Κάτι καλό να ακούσω;

Γιάννης Πλόχωρας
Ladytron - (Yet untitled) (Pledge)
Αυτός, σας το λέω από τώρα, είναι ο δίσκος του μήνα, αλλά όχι αυτουνού, είναι του μήνα που θα κυκλοφορήσει. Γιατί ακόμα ηχογραφείται, με λεφτά δικά μας, αυτωνών δηλαδή που θέλουν να χάνονται στην τελεονομική ματαιότητα της φωνής της Helen Marnie και τις αναλογικές λίμνες απ τα σύνθια των άλλων τριών. Ήδη τελείωσαν το The Animals, που είναι το καλύτερο σινγκλ τους εδώ και δέκα χρόνια τουλάχιστον και το ανέβασαν στο γιουτιούμπ για να επενδύσουμε άφοβα, οι Ladytron θα βγάλουν φοβερό δίσκο φέτος. Περισσότερα, στο διαδικτυακό Pledge σ' ένα κομπιούτερ κοντά σας. Φακ δε ρέκορντ κόμπανιζ, αγάπη μόνο.

Μάριος Καρύδης
The Go! Team – Cemicircle (Memphis Industries)
Στη σύντομη πορεία τους οι αυθεντικοί και ξεχασμένοι Go Team του Calvin Johnson (όπου μόλις διάβασα πως έπαιζε κιθάρα ο πρώιμος Cobain - άσχετο) δεν προμόταραν αμίτες, ούτε είχαν γράψει βιβλία επαγγελματικής ανέλιξης, όπως θα μπορούσαν άνετα με τέτοιο όνομα. Με σαφώς μεγαλύτερη δισκογραφία απ’ τους προηγούμενους, οι σημερινοί Go(!) Team επαναπροωθούν φέτος την ανήλικη Motown του μικρού Stevie Wonder και των Jackson 5, τα beats και τις ρίμες της «συμμορίας του Sugarhill», τα «σύνθια» του Bollywood και το ηλεκτρονικό “ping-pong” των Stereolab (έτσι δηλαδή, για να υπάρχει η indie σύνδεση με τους συνονόματους). Το αποτέλεσμα είναι μια κεφάτη, pop, αμαρτωλή απόλαυση για την οποία δεν θα έπρεπε να έχω καμία ενοχή.

Δημήτρης Δραγούμης
The Wind-Up Birds - Desire Paths (Self released/Bandcamp)
O Paul Kroyd είναι ο τραγουδιστής, εξαίρετος στιχουργός και φυσικός ηγέτης της μπάντας από το Leeds, που έχει δανειστεί το όνομά της από το γνωστό ογκώδες ιαπωνικό μεταφυσικό μυθιστόρημα του Χαρούκι Μουρακάμι. Με τη χαρακτηριστική χροιά στη φωνή, σήμα κατατεθέν του αγγλικού βορρά, καταθέτει τις ιστορίες και το κοινωνικό του σχόλιο με έναν τρόπο ακατέργαστο αλλά συνάμα έντιμο, προσπαθώντας να μετατρέψει την αμηχανία της διατύπωσης, τα όποια λάθη, την έλλειψη ομοιοκαταληξίας και τις επαναλήψεις σε μέρος του τραγουδιού. Μαζί με τον Ben Dawson στο μπάσο, τον Oli Jefferson στα κρουστά και των Mat Forrest στις κιθάρες συνθέτουν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της post-punk σκηνής στο Νησί. Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε τους The Wind-Up Βirds στο 3ο σπουδαίο άλμπουμ τους (ή 32ο των The Fall, αν είστε από αυτούς που πιστεύετε στη ζωή μετά θάνατον).

Άρης Καραμπεάζης
Mary's flower Superhead - Wealth (Inner Ear)
Το Wealth αν σώνει και καλά θέλουμε να του προσδώσουμε μία γραφική μεν, ικανή δε να μας σκιρτήσει κάτι, παρομοίωση, είναι ένα καλό σαββατόβραδο στο Berlin ή το Λούκυ Λουκ των late 90s, όταν ακόμη δεν είχε ξεφτίσει η συναρπαστική θαλπωρή του να ακούς το French Disco των Stereolab πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο ήχος που θα μείνει για πάντα μαζί σου, και ότι αν κάποτε καταντήσεις να ακούς free jazz, τότε πράγματι κάτι δεν θα έχει πάει καλά.
Ταυτόχρονα είναι ένας δίσκος που ΔΕΝ θα μπορούσε να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει στα late 90s, όπερ και το ζητούμενο όταν μιλάμε για την ούτως ή άλλως εξαρχής περιδίνηση του ροκ σε κάποια απροσδιόριστη καλύτερη εποχή του.

Μπάμπης Αργυρίου
David Byrne - American utopia (Nonesuch)
Peter Astor - One for the ghost (Tapete)
Οι πρώιμοι θαυμαστές σκοτώνουν τους μουσικούς όταν γεράσουν, αγνοώντας τις όψιμες δουλειές τους, χλευάζοντας και λοιδορώντας αυτούς που παραμένουν δημοφιλείς ή ανεβαίνουν σε σκηνές που όλο και μικραίνουν, βρίσκουν τρόπο να βγάλουν δίσκο ενώ δεν έχουν τίποτα να πουν. Ο Byrne που είχε να βγάλει ολόδικό του δίσκο απ' το 2004, με τα ντελικάτα γκρούβι κομμάτια που γράφει όταν θέλει, θα μπορούσε να είχε γίνει μεγαλύτερος κι απ' τους Bee Gees αν το 1977 είχε κολλήσει τη γρίπη του σαββατόβραδου (κι εμείς θα είχαμε χάσει σημαντικούς δίσκους με Fear και Remain στους τίτλους). «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να διαβάσεις ένα βιβλίο, να δεις τηλεόραση, να μυρίσεις ένα λουλούδι αλλά υπάρχουν ένα εκατομμύριο τρόποι για να είσαι ελεύθερος», τραγουδάει. Και υπάρχει ένας μόνο τρόπος για ν' ακούσεις το «It's not dark up here» αλλά κανένας για να το βγάλεις μετά απ' το μυαλό σου.
Η περίπτωση του Peter Astor (Loft, Weather Prophets) είναι μια ακόμα απόδειξη ότι δεν αρκεί να έχεις έναν Alan McGee πίσω σου για να γίνεις φίρμα της Creation· είναι απαραίτητο να έχεις και το επώνυμο του Rory ή έστω του Dizzy. Στο εξώφυλλο του νέου του δίσκου (που κάποιες στιγμές με έκανε ν' αναρωτηθώ αν είναι κυκλοφορία της Flying Nun) έβαλε δυο ποτήρια κρασιού - το δεύτερο για τα φαντάσματα της ζωής του, λέει, φαντάσματα ανθρώπων και εποχών. Στην υγειά τους, βρε Astor, και συνέχισε να βγάζεις δίσκους, εγώ τους ακούω και πάντα βρίσκω μέσα συγκινητικά τραγούδια.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Marlon Williams - Make Way for Love (Dead Oceans)
Είναι από τη Ζηλανδία, αλλά γράφει μουσική επηρεασμένος από την country και το bluegrass (ιδιαίτερη αδυναμία μου!), από τη folk και τα blues. Και με έναν περίεργο τρόπο, η ερμηνεία του άλλοτε θυμίζει την αρρενωπή μελαγχολία του Roy Orbison, κι άλλοτε το σπαρακτικό φαλτσέτο του Anohni. Και τον Richard Hawley, επίσης, άλλο αρσενικό παλαιάς κοπής. Ή τον Chris Isaak. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο σύγχρονος, νεαρός crooner ηχογράφησε ένδεκα torch διαμάντια, κι απ' αυτά διαλέγω το "What's Chasing you". Ο Roy θα χαμογελάει από εκεί ψηλά.

Μίλτος Τσίπτσιος
The Monochrome Set – Maisieworld (Tapete Records)
Αφού ξεκαθαρίσαμε πως οι Monochrome Set είναι καλύτεροι από τους Passage, έμενε εκκρεμή πάντα η απόφαση πότε αυτούς τους δύσμοιρους θα τους προβιβάσουμε, βάζοντάς τους στις μπροστά θέσεις της δισκοθήκης μας. Τώρα θα μου πείτε, δεν μπήκαν με τα Strange Boutique, Love Zombies και Eligible Bachelors, με το Maisieworld θα το πράξουμε; Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως, καθώς το νέο πόνημα του ακόμα αστείρευτου σε δημιουργικότητα και ταλέντο «Δανδή» Bid, καλύπτει με τον πιο ευφάνταστο και εποικοδομητικό τρόπο το ευρύ φάσμα που ξεκινάει από την πιο λιτή, χαλαρή και εξευγενισμένη ηρεμία του new wave, φτάνοντας στην πιο κομψή και ολοκληρωμένη μορφή του post punk. Αν και δεν πρωτοπορεί ηχητικά, το Maisieworld διαθέτει φυσική φρεσκάδα, με ατού την εκπομπή θετικής ενέργειας, συνδυασμός που το καθιστά ένα ιδιαίτερα αξιόλογο άλμπουμ, από αυτά που ο ακροατής θα επιμείνει να ακούσει και να ξανακούσει.

Μαριάννα Βασιλείου
Franz Ferdinand - Always Ascending (Domino)
Δεν περιμένω πια από τον Alex Kapranos και την παρέα του να μου πάρουν τα μυαλά και το κεφάλι, όπως έκαναν το 2004, όταν σημάδεψαν τα φοιτητικά μου χρόνια με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Και πάλι όμως, το τελευταίο τους άλμπουμ φαίνεται να αφήνει πίσω την κόπωση που έβγαζαν οι τελευταίες δουλειές του συγκροτήματος και να ξανακάνει όλο τον κόσμο – όχι μόνο τα κορίτσια – να χορεύουν. Σύνθια και ντίσκο ρυθμοί, suaveness και indie pop, rockabilly στο “Lazy Boy” και ανθεμικά κομμάτια όπως το “Finally”, 60’s feeling και catchiness. Μια χαρά ακούγεται στο 2018, κι ας μην είναι αυτός ο δίσκος που θα σημαδέψει τα εργασιακά χρόνια των early 30’s μου.

Πάνος Πανότας
Feeding Fingers - Do Owe Harm (Tephramedia)
Πιθανόν φυσιολογικά, το “Do Owe Harm” καταλήγει τρομακτικά κι αφύσικα ανθεκτικό απ’ την προκαλούμενη εντός του σύγκρουση. Εκείνη ακριβώς που θα μπορούσε αλλιώς με ευκολία να το καταστρέψει πλήρως, τώρα το ορθώνει αναπάντεχα ψηλά. Ο πρώτος μεγάλος δίσκος του ’18 είναι γεγονός.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Mint Field - Pasar de las Luces (Innovative Leisure)
Σύμφωνα με το χιλιοτραγουδισμένο στερεότυπο, στην Tijuana βρίσκεις σε αφθονία τεκίλα, σεξ και μαριχουάνα. Κι όμως, ούτε εκεί έχει πάντα ήλιο...
Απόδειξη το μεθυστικό album των Mint Field, που σε βυθίζει σε μια φορτισμένη από σωματίδια διαδρομή, περνώντας μέσα από διάφορες ηχητικές διαστάσεις. Κυριαρχεί η shoegaze αισθητική, αλλά κατά βάση βρισκόμαστε στο dark σύμπαν, με έντονες βαρυτικές έλξεις από kraut, αλλά και λαμπυρίσματα από αμυδρές εσωστρεφείς Yo La Tengo εκλάμψεις. Στο δε ακρότατο μιας ξεχασμένης μνήμης, ξεπροβάλλουν οι Miranda Sex Garden...
Δυνατό ντεμπούτο για τις 21χρονες μεξικάνες Estrella και Amor. Ιδανικό ως ψυχοηχητική προετοιμασία για την ιεροτελεστία της επικείμενης άνοιξης.

Κώστας Κοντονικόλας
Death Pedals – Death Pedals (Hominid Sounds)
Γλυκόπικρη παράγραφος. Έχοντας κυκλοφορήσει έναν από τους καλύτερους noise/punk δίσκους το 2016 και μπαίνοντας τον Νοέμβριο στο στούντιο για να ηχογραφήσουν την 3η τους δουλειά, οι Death Pedals ανακοίνωσαν ότι αυτό το άλμπουμ θα είναι και το τελευταίο τους. Better to burn out και τα λοιπά μελοδραματικά μπας και τσιμπήσουμε καμιά δακρύβρεχτη λίρα παραπάνω; Όχι γι’ αυτούς τους Λονδρέζους. Το “Death Pedals” είναι με διαφορά ότι καλύτερο έχει δώσει η μπάντα και το κάνει με έναν ατόφιο punk κυνισμό: το κάνουν τόσο καλά που δεν θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν άλλο. Αν το σκοτάδι ορίζεται από την πλήρη απουσία φωτός και ο θόρυβος από το άθροισμα ανεπιθύμητων ήχων, πως διάολο γίνεται ο συνδυασμός τους να ακούγεται τόσο καθηλωτικά καθαρτικός;

Αντώνης Ξαγάς
Anna Von Hausswolff - Dead magic (City Slang)
Υποτίθεται στη ζωή το συναρπαστικό είναι και το απρόβλεπτο, αυτό που σε κλονίζει από τα δεδομένα και τα εμπεδωμένα, που σε πιάνει εξαπίνης με λίγα λόγια. Εδώ δεν έχουμε τέτοιες ανατροπές, ο νέος δίσκος της -όχι μη γράψεις Σουηδέζας μάγισσας και Βαλκυρίας!- τo βλέπεις που το πηγαίνει και πως, είναι η νέα σπορά του Gira, είναι η παλιά των Dead Can Dance, είναι η ορθόδοξη Diamanda που έχει αλλαξοπιστήσει και λαρυγγίζει σε καθεδρικά ύψη, έχει βάλει και χεράκι ο παραγωγός των Sun O))) στο εκκλησιαστικό doom αποτέλεσμα. Είναι όλα αυτά διαυγή και αναμενόμενα, και τα ξεσπάσματα ακόμη τα ψυχανεμίζεσαι πριν καν εκδηλωθούν. Παρολ' αυτά... Πόσες φορές η γοητεία της ζωής δεν κρύβεται σε ένα "παρολ' αυτά";

Ελένη Φουντή
Summoning - With Doom We Come (Napalm Records)
Τα έχει τα ελαττωματάκια του. 1-2 fillers προς τη μέση και μια παράξενη παραγωγή με στοιχεία ανισορροπίας στις επιμέρους εντάσεις (δυνατές κιθάρες, αλλά κάπως απόμακρα τύμπανα). Όμως με τον 8ο δίσκο τους οι Αυστριακοί Summoning, δηλωμένοι αντιφασίστες μέταλλερς και ακούραστοι φύλακες της Μέσης Γης θεματολογικά και υφολογικά, δεν κάνουν απλώς μια εξαιρετική επιστροφή. Δημιουργούν μια μεγαλειώδη, ΕΠΙΚΗ ατμόσφαιρα, σε ένα μουσικό ταξίδι στο μυθικό σύμπαν του Τόλκιν, με τον πιο παραμυθένιο μέταλ τρόπο. Τον δικό τους.
Αιχμηρές κιθάρες, πληθωρικά πλήκτρα που κορυφώνουν τη μελαγχολία, σταθερά ηλεκτρονικά τύμπανα. Δεν ξέρω αν ο τίτλος του δίσκου είναι εμπνευσμένος από το εμβατήριο των Ents, των ποιμένων των δέντρων: "To Isengard with doom we come" (πιθανόν). Ξέρω πως αυτός ο δίσκος ακούγεται σαν ασημένιο μαγεμένο δάσος. Kneel before your conqueror. You will kneel.

Μαρία Φλέδου
Lowtide - Southern Mind (Rice Is Nice (Aus/NZ), Opposite Number (UK/Worldwide)
Αν υπήρχε λόγος να γίνει το shoegaze -ετεροχρονισμένα- genre, αυτός είναι σίγουρα οι Lowtide, το 3 (πλέον)-piece σχήμα από τη Μελβούρνη. Το Southern Mind είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, για την πρεμιέρα του οποίου αφιέρωσε μία ολόκληρη εκπομπή του στο KCRW o Henry Rollins. Οι Lowtide εδώ πετυχαίνουν την τέλεια ισορροπία μεταξύ μελωδίας, παραμόρφωσης και ρυθμού και με τα χαρακτηριστικά τους πλέον φωνητικά, συχνά σε μορφή διαλόγου, κάνουν το old school επίκαιρο χωρίς υπερπροσπάθεια. Ακούστε το, ιδανικά μαζί με το υπόλοιπό τους back catalogue.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Young Echo – Young Echo (Young Echo Records)
Έχω την αίσθηση ότι πέρασαν τρία χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, αλλά έχουν περάσει πέντε και οχτώ από την πρώτη τους συνάντηση. Τα εμπλεκόμενα (πολλά, χάνω το μέτρημα) μέλη της κολλεκτίβας καλλιτεχνών από το Bristol όλο αυτό το διάστημα έπρατταν κατά μόνας με διάφορα ονόματα, σε διάφορα label και με διάφορους τρόπους, χωρίς όμως να χαθεί με το χρόνο το ευρύτερο πνεύμα που καθορίζει τους Young Echo. Τώρα ξανά σε δίσκο μαζί, πάλλονται μέσα στην καρδιά της σκοτεινής απόγνωσης απαλύνοντας το χάος, διεμβολίζουν το πειραματικό hip hop και ακολουθώντας το δρόμο του ακαθόριστου, ορίζουν με αισθητική και ψυχική συνέπεια το αφηρημένο σχήμα ενός neo ή post trip hop (πες το όπως θες). Δεν υπάρχει χρώμα σε αυτό το hop, εξανεμίζεται η έννοια της μπάντας ή του compilation και απομένει γυμνή μία άρτια σχηματισμένη μορφή ελπίδας, ως το αποτέλεσμα του νεωτεριστικού εγχειρήματος σύμπλευσης της ξεχωριστής ατομικότητας με τον κοινοτικό της αντικατοπτρισμό, κάτω από ένα κοινό όνομα/όραμα.

Άρης Μπούρας
Nils Frahm - All Melody (Erased Tapes)
Ο Nils Frahm ηχογραφεί το νέο του άλμπουμ στο Ανατολικό Βερολίνο, εστιάζοντας στα synthesizer και τα αερόφωνα πληκτροφόρα όργανα (βλέπε και pipe organs), τους ηλεκτρονικούς ήχους και το ρυθμό, παίζοντας με την επανάληψη και το σταδιακό χτίσιμο μελωδιών. Το πιάνο έρχεται στην επιφάνεια σε μόλις 2 ή 3 track, ενώ διακριτικά jazz περάσματα συνυπάρχουν με φωνητικά μέρη που φέρνουν στον δίσκο περισσότερο το ανθρώπινο στοιχείο. Ατμοσφαιρικό και ηχητικά πλούσιο, με τη γνώριμη μελαγχολία να το διαποτίζει, σε υπνωτίζει γλυκά και εθιστικά.

Μιχάλης Βαρνάς
Anenon - Tongue (Friends Of Friends)
Ο Brian Allen Simon εγκαταστάθηκε για κάποιο διάστημα στην Παλάια, μια μικρή πόλη της Τοσκάνης και ως αποτέλεσμα έχουμε το Tongue.
Κατόπιν ποιας παρόρμησης βρέθηκε άραγε στα μέρη του Δάντη; Θα ήταν μια εύλογη ερώτηση αν τον είχα μπροστά μου. Και εκείνος πιθανόν να μου απαντούσε πως είδε μια διαφήμιση στο κομμωτήριο στο μέρος του, το Los Angeles στην Αμερική αν είχα ακουστά και χωρίς να το πολυσκεφτεί βρέθηκε στην Παλάια. Όμως καλύτερα ας μην συνεχίσουμε αυτόν τον φανταστικό διάλογο διότι φαίνεται πως δεν θα εξελιχθεί όπως αρμόζει στην περίσταση. Και η περίσταση λέει πως το Tongue είναι πολύ όμορφο άλμπουμ, θα αποφύγω τον χαρακτηρισμό αριστούργημα – αν και αυτό νιώθω τώρα – για να μη σε γεμίσω φίλε αναγνώστη παράλογες απαιτήσεις. Θα έλεγα πως η ambient του Anenon έχει κάτι το φυσικό, κάτι βαθειά ανθρώπινο και ρομαντικό σαν τον αέρα που ψιθυρίζει πίσω από τα κλειστά παράθυρα. Είναι ο τόπος που αφήνεις πίσω σου η πηγή της έμπνευσης ή αυτός που μόλις έφτασες; Θα τον ρωτήσω την επόμενη φορά.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
The Heat Death - The Glenn Miller Sessions (Clean Feed)
Τι σχέση έχει ο Glenn Miller με το σκανδιναβικό free jazz κουιντέτο The Heat Death; Φανερά καμιά. Απλώς γουστάρουν πολύ οι δεύτεροι τον πρώτο και ουσιαστικά μάλλον του αφιερώνουν τις ζουγκλοειδείς συνθέσεις τους από σεβασμό (αν και αν στήσεις αυτί στον Glenn Miller ένα jungle feeling θα το πιάσεις δε μπορεί). Τεράστια μουσική και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ιαχές, άγρια μουγκρητά και ρόγχοι, ξεκοιλιάσματα εξωτικά. Όχι, δεν είναι field recordings αυτή η απόκοσμη ταρζανιά που απλώνεται σε 3 σι ντι, διότι είναι παιγμένη με σαξόφωνα, φλάουτα, μπάσα, ντραμς και τρομπόνια.

00:00 Ladytron - The animals
04:31 The Go! Team - Mayday
08:13 The Wind-Up Birds - Look at the posh houses!
12:27 Mary's flower Superhead - Wealth
17:28 Pete Astor - Golden boy
20:38 David Byrne - It's not dark up here
25:01 Marlon Williams- What's chasing you
27:27 The Monochrome Set - Oh, yes, I'm going to be in your dreams tonight
31:19 Franz Ferdinand - Lazy boy
34:05 Feeding Fingers - A happy lust for alphabets
37:45 Mint Field - Quiero otoño de nuevo
42:25 Death Pedals - You're a fake
48:10 Anna Von Hausswolff - The mysterious vanishing of Electra
54:05 Summoning - Tar-Calion
1:01:19 Lowtide - Fault lines
1:05:21 Young Echo - Here
1:09:00 Nils Frahm - All melody
1:16:31 Anenon - Mansana
1:24:43 The Heat Death - Hear don't say