Κάτι καλό να ακούσω;

Άρης Μπούρας

Panda Bear - Panda Bear Meets the Grim Reaper (Domino)

Το καλύτερο ίσως άλμπουμ του Panda Bear, αντισταθμίζει λιγάκι τις τελευταίες μέτριες ηχογραφήσεις των Animal Collective. Μια αριστουργηματική φουτουριστική αφήγηση, που στέλνει τις μελωδικές γραμμές κι αρμονίες των Beach Boys σε διαπλανητική διάσταση. Κι αυτό το "Come To Your Senses", θέλω να ξαπλώσω σ' ένα καταπράσινο γρασίδι και να τ' ακούω αέναα σε μια συνεχιζόμενη λούπα, ατενίζοντας δίχως έννοιες τον ουρανό. Well done Noah!

Αντώνης Ξαγάς

Στέlla - S/T (Inner Ear)

Η ...Pat Benatar και διάφορες άλλες ένδοξες (και κριτικά συκοφαντημένης) δυνάμεις της ποπ mainstream τραγουδοποιίας των 80s τώρα δικαιώνονται. Και αυτό δεν το λέω για καθόλου κακό... Δίσκος με ξεκάθαρες μελωδικές προθέσεις...

Μιχάλης Βαρνάς

Zun Zun Egui - Shackles' Gift (Bella Union)

Οι Zun Zun Egui είναι μια μπάντα από το Μπρίστολ που τα δύο βασικά και ιδρυτικά μέλη (πέντε συνολικά), είναι από τον Μαυρίκιο και την Ιαπωνία. Μία συναυλία τους το 2013 στον Μαυρίκιο, για τον εορτασμό της ανεξαρτησίας τους από Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους το 1968, ήταν η αφορμή και η σπίθα για την δημιουργία του δεύτερου τους άλμπουμ. Ως προς τον χαρακτήρα του Shackles Gift, θα εμπλακούμε άθελα μας, σε φάση δημιουργικής ασάφειας διότι δεν έχει εφευρεθεί ο όρος που θα καλύπτει με μια λέξη, μία ροκ μπάντα, με φανκ πανκ, τροπικάλια, νταμπ και αφρικάνικες επιρροές. Στην παραγωγή συναντάμε τον Andrew Hung των Fuck Buttons.

Θανάσης Φωτιάδης

Ήταν Είναι Και Θα Είναι - Μ' Όλα Τα Χρώματα Στην Τσέπη (επανέκδοση Ειρκτή)

Όταν το άκουσα σε κασέτα θυμάμαι είχα χάσει τα αυγά, τα πασχάλια κι ό,τι (νόμιζα πως) ήξερα για το ελληνικό ροκ. Αινιγματικό και ιδιαίτερο άλμπουμ, ακόμα ψάχνω να καταλάβω πώς ηχογραφήθηκε, πώς στο διάολο γράφτηκαν τέτοιοι στίχοι, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται οι κιθάρες συνεχώς δημιουργώντας παλιρροιακά κύματα καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, πώς ακριβώς τόσα πολλά ετερόκλητα στοιχεία (punk, no wave, noise, surf, pop) αλληλοσυμπληρώνονται, και άλλα τέτοια ερωτήματα που δε θα απαντηθούν ποτέ. Η επανέκδοση αυτή είναι μια ευκαιρία να αντιληφθούμε το πόσο σημαντικό ήταν, είναι και θα είναι αυτό το άλμπουμ για τα ελληνικά 90ς.

Γιώργος Τσαντίκος

of Montreal - Aureate Gloom (Polyvinyl)

Είναι οι of Montreal ό,τι πιο κοντινό διαθέτουμε σήμερα σε Τομ Ρόμπινσον, Ίαν Ντιούρι, ψυχωμένους Blur; Το Aureate Gloom δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, ωστόσο είναι, πέρα από μια δήλωση ότι το entourage του Κέβιν Μπαρνς παραμένει στον αφρό, και μια ανανέωση της συμφωνίας του με το κοινό. Παράλληλα "κλείνει" το μάτι και σε όσους πιθανώς δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα μέχρι τώρα.

Μαριάννα Βασιλείου

Sleater-Kinney - No Cities to Love (Sub Pop)

The girls are back in town, μετά από δέκα χρόνια και το "No cities to love" σφύζει από ζωή, νεύρο, δύναμη, φρεσκάδα και DIY πνεύμα. Φουλ γκαζωμένα τα κορίτσια, βγάζουν ίσως την καλύτερή τους δουλειά, όπου η ορμητικότητα συναντά την εμπειρία. Punk κομμάτια με τη γνωστή επιθετικότητα στην ερμηνεία, έτοιμα να εκραγούν κάθε στιγμή. Τυχόν συντρίμμια θα πάρουν παραμάζωμα κάθε σεξιστή ομοφοβικό δεξιό. Τα riot grrrls έχουν ακόμα (δυστυχώς) λόγο ύπαρξης-και το αποτέλεσμα είναι δίσκοι σαν κι αυτόν.

Μίλτος Τσίπτσιος

UK Subs - Yellow Leader (Captain Oi!)

Punk rock δεινόσαυροι που ξεκίνησαν από το A και έφτασαν (ποιος να το πίστευε) στο Y. (Υπομονή άλλος ένας έμεινε). Δυστυχώς και το Y, όπως και τα πέντε-έξι τελευταία τους (ή μήπως παραπάνω;) απευθύνονται μόνο στους φανατικούς τους οπαδούς, σ' αυτούς που τους ξεκίνησαν και δεν μπορούν να κάνουν πίσω τώρα, στους συλλέκτες και αυτούς που τους εξιτάρει η τάξη των γραμμάτων. Για τους υπόλοιπους, με σειρά προτεραιότητας A,B,C,P,F,G,E.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Consumer Electronics - Estuary English (Dirter Promotions)

Ο Phillip Best, εκτός της συμμετοχής του στον παροξυσμό των Whitehouse, έχει και δικό του πρότζεκτ, τους Consumer Electronics. Σε αυτό το δίσκο μας βομβαρδίζει με ένα ανισόρροπο μείγμα από ηλεκτρονικά (σχεδόν μέχρι techno) μόνο που η πρόθεση του, η αισθητική και η τελική διάθεση, είναι μέσω των φωνητικών τελείως του δρόμου. Καφροειδή πανκ (μη σου πω και στα όρια της ραπ μερικές φορές ουρλιαχτά-ας πούμε πανδαιμονισμένοι Public Enemy), που όμως βγαίνουν με μια αναπάντεχη καθαρότητα σχεδόν κρυστάλλινη (το κρύσταλλο είναι πολύ σκληρό) που εκπλήσσει.

Μάριος Καρύδης

BadBadNotGood & Ghostface Killah - Sour Soul (Lex)

Η ξέφρενη πορεία των Καναδών πιτσιρικάδων με το μπεμπεκίστικο όνομα συνεχίζεται. Αφού πέρυσι σάρωσαν με τον τρίτο (ΙΙΙ) τους δίσκο, φέτος μετουσιώνουν πολύ ώριμα τις τζαζ καταβολές τους σε χιπ-χοπ ρυθμικές ενορχηστρώσεις. Ο μαέστρος αυτής της (καθόλου ξινής) μίξης και μοναδικό μέλος των Wu-Tang Clan που συνεχίζει να πειραματίζεται και να εξελίσσεται μέσω της soul, συνεχίζει στο ύφος του προπέρσινου αριστουργήματος "12 Reasons To Die". Δεν μας απογοητεύει ποτέ ο αγαπημένος Δολοφόνος.

Ελεάνα Γαρίνη

Dutch Uncles - O Shudder (Memphis Industries)

Ολλανδούς θείους δε θα 'θελα, αμερικάνους θα τους προτιμούσα με εμπριμέ πουκάμισα και ντόλλαρζ, όπως στις ελληνικές ταινίες. Για τους Dutch Uncles θα κάνω μια εξαίρεση επειδή παίζουν καλαίσθητη, καλοφτιαγμένη ποπ από αυτές σε που σε γυρνάνε στα 80's αβίαστα και απενοχοποιημένα. Στα συν και η Davidsylvian-ική φωνή που αφήνει βελούδινες πατημασιές στα αυτιά...

Χίλντα Παπαδημητρίου

Lady Lamb the Beekeeper - After (Mom + Pop)

Πίσω από το περίεργο όνομα βρίσκεται η Aly Spaltro από το Μέιν. Η Aly δεν είναι μία ακόμα φέρελπις τραγουδοποιός, κρεμασμένη από τις folk ευαισθησίες που γίνονται όλο και πιο πολύ της μόδας. Έχει ακούσει αρκετό garage και όπου το απαιτούν τα τραγούδια της, ξέρει πώς να ροκάρει δυνατά (Billions of Eyes), ενώ κρατάει ό,τι της χρειάζεται από τη δομή της παραδοσιακής μουσικής (στο Violent Clementine), την οποία όμως ενδυναμώνει με πνευστά. Την παρομοιάζουν με τη Neko Case, μόνο που η κοκκινομάλλα Καναδέζα δεν έχει τον ενορχηστρωτικό τσαμπουκά της Aly στο Heretic. Περισσότερο ανιχνεύει κανείς κάποιες ιδέες από τα δύο προσωπικά άλμπουμ της Eleanor Friedberger (και από τους Fiery Furnaces, φυσικά), κυρίως στον τρόπο που πειραματίζεται με την pop φόρμα και την υπερβαίνει με τις ενορχηστρωτικές λύσεις της. Οι στίχοι της μπορεί να γίνουν πολύ σκοτεινοί (Sunday Shoes), ονειρικά συνειρμικοί (Penny Licks), ή σκέτα ερωτικοί (Milk Duds). Η Lamb Lamb, όπως θέλει να την αποκαλούν πλέον, έχει τσαγανό και δεν το κρύβει. Η φωνή της, οι ενορχηστρώσεις της, οι στίχοι της προαναγγέλλουν κι άλλους δίσκους που δεν φοβούνται να ανακατέψουν τεχνοτροπίες, φόρμες και μουσικά είδη.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Tigran Hamasyan - Mockroot (Νonesuch)

Πιανιστική, ισοπεδωτική (από όπου και να την προσεγγίσεις), μελωδική Nu-Jazz, με Αρμένικες καταβολές που επισφραγίζουν το τεράστιο ταλέντο του Tigran Hamasyan, o οποίος μας ξαναπροσφέρει απλόχερα έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς! Άκου τι γίνεται εδώ από εκτελεστικής & συνθετικής απόψεως και θα καταλήξεις με ανοιχτό το στόμα, να κλαις από θαυμασμό, για αυτό τον απίστευτο 27χρονο.

Μπάμπης Αργυρίου

Dominic Waxing Lyrical - Woodland Casual (Tenement)

Στυλοβάτης τους ο Dominic Harris που ζει στο Εδιμβούργο, συστήνεται ως ποιητής/ περφόρμερ/ τραγουδιστής/ τραγουδοποιός και ρομαντικός ρεαλιστής, και ο οποίος βλέπει εφιάλτες ότι δουλεύει σε τράπεζα ή καταδιώκεται απ' την αστυνομία. Δεύτερος δίσκος δεκαοκτώ χρόνια μετά τον πρώτο, με ροκ, φολκ, καμπαρετζίδικα τραγούδια, όχι μακριά από τους Astronauts, τους Band of Holy Joy και άλλους παρεμφερείς.

Αντώνης Κλειδουχάκης

Matana Roberts - Coin Coin Chapter Three: River Run Thee (Constellation)

Γεμάτη θάρρος και αλήθεια συνεχίζει η Matana Roberts στο τρίτο μέρος του δωδεκάπτυχου coin coin και απελευθερώνει τα πιο πειραματικά της ένστικτα, να κυλίσουν μια μεταμοντέρνα Jazz λιτανεία, μελέτη στο χρόνο και την ιστορία. Θρηνεί την απώλεια και μελετά την πορεία (μουσικά και θεματικά) ως αποτέλεσμα ενός συνεχούς επαναπροσδιορισμού, γεφυρώνοντας παράλληλα μια νέα γλώσσα ώστε το σήμερα να μπορέσει να κοιτάξει κατάματα το χθες και τούμπαλιν.