Κάτι καλό να ακούσω;

0:00 Belako - Fire Alarm
3:54 Basia Bulat - La La Lie
7:25 Andrew Weatherall - The Last Walk
13:10 Cavern of Anti-Matter - Insect Fear
17:52 GoGo Penguin - Smarra
22:37 The Renderers - Seaworthy
26:56 Monoculture - Guadalupe & 4th
33:15 Love Buzzard - Cash
36:30 The James Hunter Six - Satchel Foot
38:55 Saul Williams feat. Emily Kokal - Burundi
42:08 Archy Marshall - The Sea Liner MK 1
44:37 Charles Lloyd & The Marvels - Masters of War
51:55 12z - Speechless Yet Echoing
54:34 Roly Porter - In Flight

Αντώνης Ξαγάς

Belako - Hamen (Mushroom Pillow)
Τα μουσικά τα είδη δεν πεθαίνουν, το 'χουμε ματαπεί πολλάκις, απλά κάποια στιγμή γίνονται παράδοση, οι φόρμες παγιώνονται και σχηματίζονται ...οπισθοδρομικές κομπανίες οι οποίες παίζουν (ή προσπαθούν να παίξουν) σαν τους παλιούς, να κάνουν revival που λένε, το ροκ σάμπως έχει πλέον αρχίσει να μπαίνει σε αυτή την κατηγορία, πόσο μάλλον το υποσύνολο που αποκαλείται (ακόμη;!) ποστ πανκ. Μια τέτοια κομπανία συνθέτουν τα Βασκόπουλα αυτά, 2 αγόρια 2 κορίτσια από την Μπισκάγια (η οποία για κάποιο λόγο μου φέρνει στον νου Καββαδία), κι εμείς γουστάρουμε Βάσκους και αυτονομιστές, γουστάρουμε εξώφυλλο με ακούρευτο ...αγριόχοιρο, γουστάρουμε ωραίες κιθάρες που ξεσπάνε όταν πρέπει και new wave σύνθια που τις απαλαίνουν, γουστάρουμε που δεν μιμούνται (επιτέλους) την Siouxsie, και που δεν φωνάζουν να γίνουν σώνει και καλά loud εξοργισμένες, δεν γουστάρουμε βέβαια που ο δίσκος βγαίνει άνισος στο ζύγι, (ξανα)γουστάρουμε όμως με κομματάρες όπως το Nomad, το Crime ή το Fire Alarm.

Γιάννης Πλόχωρας

Basia Bulat - Good Advice (Secret City)
Ταγμένος να χώνομαι βαθιά όπως πάντα μες στην αναζήτηση νέας, πρωτάκουστης, ψαγμένης μουσικής που να στα τσιτώνει όλα και να στα δίνει στο χέρι να καείς, έβαλα μια μαλακία να παίζει στο repeat, ενώ πάλευα με τα καινά δαιμόνια της μουσικής πρωτοπορίας των φόρουμ και των τόρεντς, των μπλογκς και των σάιτς. Και τελικά, αφού μπαίνει κι η Άνοιξη, θα σας προτείνω τον ολόφρεσκο τέταρτο, ξεδιάντροπα ποπ δίσκο της Μπάσσα Μπούλατ, που είναι πανέμορφος, ελαφρύς, κοριτσίστικος και uplifting σαν τη ίδια, είναι η μαλακία που σας έλεγα. Κόλλησε στο repeat, την πρωτοπορία μου μέσα.

Μιχάλης Βαρνάς

Andrew Weatherall - Convenanza (Rotters Golf Club)
Συνήθως όταν οι παραγωγοί ηχογραφούν προσωπικές δουλειές κερδίζουν την προσοχή των ακροατών. Μπορεί να συμβαίνει κι από απλή περιέργεια, αν και τα τελευταία πολλά χρόνια το όνομα του παραγωγού έχει κερδίσει πόντους σε ενδιαφέρον κοινού. Πρόσφατα άκουγα για την δισκοθήκη ενός dj, τακτοποιημένη αλφαβητικά βάση των παραγωγών. Ο Andrew Weatherall - The Major ή Lorde Sabre παλιότερα - με το Convenanza θα υποχρεώσει και τους δύσπιστους όσον αφορά την καλλιτεχνική υπόσταση ενός dj ή remixer, σαν και του λόγου του, να τον αντιμετωπίσουν με την δέουσα προσοχή. Είναι ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ κυρίως ή μήπως ένα post funk punk; Νομίζω πως λίγη σημασία έχει, ή αλλιώς, δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Για αυτό υπάρχει και το mixtape.

Γιώργος Λεβέντης

Cavern of Anti-Matter - Void Beats / Invocation Trex (Duophonic)
O Tim Gane επιστρέφει και πάλι με τους Joe Dilworth και Ηolger Zapf. Aυτό που κατά βάση κάνουν στα περίπου 70 λεπτά του άλμπουμ είναι να αντιλαμβάνονται τους Νeu! σαν έναν μεγάλο διάδρομο μέσω του οποίου μπαινοβγαίνουν από την αυλή του πειραματισμού σε αυτή του πιο παραδοσιακού οργανικού ηλεκτρονικού ήχου που βρίσκεται στο DNA του Gane. Σε καμία περίπτωση αβαντγκάρντ, αλλά και σπανίως στρωτό (οι ξεκάθαρες μελωδικές στιγμές είναι μειοψηφία) θέλει λίγη κοπτοραπτική όσον αφορά τη διάρκειά του, αλλά κυλάει γενικά αποτελεσματικά. Η βοήθεια των καλεσμένων (Sonic Boom, Bradford Cox, Jan St. Werner) είναι εκλεκτή. Ένα από τα διακόσια περίπου άλμπουμ που ακούμε κάθε χρόνο να χρησιμοποιούν το kraut σαν λεωφορείο που μας πάει βόλτα από το ροκ στο dancefloor χωρίς να μας παρκάρει πουθενά, αλλά ένα από τα δέκα που το κάνει όσο καλά θα ήθελε.

Μαριάννα Βασιλείου

GoGo Penguin - Man Made Object (Blue Note)
Το λες και αγνή (σύγχρονη) τζαζ - για κάποιον λόγο φαντάζομαι ότι κυκλοφορεί ο δίσκος αυτός από την Blue Note. Μετά από όλο αυτό το ανακάτεμά της με rap, soul και κάθε άλλο είδος μουσικής, το "Man Made Object" αποτελεί μια πολύ ευχάριστη αλλαγή: γκρουβάτο, με το πιάνο μπροστά, έντονο μπάσο και ενίοτε φρενήρη κρουστά. Δεν έχει κάποιο κομμάτι-κράχτη (αν και σοβαρή υποψηφιότητα για κάτι τέτοιο θέτουν το "Smarra" και το "Unspeakable Worlds"), και αυτό απαιτεί την ενιαία ακρόαση του δίσκου, χωρίς διακοπές και χωρίς να κάνεις άλλες δουλειές ταυτόχρονα. Ταυτόχρονα βέβαια, ο δίσκος σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να χορέψεις - και αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο καταπληκτικό θα ήταν να άκουγες αυτόν τον δίσκο παιγμένο ζωντανά από το συγκρότημα. Ναι, μια χαρά μπορείς να χτυπηθείς και με τζαζ.

Μπάμπης Αργυρίου

The Renderers - In the Sodium Light (Ba Da Bing!)
Από το νεοζηλανδέζικο Christchurch, πρώτος δίσκος πριν 25 χρόνια στη Flying Nun, βασικά και αναντικατάστατα μέλη η Maryrose Crook και ο σύζυγος Brian Crook οι οποίοι παίζουν κιθάρες και μοιράζονται τα φωνητικά όπως π.χ. οι Walkabouts. Στον παρόντα δίσκο μικροφωνίζει περισσότερο η Maryrose, υπάρχουν μεγάλα οργανικά χασίματα, κιθαριστικοί εξοστρακισμοί πάνω στο τείχος της βιόλας, ένα συνθεσάιζερ τσοντάρει υποτιθέμενους συμπαντικούς ήχους αλλά εκτοπίζεται γρήγορα, η ατμόσφαιρα είναι ελεγειακή, οι ρυθμοί αργοί αλλά η αίσθηση που μένει στο τέλος είναι θετική και αισιόδοξη.

Τάσος Πατώκος

Monoculture - Heavier Daze (Self-Released)
Αν οι Τame Impala αποφάσιζαν να κάνουν στροφή προς τα ψυχεδελικά blues αντί για r'n'b, τότε πολύ πιθανό το τρίτο album τους να ακουγόταν σαν αυτό εδώ το ντεμπούτο των Monoculture από το Dallas. Το "Heavier Daze" δεν έχει ούτε ένα περιττό κομμάτι και κατορθώνει να ακούγεται γοητευτικά παλαιομοδίτικο αλλά και φρέσκο την ίδια στιγμή. Αν το album δε σε κερδίσει με τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Simulation", τότε κατά πάσα πιθανότητα θα το κάνει δύο τραγούδια μετά, με το που θα αρχίσει το "Guadalupe & 4th".

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Love Buzzard - Antifistamines (1234 Records)
Αν στο άκουσμα της λέξης garage δε σκέφτεστε αυτόματα κάποιο χώρο στάθμευσης ή συνεργείο, τότε πρέπει οπωσδήποτε να δώσετε μια ευκαιρία στο "Antifistamines" και ειδικότερα στην πρόσφατη περιορισμένων αντιτύπων εμπλουτισμένη εκδοχή του ως 12'' βινυλίου με τα πέντε επιπλέον τραγούδια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του "do or die DIY" από το πολλά υποσχόμενο βρετανικό ντουέτο, που έχει νυμφευθεί το garage rock με κουμπάρους τους Jello Biafra και Howard Devoto. Οι Love Buzzard δεν είναι το τυπικό garage punk συγκρότημα που φαντάζεστε. Οι Trevor Rancid και Welcome Smithers μπορεί να παίζουν μόνο κιθάρα και τύμπανα, αλλά ακούγονται σαν πολυμελής μπάντα. Γουστάρουν πολύ τα garage-surf riffs, τα τραχιά φωνητικά, μα πάνω απ' όλα τρελαίνονται να παρασύρονται πάνω σ' αυτό που κάνουν. Και η τρέλα τους είναι μεταδοτική. Αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε τους ίδιους: "Get yer hands on our debut album, it's absolute shite".

Χίλντα Παπαδημητρίου

The James Hunter Six - Hold On (Daptone)
Συχνά χρειάζεται να πάρεις το μακρύτερο δρόμο για να φτάσεις θριαμβευτής στον προορισμό σου. Έτσι και η soul ξενιτεύτηκε για άλλη μια φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζοντας ίσως σε μια καινούργια Βρετανική Εισβολή με αιχμή του δόρατος την ίδια. Κι εμείς ελπίζουμε ότι οι λευκοί Βρετανοί που ονειρεύονται να ήταν μαύροι του Νότου, θα ξαναθυμίσουν στην αμερικάνικη αγορά τι σημαίνει μαύρος ήχος - και πόσο διαφέρει από το σημερινό πλαστικό r'n'b. Κι αν ποτέ (σκέφτεται η αιθεροβάμων) γίνει αυτή η Εισβολή, ένα από τα πρωτοπαλίκαρά της θα είναι ο James Hunter - κάτι που αναγνώρισε κι ο Van Morrison πριν μια εικοσαετία. Διότι ο 55αρης Hunter είναι χρόνια στην πιάτσα αλλά επιτέλους βρήκε τη δισκογραφική του "εστία", την Daptone Records. Ο δίσκος, όπως έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό, έχει ηχογραφηθεί λάιβ στο στούντιο, και μονοφωνικά - αλλά το ηχητικό αποτέλεσμα πείθει ότι έτσι θα έπρεπε να γίνει. Ο Jackie Wilson, o James Brown, o Solomon Burke, o Ray Charles θα καμαρώνουν και θα χορεύουν από κει ψηλά, ακούγοντας την ερμηνεία και την ηλεκτρική κιθάρα του Hunter, τα πνευστά των Badau & Hand, τη βελούδινη rhythm section και τα αέρινα πλήκτρα. Θερμή soul, με πινελιές αυθεντικού rhythm'n'blues, τριάντα λεπτά διάρκεια, δέκα τραγούδια για φλερτ, ποτά και χορό, για τις γλυκιές ανοιξιάτικες βραδιές. Κι αφού ζούμε μια περίοδο που όλα κάτι θυμίζουν, διαλέγω το Satchel foot που θυμίζει τα ινστρουμένταλ των Booker T & MGs.

Μάριος Καρύδης

Saul Williams - Martyr Loser King (Fader)
Φέρνοντας το αστικό ποιητικό ραπάρισμα των Last Poets και του Gil Scott-Heron στο διαδικτυακό σταυροδρόμι της αδράνειας και της μαζικής υπερπληροφόρησης, ο θεματικός δίσκος του Saul Williams καταφέρνει να κορέσει την δίψα του για ένα μεγαλεπήβολο, σύγχρονο, ακτιβιστικό θεώρημα, άκρως απαραίτητο και αποκλειστικά αφιερωμένο στις καταπιεσμένες ομάδες, κάθε χρώματος και καταγωγής. Η αθυρόστομη κριτική του στο τρίπτυχο "θρησκεία- ματαιοδοξία- πολιτικά δικαιώματα", λουστράρει εκ νέου σκουριασμένες πολιτικές νότες, αφυπνίζει και ενοχλεί - και καλά κάνει.

Άρης Μπούρας

Archy Marshall - A New Place 2 Drown (True Panther Sounds)
Ο κοκκινομάλλης πιτσιρικάς τον οποίο πρωτογνωρίσαμε ως King Krule πριν από τρία χρόνια, επιστρέφει με νέες ηχογραφήσεις συνοδευόμενες από ένα φιλμάκι μικρού μήκους καθώς κι ένα βιβλίο, όπου ξεδιπλώνεται η δημιουργική συμπόρευση των αδελφών Jack και Archy Marshall. Αστικά blues, αργόσυρτα beat, φουτουριστική ποίηση και τέχνη γεννημένη στα προάστια και τις γειτονιές του Νότιου Λονδίνου. Η παραγωγή είναι σύγχρονη, προσεγμένη, φλερτάρει με την post something r&b, η χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του σέρνεται - λες και βαριεστημένα - μεταξύ βρετανικού post-punk παρελθόντος, πρώιμης αμερικάνικης hip-hop μουσικής αλλά και διακριτικών jazz επιρροών. Ωραία γενιά.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Charles Lloyd and the Marvels - I Long To See You (Blue Note)
Τίποτα πρωτότυπο. Τίποτα ψευτομοντέρνο. Τίποτα δήθεν αβανγκαρντ. Μόνο η νεκρανάσταση της τιτανοτεράστιας Blue Note. Ένας μεγάλος τζαζ δίσκος με κάντρυ πινελιές από τον μέγα μάγιστρο της ηλεκτρικής κιθάρας Bill Frisell δίπλα στο σαξόφωνο του Charles Lloyd, ο οποίος φαίνεται σαν να είναι πολύ πιο στα νερά του εδώ, παρά στην ECM. Μεγάλη τέχνη η οποία δεν έχει καμιά ανάγκη από εποχιακές μόδες για να επιβληθεί. Για ένθερμους λάτρεις της μουσικής.

Βασίλης Παυλίδης

12z - Trembling Air (Other People)
Είναι ο Balint Szabο και ο Marton Kristof από την Ουγγαρία. To Trembling Air είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, το δεύτερο για την Other People του Nicolas Jaar. Κινούνται στο χώρο της αβάντ-γκαρντ πειραματικής βιομηχανικής ηλεκτρονικής κάνοντας χρήση και πολλών αναλογικών οργάνων. Το Flying Across The Globe αποτελεί άριστο δείγμα γνήσιας βιομηχανικής μουσικής. Αν έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο, επιχειρείστε.

Αντώνης Κλειδουχάκης

Roly Porter - Third Law (Tri Angle)
Τον Roly Porter νομίζω ότι δεν θα είχα τύχη να τον βρω μπροστά μου αναζητώντας dubstep ακούσματα (μιας και ακόμα δεν έχω μάθει αυτή τη γλώσσα καλά), αλλά η συνάντηση θα ήταν ευκολότερη στις γύρες που κάνω για απαραίτητες δόσεις, σημερινής ambient μουσικής. Αυτό που διαπιστώνει κανείς από τις συνθέσεις του είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ώριμο, σφιχτοδεμένο έργο, παρά το θεωρητικά δύσκολο του εγχειρήματος να μπλέκονται συνεχώς αντίρροπες δυνάμεις. Οι σκληροί ήχοι ενσωματώνονται με τον ατμοσφαιρικό ρυθμό αφήνοντας μια υπαρξιακή αγονία και η κλασσική μουσική βρίσκει νέους τρόπους να ενσωματωθεί στη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική δίνοντας μια φουτουριστική αίσθηση. Σε κομμάτια δε όπως το In Flight (και όχι μόνο), έχουμε τη χαρά να καλωσορίσουμε μια νέα οπτική για το πώς ακούγεται (αλλά και το που θα μπορούσε ακόμα να πάει) η κοσμική μουσική.