Μουσική χωρίς ακροατήριο - Τεύχος 2

Τα αδικημένα "παιδιά" του Δεκέμβρη και του Γενάρη ψάχνουν ευήκοα ώτα... Του Μάριου Μόρα

Είναι γεγονός, ότι ό μήνας Δεκέμβρης θα μπορούσε να θεωρηθεί η “άνοιξη” για τους μουσικόφιλους. Μας πιάνει όλους ένας οίστρος, έως και μανία, με τις λίστες και τα καλύτερα album της χρονιάς να έχουν την τιμητική τους. Την ίδια στιγμή, οι μουσικές κυκλοφορίες που βγαίνουν την περίοδο του Δεκεμβρίου, μέχρι και τον Ιανουάριο είναι και οι πιο αδικημένες της κάθε χρονιάς, είτε γιατί στο πέρασμα του χρόνου τις ξεχνάμε, είτε γιατί τις θεωρούμε πια παλιές. Μήπως όμως τελικά μας διαφεύγουν διαμάντια;

 

Sean McCann – Music For Public Ensemble Sean McCannMusic For Public Ensemble (Recital Programme, 2XLP, 2016)

Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα. Είναι σύνηθες πια φαινόμενο, όπως πχ συμβαίνει στην περίπτωση του Merzbow, μουσικοί να παρουσιάζουν δουλειά τους τόσο τακτικά που ως ακροατής χάνεις την μπάλα και τελικά το ενδιαφέρον που τους είχες εξανεμίζεται, με συνέπεια να σταματάς να τους παρακολουθείς. Το ξέρω, βαριά λόγια ίσως για έναν μύθο όπως ο Merzbow, γεγονός παρόλα αυτά, μιας και μόλις τον Ιανουάριο του 2017 έχει ήδη βγάλει τρία νέα album, ενώ για το 2016 καταμέτρησα ...μόλις 10. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω μεγαλύτερη εκτίμηση προς εκείνους τους μουσικούς οι οποίοι για να πουν αυτό που έχουν, αφήνουν να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα, φιλτράροντας το έργο τους ξανά και ξανά. Αυτό ακριβώς έχω την αίσθηση ότι συνέβη και με το “Music For Public Ensemble”, τη νέα δουλειά του Αμερικανού Sean McCann, που για την ολοκλήρωση της πέρασαν περισσότερα από τρία χρόνια. Για την κυκλοφορία αυτή ο Sean McCann έχει επιστρατεύσει 27 μουσικούς, μέσα στους οποίους συγκαταλέγονται μερικά ηχηρά ονόματα της underground σκηνής, όπως οι Scott Foust, Graham Lambkin, Allen Mozek, Alec Livaditis και πολλοί άλλοι. Η σκέψη που ξεπήδησε από την πρώτη κιόλας ακρόαση αυτού του χορταστικού διπλού δίσκου βινυλίου, είναι το πως μπορεί να συνυπάρξει τόση μελωδία και μελαγχολία ταυτόχρονα. Τα έγχορδα με τα πνευστά σε συνδυασμό με τις ομιλίες και την χορωδία δημιουργούν ένα ακαταμάχητο σύνολο το οποίο με άφησε πραγματικά άφωνο, τόσο ως προς την αξεπέραστη γοητεία των συνθέσεων, όσο και για την οργάνωση του υλικού. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα γοητευμένος από το αποτέλεσμα και με έκανε να ξεψαχνίζω για μέρες τα CD του Philip Glass και του Roberto Cacciapaglia ως εναλλακτικό άκουσμα.

Πληροφορίες εδώ

Ακούστε εδώ

 

Blue Chemise - Influence On Dusk Blue Chemise - Influence On Dusk (Greedy Ventilator, LP, 2017)

Μερικές κυκλοφορίες είναι δυσεύρετες από τη φύση τους, όχι γιατί απαραίτητα οι έστω και λίγες κόπιες που κυκλοφορούν εξανεμίζονται στο πι και φι, αλλά περισσότερο γιατί μικρές εταιρίες, όπως η Greedy Ventilator, απευθύνονται σε ένα κοινό το οποίο γνωρίζει ναι μεν τι θέλει να ακούσει από πριν, αλλά παράλληλα εμπιστεύεται τυφλά το γούστο των ανθρώπων που τρέχουν τις εκδόσεις. Αυτό σαν πρόλογος αρκεί, μιας και αν με ρωτήσετε τι ξέρω για τους Αυστραλούς Blue Chemise, θα σας απαντήσω σχεδόν τίποτα. Το μόνο που γνωρίζω είναι τούτο το νέο τους LP το οποίο κυκλοφόρησε σε μόλις 100 αντίτυπα. Το “Influence On Dusk” χωρίζεται σε 14 διακριτά μέρη, που ξετυλίγουν διαδοχικά έναν ambient βιομηχανικό ηχητικό μικρόκοσμο απαιτώντας την προσήλωση του ακροατή. Ηχητικά ο δίσκος κυμαίνεται στα όρια μίας avant-garde ηλεκτρονικής αφαίρεσης, με πολλές και πολλά υποσχόμενες διάσπαρτες ιδέες, που κάποιες από αυτές, τις πιο γοητευτικές, θα ήθελα να τις ακούσω να εξελίσσονται σε ένα ευρύτερο χρονικό πλαίσιο. Από το μυαλό μου πέρασαν τα ηχοτοπία των Zoviet France και των Cranioclast, αλλά περισσότερο το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο "Αόρατες Πόλεις" το οποίο θα μπορούσε να βρει στο “Influence On Dusk” ένα ιδανικό soundtrack.

Ακούστε εδώ

 

Δανάη Στεφάνου & Μιχάλης Μοσχούτης - CreaseΔανάη Στεφάνου & Μιχάλης Μοσχούτης - Crease (Coherent States, CS, 2017)

Βουτάμε στα βαθιά, δεμένοι πιστάγκωνα, μιας και με το καλημέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν άκρως βίαιο αυτοσχεδιασμό. Το ντουέτο της Δανάης Στεφάνου και του Μιχάλη Μοσχούτη, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, μας παρουσιάζει έναν μουσικό διάλογο μεταξύ πιάνου και κιθάρας, με τη σύνθεση να γεννιέται σε πραγματικό χρόνο. Και οι δύο μουσικοί γνωρίζουν πολύ καλά πως να χειρίζονται τον ήχο τους, άλλωστε στα τόσα χρόνια ενασχόλησής τους με την πειραματική μουσική έχουν αναπτύξει τη δική τους φιλοσοφία και τεχνική. Μέσα από τις 7 συνθέσεις του Crease, οι δύο μουσικοί αλληλοσυμπληρώνονται, προσεγγίζοντας τις συνθέσεις διαισθητικά και με μεγάλη ευθύνη. Η Δανάη Στεφάνου παίζει με τις χορδές του πιάνου ενώ ο Μιχάλης Μοσχούτης “επιτίθεται” στην κιθάρα του. Για εσάς που έχετε ακούσει τις σόλο δουλειές των δύο μουσικών, θα νιώσετε ότι το Crease είναι ένα επιτυχημένο πάντρεμα των δύο προσεγγίσεων. Πολύ όμορφη δουλειά!

Πληροφορίες εδώ

Ακούστε εδώ

 

Dave Phillips – Selective Memory/PerceptionDave Phillips – Selective Memory/Perception (noise-below/fréquences critiques, CD, 2017)

Ήταν ένα απόσπασμα από το youtube που βρήκα τυχαία, από το φεστιβάλ Extreme Rituals του 2012, αυτό που με έφερε σε επαφή με τούτη την απόκοσμη περσόνα η οποία ονομάζεται Dave Phillips. Και ήταν τόσο δυνατή εμπειρία, το να παρακολουθείς έναν άνθρωπο να φτάνει σε μία ακραία κατάσταση, που δεν υπήρχε περίπτωση, πόσο μάλλον για αυτούς που ήταν παρόντες, να μην σε καταβάλει ψυχολογικά. Πέρα όμως από την ακραία αυτή εμπειρία, το όλο θέαμα, τόσο οπτικά, όσο και ηχητικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και ο Dave Phillips αποτελεί έναν φιλόσοφο της εποχής μας ο οποίος προσεγγίζει τη μουσική μέσα από ένα θεωρητικό υπόβαθρο. Η όλη του αυτή έρευνα πάνω στον συμπεριφορισμό περνά και μέσα στα ηχητικά έργα του, όπως συμβαίνει και εδώ, στο Selective Memory/Perception (Επιλεκτική μνήμη/Αντίληψη) . Στο CD υπάρχει ένα αναλυτικό κείμενο, στο οποίο ο Dave Phillips αναλύει το θεωρητικό υπόβαθρο στο οποίο βασίστηκε και το οποίο ηχητικά μεταφράζεται σε μία μακροσκελή σύνθεση η οποία φτάνει τα 59 λεπτά. Το υλικό δεν προσεγγίζεται με μία περίτεχνη κολάζ τεχνική, όπως μας έχει συνηθίσει ο Dave Phillips σε προηγούμενες δουλειές του, αλλά μπλέκει ορχηστρικά μονότονα drone, μέρη από πιάνο, τσέλο και βιολί τα οποία περιπλέκονται με ηχογραφήσεις τοπίου, φωνές και άλλες ηχογραφήσεις. Όλα αυτά συνθέτουν μία έντονη κατάσταση σύγχυσης και ψυχολογικής υπερδιέγερσης, η οποία διακόπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από σιωπή, με την επόμενη “εφιαλτική” εμπειρία να καραδοκεί. Εσείς είστε έτοιμοι για μία τέτοια εμπειρία;

Πληροφορίες εδώ

Ακούστε εδώ