Μια μουσική αφήγηση (Τεύχος 14ο)

ΕΔΑΦΙΟ 72ο

Τους μουσικά παιδόφιλους δεν τους γούσταρα ποτέ, δεν εννοώ τους μουσικούς παιδόφιλους, οι οποίοι πιθανώς και ασελγούσαν στους protégé τους, κάνω λόγο καθαρά για τους μουσικά παιδόφιλους, συνήθως μεγαλύτερους, που με τη βία ή και την πειθώ, αποσπούσαν κασέτες και βινύλια από τους μικρότερους λάτρεις της μουσικής. Καταλαβαίνω ότι δεν ήθελαν να πληρώσουν για κάτι που είχε ήδη ο μικρός στην κατοχή του, καταλαβαίνω ότι ήθελαν να πουλήσουν μούρη στις γκόμενές τους ότι κατέχουν την μουσική βιομηχανία, ωστόσο δεν τους συγχωρώ. Γι’ αυτό και τους κατηγορώ ότι δεν επέστρεφαν ποτέ αυτά που «δανείζονταν», ακόμα κι αν είχαν παίξει ή όχι τον ρόλο τους, ακόμα κι αν δεν τ’ άκουγαν πια, αρνούνταν πεισματικά να τα επιστρέψουν. Και γιατί; Ο λόγος ήταν ότι θα φαίνονταν σαν αδυναμία στο image της μαλακίας που είχαν χτίσει για τον εαυτό τους. Γι’ αυτό, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε τέτοιου είδους παιδόφιλους, ήμουν πάντα φειδωλός και προσεκτικός, καθώς τα έμπειρα μάτια τους έψαχναν να βρουν τη ρωγμή στο τζάμι της αγνότητας που καθάριζα πολύ καλά πριν βγω έξω στη γύρα, μήπως και ψαρέψω ή ακούσω κάτι που θα διεγείρει τις αισθήσεις μου και θα με ταξιδέψει μακριά από τον φαύλο κόσμο της μουσικής παιδοφιλίας.

ΕΔΑΦΙΟ 73ο

 Έχετε γνωρίσει ποτέ βαμπίρ της μουσικής; Έτυχε σε μένα και δεν πέρασα καλά. Με δαγκώσανε και ήπιανε την μουσική μου με τη μία, για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Ήμουν για μία εβδομάδα σαν άμουσο περισκόπιο, όμως δεν το έβαλα κάτω γιατί διψούσα για γνώση και τα δάγκωσα κι εγώ. Πριν λιποθυμήσω από τον όγκο των δεδομένων που εισέπραξα, τα κατέγραψα στον εφεδρικό δίσκο της μνήμης μου, ώστε να επεξεργαστώ τις πληροφορίες τις επόμενες ημέρες. Αποδείχτηκε πως δεν έκανα λάθος και απόλαυσα ένα ηχητικό παραλήρημα από διάφορες μουσικές μπάντες, που έπαιζαν κι ερμήνευαν, όλα όσα ένιωθε και δεν μπορούσε να εκφράσει η καρδιά μου. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το βίωμα ώστε άρχισα να συχνάζω στα στέκια των βαμπίρ και να επιδιώκω το δάγκωμα τους. Τώρα που είχα μάθει να δαγκώνω κι εγώ, ας όψεται μόνο ο χρόνος. Δάγκωσα και με δάγκωσαν πολλά βαμπίρ, ούτε θυμάμαι πλέον πόσα, όμως γνώρισα και γνώρισαν, ότι το καλό ψάρι δεν κοστίζει, αλλά αξίζει. Στο τέλος γίναμε και φίλοι, ούτε καν δαγκώναμε ο ένας τον άλλον, απλά μοιραζόμασταν την ενοχή μας.

ΕΔΑΦΙΟ 74ο

Ο εκφυλισμός ενός μουσικού μυαλού ξεκινά όταν παύει να θυμάται αυτό που τον ώθησε ν’ ασχοληθεί με τη μουσική. Ποιος ήταν αυτός ο σπινθήρας ο οποίος έδωσε κίνηση στο όχημά του. Κι αν ακόμα καταφέρνει να θυμάται αυτόν τον σπινθήρα, τότε σίγουρα θα ξεχνάει τα gas stations που γέμισαν βενζίνη το ρεζερβουάρ του. Εντάξει, ίσως όχι όλα, όμως σίγουρα τα περισσότερα και μπορεί μάλιστα να εστιάζει σε κάποια από αυτά, τα οποία υπήρξαν οι συμπληγάδες πέτρες του. Σίγουρα όμως πάντα θα καταλήγει να θυμάται πως κατέληξε να ζει με τον τρόπο που διάλεξε να ζει, όλα τα «Αλλά» που δεν κατάφερε να αλλάξει. Ωστόσο πάλεψε να επιβιώσει και το κατάφερε. Τώρα όλοι στη γειτονιά πίνουν μπίρες και μπάφους όταν ανοίγει τους ενισχυτές του, rock-άρουν και rave-άρουν στα όνειρά του και νιώθει πάλι ευτυχισμένος μεν, ευνουχισμένος δε. Στο σημείο αυτό, τον προδίδει ξανά η μνήμη του και τότε πέφτει σε κώμα, αδυνατώντας να καλέσει για βοήθεια, η οποία δεν θα έρθει ποτέ. Άλλος ένας μουσικός που του αξίζει να πεθάνει.

ΕΔΑΦΙΟ 75o

 Για τα άμουσα δίποδα που κατοικούνε στο Ιράκ δεν ξέρω να σας πω, δεν έχω πάει ποτέ στο Ιράκ, την πάλαι ποτέ Μεσοποταμία. Ίσως οι απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου μπορούν να σας μιλήσουν για την Βαβυλώνα, όταν την κατέκτησαν τι βρήκαν, εγώ μπορώ να σας μιλήσω μόνο για τα δίποδα που ζούνε στη χώρα μου. Κι αυτά τα δίποδα λατρεύουν να ακούνε φτηνά λαϊκά, R’n’B και trap. Στην καλύτερη, ραδιόφωνο με παλιά hits της Merenda Records. Δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτή την τραγωδία και δεν διστάζω να δυναμώσω λίγο την ένταση στο ναό που λειτουργούν τα στερεοφωνικά μου. Και δεν το λέω αυτό με έπαρση, αντίθετα με κάθε συστολή, δε θέλω να αποδείξω κάτι, όμως ο ναός είναι ζωντανός και το φως καίει μέσα του. Η μουσική αδιαφορία σε συνδυασμό με τη μουσική υποκουλτούρα, δημιουργούν βδελύγματα, προσωπολατρικά ινδάλματα και καινοφανή πρότυπα. Όσο πιο γρήγορα ξυπνήσουν τα δίποδα από τη μουσική τους στειρότητα, τόσο πιο γρήγορα θα αυλακώσουν το έδαφος για τη βροχή που πρόκειται να έρθει. Και καλό θα ήταν, να προσέξουν τι θα σπείρουν, γιατί αυτό μόνο θα θερίσουν.

ΕΔΑΦΙΟ 76ο

 Έχει υποπέσει στην αντίληψή μου, ότι το τελευταίο διάστημα, όταν δεν ακούω το αστικό distortion, αντί για μουσική, ακούω υποκείμενα να συζητάνε σ’ ανοικτή ακρόαση στα κινητά τους. Και είναι απίστευτα ενοχλητικό να παρεμβάλλει και να παρεισδύει η προσωπική ανασφάλεια του καθενός στον εναέριο χώρο μου. Εκπέμπω τα δικά μου μουσικά ραδιοκύματα στον χωρόχρονο και οι παρεμβολές τέτοιου είδους αρχίζουν να μ’ ενοχλούν. Δε θέλω να ακούω να μιλάνε στα καρτοκινητά τους λες και είναι μόνοι τους στον κόσμο, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, λες και δεν ενοχλούν κανένα. Όχι, ενοχλούν, όχι γιατί μιλάνε αλλά γιατί δε σέβονται, πρώτα τον εαυτό τους και δεύτερον επειδή δεν τους νοιάζει να σεβαστούν τους άλλους. Θα πουν τα δικά τους, θα φλυαρήσουν και ύστερα, όταν βαρεθούν, θα τερματίσουν τη συνδιάλεξη οργισμένοι, θυμωμένοι, νευριασμένοι, τελειωμένοι. Γιατί είναι η μόνη διέξοδος στο αδιέξοδο που βαδίζουν, να φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν ώστε ν’ αλλάξει γνώμη ο βαρκάρης και να μην τους περάσει από τον Αχέροντα. Λες και θα ζήσουμε για πάντα, σκέφτομαι και θυμάμαι ενστικτωδώς το κομμάτι των Queen.

Αναζητώ τα προηγούμενα: Τεύχος 1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 6ο, 7ο, 8ο, 9ο, 10ο, 11ο, 12o, 13ο