Μια μουσική αφήγηση (Τεύχος 24ο)

ΕΔΑΦΙΟ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ.

Από πολύ μικρό μου άρεζε να ακούω μουσική κι έτσι φρόντισα κι απέκτησα τα μέσα να την αναπαράγω και να την ακούω. Ωστόσο ποτέ δεν με ενδιέφερε να παίζω μουσική και να ακούνε οι άλλοι, ούτε ερασιτεχνικά, ούτε επαγγελματικά. Δεν με μάγευαν οι μείκτες ούτε και ο παλμός του πλήθους που χορεύει, δεν ήταν αυτό που θα γέμιζε την ψυχή μου. Το να παίζεις μουσική, που είναι αναμφισβήτητα έμφυτο και υποδηλώνει ταλαντούχο και καταρτισμένο άτομο στον χώρο, δεν ήταν η κουρτίνα που θα διάλεγα ποτέ να ανοίξει. Ούτε οι κονσόλες διέγειραν ποτέ την περιέργεια μου, αυτές που με μάγευαν ήταν οι νότες και οι μελωδίες της μουσικής που άκουγα, ξεμυάλιζαν τον οίστρο και την φαντασία μου. Ήθελα ανέκαθεν να συνθέσω μουσική, να γράψω μουσική να την παίξω και να την ακούσω, να βγάλω τις μελωδίες που χόρευαν μέσα στο μυαλό μου πάνω σε πλήκτρα και χορδές, πατώντας τα διάφορα μπλιμπλίκια. Γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ακούνε μουσική, έχουν μέσα τους μουσική και είναι απαραίτητο με κάποιον τρόπο να την εκφράσουν. Είτε ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους μιξάροντας, είτε παίζοντας, είτε ερμηνεύοντας, ειδάλλως μένεις στάσιμος και ο στάσιμος ποτέ δεν προχωράει.

ΕΔΑΦΙΟ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΞΙ.

Το κυριότερο στοιχείο σε μιά συναυλία δεν είναι η αντίδραση του κοινού, ούτε η διάθεση της μπάντας, αλλά η χημεία ανάμεσα στο κοινό και την μπάντα, το απαραίτητο συστατικό για να δέσει το γλυκό, όπως λένε οι φίλοι μας οι ζαχαροπλάστες. Τότε μιά συναυλία έχει επιτυχία, χαρίζει εκατέρωθεν την ευφορία ενός μουσικού ολοκαυτώματος. Είναι η μαγική στιγμή που οι μουσικές μελωδίες γίνονται εξωσωματικές εμπειρίες, κοσμικές αναζητήσεις που μετουσιώνουν αστρικές αναμνήσεις. Βρίσκεσαι στο κέντρο ενός χαοτικού μουσικού σύμπαντος και παραληρείς από την έκσταση να είσαι ελεύθερος από όλα τα βάρη και δεσμά της θνητής ζωής σου, να είσαι γυμνός από τα ρούχα της εφήμερης σου ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό έτσι και το βιώσεις και είναι τόσο εθιστικό σαν το ναρκωτικό που δεν μπορείς δίχως αυτό να ζήσεις. Ναυάγησες στην χώρα του λωτού κι έφαγες τον καρπό της, έγινες μάρτυρας της μέθεξης και τροφός της ανάμνησης. Έτσι νιώθεις κι έπειτα αποχωρείς από μιά πετυχημένη συναυλία, ούτε διψασμένος ούτε χορτασμένος, αλλά πλήρης, όπως αρμόζει σε ένα μουσικό συμπόσιο. Μακάρι να άκουγαν όλοι μουσική αντί να πελαγοδρομούν καθημερινά ανάμεσα στα κουτσομπολιά και στις ειδήσεις.

ΕΔΑΦΙΟ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΦΤΑ.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι θα συμβεί αν ξαφνικά δεν έχει σήμα το κινητό σου ή δεν έχεις ίντερνετ στο δίκτυο σου. Και είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις τις αντιδράσεις όλων αυτών που βρίσκονται γύρω σου, όλων αυτών που βρίσκονται γύρω σου, όλων αυτών των εθισμένων, οι οποίοι εξαπίνης θα στερηθούν το ναρκωτικό τους. Πόσος χρόνος άραγε θα χρειαστεί ώστε η έκπληξη να γίνει σταδιακά εκνευρισμός, αδημονία, αγωνία, αμφιβολία και στο τέλος οργή και μανία. Κάποιοι θα χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, κάποιοι θα γίνουν τυφλοί, κουφοί και μουγκοί, ανθρώπινα ζόμπι που θα εκλιπαρούν, θα ικετεύουν και θα αναζητούν την ψηφιακή τροφή τους. Θα είναι πολύ χειρότερος αυτός ο ψηφιακός λιμός από την κάθε πανδημία που πλήττει τον πλανήτη, για τέτοια διάσταση μιλάμε. Αυτός είναι ένας τρόπος να χαζέψεις ένα ανθρώπινο πλάσμα, να το εθίσεις πρώτα στο ναρκωτικό του κι έπειτα να του το στερήσεις. Του επιβάλλεσαι για πάντα, είσαι ο σωτήρας του, ο γιατρός του, η εξάρτηση του. Κι αυτή είναι η δύναμη της ψηφιακής τεχνολογίας, ένας ψηφιακός εγκέφαλος με δισεκατομμύρια νευρώνες να επικοινωνούν μεταξύ τους κι έξαφνα, με ένα εγκεφαλικό, έρχεται το χάος, η σιωπή και το τέλος. Ένα απλό εγκεφαλικό μπορεί να το προκαλέσει όλο αυτό και ποιός μας λέει ότι στο μέλλον δεν θα συμβεί κι αυτό. Ζούμε ήδη την εποχή της πανδημίας όπου έχουν συμβεί τόσο γρήγορα τόσα πολλά πράγματα, τα οποία δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να τα κατανοήσουμε, οπότε θα μπορούσε να είναι και το επόμενο βήμα, αυτό που θα οδηγήσει σε ένα blackout τόσο ζοφερό, που δεν τολμώ να προβλέψω ποιοι και πόσοι θα την έβγαζαν καθαρή. Το κενό που θα δημιουργηθεί ανάμεσα στην μοναξιά και στην ανασφάλεια, θα τους καταπιεί. Καθώς δεν είναι φρόνιμο να κρατάς τις αναμνήσεις, τα βιώματα, τις σκέψεις, τα αισθήματα και τα όνειρα σου αποθηκευμένα σε τσιπάκια και όχι στην καρδιά σου, καθώς δεν είναι συνετό να ζεις σε μιά εικονική πραγματικότητα και να μην είσαι ο εαυτός σου μέσα στην ανθρώπινη ζούγκλα. Και ξέρεις κάτι; Μπορείς να γίνεις καλύτερος από τα σκουπίδια που σε ταΐζουν, μπορείς να γίνεις σοφότερος από την σαβούρα που σε ποτίζουν, μπορείς να γίνεις ελεύθερος από τα ναρκωτικά που σε εθίζουν, μπορείς να τους γράψεις κανονικά και να ζήσεις μακριά από τα εμβόλια που σου δίνουν για τις αρρώστιες που σπέρνουν. Δεν τους έχεις ανάγκη, ανάγκη έχεις τον φίλο σου, την οικογένεια σου, τους γνωστούς σου, τον συνάνθρωπο σου. Αυτός θα σε σηκώσει όταν πέσεις, αυτός θα σε φροντίσει όταν γεράσεις, αυτός θα σε αγαπήσει και θα σε ερωτευθεί, όχι ο ψηφιακός σου εραστής κι αγαπητικός, που με αντάλλαγμα το ψέμα, θέλει να σε στραγγίσει από ζωή. Αυτός είναι ο εχθρός σου, το κινητό σου.

ΕΔΑΦΙΟ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΟΚΤΩ.

Η φάμπρικα της βιομηχανίας που έχουν στήσει οι πολιτικοί δεν διαφέρει καθόλου από το λόμπι της συντεχνίας εκμετάλλευσης της μουσικής. Ανακαλύπτουν μουσικά ταλέντα, επενδύουν πάνω τους κι ύστερα, αφού τους χρυσώνουν το χάπι της δημοσιότητας και της διασημότητας, καρπώνονται τα οφέλη τους στραγγίζοντας τους από κάθε ικμάδα της προσωπικότητας τους, τους μετατρέπουν στις μαριονέτες τους και τους κατευθύνουν όπως εκείνοι θέλουν. Αλλοιώνουν το ποιόν και τον χαρακτήρα τους κι αργά ή γρήγορα τους οδηγούν στην κατάθλιψη, την απομόνωση και την λήθη. Τους δίνουν χρήματα, πάντα είναι γεμάτα τα θησαυροφυλάκια τους με δαύτα, πολλά χρήματα τα οποία διαχειρίζονται οι μάνατζερ τους και σταδιακά τους χρεώνουν ανάλογα με τα επιτόκια των κερδών που τους αποφέρουν. Κι όταν τους στραγγίξουν στρέφονται σε άλλα καινούρια μουσικά ταλέντα, πρόθυμα να βγούνε από την αφάνεια και να οδηγηθούνε στον χώρο της σόου μπιζ, έναν χώρο φανταχτερό, κοσμικό και δίχως άλλο, τελείως άγνωστο για αυτούς. Και η ιστορία ξεκινά πάλι από την αρχή, η ίδια πρέσα που πρεσάρει την φρέσκια λαμαρίνα στο εσωτερικό της. Το ίδιο κάνουν ακριβώς και οι πολιτικοί, ντύνονται οι ίδιοι μαριονέτες, παίρνουν τα κεφάλαια που επενδύει το λόμπι των επιχειρηματιών και με την καθοδήγηση και την αρωγή τραπεζικών και χρηματιστών αρχίζουν την πλύση εγκεφάλου του κοινού πολίτη. Χειρίζονται τα νήματα της πολιτικής τους εξουσίας, τα οποία κάποια στιγμή μοιραία δεν θα έχουν την ίδια ρότα με τις διαθέσεις των κεφαλαιοκρατών που τους ελέγχουν κι έτσι παραδίδουν τα νήματα και καταθέτουν τα όπλα, βγαίνοντας από την μέση και παραχωρώντας την θέση τους στους επόμενους δελφίνους, οι οποίοι διψούν για εξουσία, δύναμη και προβολή. Η μόνη διαφορά που έχει η φάμπρικα των πολιτικών με αυτή των μουσικών είναι ότι οι πολιτικοί ανεξαιρέτως, αφού υλοποιήσουν όλα τα σχέδια των αφεντικών τους, εξασφαλίζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και η ασυλία που τους παρέχει ο νόμος διασφαλίζει τα κέρδη από τις λοβιτούρες και τις μίζες τους. Οι μουσικοί αντιθέτως δεν έχουν καμιά ασυλία, είναι εκτεθειμένοι στον οποιοδήποτε παπαράτσι ή κριτικό να βγάλει στην φόρα, δημόσια και στο απυρόβλητο τα άπλυτα του και τότε καλείται μόνος του να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Η ΣΜΕ, η συντεχνία μουσικής εκμετάλλευσης αποστασιοποιείται, ενίοτε τον αποκηρύσσει και με μιά λιτή ανακοίνωση κι έτσι ο μουσικός γίνεται έρμαιο του χλευασμού και της παραπληροφόρησης του διαδικτύου. Από την μιά στιγμή στην άλλη δεσμεύονται οι λογαριασμοί του, παγώνουν οι εισροές στο ταμείο του κι αν δεν έχει κάνει καλό κουμάντο των εσόδων του όλο αυτό το διάστημα, συνήθως ανακαλύπτει ότι βρίσκεται στην ψάθα. Το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να αξιοποιεί την κάθε ίντσα της λαμαρίνας κι έπειτα να την πετάει στην σκουπίδια, είτε γιατί έχει σκουριάσει, είτε γιατί έχει παλιώσει. Και τα αποθέματα είναι πολλά και οι εργάτες αρκετά στόματα που πρέπει να θρέψει οπότε η παραγωγή δεν σταματάει, nonstop the motion, η αμάκα των παραγωγών. Γιατί τα νούμερα της δημοσιότητας και των κερδών στο χρηματιστήριο αξιών τους είναι αυτά που και μόνο έχουν αξία, ούτε οι στίχοι, ούτε η μουσική, ούτε το ποιόν και το ήθος των ανθρώπων που παίζουν στο κουκλοθέατρο τους, τα εκατομμύρια αγοραστές που πουλάνε το προϊόν τους, αυτοί είναι που τους ενδιαφέρουν, γιατί όλοι αυτοί είναι το κέρδος που τους αποφέρουν. Ας όψεται όμως ο David με την ατάκα του: τα παράσιτα τους πολιτικούς, θα τα εξόντωνες ή θα τα έκρυβες για κάποια μελλοντική χρήση;

ΕΔΑΦΙΟ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΝΙΑ.

Δεν είναι λίγες οι φορές που δοκίμασα τον εύκολο τρόπο, δοκίμασα και τον δύσκολο τρόπο και κανένας από τους δύο δεν έφερε αποτέλεσμα. Όλες τις φορές σκόνταφτα πάνω σε έναν αόρατο θόλο, έναν γιγάντιο βράχο, ο οποίος με εμπόδιζε να συνεχίσω τον δρόμο μου. Η συμβουλή κάποιου σοφού, να γίνω νερό και να κυλήσω στο πλάι από το εμπόδιο που συναντώ και η παραίνεση ενός γέροντα να μην σημαδεύω τον στόχο με το βέλος αλλά εκεί που θα πάει, με οδήγησαν να βρώ τον δρόμο να παρακάμψω τον βράχο και να διαπεράσω τον θόλο. Και τα δύο εμπόδια ήταν μιά αντανάκλαση του εαυτού μου, του εγωισμού μου, επειδή δεν μπορούσε η λογική μου να δώσει μιά λύση, κατέθεσε τα όπλα και θέλησε να συμβιβαστεί. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το δεχτώ, όχι πιά τώρα που είχα βρει τον δρόμο , η λογική μου θα ήταν ένα πιστό σκυλί κι όχι ο αφέντης, είχε χάσει το δικαίωμα της αυθεντίας και της αξιοπιστίας της. Γιατί το ένστικτο ήταν αυτό που με συμβούλεψε και με παραίνεσε, η ψυχή μου αφυπνίστηκε κι ανέλαβε τα ηνία, πήρε τον έλεγχο και δεν τον άφηνε πιά στα χέρια της λογικής. Είχε κάνει τα παιχνίδια του, είχε χάσει το στοίχημα του και τώρα θα έκανε στην άκρη. Η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι, μιά επίδειξη δύναμης και υπεροχής, η ζωή κρύβει μέσα της σοφία, αλήθεια και μουσική, αυτοί οι τρεις κανόνες ορίζουν τις παραμέτρους της. Σοφός δεν ήμουν, την αλήθεια πάντα την γύρευα, δίχως την μουσική δεν ξεδιψούσα. Κι ίσως για αυτό και η ψυχή μου ξύπνησε από τον λήθαργο της και τακτοποίησε τα λογικά μου προβλήματα. Σοφός είναι αυτός που ακούει τα πουλιά να κελαηδούν τις αλήθειες, αυτό μου είπε όταν με καλωσόρισε στο μικρό γιατάκι της, το . Με ξενάγησε στον χώρο της και μου έδειξε τα synthesizers, τα drum machines και τα πετάλια και μου έδωσε να καπνίσω το τσιγάρο που έστριψε με τον καπνό της. Με παρότρυνε να πατήσω τα πλήκτρα, είναι σαν να παίζεις πιάνο, μόνο λίγο πιό απλό, μου είπε και γέλασε, αφήνοντας με να κάνω το παρθενικό μου βήμα και να επιβιβαστώ στον Τιτανικό της μελωδίας. Από τότε μέχρι σήμερα, ταξιδεύω με τον Τιτανικό και κάθε μέρα κάνω πρόβες, με τον καιρό θα γίνω καλύτερος, είναι θέμα εξάσκησης και δεν μπορώ να πω ότι το πλήρωμα και οι επιβάτες ασχολούνται μαζί μου. Ίσα ίσα, με αγνοούν κατάφωρα γιατί έχουν άλλα προβλήματα να λύσουν. Λόγου χάρη, η ανακοίνωση του καπετάνιου ότι συγκρουστήκαμε με ένα παγόβουνο και πρέπει να εγκαταλείψουμε όλοι το πλοίο και παρακολουθώ πως τρέχουν όλοι δεξιά κι αριστερά, πανικόβλητα ζώα σε πυρκαγιά και συνεχίζω να παίζω και να κάνω εξάσκηση στα δάχτυλα μου. Ναι, είμαι καλός, αρκετά καλός όμως ενέχω ακόμα βελτίωσης και δεν έχω σκοπό, ποτέ ξανά, να απαρνηθώ το χάρισμα να παίζεις μουσική, ακόμα και πάνω σε ένα ναυάγιο.