Κάτι καλό να ακούσω;

Θανάσης Παπαδόπουλος
William Tyler - Goes West (Merge, 2019)
Το πρώτο που πρόσεξα όταν είδα το εξώφυλλο του ‘Goes West’, είναι ότι μοιάζει με το εξώφυλλο του ‘Pink Moon’. Και είναι ωραίος ο τρόπος που και στα χωρίς λόγια τραγούδια του William Tyler, κάτι θυμίζει τον Nick Drake, ενώ δεν είναι η προφανέστερη αναφορά.
Η σταδιοδρομία του Tyler χαρακτηρίζεται από σταθερό και αυθεντικό πάθος για τη folk παράδοση. Στο ‘Goes West’ προτιμά την ακουστική κιθάρα, το fingerpicking παίξιμο, και ατμόσφαιρες αρκετά πιστές στo “american primitive guitar” στιλ μουσικών όπως οι John Fahey, Leo Kottke και Robbie Basho. O Tyler φαίνεται να βρήκε τη στιλιστική του ταυτότητα, γράφοντας τα πιο ειλικρινή και άμεσα “τραγούδια” του.
Και τώρα που η τεχνική αρτιότητα του William Tyler ως κιθαρίστα δεν αμφισβητείται, ακούγεται αστεία η διήγηση για το πώς ξεκίνησε στους Lambchop, σε ηλικία 19 ετών. Ο Kurt Wagner τον πλησίασε για να παίξει το όργανο (organ) στο συγκρότημα. Όμως τελικά έπαιξε κιθάρα επειδή είχε δηλώσει με βεβαιότητα ότι "δεν μπορούσα πραγματικά να παίξω το όργανο".

Τάσος Βαφειάδης
Pelion Rivers - Pelion Rivers (Self release, 2018)
Δεν ξέρω πόσο απλό ή δύσκολο είναι να μεταβεί κάποιος από τη σκηνή των MAD Music Awards στα δάση του Πηλίου και από τους ιλουστρασιόν δίσκους της Sony στις –κάντο μόνος σου– κυκλοφορίες. Ο Άγγελος Αϊβάζης πάντως το έκανε και αφήνοντας πίσω του κάθε τι περιττό, μας πρόσφερε μια πολύ όμορφη, λεπτεπίλεπτη και αμιγώς προσωπική δουλειά, υπό το όνομα Pelion Rivers. Για να την φτιάξει μάλιστα ακόμα πιο ιδιαίτερη, αποφάσισε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ του μόνο σε κασέτα!
Όποιος λοιπόν αγαπά την (σχετικά) νέα γενιά τραγουδοποιών όπως ο Elliott Smith, o José González και ο Tallest Man on Earth, θα του πρότεινα να ξεθάψει το walkman από το πατρικό του και να κάνει μια όμορφη βόλτα μέχρι το Πήλιο, παρέα με τις ακουστικές μελωδίες του Αϊβάζη. Και επειδή αυτό μάλλον κούρασε κάποιους μόνο που το διάβασαν, εναλλακτικά μπορεί να πάει μέχρι το κοντινότερο αλσάκι και ν’ ακούσει το άλμπουμ από τις γνωστές –αλλά άυλες– μουσικές πλατφόρμες.

Γιώργος Λεβέντης
Julia Kent - Temporal (The Leaf Label, 2019)
Η Julia Kent μπορεί να είναι βέβαιη πως το ταλέντο της δεν πρόκειται να διαφύγει της προσοχής κανενός. Και αυτό, όχι γιατί ατυχώς ορισμένες φορές η μουσική της συνεχίζει να τοποθετείται κάτω από την κατηγορία "classical", αλλά γιατί θυμίζει πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα δύσκολα να φαίνονται απλά. Η βασική της ιδέα, η αταλάντευτη πίστη της στο τσέλο συν κάτι ηλεκτρονικά ψιλά, παραμένει αδύνατο να την προδώσει για τον απλό λόγο πως η ίδια είναι μια πραγματικά εξαιρετική μουσικός (…)

Στυλιανός Τζιρίτας
Λένα Ροντούλη/Μαρία Σαπλαούρα - Άσπρη Πέτρα - Μαύρη Γραμμή (MLK, 2018)
Το παραμύθι ως δισκογραφική κατάθεση είναι στην Ελλάδα με όλες τις θαυμάσιες παρακαταθήκες που ενυπάρχουν στη δισκογραφία (από την Τενεκεδούπολη μέχρι τα έργα του Κυπουργού) μία πονεμένη ιστορία, και όχι μόνο λόγω των απανταχού αεριτζήδων που λυμαίνονται το χώρο.
Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά σοβαρή και με την απαιτούμενη δόση χαμόγελου, χιούμορ και ελαφρότητας. Τραγούδια τα οποία ενώ κάνουν εμφανή την επιρροή τους από τον χατζιδακικό κύκλο, καταφέρνουν εντούτοις να βγουν μπροστά με προσωπικό τόνο υποστηρίζοντας μία όμορφη ιστορία.
Θαυμάσιος ειδικότερα ο Θοδωρής Κοτονιάς στις ερμηνείες του.

Μαριάννα Βασιλείου
LDC Soundsystem - Electric Lady Sessions (DFA, 2019)
Τρίτο λάιβ άλμπουμ για τον James Murphy και την παρέα του, ηχογραφημένο μόλις μέσα σε τρεις μέρες του Ιανουαρίου του 2018 στα Electric Lady Studios του Jimi Hendrix. Εννιά τραγούδια των LDC και τρεις διασκευές (από Heaven 17, Chic και Human League). Άλμπουμ απόδειξη ότι ο James Murphy είναι μια από τις ελάχιστες μουσικές ιδιοφυΐες που μας έχουν απομείνει, ότι το “American Dream” ήταν ένα από τα αριστουργήματα του 2017, ότι το “This Is Happening” περιείχε κάποιες από τις πιο προσωπικές στιγμές του δημιουργού του και ότι το “Sound of Silver” ήταν τόσο λαμπερό ηχητικά όσο και το όνομά του. Αγαπήστε το.

Τάσος Πατώκος
Spellling - Mazy Fly (Sacred Bones, 2019)
Στις παλιές εποχές που με ρωτάγανε «κάτι καλό να ακούσω;» και αυτός που με ρώταγε θα έπρεπε να ξηλωθεί κάπου 15 ευρώ επειδή εμπιστεύτηκε την πρότασή μου σκεφτόμουν δύο φορές πριν απαντήσω. Σήμερα που δεν υπάρχουν τέτοια άγχη, προτείνω το album της Spellling “Mazy Fly” το οποίο έχει ένα καταπληκτικό κομμάτι που λέγεται Under the Sun, δύο-τρία κομμάτια που είναι συμπαθητικά και τα υπόλοιπα μου φάνηκαν αδιάφορα, αλλά ας όψεται ο αρχισυντάκτης μας που επιμένει ότι αυτή η στήλη είναι για να προτείνουμε ολόκληρους δίσκους και όχι τραγούδια.

Αντώνης Ξαγάς
Léonie Pernet - Crave (CryBaby, Infiné, 2018)
Γαλλίδα, σπουδαγμένη, πολύγλωσση, ανοιχτόμυαλη πολιτικά, με πολλά ενδιαφέροντα, ικανότητες, συνεργασίες, ακούσματα και επιρροές που χάνονται μέσα στην εντροπία του πλήθους τους, στον πρώτο της δίσκο, τον οποίο δούλευε τρία ολόκληρα χρόνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω, όντας γεμάτος από τις ιδέες που κουβαλάνε συνήθως όλα τα πρώτα άλμπουμ. Τα κάνει όλα μόνη της και …συμφέρει και καταφέρνει και φτιάχνει μια χαμηλών τόνων electronica, κάπως σκοτεινή, αλλά όχι ζοφερή, έχει κατά στιγμές κάτι αραχνοΰφαντο που πιθανώς να άρεσε στο παλιό αυτί ενός Ivo.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Cosey Fanni Tutti - TUTTI (Conspiracy International, 2019)
Κοσμικής μουσικής συνέχεια, για να μην παρεξηγούμαστε. Το κατά πόσο κάποιος ιδρυτής ενός μουσικού είδους, έπιασε το νήμα από άλλα υπάρχοντα, είναι λογικό, γνωστό και προφανές. Το θηρίο πάντα ξαποσταίνει πριν ορμίσει να κατασπαράξει και η όποια φαινομενική εξημέρωση είναι πάντα μια δική του απόφαση, καλυμμένη μέσα στην γενικότερη Maya. Το ‘TUTTI 2019 είναι ένας δίσκος που αφήνει σημάδια για να μην ξεχάσει κανείς τον δρόμο, είτε θέλει να τον προχωρήσει μπροστά είτε να θυμηθεί την έξοδο προς τα πίσω.

Μαρία Φλέδου
Teeth of the Sea - Wraith (Rocket Recordings, 2019)
Οι Teeth of the Sea είναι από τα γκρουπ τα οποία καμιά φορά ξεχνάω αλλά που κάθε κυκλοφορία τους μου θυμίζει γιατί εξακολουθούν να μου κινούν το ενδιαφέρον. Αυτό ακριβώς συνέβη και με το 'Wraith' που βασικά φέρνει μαζί όλα τα στοιχεία με τα οποία έχουν δουλέψει στο παρελθόν και τονίζει την ιδιαιτερότητά τους άλλα κυρίως την εξέλιξή τους μέσα σε δέκα δισκογραφικά χρόνια. Λίγο jazzy, λίγο psychedelic, λίγο techno-industrial, από τα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα τελευταία. Κι αν αρχικά δίνει την εντύπωση πως κάπως 'ηρέμησαν', περιμένετε μέχρι το τελευταίο κομμάτι.

Mιχάλης Βαρνάς
Teeth of the Sea - Wraith (Rocket Recordings, 2019)
Όταν ένα σπουδαίο άλμπουμ κυκλοφορεί τους πρώτους μήνες του χρόνου λειτουργεί σαν μέτρο σύγκρισης για όλα τα ακούσματα που ακολουθούν. Στη περίπτωση μας πόσα καλύτερα άλμπουμ από το ‘Wraith’ των Teeth Of The Sea θα ακούσουμε;
Η απάντηση σε δέκα μήνες.
Σε σχέση με την προηγούμενη δισκογραφία τους οι Teeth Of The Sea είναι λιγότερο industrial έχοντας δώσει χώρο στις μελωδίες και στο ρυθμικό τους section. Αυτό δεν σημαίνει πως μπορούμε να μιλάμε για παλιούς και νέους Teeth Of The Sea. Θα λέγαμε όμως πως δεν τους προσπερνάει η εποχή, τα γεγονότα ή ακόμη και τα συναισθήματα της.

Ελένη Φουντή
Jozef Van Wissem & Jim Jarmusch - An Attempt To Draw Aside The Veil (Sacred Bones Record, 2019)
Ο Jozef Van Wissem είναι μπαρόκ λαουτίστας, κατανυκτικός (καθόλου δεν εκπλήσσει η καλλιτεχνική ενασχόλησή του με τον Caravaggio) και κατάμαυρος. Ο Jim Jarmusch με τις ταινίες του κατασπαράσσει εικόνες νέες και παλιές, βιβλία, σύννεφα, δέντρα, ουρανούς. Ένας avantgarde μουσικός και ένας ποιητής κινηματογραφιστής βρέθηκαν στο δρόμο το 2006, έγιναν φίλοι, δούλεψαν μαζί και συνεχίζουν. Φέτος επιστρέφουν σε κοινή πορεία μετά από αρκετά χρόνια χωριστού βηματισμού. Ο νέος τους δίσκος βυθίζεται στον γοτθικό λυρισμό του William Blake και τη θρησκευτικότητα του Emanuel Swedenborg με το ένα μάτι στην ηγέτιδα θεωρητικό της θεοσοφίας, την Ρωσίδα αποκρυφίστρια Helena Blavatsky. Σε μένα προσωπικά ακούγεται σαν ατελείωτη διαδρομή διαλόγου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Τα κιθαριστικά drones και τα electronics του Jarmusch διαπερνούν το λαούτο του Van Wissem σαν να επιζητούν την προσοχή του, η ακουστική κιθάρα είναι η ελπίδα σε μια ηλεκτρική έρημο, ίσως αυτή του Dylan Carlson. Μια απόπειρα να παραμεριστεί το πέπλο, μια προσέγγιση της νύχτας από το πρώτο φως του λυκαυγούς. Ένα όνειρο θελκτικό μα μελανών χρωμάτων (με λίγο λιλά σε μια γωνία).

Νάνσυ Σταυρίδου
Prefab Sprout - I trawl the megahertz (Sony Music, 2003/2019)
Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου η επανέκδοση του σόλο άλμπουμ του Paddy McAloon, με την υπογραφή αυτή τη φορά του σπουδαίου βρετανικού γκρουπ Prefab Sprout του οποίου ο Paddy υπήρξε ιδρυτής και συνθέτης. Ένα άλμπουμ διαφορετικό από τα υπόλοιπα, το background του οποίου κρύβει πόνο, απόγνωση αλλά κυρίως μια εσωτερική ανάγκη για δημιουργία ενάντια στην αδράνεια. Αποτελείται από 9 κομμάτια, τα περισσότερα ορχηστρικά, με χρήση εγχόρδων και πνευστών που παραπέμπουν μουσικά σε ενορχηστρώσεις του αγαπημένου συνθέτη του Paddy McAloon, Claude Debussy. Ένας συναισθηματικός δίσκος με αφορμή το προσωπικό δράμα του δημιουργού του και με πηγή έμπνευσης ιστορίες άλλων ανθρώπων που επίσης πονούν: “Your daddy loves you very much. He just doesn’t want to live with us any more”. Μια κατάθεση ψυχής, μια κραυγή απελπισίας, το soundtrack της ζωής μας από το βάθος όμως του οποίου αναβλύζει τελικά η ελπίδα. Τουλάχιστον στα δικά μου αφτιά. Ένα cd που αξίζει κανείς να ακούσει, αλλά και να διαβάσει προσεχτικά το booklet με την συγκινητική προσωπική εξομολόγηση του μεγάλου καλλιτέχνη. “If you’re in pain, music can work on the level of anaesthetic”.
Υ.Γ. «Αξιότιμε κύριε Paddy McAloon, έχοντας διαβάσει τη δήλωσή σας για το πόσο μεγάλη ήταν η απογοήτευσή σας επειδή η Guardian δεν έγραψε ποτέ κριτική για το άλμπουμ, έχω να σας πω, ότι τουλάχιστον εμείς εδώ, σας έχουμε τιμήσει δις».

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
King Midas Sound - Solitude (Cosmo Rythmatic, 2019)
Τα κατάφερε ο Kevin Martin και έβγαλε μάλλον τον πιο σκοτεινό δίσκο της καριέρας του. Δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο. Παρένταλ Αντβάιζορι: ένα κομμάτι εντάξει, μπορείτε να ακούσετε χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες. Αν όμως έχετε υποστεί πρόσφατα ερωτική απογοήτευση μην ακούσετε τώρα το δίσκο, ακούστε τον άλλη φορά.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Nivhek - After its own death, Walking in a spiral towards the house (Self-release, 2019)
Πίσω από το όνομα Nivhek κρύβεται η αγαπημένη Grouper, γνωστή στα εγκόσμια σαν Liz Harris. Με διαφορετικό moniker για να πετύχει περισσότερη ελευθερία από την μουσική ταυτότητα της Grouper, η Harris αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο σε αχανή ambient σκοτεινά μουσικά μονοπάτια χωρίς κανέναν περιορισμό. Ούτως ή άλλως τραβάει τον μοναχικό δρόμο της εδώ και καιρό, το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να την ακολουθήσεις και να συμπορευτείς μαζί της μουσικά. Να λουστείς το αργόσυρτο σκοτάδι της και να βγεις καθαρός. Αλλαγμένος. Μπορεί οι Nivhek να μοιάζουν με μεμονωμένη αυτόνομη προσπάθεια και η επιστροφή της Grouper να είναι ακόμα περισσότερο απαραίτητη, αλλά μέχρι τότε αυτός ο δίσκος μια χαρά χορταίνει την όρεξη μας για τα σκοτάδια της Harris.

00:00 William Tyler - Man in a hurry
03:24 Pelion Rivers - Pixels (Recorded on location)
05:27 Julia Kent - Imbalance
09:44 Λένα Ροντούλη & Μαρία Σαπλαούρα - Το τραγούδι του λελεκιού
11:48 LCD Soundsystem - Oh baby
17:16 Spelling - Under the sun
23:12 Léonie Pernet - Crave
29:05 Cosey Fanni Tutti - Tutti
33:45 Teeth of the Sea - Gladiators ready
40:52 Teeth of the Sea - Hiraeth
47:55 Jozef Van Wissem & Jim Jarmusch - The two paths
53:06 Prefab Sprout - Sleeping rough
56:55 King Midas Sound - Bluebird
1:01:00 Nivhek - After its own death: Side A