Μουσική χωρίς ακροατήριο - Τεύχος 1

Μουσικές κυκλοφορίες μικρού τιράζ, γραμμένες σε σπιτικά κασετόφωνα και cd recorder. Δίσκοι βινυλίου και cd που κυκλοφορούν σε 100 κόπιες και τις περισσότερες φορές δεν θα τις βρείτε να διανέμονται στα λίγα δισκάδικα που μας έχουν απομείνει. Ιδιωτικές εκδόσεις οι οποίες γυρίζουν χέρι με χέρι. Ζωγραφισμένα στο χέρι εξώφυλλα. Πόσο όμορφη μπορεί να φαντάζει η ζωή ενός συλλέκτη; Το underground ήταν πάντα εδώ, χωρίς απαραίτητα να επιζητεί το κοινό, απλά και μόνο, έτσι ... για την αυτοεπιβεβαίωση της ύπαρξης του!

Graham Lambkin - Community (Kye, LP, 2016)

Ο ποιητής και κιθαρίστας Graham Lambkin άρχισε να τραβά τα βλέμματα του μουσικόφιλου κοινού από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν μαζί με τον Darren Harris δημιούργησαν τους The Shadow Ring. Από το 1993 μέχρι και το 2005 κυκλοφόρησαν οκτώ ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα οποία αν και δεν απέκτησαν την ευρεία αποδοχή που τους άξιζε, μπόρεσαν να κατατάξουν τους The Shadow Ring, στους άξιους συνεχιστές μίας μουσικής παράδοσης, που άφησαν ως παρακαταθήκη υπερ-μπάντες και μουσικοί όπως οι Throbbing Gristle, οι This Heat και ο Daniel Johnston. Πέραν όμως του μύθου των The Shadow Ring, ο Graham Lambkin δεν σταμάτησε ποτέ να είναι δραστήριος μουσικά, από το 2001 κιόλας άρχισε να κυκλοφορεί τις προσωπικές του δουλειές μέσα και από την δική του εκδοτική προσπάθεια, την Kye Records. Το Community, ο 9ος κατά σειρά προσωπικός του δίσκος, έρχεται για να επιβεβαιώσει την νομοτελειακά αντισυμβατική του πορεία, παρουσιάζοντας 8 κομμάτια τα οποία ηχογραφήθηκαν στο Empty Stage της Νέας Υόρκης κατά την περίοδο 2015-2016. Ένας άκρος ακουσματικός δίσκος με τα field recordings, τις χαλαρές συχνότητες και τα ακουστικά όργανα να δημιουργούν έναν μη πεπερασμένο φαντασιακό μικρόκοσμο, ο οποίος διακατέχεται από μία ποιητική αφηγηματικότητα. Ήδη, το Community έχει γίνει sold-out ως δίσκος βινυλίου, παρόλα αυτά η έκδοση του δίσκου σε διπλό cd, από την ErstSolo βρίσκεται ακόμη εκεί έξω, συμπεριλαμβάνοντας και ως bonus track μία εξαιρετική μακροσκελή σύνθεση η οποία αγγίζει τα 40 λεπτά! Μετά από δεκάδες απανωτές ακροάσεις, με τον δίσκο ήδη να παρουσιάζει τα πρώτα τσικ, περιμένω εναγωνίως το επόμενο!
Πληροφορίες
Ακούτε εδώ και εδώ

Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ - ΔΡ1 “Σημειώσεις για τη διαχείριση του πανικού” (Οριλά / Άγιος Άνθρωπος/Rekem, LP, 2016)

Από τo 2004 θυμάμαι τον εαυτό μου να τσεκάρει στα δισκάδικα της Θεσσαλονίκης, τα ράφια με τις ανεξάρτητες ελληνικές κυκλοφορίες που έβγαιναν τότε σε μορφή cdr και πάντοτε περιεργαζόμουν με μεγάλη απορία τα δισκάκια των Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, του τρίο δηλαδή των Ντάνη Τραγόπουλου, Αλεξάνδρας Κατσιάνη και Θανάση Χονδρού. Θέλετε το όνομα “Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ“, το οποίο μου έκανε εντύπωση, οι τίτλοι των κομματιών που ακούγονταν περίεργοι, τα εξώφυλλα που ήταν απλές φωτοτυπίες …. το μόνο σίγουρο είναι ότι είχα αγοράσει μονομιάς όλα τα διαθέσιμα “Περιοδικά” των Δ.Ρ, και μέσα σε αυτά ήταν και το 1ο Τεύχος “Σημειώσεις για τη διαχείριση του πανικού”. Θυμάμαι στο σπίτι, την πρώτη ακρόαση να με βρίσκει το ίδιο μπερδεμένο. Ο ήχος των Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ μου είχε φανεί τότε αρκετά αλλόκοτος, αλλά και η όλη τους δουλειά, αρκετά δυσνόητη. Αυτό που μου είχε κινήσει περισσότερο το ενδιαφέρον, ήταν ο Λόγος τον οποίο πραγμάτωναν και ο οποίος εστίαζε σε ένα ποικιλόμορφο σουρεαλιστικό τηλεοπτικό τοπίο, με μια άκρως σατιρική, αλλά παράλληλα και φιλολογική διάθεση. Κομμάτια όπως τα “Όταν θα βγω στην σύνταξη”, “Ο στραγγαλιστής” και “Τα μάρμαρα του Παρθενώνα” δύσκολα θα μείνουν απαρατήρητα. Με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ ανήκει περισσότερο στην εικαστική σφαίρα, αλλά προπαντός σε μία γενιά η οποία μπόρεσε να μας εισάγει σε μια avant-garde παράδοση, στην performance, στην mail art αλλά και σε πιο απλά πράγματα όπως το χιούμορ και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Με μεγάλη χαρά έπεσε στα χέρια μου η επανέκδοση του πρώτου τεύχους του “Περιοδικού”, το οποίο επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο σε μία συμπαραγωγή των ελληνικών μουσικών label Οριλά, Άγιος Άνθρωπος και Rekem, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο, μετά από 14 χρόνια, μία δουλειά η οποία μπορεί να μην επηρέασε τότε το ευρύ κοινό, αλλά έμελλε να είναι ένα κρυφό μυστικό μιας γενιάς η οποία γαλουχήθηκε με τους δικούς τις underground “Αγίους”.
Πληροφορίες εδώ και εδώ
Ακούστε

Idea Fire Company - The Synthetic Elements (Crisis Of Taste, LP, 2016)

Κάπου στο 2006 σε ένα φιλικό σπίτι, θυμάμαι ακόμη την στιγμή που ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος Anti-Natural, ένα επαναλαμβανόμενο μονότονο κράμα ήχων, δομημένο από αναλογικά συνθεσάιζερ, κιθάρα και κασετόφωνα. Από τότε και στο εξής άρχισα να ψάχνω πιο διεξοδικά το ντούο των Karla Borecky και Scott Foust, δηλαδή των Idea Fire Company. Αν και η δεκαετία του '90 αποτέλεσε την πιο avant-garde περίοδο τους, με τα αναλογικά συνθεσάιζερ, τα χαοτικά κολάζ και τις ηλεκτρονικές συχνότητες να χαρακτηρίζουν τον ήχο τους, με τις κυκλοφορίες “Music From The Impossible Salon” (2011) και “Lost At Sea” (2015) άρχισε να γίνεται ευδιάκριτη μία νέα κατεύθυνση της παρέας του Scott Foust. Το μινιμαλιστικό πιάνο της Borecky περνά μπροστά και η μελωδία αρχίζει να κυριαρχεί επί των ηλεκτρονικών στοιχείων. Στο νέο τους άλμπουμ “The Synthetic Elements” η μελωδική αυτή συνταγή φαίνεται να επαναλαμβάνεται, γιατί άλλωστε όχι; Στις τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις του δίσκου μία μινιμαλιστική ευφορία γεμίζει τον ήχο τους, με τις ηλεκτρονικές παρεμβολές από ραδιόφωνο και αναλογικά πλήκτρα να δομούν ένα ατμοσφαιρικό υπόβαθρο. Και εκεί που έχεις μαγευτεί από την καθαρότητα και τη διαύγεια των συνθέσεων τους, να σου οι παρεμβολές των The Synthetic Elements I, ΙΙ, ΙΙΙ και IV, μικρών σε διάρκεια κομματιών που σε επαναφέρουν μονομιάς στη δεκαετία του '90, υπενθυμίζοντας σου ότι οι Idea Fire Company δεν έγιναν με μία λέξη “εκλεκτικοί” ή αν το θέλετε ωμά, δεν γέρασαν, αλλά αντίθετα παραμένουν γνήσιοι πειραματιστές, συνεχίζοντας να κολλούν με ήχους και παρεμβολές, δομώντας έτσι τον δικό τους μοναδικό κόσμο.
Πληροφορίες
Ακούτε εδώ

Joe Jones - A Garden Party (Edition Telemark, LP, 2016)

Ξαφνικά μεταφερόμαστε στο Ντίσελντορφ. Είναι 26 Ιουνίου του 1983. Γύρω μας βρίσκονται λίγοι καλεσμένοι. Ο οικοδεσπότης Erik Andersch οργανώνει ένα πάρτι προς τιμήν του Αμερικανού Joe Jones, γνωστού από την εμπλοκή του στο αντι-κίνημα Fluxus. Από τις 2 μ.μ. ο Joe Jones είχε ήδη αρχίσει να στήνει μία φωτοβολταϊκή ορχήστρα, η οποία περιελάμβανε ζίθερ, μεταλλόφωνα, μαντολίνο, μικρά τύμπανα, ukulele αλλά και άλλα φυσικά όργανα. Το πρωτότυπο setup είχε στηθεί έτσι ώστε για την αναπαραγωγή του ήχου να μην ήταν απαραίτητη η παρουσία εκτελεστή, μιας και με την ηλιακή και κινητική ενέργεια η οποία παραγόταν από τρεις κρεμασμένες ομπρέλες και τα φωτοβολταϊκά πάνελ, δινόταν ώθηση σε μεταλλικές χορδές και μπαγκέτες οι οποίες προσέκρουαν στα φυσικά όργανα. Μερικοί από τους καλεσμένους, όπως η Takako Saito, άρχισαν να εξερευνούν την εγκατάσταση παίζοντας με τους ήχους. Κάπως έτσι κύλησε η ιστορία πίσω από την ηχογράφηση του “A Garden Party” του Joe Jones, η οποία παρέμενε ανέκδοτη μέχρι σήμερα που κυκλοφόρησε στην Editions Telemark, μαζί με ένα απίθανο βιβλίο με φωτογραφίες από το όλο γεγονός. Πέρα από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δίσκος διασώζει ακόμη ένα ντοκουμέντο της Fluxus κοινότητας, η οποία έδρασε κατά κύριο λόγο τη δεκαετία του '60, μας επανασυστήνει και το έργο του Joe Jones, ο οποίος έγινε γνωστός για τα μηχανικά μουσικά του όργανα. Τα 45 λεπτά του δίσκου κυλούν χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις. Οι τυχαίες μελωδίες φαίνεται να συγχρονίζονται και να δημιουργούν μία drone σύνθεση από μεταλλικούς ήχους. Η αίσθηση που αποκόμισα έρχεται κοντά στη φιλοσοφία των Ανατολικών θρησκειών αλλά και στα μαγνητικά γλυπτά του Έλληνα γλύπτη Τάκι Βασιλάκη. Όλα ρέουν με μία ελαφρότητα και με μία συλλογιστική διάθεση. Κάπως έτσι θα αισθάνθηκαν, φαντάζομαι και οι παρευρισκόμενοι σε αυτό το ιδιαίτερο πάρτι, με την φωτοβολταϊκή ορχήστρα όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Jones “να βρίσκεται εκεί όπου και ανήκει, μακριά από τις γκαλερί, με ανθρώπους που δεν φοβούνται να αγγίξουν και να παίξουν με αυτή.”
Πληροφορίες
Ακούτε εδώ