Κάτι καλό να ακούσω;

Μαρία Φλέδου
Ash - Teenage wildlife: 25 years of Ash (BMG, 2020)
25 χρόνια και μερικές έξτρα ρυτιδούλες από τότε που τους πρωτογνωρίσαμε, οι αιώνιοι teenagers από την Βόρεια Ιρλανδία κυκλοφόρησαν ένα επετειακό άλμπουμ 50+ κομματιών που τα έχει όλα: επιτυχίες, b sides, διασκευές Undertones (υπήρχε άλλωστε πάντα μια τάση σύγκρισης εδώ) και ένα ολοκαίνουριο single. Έχω να ευχαριστηθώ έτσι retrospective από το anthology των Ramones. Και για να συνεχίσω την παρακινδυνευμένη αναλογία μου με όλους τους προαναφερθέντες, ό,τι και αν είναι αυτό που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν οι Αsh και όποιο και αν είναι το μυστικό riff της επιτυχίας τους, το κάνουν -ως επί το πλείστον- εξίσου καλά.
'I haven't been the same since my teenage lobotomy' και συνεχίζουν ακάθεκτοι προς το επόμενο άλμπουμ.

Δημήτρης Δραγούμης
Massicot - Kratt (Bongo Joe Records, 2020)
Οι Massicot μας έρχονται από την Γενεύη, έδρα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Επιδεικνύουν γρήγορα βιρτουόζικα παικτικά αντανακλαστικά την τελευταία δεκαετία (σχηματίστηκαν το 2009), σε αντίθεση με τις αργές αντιδράσεις του ΠΟΥ στην αντιμετώπιση εκρήξεων πανδημιών ανά τον κόσμο (Εbola 2014, Covid 2019) στο ίδιο διάστημα. Διαβάζω πως Massicot είναι το κίτρινο βερνίκι, παραλλαγή του λιθάργυρου, που έχει ως βάση το οξείδιο του μολύβδου, αλλά και οι χαρτοκόπτες από όπου πήραν τελικά το ταιριαστό με τον ήχο τους όνομα (MΑra-SΙmone-COlline). Τρίχορδο παιδικό κόκκινο μπάσο στα χέρια της Mara, πεντάχορδη τσιριχτή κιθάρα η Simone και ασυνήθιστα κρουστά από την Colline δίνουν αναπάντεχα πλούσιο ηχητικό αποτέλεσμα. Έχουν ανοίξει συναυλίες για The Ex, Lithics, Sleaford Mods, Shannon Wright μεταξύ άλλων και ευελπιστούν να ανέβουν κατηγορία φέτος. Οι ίδιες προσδιορίζουν τον ήχο τους ως tropical new wave kraut punk. Κακά τα ψέματα, τα κορίτσια δεν ανακαλύπτουν τον τροχό…τον τροχίζουν όμως καλά!!!

Μαριάννα Βασιλείου
Greg Dulli - Random Desire (Royal Cream, 2020)
Δεύτερο σόλο άλμπουμ του άντρα μου (αδυνατώ να κατανοήσω γιατί το παρουσιάζουν ως το πρώτο του όταν προηγήθηκε το “Amber Headlights” του 2005), γεμάτο κι αυτό με όλα τα χαρακτηριστικά του που με κάνουν να Τον λατρεύω εδώ και εικοσιένα χρόνια. Ο πόθος, υπαρξιακός και σαρκικός. Το ξεγύμνωμα της αντρικής ψυχής ως τα μύχια της. Η βαθιά ευαισθησία και τρυφερότητα που κρύβεται εντέχνως πίσω από τον δήθεν κυνισμό και την μοναξιά. Η αιώνια μάχη ανάμεσα στη μια πλευρά μας που καταστρέφει ό, τι καλό της συμβαίνει γιατί τρέμει να την αγαπήσουν και στην άλλη πλευρά μας που βάζει φωτιά στα πάντα γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Η απόλυτη υποταγή στην αγάπη, όσο πόνο κι αν επιφέρει αυτή – σωματικό και ψυχικό. “Desolation, come and get it!”, όπως άλλωστε κηρύττει ο πρώτος στίχος του άλμπουμ.

Άρης Μπούρας
Tame Impala - The Slow Rush (Fiction, 2020)
Πέντε χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, οι Tame Impala επιστρέφουν μ’ ένα ακόμη απολαυστικό πακέτο τραγουδιών και τον Kevin Parker ως - σκεπτόμενο - mega super star της σύγχρονης pop μουσικής. Πιο ενδοσκοπικός αυτή τη φορά, με ακόμη λιγότερες κιθάρες, χειρίζεται επιδέξια τους ηλεκτρονικούς ήχους και αναδιπλώνει χαρισματικές μελωδίες που γαντζώνονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Indie pop, ’60s ψυχεδέλεια, balearic disco, soul, acid house, prog rock, περνάνε όλα από το χωνευτήρι του “The Slow Rush”, παραμένοντας πάραυτα ένα μοναδικά ιδιόμορφο κι επί του παρόντος άλμπουμ. Ζεστασιά, ελεγχόμενη νοσταλγία κι αυτή η φωνή που σε γαργαλάει σα χάδι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τούτη τη ζωή.

Τάσος Βαφειάδης
Agnes Obel - Myopia (Deutsche Grammophon/Blue Note, 2020)
Η συμπαθέστατη Δανέζα Agnes Obel επιστρέφει με τον τέταρτο δίσκο της, τον πρώτο για την ιστορική εταιρία κλασικής μουσικής Deutsche Grammophon‎. Ένας ατμοσφαιρικός, σκοτεινός, εσωτερικής αναζήτησης δίσκος, βασισμένος στο πιάνο, που σε διάφορα σημεία του σε χαιρετά η Kate Bush. Όπως και στις προηγούμενες δουλειές της, η Obel δεν άφησε σχεδόν τίποτα στους άλλους και έτσι σύνθεσε, έπαιξε τα όργανα, τραγούδησε, ηχογράφησε και έκανε τη μίξη και την παραγωγή μόνη της (μόνο με τα έγχορδα δεν ασχολήθηκε).
Σύμφωνα με την ίδια είναι ένα άλμπουμ για την εμπιστοσύνη και την αμφιβολία. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «Μπορείς να εμπιστευτείς τον εαυτό σου ή όχι; Μπορείς να εμπιστευτείς τις δικές σου κρίσεις; Μπορείς να εμπιστευτείς ότι θα κάνεις το σωστό; Μπορείς να εμπιστευτείς τα ένστικτά σου και το τι αισθάνεσαι; Ή είναι τα συναισθήματά σου στρεβλά;»

Νάνσυ Σταυρίδου
Ben Watt - Storm Damage (Unmade Road, 2020)
Δεν είναι τυχαίο πως κάθε φορά που κυκλοφορεί νέο άλμπουμ ο Ben Watt, οι μουσικοκριτικοί γράφουν ότι είναι το ωραιότερό του, γεγονός που αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί εύκολα σαν σόλο δημιουργός, χωρίς να κουβαλά πια την ταμπέλα του ετέρου ημίσεος των “Everything But the Girl”, και να εξελίσσεται καλλιτεχνικά και σαν συνθέτης και σαν παραγωγός, ικανοποιώντας ταυτόχρονα την εσωτερική του ανάγκη για έκφραση και δημιουργία.
Έτσι λοιπόν, το “Storm Damage” είναι ένα μελαγχολικό και ιδιαίτερα συναισθηματικό μουσικό ταξίδι στο οποίο ο Watt εμπνέεται από διάφορα προσωπικά του βιώματα και μέσα από τους στίχους του μας εξομολογείται τις αγωνίες και τις περιπέτειές του, αφήνοντας όμως στο τέλος μια γλυκιά επίγευση συμφιλίωσης με τις αλλαγές που έχουν γίνει στη ζωή του μεγαλώνοντας. Η ωριμότητα αυτή φαίνεται και στον ήχο του ο οποίος είναι ζεστός και γεμάτος στα μπάσα, με πρωταγωνιστή το πιάνο.
Ένα άλμπουμ για ακρόαση και όχι για κατανάλωση που θα μπορούσε να σταθεί αφορμή για τροφή για σκέψη και έναν προσωπικό ενδεχομένως απολογισμό.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Frazey Ford - U Kin B The Sun (Arts & Crafts, 2020)
Θυμάστε τις Καναδέζες folkie Be Good Tanyas; Δεν πειράζει, έχουν διαλυθεί καμιά δεκαριά χρόνια. Η τραγουδίστρια/κιθαρωδός και μαντολινίστρια τους, όμως, η Frazey Ford κάνει σόλο καριέρα, έχοντας αλλάξει ρότα. Στο τρίτο προσωπικό της άλμπουμ, αφήνει λίγο πίσω της τη neo- ή retro-soul και μαζεύει πάλι τις καναδέζικες folk ρίζες της. Χωρίς την καταπληκτική rhythm section της Hi Records που χρησιμοποίησε στο προηγούμενο άλμπουμ της (Indian Ocean, 2014), χτίζει έναν ήχο πιο λιτό — και ίσως πιο κοντά στα gospel. Προικισμένη με μια σπάνια φωνή, δεν εποφθαλμιά τον θρόνο της Amy, αλλά ανοίγει ένα δικό της δρόμο σ’ αυτό το περίεργο υβρίδιο που μπορεί να προκύψει από το πάντρεμα της country με τη soul. Άλλοι τη συγκρίνουν με την Ann Peebles, και άλλοι με τη Roberta Flack, εμένα πάντως το ύφος της μού θυμίζει περισσότερο τη Natalie Merchant στα πιο bluesy της, ειδικά στο τραγούδι διαμαρτυρίας The Kids are Having None of This.
Από το άλμπουμ διαλέγω το τελευταίο κομμάτι, ‘U Kin B The Sun’, που δείχνει πώς τραγουδιέται το rhythm’n’blues – το αυθεντικό, χωρίς γαργαρίσματα και Whitney-νιές.

Αντώνης Ξαγάς
Thirty Pounds of Bones and Philip Reeder - Still Every Year They Went (Armellodie, 2019)
Δύο μουσικοί, ο ένας με το ευφάνταστο όνομα Τριάντα Λίβρες Κόκκαλα (να τ’ αφήσω;) και ο άλλος με το κάπως πιο καθημερινό Philip Reeder, κουβαλώντας μια κιθάρα, καλώδια, μικρόφωνα και κάτι παραδοσιακά Κorg σύνθια, φορτώθηκαν (ίσως και με τις δύο σημασίες της λέξης) σε ένα ψαράδικο κάπου στην Κορνουάλη και ξανοίχθηκαν μαζί με τους ψαράδες στον ωκεανό, κλείστηκαν στο… αμπάρι και έπιασαν να ηχογραφούν παραδοσιακά βρετανικά τραγούδια της θάλασσας. Δεν ξέρουμε αν έβαλαν κα’να χεράκι στο… τράβηγμα των διχτυών, στο ξεψάρισμα, ή έστω αν καθάρισαν καμιά πατάτα για την κακαβιά, το αποτέλεσμα πάντως της διάστικτης με μπόλικα ωκεανίσια field recording ηχογράφησης είναι υποβλητικό, στοιχειωτικό έως και θρηνητικό (δεν ξέρουμε επίσης αν τους… έκραξε κα’νας προληπτικός ψαράς όταν τους άκουσε να λένε τραγούδια για πνιγμένους ναυτικούς). Ένας δίσκος όλο αρμύρα, φόρος τιμής σε έναν τρόπο ζωής που χάθηκε ανεπιστρεπτί (και πιθανότατα ευτυχώς).

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Agnes Obel - Myopia (Deutsche Grammophon/Blue Note, 2020)
Μπορεί η αγαπημένη Δανέζα πιανίστρια-singer-songwriter να μην φτάνει στα συνθετικά ύψη των 2 προηγούμενων εγχειρημάτων της, δεν παύει ωστόσο να φτιάχνει ονειρικούς και ομιχλώδεις κόσμους, μέσα στους οποίους πιάνεις εύκολα τον εαυτό σου να στροβιλίζεται, να λικνίζεται ασώματα, να εισπνέει βαθιά χωρίς να καταφεύγει στην yoga.
Η συνταγή της γνωστή, αρκούντως ικανή αν η ίδια δεν θέλει να θέσει τον πήχη ψηλότερα. Αλήθεια, χρειάζεται κάτι τέτοιο; Η απάντηση ίσως είναι αρνητική στην περίπτωση αυτή. Ειδικά όταν η Agnes πάει all-in από την αρχή, με το σπουδαίο “Camera’s Rolling”.

Mιχάλης Βαρνάς
The Men - Mercy (Sacred Bones, 2020)
Συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με την δισκογραφία και την Sacred Bones, οι Νεοϋορκέζοι The Men προσθέτουν το όγδοο άλμπουμ στη συλλογή τους που ξεκίνησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια. Από τότε έως στις μέρες μας έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στα πρόσωπα αλλά και στο ύφος του συγκροτήματος αν θυμηθούμε ότι αρχικά θεωρούνταν noise rock μπάντα. Στις αρχές της νέας δεκαετίας τους ακούμε με φολκ διάθεση όπως στο εναρκτήριο ‘Cool Water’ και αργότερα στο ‘Call The Dr.’ και σε κομμάτια κλασσικού ροκ του αμερικάνικου νότου σαν το ‘Children All Over The World’. Το δεκάλεπτο ‘Wading In Dirty Water’ που κλείνει το μάτι στον Jerry Garcia όπως και στους Canned Heat, ανάλογα ποιους θες να ακούσεις, είναι η σπονδυλική στήλη του άλμπουμ και εκείνο που το κάνει αξιομνημόνευτο κι όχι απλά συμπαθητικό.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Jeff Parker - Suite for Max Brown (International Anthem, 2020)
O πολυοργανίστας J.Parker, γνωστός και σαν κιθαρίστας των Tortoise, υπό την σκέπη της πολύ σημαντικής πλέον International Anthem, ασπάζεται τον ήχο και την αισθητική της και δημιουργεί έναν πολυποίκιλο ηχητικά δίσκο. Λοξοδρομεί σε jazz, σε rock, σε ηλεκτρονικά στοιχεία και καταλήγει να δημιουργεί κάτι αληθινά δικό του, με ταυτότητα και βαρύτητα που αν πρέπει να καταταχτεί κάτω από μια γενική ταμπέλα, τότε αυτή είναι της jazz. Η “Σουίτα για τον Max Brown” καταφέρνει και εγκολπώνει την πολυετή καριέρα του Parker σε τραγούδια στα οποία ακούγεται η εμπειρία του σαν συνθέτης, η jazz ανατροφή του και το ταλέντο του ως μουσικός. Αναμφίβολα τούτος εδώ είναι ο πρώτος πολύ καλός δίσκος της χρονιάς.

Γιάννης Αβραμίδης
Thodoris Cortés - ΔΕΝ – Β (Self-release, 2020)
Μια από τις ελάχιστες (σορυνοτσορυ) αξιόλογες περιπτώσεις στα εγχώρια hip hop πράγματα, ο Θοδωρής Cortés, κυκλοφόρησε πρόσφατα το ΔΕΝ Β. Αδελφάκι του ΔΕΝ Α να υποθέσω, πρόκειται όπως και να ‘χει περί ακομπλεξάριστων παραγωγών που δεν τις λες και lo-fi αλλά διακατέχονται από μια αλήτικη ωραία βρομιά. Γενικότερα ο τυπάκος έχει μια πολύ free προσέγγιση πάνω σε αυτό που κάνει, που δεν την συναντάς καθόλου εύκολα στον χώρο και που μαρτυράει ένα κάποιο μεταπάνκ παρελθόν (και πιθανότατα ένα νοιζομέλλον, έτσι πάνε τα πράματα συνήθως :-pp) Οι στίχοι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εξαιρετικοί και ισορροπούν μεταξύ awkward ειλικρίνειας, καλού (και ενίοτε μαύρου) χιούμορ και street αφήγησης, με μια συνειδητή στάση μηδενισμού απέναντι στην εποχή του και είναι και ασπρόμαυροι αλλά είναι και ροζ και είναι και λιγάκι σουρεάλ αλλά και πάλι όχι τόσο και καλύτερα ίσως να ακούσεις τα ΔΕΝ και να βγάλεις τα συμπεράσματα σου. Θα σταματήσω να γράφω λοιπόν κάπου εδώ γιατί δεν έχει νόημα (αλλά έχει πλάκα όπως μας λέει και ο ίδιος :-)).

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Thomas Köner ‎- Motus (Mille Plateaux, 2020)
Kίνηση ματ από τον Thomas Köner. Δίσκος που δε μοιάζει με τίποτα από ότι έχει κάνει στο παρελθόν χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα (βλέπε το αριστουργηματικό ‘Permafrost’ κλπ κλπ). Μοιάζει όμως πάρα πολύ με ότι έχει κάνει με το σχήμα Porter Ricks και το έτσι κι αλλιώς εξωγήινο techno που φτιάχνουν. Η διαφορά είναι ότι έχει αφαιρεθεί το beat (εκτός από μια διακριτική αναλαμπή του που γίνεται πολύ ελαφρώς αντιληπτή). Οι dub engines φυσικά είναι πάντα στα τέρματα και ο ήχος είναι σκανδαλωδώς καπνισμένος και απόκοσμος. Το αποτέλεσμα τελικά είναι τόσο άλιεν που δεν κοτάει να πλησιάσει ούτε το Νοστρόμο. Μέγας δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής από την επανιδρυθείσα εταιρία Mille Plateaux.

Ελένη Φουντή
Vladislav Delay - Rakka (Cosmo Rhythmatic, 2020)
Πολύ μπροστά από την εποχή του, από τα πρώτα του βήματα στη Mille Plateaux και στην Chain Reaction, ο Vladislav Delay (κατά κόσμον Sasu Ripatti) έφτιαχνε τέκνο για το αύριο. Και στο νέο του αύριο ακούγεται αγριεμένος, ανήσυχος. Έχοντας περάσει ένα μεγάλο διάστημα στους ερημότοπους του αρκτικού κύκλου, ο Delay αποτυπώνει την αγωνία του για την κλιματική αλλαγή στο "Rakka", ένα χείμαρρο minimal techno, noise, dub, dark ambient, σταθερών χτύπων και γοητευτικών αρρυθμιών. Δεν ακούμε "ήχους της φύσης" εδώ πάντως. Η (ενίοτε μπλακμεταλλίζουσα) κραυγή βγαίνει μέσα από βιομηχανικές λαμαρίνες, έρχεται από έναν διαβρωμένο αστικό χώρο και φτάνει μέχρι τη τάιγκα και την τούνδρα. Και πιο μακριά ακόμα. Μουσική για το μεθαύριο του κάθε αύριο. Ζοριλίκια.

00:00 Ash - Darkest hour of the night
03:45 Massicot - Kubiks rubiks
06:22 Greg Dulli - Scorpio
09:22 Tame Impala - Posthumous forgiveness
15:20 Agnes Obel - Broken sleep
20:10 Ben Watt - Summer ghosts
24:55 Frazey Ford - U kin B The Sun
30:12 Thirty Pounds of Bones and Philip Reeder  - The fisher lad
32:07 Agnes Obel – Camera’s rolling
36:41 The Men - Wading in dirty water
46:56 Jeff Parker - Go away
51:50 Thodoris Cortés  - Β1
54:48 Thomas Köner - Substrate (binaural)
1:01:45 Vladislav Delay - Rampa