Τεύχος 10

Το πιο δύσκολο σε αυτή τη στήλη είναι να γράψεις αυτές τις πρώτες σειρές. Βάλε μου να ακούσω 30 δίσκους μονοκοπανιά ... δεν έχω πρόβλημα, αλλά το editorial μπορεί να μου πάρει και ώρα. Το δέκατο τεύχος της στήλης μας είναι αφιερωμένο σε τέσσερις ελληνικές μουσικές κυκλοφορίες που έπεσαν στα χέρια μου και στην αντίληψη μου. Μπήκαν στο μικροσκόπιο, εξετάστηκαν και ιδού τα αποτέλεσμα. Καλή ακρόαση.

Eventless Plot - Phrases (LP, 2021)

Οι Eventless Plot είναι χρόνια στο κουρμπέτι και έχω να πω ότι από την αρχή τους μας έχουν δώσει αρκετά αξιόλογα δείγματα μουσικής σύνθεσης. Κάνοντας μία αναδρομή, από το 2005 με την κυκλοφορία του Artificial Embrace που κυκλοφόρησε στην gracetone, μέχρι και σήμερα μπορούμε να παρατηρήσουμε μία εκθετική εξέλιξη και ως προς τον ήχο τους αλλά και τον τρόπο που προσεγγίζουν την μουσική. Το τελευταίο τους LP με όνομα ‘Phrases’ έχω την εντύπωση πως πιάνει κορυφή! Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο συνθέσεις, κοντά στο 15λεπτο, βασισμένες κατά κύριο λόγο σε spoken words, πιάνο, αντικείμενα, επεξεργασία ήχων μέσω Max/MSP αλλά και μπομπινόφωνου, του ιστορικού Revox A-77! Η μουσική τους παλαντζάρει με μία περίσσια γλυκάδα, μεταξύ μίας ambient νωχελικότητας, μελωδικότητας και ποιητικής διάθεσης. Ακούγοντάς το, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα αγαπημένα μου album του Michael Pisaro, το ‘The Middle Of Life’ (Die Ganze Zeit) και αυτό ίσως ως προς την ευαισθησία που αναδεικνύεται. Οι Eventless Plot αυτή τη φορά παρουσιάζουν ένα πολύ όμορφο conceptual υλικό. Διάφορες φράσεις απομονώνονται και γίνονται το πρωταρχικό υλικό, που μέσα από αναλογική και ψηφιακή επεξεργασία γίνονται η βάση στην οποία θα προστεθούν ανά περιόδους μελωδικές στιγμές από πιάνο, ηλεκτρονικά αλλά και ηχογραφήσεις αντικειμένων. Ίσως και το artwork που επιλέχτηκε, φιλοτεχνημένο από τον Νίκο Κοστόπουλο, ήταν μία πολύ όμορφη επιλογή για να περιγράψει αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο.

Ακούστε εδώ

Christos Goussios - Souvenirs, Pour Tous Les Plays Du Monde (CS/CD, panorama, 2021)

Ίσως αυτή εδώ αποτελεί την πιο προσεγμένη έκδοση κασέτας που έχω πιάσει στα χέρια μου εδώ και αρκετό καιρό. Και είναι πράγματι αισθητικά άψογη η όλη δουλειά. Περιγραφικά, μιλάμε για ένα χάρτινο κουτί που μέσα του κρύβει πολλές εκπλήξεις, από ένα εκτυπωμένο γραμματόσημο, μία καρτποστάλ, ένα ένθετο με μπόλικες πληροφορίες, το εθνόσημο και το διαβατήριο της “Republic of the Fizzles”. Μέσω του διαβατηρίου αυτού μπόρεσα να περιηγηθώ στον ηχητικό κόσμο του Χρήστου Γούσιου, που ίσως σας είναι γνωστός από την ενασχόληση του με τον ήχο στον κινηματογράφο ή και το μουσικό σχήμα The Prefabricated Quartet, του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος. Ηχητικά το ‘Souvenirs’ είναι ένα αρκετά αφηγηματικό album. Ο Χρήστος Γούσιος είναι αδιαμφισβήτητα ένας συνθέτης με μία κινηματογραφική ματιά και αρκετή ευαισθησία. O δίσκος αποτελείται από συνθέσεις οι οποίες δημιουργούν μία ονειρική ατμόσφαιρα (‘Beacon Fires’, ‘We’ll say it again later’), άλλες κινούνται σε μία πιο κλασική art-pop rock φόρμα, με πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις (‘Mackeson Road NW’, ‘Used Car’, ‘Reflections’ κ.ά). Αυτό όμως που κερδίζει το ενδιαφέρον του ακροατή είναι όλα τα παρελκόμενα που κρύβονται εδώ μέσα. Ηχογραφήσεις τοπίου, καταγεγραμμένες συνομιλίες, ποδοσφαιρικές ανταποκρίσεις, αποσπάσματα από μουσική για κινηματογράφο και θέατρο κ.α., τα οποία εντάσσονται με αξιοπρόσεκτο τρόπο στο όλο σύνολο. Το ‘Souvenirs’ μου άφησε μια γλυκιά γεύση και μία όμορφη αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας του δημιουργού.

Ακούστε εδώ

MOCM - Suitcase Improvisation (CS, L39., 2021) 

Ας μην γελιόμαστε, η εποχή μας ανήκει στην ηλεκτρονική χορευτική μουσική. Όχι από σήμερα, αλλά από την εμφάνιση της rave, της τέκνο και όλων των παραλλαγών της. Και η αλήθεια είναι ότι εμείς που ο μόνος χορός που ξέραμε μικροί ήταν το headbanging, δυσκολευτήκαμε πολύ να εντάξουμε στις χορευτικές μας φιγούρες την κίνηση του γοφού. Και για μένα θέλει τόλμη να προσεγγίσεις την χορευτική μουσική. Και αυτό ισχύει στην περίπτωση του MOCM (aka Ανδρέας Μονόπωλης). Ο λόγος για το “Suitcase Improvisation”, που ενώ μόλις το έβαλα περίμενα κάτι άλλο, πιο κοντά στον ηλεκτροακουστικό προηγούμενο δίσκο του, με τίτλο “MOCM UNTUNED”, ήρθε απλά η ανατροπή. Η κασέτα ξεκινά με drone βιομηχανικούς ήχους που επαναλαμβάνονται, δεν αργεί όμως να μπει το μπιτ, που άλλοτε είναι πιο εγκεφαλικό, άλλοτε πιο χορευτικό. Σημαντική πληροφορία είναι ότι, οι συνθέσεις που παρουσιάζονται εδώ είναι ηχογραφημένες live, οπότε πέρα από το laptop, χρησιμοποιούνται και αναλογικά/modular synthesizer, step sequencers, πετάλια κ.ά. που προσδίδουν μία αναλογική αίσθηση στον ήχο και εν μέρει μία πιο ψυχεδελική διάσταση της όλης προσπάθειας. Υπάρχει αρκετή πειραματική διάθεση που πλησιάζει τις πιο industrial καταβολές του ήχου και ασυζητητί το ‘Suitcase Improvisation’ ξεχωρίζει και λόγω της δεξιοτεχνίας στο παίξιμο που κρύβεται πίσω από αυτό το live jamming. Με χάωσε βέβαια το γεγονός ότι έγινε πέρασμα από αρκετά διαφορετικά είδη χορευτικής μουσικής, με τα καλύτερα του σημεία κατ’ εμέ τα πιο industrial. 

Ακούστε εδώ

Άγγελος Κυρίου - Ας βγει κάπου αυτό (7”inch, Rekem, 2021)

Η κυκλοφορία αυτή, χωρά πολύ κουβέντα και αναπόληση για μένα προσωπικά. Για όσους δεν γνωρίζουν τον Άγγελο Κυρίου, θα πω ότι είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους μίας γενιάς μουσικών που ξεπήδησε στην εγχώρια indie μουσική σκηνή κάπου στο 2007 και μετά. Μία γενιά η οποία σύχναζε στο αγαπημένο Vinyl Microstore, στη Διδότου, στα Εξάρχεια, αλλά και διαδικτυακά στο myspace. Ο Άγγελος ξεχώρισε τότε, ως πραγματικά μία ιδιάζουσα μορφή με το άκρως προσωπικό του στιλ παιξίματος. Τότε, όπως και σήμερα, οι συνθέσεις του αποτελούν μικρές σε διάρκεια ενέσεις αδρεναλίνης, με μία ιδιόμορφη στιχουργική γραφή, σύντομα κιθαριστικά ριφ και στιγμιότυπα της ελληνικής σουρεαλιστικής τραγελαφικής πραγματικότητας. Ένας γιατρός, θα τόνιζε ότι η μουσική του Άγγελου έχει διάσπαση προσοχής … ότι δεν βγάζει νόημα … ότι πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Γιατρός όμως θα μου πεις είναι αυτός.. και βλέπει την μουσική κάπως τετράγωνη. Γιατί μέσα σε αυτή την παραφροσύνη κρύβεται μία αυθεντικότητα, μια έμφυτη ευφυΐα που τρέχει με χίλια και ένα στιχουργικό πανδαιμόνιο, άκρως συναρπαστικό και γεμάτο χιούμορ. Κρατώντας αυτό το 7ιντσο, δεν θα κρύψω ότι αναπόλησα αρκετά. Και οι πέντε συνθέσεις που καταγράφηκαν εδώ μυρίζουν εκείνη την εποχή, που ενώ φαίνεται να έχει περάσει ανεπιστρεπτί, κάποια πράγματα φαίνεται να παραμένουν αναλλοίωτα.

Ακούστε εδώ