Τεύχος 11
Πέντε νέες "κάτω από το ραντάρ" εγχώριες κυκλοφορίες σχολιάζει ο Μάριος Μόρας στην νέα έκδοση της στήλης του
Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία εμφάνιση της “Μουσικής Χωρίς Ακροατήριο” στις στήλες του αγαπημένου μας MiC. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι το συγκεκριμένο τεύχος ήταν έτοιμο εδώ και κάνα μήνα, αλλά δυστυχώς στα συμπτώματα της καραντίνας θα πρέπει να καταγραφεί και μία ανεξέλεγκτη αναβλητικότητα. Παρόλα αυτά το 11ο τεύχος είναι εδώ και αυτή τη φορά θα ασχοληθεί αποκλειστικά με κυκλοφορίες από την εγχώρια μουσική σκηνή. Πάρτε τα ακουστικά σας ..... και φύγαμεεε !!
Kostas Kefalianos - Der Schimmel (CS, Cor Ardens, 2021)
Το να λαμβάνεις πακέτο από την αμερικάνικη εταιρία Cor Ardens, πάντα εμπεριέχει μία δόση έκπληξης, που αφορά τόσο τις πολύ ιδιαίτερες DIY συσκευασίες που επιλέγονται, όσο και την γενικότερη αισθητική τους. Το λέω αυτό γιατί ανοίγοντας τη νέα κασέτα του Κώστα Κεφαλιανού, άρχισαν να πέφτουν πραγματάκια από το εσωτερικό του καλύμματος. Ζωγραφισμένα ταμπελάκια με μολύβι, μικροσκοπικά έργα τέχνης από μπλε δακτυλικά αποτυπώματα και άλλα καλούδια, που με παρέπεμψαν αυτόματα στην mail art κουλτούρα. Πατώντας το play, ένα θολό τοπίο αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά μας! Παραμορφωμένοι ήχοι, αποτελούμενοι από field recordings, μελωδικά οργανικά μέρη, drone ήχοι και αρκετό reverb, δημιουργούν ένα ονειροπόλο τοπίο. Όμως η ομορφότερη έκπληξη έρχεται στην δεύτερη πλευρά, με το “Zuhause ist wo sie schläft wahrend des Βlumentodes”! Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τις πιο όμορφες συνθέσεις που μας έχει δώσει μέχρι στιγμής ο Κεφαλιανός. Από την μία έχουμε ένα μελωδικό texture βασισμένο σε μεταλλόφωνο (;) και από την άλλη ένα νωχελικό background ηχογραφήσεων, φιλτραρισμένων από αναλογικά κασετόφωνα που μανιπιουλάρονται χειροκίνητα. Το ‘Der Schimmel’ κατά την γνώμη μου είναι ένα από τα πιο όμορφα entries της εγχώριας πειραματικής μουσικής σκηνής για φέτος. Από την μία λιτό ως προς τους ήχους που επιλέχτηκαν και από την άλλη άκρως γοητευτικό με την απροσδιοριστία που αναδεικνύει. Προτείνεται για αλλεπάλληλες ακροάσεις!
Υγραέριο - Υγραέριο (DL, αυτοέκδοση, 2021)
Αν και δεν συνηθίζω να γράφω για κυκλοφορίες που παραμένουν μόνο σε ψηφιακή μορφή, ωστόσο αναγνωρίζω ότι σήμερα λείπουν εκείνα τα μουσικά δίκτυα που θα μπορούσαν να φέρουν στην επιφάνεια δουλειές νέων δημιουργών και να τα αναδείξουν. Οπότε το φαινόμενο ‘ανεβάζω την μουσική μου κάπου στο διαδίκτυο’ είναι πλέον αρκετά συχνό. Μιλώντας συγκεκριμένα όμως για την δουλειά των Υγραέριο, διαισθητικά την κατέταξα άμεσα σε μία λογική η οποία είναι πιο κοντά στην DIY αισθητική και αξίζει πιστεύω την προσοχή μας. Στην συγκεκριμένη πρώτη κυκλοφορία των Υγραέριο έπεσα τυχαία. Λέω … ωραίο εξώφυλλο, ας του ρίξω μια ματιά. Η νέα γενιά είναι ηλεκτρονική και δανείζεται στοιχεία από διάφορα μουσικά είδη του παρελθόντος. Όμως ευτυχώς για τους Υγραέριο δεν είναι καθόλου μονοδιάστατοι. Από την τριπ χοπ (Υγραέριο I) μεταπηδούν σε μια πιο ηλεκτροπανκ αισθητική (Υγραέριο IΙ, Υγραέριο VI) αλλά και σε άλλα μονοπάτια του ηλεκτρονικού ήχου. Αυτό που με συνεπήρε είναι ότι η μουσική τους δεν είναι μηχανική. Υπάρχει έντονο το στοιχείο του πειραματισμού, μία χαλαρή διάθεση, χιούμορ, αλλά και ένα μιξ ιδεών που σου κρατά την προσοχή. Οι Υγραέριο είναι κομμάτι ενός σημερινού υπόγειου ήχου. Το μεγάλο ατού του δίσκου είναι αυτές οι στιχουργικές παρεμβολές που σου προκαλούν ένα όμορφο χαμόγελο και σκέψεις όπως “επιτέλους, το δήθεν πέθανε!”. Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι μετά το πέρας του album …άραγε θα υπάρχει επόμενο album; Εγώ ψηφίζω ναιιιιιιι!
Duso (feat. Costis Drygianakis) - Dog House on a Tree (cs, Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι, 2021)
Πρέπει να ομολογήσω ότι το ελληνικό label “Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι” έχει ένα από τα πιο ωραία ονόματα δισκογραφικής που έχω ακούσει εδώ και καιρό, αλλά και μια πολύ ωραία αισθητική τόσο ως προς τις εκδόσεις όσο και ως προς το υλικό που επιλέγει να κυκλοφορεί. Στο παρελθόν έχουμε ξανά αναφερθεί σε αυτό και πάλι για κυκλοφορία του Κωστή Δρυγιανάκη. Όμως εδώ δεν μιλάμε για κάποια σόλο δουλειά του Κωστή αλλά για μία συνεργασία η οποία προέκυψε χωρίς να έχει από πριν προγραμματιστεί με τους Duso (Oleg Salkov, Denis Uspensky και Oleg Dautov), από την Ρωσία. Τον Οκτώβριο του 2019, οι τέσσερεις μουσικοί βρέθηκαν για μία one take ηχογράφηση, αυτοσχεδιαστικής μουσικής, που έχουμε την ευκαιρία να ακούμε εδώ, χωρισμένη σε τέσσερα μέρη. Οι Duso φαίνεται να αγαπούν την jazz και μου ακούγονται αρκετά έμπειροι μουσικοί, αν και ψάχνοντας για αυτούς στο διαδίκτυο δεν βρήκα κάποια άλλη τους κυκλοφορία. Είναι σίγουρο ότι κατέχουν την jazz φόρμα και μπορούν πάνω σε αυτή να αυτοσχεδιάζουν με μεγάλη ευκολία. Στις ηχογραφήσεις χρησιμοποιούν μία πλειάδα μουσικών οργάνων, όπως μπάσο, prepared piano, σαξόφωνο, λούπες, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα. Η συνάντηση τους με τον Δρυγιανάκη βρίσκεται περισσότερο στο επίπεδο του αυτοσχεδιασμού. Ο Κωστής χρησιμοποιεί εδώ ήχους από παιδικά παιχνίδια, κασετόφωνο και κύμβαλα. Η δικιά του προσθήκη είναι πιο ελεύθερη και πιο κοντά στην εξερεύνηση του ήχου. Και οι δύο μεριές φαίνεται από τις ηχογραφήσεις ότι βρήκαν έναν κοινό μουσικό τόπο, και το όλο πράμα ρέει με μεγάλη ευχαρίστηση.
#alphasigma - No Wave (cs, Ήxoi Κάτω Από Το Σπίτι, 2021)
Δεύτερη κασέτα στον ίδιο φάκελο από το label Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι. Αυτή τη φορά μία πιο αινιγματική κυκλοφορία ως προς την εξωτερική όψη, μιας και το μόνο που αναγράφεται στο εξώφυλλο είναι ο τίτλος ‘No Wave’. Όμως στο εσωτερικό τα πράγματα γίνονται πιο σαφή, τόσο ως προς τους μουσικούς όσο και ως προς την ενορχήστρωση του album. Υπεύθυνοι για αυτή την κασέτα είναι ο Λάμπρος Ζαφειρόπουλος (τσέλο) και ο Σπύρος Χαρμάνης (κιθάρα), μέλη του συγκροτήματος #alphasigma, που το προηγούμενο δείγμα δουλειάς τους που έχει πέσει στα χέρια μου είχε κυκλοφορήσει σε floppy disk, κοινώς δισκέτα υπολογιστή. Στην σχεδόν 33λεπτη σύνθεση που θα βρείτε εδώ, υπάρχει ένας live αυτοσχεδιασμός, ηχογραφημένος το 2019, στο στούντιο S στο Βόλο. Οι δύο μουσικοί δημιουργούν μία αργόσυρτη σκοτεινή ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας αρκετά εφέ, όπως reverb, delay και παραμορφώσεις. Το τσέλο έχει έναν ρόλο οπισθοφυλακής και βυθίζεται στις πιο μπάσες συχνοτικές περιοχές, ενώ η κιθάρα δημιουργεί και αυτή από την μεριά της αρκετό όγκο και feedback. Και οι δύο μουσικοί έχουν ένα αρκετά δεμένο παίξιμο, που αναρωτιέσαι μερικές φορές αν ακούς το τσέλο ή την κιθάρα! Για το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης που παρουσιάζεται εδώ, μπορούμε να μιλήσουμε για μία drone διάθεση και των δύο μουσικών, με όχι πολλά ξεσπάσματα. Προς το τέλος όμως η σύνθεση δυναμώνει, επαναλαμβάνοντας ένα πιο ρυθμικό ηχητικό μοτίβο, που μου έφερε στο μυαλό τους SUNN O))) και γιατί όχι και τους δικούς μας Mohammad. Αυτό το μέρος ήταν και αυτό που με ενεργοποίησε παραπάνω και αν κράταγε περισσότερη ώρα δεν θα με χάλαγε καθόλου.
RETE - Temporal (CS, Dasa Tapes, 2021)
Οι Rete είναι το μουσικό ντούο των Σάββα Μεταξά και Βασίλη Λιόλιου, που έχουν σαν βάση την Θεσσαλονίκη. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που τους ακούω να υποστηρίζουν μαζί ένα μουσικό σχήμα. Είμαι σίγουρος όμως ότι η διάδραση των δύο μουσικών είναι πολύ πιο παλιά. Το ‘Temporal’ περιέχει μόλις μία δεκαπεντάλεπτη σύνθεση, γεμίζοντας την πρώτη πλευρά αυτής της κασέτας, ενώ η δεύτερη παραμένει κενή. Σαν μουσικά όργανα χρησιμοποιούν μία πλειάδα οργάνων όπως modular συνθεσάιζερ, κασέτες, αντικείμενα, μπομπινόφωνο κ.ά. Το ‘Temporal’ ξεκινά με αρκετά ακαθόριστους ήχους, αλλά σιγά σιγά δομείται με διάφορα στοιχεία, όπως λούπες και ηλεκτρονικούς ρυθμούς. Αυτό που ενοποιεί την σύνθεση είναι μία αφηγηματική προσέγγιση της μουσικής. Αυτή μου η αίσθηση ενισχύθηκε ακόμη πιο πολύ, αλλά με ξάφνιασε ταυτόχρονα, η απαγγελία μερικών σύντομων στίχων που θα μπορούσαν να είναι ένα μικρό δυστοπικό χαϊκού. Κατά ομολογία η κασέτα αυτή είναι αρκετά όμορφη ως προς τις ιδέες που επεξεργάστηκαν οι δύο μουσικοί, και θα σας εκμυστηρευτώ ότι την άκουσα στα καπάκια δύο τρεις φορές. Αν έχω κάποιο παράπονο είναι ότι χρονικά ήταν πολύ μικρή σε διάρκεια.
