Μια μουσική αφήγηση (Τεύχος 20ο)

ΕΔΑΦΙΟ 101ο

Όλοι λίγο ή πολύ θα έχετε ακούσει το γνωμικό που λέει ότι με άλλον ή άλλη ξεπαρθενεύεσαι, άλλον ή άλλη ερωτεύεσαι, άλλον ή άλλη αγαπάς και άλλον ή άλλη παντρεύεσαι, και οι πιο πολλοί, οι περισσότεροι αυτό ακριβώς κάνουν στη ζωή τους. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, οι οπαίοι δεν είναι ο κανόνας. Αυτό όμως που δεν λένε οι δειλοί, που φοβούνται και τρέμουν την αλήθεια, είναι ότι η μουσική αποτελεί την εξαίρεση του ίδιου του γνωμικού. Γιατί μόνο η μουσική μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, να είναι σεξ, έρωτας, αγάπη και σύζυγος ταυτόχρονα, μόνο η μουσική μπορεί να το κάνει γιατί δεν είναι άνθρωπος, η μουσική είναι ενας καθρέφτης, όπου δεν υπάρχουν είδωλα, δεν έχει εγωισμό, συμφέρον και προκατάληψη. Η μουσική δεν είναι ανθρώπινη σχέση, είναι κοινωνία με το θείο, τα άυλο, το άχρονο, είναι απλά ζωή. Και μόνο στην αγκαλιά της ζωής μπορείς να νιώσεις ελεύθερος, κενός και πλήρης, θεός, άνθρωπος και αγάπη. Τι άλλο να πω ότι εξακολουθώ να την αγαπώ και ότι ποτέ δεν την απάτησα με είδωλα; Γιατί ξέρω ότι θα με πείτε ψεύτη οι πολλοί, και ειλικρινή ψεύτη οι μουσικοί.

ΕΔΑΦΙΟ 102ο

Όταν έχεις μουσικό αυτί και μουσική ψυχή αυτό δεν σε κάνει αυτόματα και μουσικό. Όμως ποιός είναι ο μουσικός και τι είναι η μουσική; Η μουσική είναι η έννοια και ο μουσικός το υποκείμενο της έννοιας αυτής, το διάμεσο με το οποίο εκφράζεται. Αυτό είναι η τέχνη, όμως αν η μουσική δεν είναι μόνο μια έννοια αλλά μια ενέργεια η οποία ρέει γύρω μας ασταμάτητα και κάποιοι με μουσικό αυτί και μουσική ψυχή την διαισθάνονται; Είναι ή δεν είναι αυτοί μουσικοί; Θα σας πω λοιπόν τι είναι οι μεν και τι είναι οι δε. Οι μεν πρώτοι, οι σπουδαστές της τέχνης, είναι τα παιδιά της, οι δε άλλοι, οι εραστές της χάρης της, είναι τα μπάσταρδά της. Γιατί έτσι νιώθω, σαν μπάσταρδος κάθε φορά που βλέπω τους γιους και τις κόρες της στη σκηνή, να την αγκαλιάζουν, να την φιλούν και να την ευγνωμονούν. Γιατί να μην είμαι κι εγώ εκεί πάνω μαζί τους, μαζί της, επειδή είμαι ένας μπάσταρδος, γι’ αυτό; Σβήνω τα δάκρυα που κυλάνε στη λήθη και γυρίζω πίσω στο κέλυφος μου και πέφτω για ύπνο, απογοητευμένος, θλιμμένος και μόνος. Μα όταν ξυπνάω, δεν υπάρχει κέλυφος, μήτε θλίψη και μοναξιά, παρά μονάχα φως, το μουσικό της χάδι στην καρδιά μου.

ΕΔΑΦΙΟ 103ο

Παλιότερα, όταν πήγαινα διακοπές είχα πάντα μαζί μου το discman και άκουγα μουσική στις παραλίες που με ξέβραζε η ζωή. Ταξίδευα με τους ήχους και τα κύματα, τους στίχους και την θάλασσα. Μου άρεζε να απομονώνομαι από το περιβάλλον γύρω μου και να εστιάζω σε αυτό που έβλεπε το μυαλό μου. Με τα χρόνια έπαψα πλέον να το κάνω, προτιμώ να διαβάζω στις παραλίες και να ακούω τους φυσικούς ήχους από τα κύματα, τα πουλιά και τους παρείσακτους που πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να χαλάσουν την αισθητική του χωροχρόνου σου. Εκεί που διαβάζεις το βιβλίο σου και είσαι απορροφημένος στην υφή του έργου, έρχεται ένα ζευγάρι συνήθως ή μια παρέα και διαλέγουν να καθίσουν στα πέντε μέτρα από εσένα, λες και η έρημη παραλία δεν έχει κάποιο άλλο μέρος να καθίσουν. Στρώνουν τις πετσέτες τους, αρχίζουν να μιλάνε, ανοίγουν τα κινητά τους και κάνουν οτιδήποτε δυνατό να σε αποσπάσουν από το βιβλίο σου. Αναρωτιέσαι για ποιό λόγο ένα ζευγάρι ή μια παρέα διαλέγει να καθίσει δίπλα σε ένα άλλο ζευγάρι που διαβάζει τα βιβλία του αντί να πάει πιο μακριά και να το αφήσει στην ησυχία του και η απάντηση είναι ότι λατρεύουν να ελκύουν την προσοχή και ότι αισθάνονται ασφάλεια κοντά σε κάποιους άλλους. Μας τυχαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία όποτε πάμε διακοπές, πάντα μα πάντα να πετυχαίνουμε τέτοιους παρείσακτους οι οποίοι διαλέγουν να έρθουν και να καθίσουν σε απόσταση αναπνοής. Κάποιες φορές που εκνευριζόμαστε αφάνταστα, τα μαζεύουμε και φεύγουμε πηγαίνοντας στην άλλη άκρη, δείχνοντας την περιφρόνηση μας για την αναίδεια και την αδιαντροπιά τους, ωστόσο δεν θέλουμε πια να το κάνουμε, δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα. Συμφωνούμε λοιπόν να τους αγνοούμε και συνεχίζουμε να διαβάζουμε και να ρεμβάζουμε σαν να μην υπάρχουν στην παραλία μαζί μας, ποτίζοντας τους με το κινίνο που γιατρεύει την ελονοσία τους. Τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς ούτε τον επιδιώκεις, το κόμπλεξ και την υπεροψία δεν τα αποβάλλεις με την μαγκιά και το νταηλίκι. Ξέρουμε καλά γιατί βρισκόμαστε εκεί και κανείς δεν μπορεί να διακόψει το μουσικό μας ταξίδι, το ονειρικό μας σεργιάνι στο διάστημα, καθώς όταν διαβάζεις ένα βιβλίο είναι σαν να ακούς μουσική σε μορφή πρόζας. Οι παρείσακτοι έχουν πάντα ημερομηνία λήξης, οι ατάκες, οι πλακίτσες και οι επιτηδευμένες κινήσεις τους τρέφονται από το Εγώ τους και όταν δεν τους δίνεις σημασία, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο Υπερεγώ τους και παίρνουν δρόμο. Adios amigos και hasta la vista baby.

ΕΔΑΦΙΟ 104ο

Το ‘Τhe Wall’ των Pink Floyd το αγόρασα από το STUDIO GULIANO, έναν δανδή που διατηρούσε δισκοπωλείο στην πρώην Ιταλίας με Δελφών, δίπλα ακριβώς από το μαγαζάκι που αγόραζα στρατιωτάκια και αυτοκινητάκια της Matchbox πριν έξι χρόνια. Ήμουν ήδη δεκατριών χρονών και ο δανδής μου επέτρεπε να μπαίνω στο κατάστημα του και να ψαχουλεύω τα βινύλια που είχε στα ράφια του. Τα περισσότερα δεν τα ήξερα, όμως τους Floyd και τους Rainbow τους γνώριζα. Άκουγα το άλμπουμ όσο περισσότερο μπορούσα στο μικρό δωμάτιο που μοιραζόμουν με τον αδελφό μου και είχα αποστηθίσει τους στίχους του ‘Comfortably Numb’, τους οποίους απήγγελα νοερά πηγαίνοντας με τα πόδια από Καλλιδοπούλου-Χαριλάου στο φροντιστήριο αγγλικών της θείας μου. Μάθαινα αγγλικά, χρήσιμη γλώσσα για να καταλάβεις τι θέλουν να πουν οι τέσσερις Shakespear In Love. Κατά έναν περίεργο τρόπο, το ένα βινύλιο έφαγε μια χαρακιά, δεν μπορούσα να καταλάβω πως, ωστόσο φρόντισα να το αντικαταστήσω με το άλμπουμ που δανείστηκα τάχα για να το ακούσω, από τον δόκιμο ποδοσφαιριστή του Άρη που έμενε στην διπλανή πολυκατοικία. Το άλλαξα λοιπόν με το δικό μου και του το επέστρεψα, σιγά μην το άκουγε κιόλας. Έλα όμως που μετά από τρεις μέρες με έτυχε και μου είπε πως το βινύλιο του είχε μια χαρακιά κι εγώ έκανα τον εξωγήινο. Ήρθε η ώρα να πληρώσει το τίμημα γιατί όλα τα χρόνια που ήμουν μικρός με αποκαλούσε χαϊδευτικά κουφάλα, πράγμα που εκμυστηρεύτηκα μια μέρα στην μητέρα μου, η οποία μου είπε πως η κουφάλα δεν ήταν η κουφάλα του δέντρου που νόμιζα, αλλά μια άσχημη λέξη και τόνισε πως αν τον έβλεπε, θα του τα έψελνε κανονικά που αποκαλούσε τον γιο της με αυτό το όνομα. Ήξερα πολλές βρισιές αλλά πρώτη φορά άκουγα ότι το κουφάλα ήταν κακή λέξη. Όπως και να έχει, μου έκατσε στραβά κι έτσι του την έκατσα κανονικά, αφού με αποκαλούσε κουφάλα, θα γινόμουν κι εγώ η κουφάλα του. Έχω ακόμα το άλμπουμ και κάθε φορά που το βλέπω θυμάμαι τα παιδικά χρόνια της αθωότητας που ζήσαμε, την αφέλεια που μοιραστήκαμε και τον ξυπνημό στον εφιάλτη του τείχους που ετάισαν γύρω από τις ζωές μας.

ΕΔΑΦΙΟ 105ο

Είναι πολλές οι φορές που κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με κάποιους ανθρώπους και πάντα, μα πάντα, παίζει η ίδια μπάντα. Το ίδιο ρεφρέν, τα ίδια σόλο, το ίδιο μοτίβο. Σαν να πηγαίνεις στον κινηματογράφο και κάθε φορά να βλέπεις την ίδια ταινία, το ίδιο σενάριο, τις ίδιες ατάκες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Είναι τόσο μονότονο, ανιαρό και βαρετό αυτό το πράγμα. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι κάθε φορά υπόσχεσαι πως δεν θα το ξανακάνεις, όμως νάσαι, πάλι εκεί βρίσκεσαι, να κάθεσαι στο ίδιο γνώριμο τραπέζι. Αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν να αλλάξουν για τον εαυτό τους, μπορείς να το αλλάξεις εσύ, κάνοντας μόνο μια κίνηση: να αλλάξεις την μπάντα που παίζει στο πικ απ. Να βάλεις κάτι διαφορετικό, ένα άλλο άλμπουμ, ίσως κι ένα από τα αγαπημένα σου και τότε θα δεις την αλλαγή που δεν μπορείς να αλλάξεις. Καθώς η συνήθεια, η έξη, η εμμονή είναι τόσο ισχυρές, τόσο δυνατές και τόσο παθογενείς, που δεν διστάζουν να συντρίψουν την αλλαγή που προτείνεις, να σπάσουν το βινύλιο που παίζει στο πικάπ. Πρώτα η απορία, έπειτα η ειρωνεία, ύστερα ο χλευασμός και στο τέλος ο θρυμματισμός. Ναι, είναι δύσκολο να φέρεις την αλλαγή, ιδιαίτερα σε αυτούς που δεν συνηθίζουν να αλλάζουν την καθημερινότητα τους, την αντίληψη τους και την κοσμοθεωρία τους. Είναι οι δικαστές, οι ένορκοι και οι εισαγγελείς, δεν μπορούν να αθωώσουν τον κατηγορούμενο, είναι ένοχος, πρέπει να πληρώσει. Ειδάλλως δεν θα μπορούν να κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου, να τηρούν τον λόγο του θεού και να υπηρετούν το πεπρωμένο τους: να δικάζουν και να καταδικάζουν. Για αυτό λοιπόν, όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με τέτοιου είδους ανθρώπους, αδιάλλακτους, ισχυρογνώμονες κι εγωιστές, ακολουθώ την συνταγή του μακαρίτη του δασκάλου μου, του Ομπί Ουαν Σκατόμπι: Εκεί που χέζεις δεν γλείφεις. Κι έτσι ακολουθώ την παραίνεση του κι αφού αφοδεύσω, τραβάω το καζανάκι και φεύγω. Ας χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος τον χώρο υγιεινής, εγώ έχω κάποια βινύλια να ακούσω, μίλια να τραβήξω. Πίσω στο τσαρδί σου λοιπόν, κλείνεις τον διακόπτη και βρίσκεσαι έξαφνα λουσμένος στο φως. Ηχομονωμένος απολαμβάνεις το ‘Creep’, το ‘Strange day’, το ‘Temperature drop’, το ‘Waves’, το ‘Nathan’s phase’, το ‘Ocean rain’, το ‘Blasphemous rumours’, το ‘Neon lights’, το ‘Ceremony’.

ΕΔΑΦΙΟ 106ο

Μπορεί να θυσίασα τον εγωισμό μου, την υπεροψία και την φιλοδοξία μου, όμως ποτέ δεν θυσίασα το όνειρο μου. Μπορεί να έγινα ένας καλύτερος άνθρωπος, ένας πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος, ωστόσο στέρησα από το όνειρο μου την ελευθερία, γιατί το κράτησα σε ομηρία. Μετανιώνω μόνο γι’ αυτό και για τίποτα άλλο, καθώς γνωρίζω ότι η σκλαβιά δεν είναι ελευθερία. Τώρα όμως είναι ελεύθερο να πετάει και να πηγαίνει όπου θέλει, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω γι’ αυτό και χαίρομαι να το κάνει. Θέλω να το βλέπω να πετάει, να ταξιδεύει, να γνωρίζει κι εύχομαι κάποια στιγμή να με συγχωρέσει. Κι αν ποτέ δεν το κάνει, πάλι δεν θα του κρατήσω κακία. Στο κάτω κάτω είναι γέννημα θρέμμα μου, πως θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Όλοι κάνουμε λάθη, αρκεί να τα παραδεχόμαστε, να τα διαγράφουμε και να προχωρούμε μπροστά. Έγινα μάλιστα και σοφότερος. Τώρα δεν λεν πολλά, απλά γράφω περισσότερα, λες και στο χαρτί πρέπει να εξηγώ όσα σκέφτομαι και δεν λέω. Κι ευτυχώς έχω έναν φίλο από παλιά, ο οποίος λατρεύει να γράφει, δεν βαριέται καθόλου να ακούει το μυαλό μου να του υπαγορεύει κι αυτός να παίρνει την πένα και να μελανιάζει τις λευκές σελίδες. Είναι ο legendary music friend.

Αναζητώ τα προηγούμενα: Τεύχος 1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 6ο, 7ο, 8ο, 9ο, 10ο, 11ο, 12o, 13ο, 14ο, 15o, 16ο, 17ο, 18ο, 19ο