι και πάλι ζεστοί σαν κατακόκκινος ήλιος. Έχοντας περάσει στη μακρά τους πορεία από hard rock, grunge, avant jazz, heavy metal, folk, μέχρι και pop μονοπάτια (με χαρακτηριστική άνεση), εδώ εξερευνούν ξανά τον progressive rock ήχο, σε μεγαλύτερο βάθος από ό,τι στο θαυμάσιο "The Tower" (2017), συμπυκνώνοντας άψογα την ιδιοσυγκρασιακή τους σχέση με τα 1970s μέσα σε τρία μόλις κομμάτια. Δεν ξέρω πώς γίνεται να σου τρέχουν από τα μπατζάκια οι Black Sabbath, οι King Crimson, οι Steely Dan, οι Rush, οι Genesis, οι Yes, να περνάς από τις πιο σκληρές prog γραμμές στην ακουστική γλυκύτητα, από τη συμφωνική μεγαλοπρέπεια και τις ογκώδεις κιθάρες στο mellotron, τα διπλά φωνητικά, την τζαζ και την ψυχεδέλεια με τόση αυτοπεποίθηση, να τα λες όλα σε 40 λεπτά και να παραμένεις τόσο μα τόσο ο εαυτός σου. Οι Motorpsycho το κάνουν πάντα, αλλά ειδικά τώρα με το "The Crucible" και τα τρία to-the-point κομμάτια τους νομίζω πως φτάνουν σε επίδειξη δύναμης πλέον. Όχι από πρόθεση. Από γνήσια υπεροχή.

Άρης Καραμπεάζης
Kolida Babo - Kolida Babo (MIC Records, 2019)
(…)Πριν παραδοθούμε πάντως είτε στην υπερηφάνεια για την ελευθεριότητα στην μουσική έκφραση της (όποιας) φυλής, είτε εκ του αντιστρόφου στην δυσπιστία προσέγγισης ήχου και αισθητικής, επειδή ακριβώς μας θυμίζουν την (όποια) φυλή μας, ας ξεκαθαρίσουμε ότι το Kolida Babo είναι ένας πρώτης (έως ανωτάτης θα έλεγα, αν δεν ήμουν κατά τα συνήθη δύσπιστος με τη σειρά μου με τον ενθουσιασμό των πρώτων ακροάσεων, αλλά και πόσους μήνες να τον ακούμε τον δίσκο πια μέχρι να κάτσουμε να γράψουμε δυο πράγματα για να μη χαθούν και τα δικά μας ίχνη;), πρώτης επαναλαμβάνω, λόγω του εύρους της παρένθεσης, τάξης δίσκος για όσους ο συνδυασμός των λέξεων «πνευστά, αυτοσχεδιαστική μουσική και περίεργος-η-ο», σε διάφορους μεταξύ των περαιτέρω συνδυασμούς, αρκεί για να κινήσει τα νήματα, που τελευταία κάπως νωχελικά ταλαντώνονται στην κάθε επόμενη επανέκδοση του τάδε χαμένου spiritual jazz αριστουργήματος από το τρίτο υπόγειο γκαράζ μιας εκκλησίας στη Βόρεια Ντακότα. (…)

Θάνος Φωτιάδης
Sunn O))) - Life Metal (Southern Lord Records, 2019)
Όταν άκουσα ότι ο Steve Albini θα στήσει τα μικρόφωνα για το τελευταίο άλμπουμ των Sunn ήμουν σίγουρος ότι το άλμπουμ θα είναι αυτό με τον καλύτερο ήχο στην 20χρονη ιστορία της μπάντας. Άλμπουμ σαφώς πιο φωτεινό, που δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει (όπως το εκπληκτικό Monoliths & Dimensions του 2009), αλλά εστιάζεται στην ουσία των πραγμάτων. Ήχος που δεν τον ακούς, αλλά ζεις μέσα του και ψάχνεις τα όριά σου. Ήχος μυστικιστικός που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, ακόμα και τις σκέψεις μας.

Μαρία Φλέδου
Sunn O))) - Life Metal (Southern Lord Records, 2019)
Το 'Life Metal' είναι η πρώτη από τις δύο δόσεις SunnO))) για το 2019. Πρόκειται για τέσσερα κομμάτια σε παραγωγή Steve Albini και παρά το ας πούμε inside joke στον τίτλο και δύο ατμοσφαιρικά (ή και 'μυθικά') guest vocals στο intro, δεν υπάρχουν twists ούτε περιθώρια για κάποια αίσθηση τυχαίου αυτοσχεδιασμού. Υπάρχει ήχος με ροή και μέσα του αρμονίες και ρυθμοί που εξελίσσονται με απόλυτο έλεγχο, υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ένα τέλειο performance κλασσικού drone.

00:00 Gold - He is not
04:11 Karen O & Danger Mouse - Woman
07:06 Shizuka - Lunatic pearl
13:14 Ekiti Sound - Lagos lullaby
17:30 Pye Corner Audio - Mindshaft
21:12 Weyes Blood - Andromeda
25:45 Dido – Some kind of love
30:20 John Paul White - You lost me
34:01 The Rolling Stones - Wild horses
39:45 Motorpsycho - Lux aeterna
50:19 Kolida Babo - The Epirus lodge
55:25 Sunn O))) - Between Sleipnir's Breaths