Μουσική χωρίς ακροατήριο - Τεύχος 5

Από τα καταγώγια της underground σκηνής

Όταν ο John Cage βγήκε από τον ανηχοϊκό θάλαμο του Beranek, ανέφερε στον μηχανικό ήχου ότι ακόμα και εκεί, συνέχιζε να ακούει δύο ήχους, έναν ψηλό και έναν χαμηλό. Η απάντηση που έλαβε από τον μηχανικό ήταν ότι ο ψηλός ήχος ήταν το νευρικό του σύστημα, ενώ ο χαμηλός η καρδιά του. Αν και η απάντηση του μηχανικού ήταν κατά το ήμισυ λανθασμένη, μιας και ο Cage δεν άκουσε ποτέ το νευρικό του σύστημα, αλλά απλά εμβοές, αυτό που συμπέρανε είναι ότι παντού θα μας ακολουθεί ο ήχος ακόμη και στα πιο ήσυχα μέρη. Aπό την πλευρά της στήλης αυτής, θα συμπληρώναμε ότι αφού ο ήχος μας συνοδεύει παντού, θα προτιμούσαμε να μετασχηματίζεται σε μια καλή μουσική, ακόμα και αν πρέπει να κάνουμε σιωπή για να την αφουγκραστούμε.

Όπως και κάθε φορά, τέσσερις σχετικά πρόσφατες μουσικές κυκλοφορίες παρουσιάζονται παρακάτω, δυσεύρετες μεν, άκρως απολαυστικές δε, από τα καταγώγια της underground σκηνής, που επιζητούν την προσοχή σας. Καλή ακρόαση!

Remnants - Marred by time (Crisis of taste, LP, 2018)

Ανοίγεις το ταχυδρομικό πακέτο, ξε-αμπαλάρεις, στέκεσαι μπροστά στο πικάπ Οπλίζεις, βάζεις ένταση και κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, ξεσκαλίζοντας το νέο σου απόκτημα. Στο εξώφυλλο ένα ασπρόμαυρο abstract κολάζ, και από την πίσω μεριά να γράφει Remanants - Marred by time σε μαύρο φόντο. Από τους πρώτους κιόλας ήχους αρχίζει να μας ξεδιπλώνεται ένα εύθραυστο θορυβώδες σκηνικό, φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά, που αν και drone, μοιάζει να κουβαλάει κάτι ζωντανό. Μοιάζει να αναπνέει. Η κινηματογραφική ματιά με την οποία ο Ryan Marino αντιμετωπίζει την μουσική, προέρχεται από την άλλη του ιδιότητα, ως δημιουργού μικρού μήκους ταινιών. Σε αυτές, δεν υπάρχει πλοκή που να στηρίζεται σε αυτό που λέμε πρωταγωνιστές. Αυτό που αποκομίζεις είναι μία αιωρούμενη αίσθηση παρακμής και αποσύνθεσης. Ηχητικά αυτό εκφράζεται από ένα πολύτεχνο κολάζ, που σίγουρα δεν καταλαβαίνεις ότι η πρώτη ύλη είναι ήχοι από ραδιόφωνο, “φύσημα” κασέτας, ηχογραφήσεις τοπίου, φωνής και συνθεσάιζερ, που μου δημιούργησε ακόμη ένα θολό νέφος στο αν τελικά αυτό που ακούω είναι σύνθεση σε υπολογιστή ή παίζεται αναλογικά. Το σίγουρο είναι ότι εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια το γούστο του label “Crisis Of Taste”, που δεν συνηθίζει να βγάζει συχνά κυκλοφορίες, με την προηγούμενη να είναι ένας εξαιρετικός δίσκος από τους Idea Fire Company το 2017, και που στηρίζει όσο κανένας αυτό που αποκαλούμε underground κουλτούρα.

Ακούτε εδώ

Aglaia Is Always Wrong - Υπερσυντέλικος (Αυτοέκδοση, CS, 2018)

O Aglaia Is Always Wrong μου είχε κάνει από την πρώτη στιγμή εντύπωση, αρχικά το αλλόκοτο όνομα του αλλά βασικά η φρεσκάδα του ήχου του, με τις industrial καταβολές και τον δυναμισμό των συνθέσεων του. Βάζοντας να παίξει ο “Υπερσυντέλικος” ανακάλυψα μία διαφορετική εκδοχή του πρότζεκτ. Ο ήχος έγινε πιο τραχύς και αγυάλιστος. Οι συνθέσεις που υπάρχουν εδώ φαίνεται να είναι ηχογραφημένες ζωντανά χωρίς να έχουν υποστεί κάποια έξτρα επεξεργασία. Ο αυτοσχεδιασμός έρχεται σε πρώτο πλάνο με βασικά εργαλεία μία κιθάρα, εφέ και μπόλικη παραμόρφωση, ηχογραφημένο μάλλον σε κασετόφωνο και με διάθεση να δημιουργηθεί μία πολύπλοκη ηχητική κατασκευή. Αυτό το τελευταίο είναι και αυτό που κρατάω από αυτή την κυκλοφορία, που έχει να κάνει με τις δεξιότητες ενός μουσικού στο να αυτοσχεδιάζει με πενιχρά μέσα, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά το τι θέλει να κάνει. Αν κρατάω κάτι ακόμη είναι ο ρόλος του να αυτοεκδίδεις το έργο σου, ακόμα και αν αυτό είναι για λίγους, τοποθετώντας το μέσα σε μία μουσική κοινότητα που ούτως η άλλως το να απευθύνεσαι στο ευρύ κοινό αποτελεί μάλλον μη στόχο.

Ακούτε εδώ

Nuova Superficie - Melange (Granny Records, CS, 2018)

Αν το όνομα Nuova Superficie δεν σας λέει τίποτα, είναι μάλλον πολύ λογικό. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτή η πανέμορφη κασετούλα αποτελεί στην ουσία την ηχητική σύμπραξη δύο εκ των πιο ενδιαφέροντων Ιταλών μουσικών, τους Enrico Malatesta και Giovanni Lami, που και οι δύο κινούνται σε ηχητικά μονοπάτια που έχουν να κάνουν με αυτό που αποκαλούμε “contemporary” μουσική. Ο Enrico Malatesta ασχολείται με τα κρουστά, ενώ ο Giovanni Lami ασχολείται με τα ηχοτοπία και την ακουστική οικολογία. Το Melange είναι ένα ηλεκτροακουστικό album φτιαγμένο με μεγάλη μαεστρία που επιζητεί μία προσεκτική ακρόαση. Και οι δύο μουσικοί χτίζουν ένα ηλεκτρισμένο ηχητικό τοπίο, γεμάτο υφές. Το ηχητικό αποτέλεσμα μου εκπέμπει μια σιγουριά ως προς τους ήχους που χρησιμοποιούν και τον τρόπο με τον οποίο δομούν τις συνθέσεις τους. Με την καμία, κανένας από τους δύο μουσικούς δεν προσπαθεί να μας συνεπάρει με την τεχνική τους αρτιότητα αλλά περισσότερο αυτό που συμβαίνει είναι η προσπάθεια τους να μας δώσουν ένα συμπαγές ηχητικό τοπίο που σε ρουφά και σε αφομοιώνει μέσα του.

Ακούτε εδώ

Double Goocher Shop - S/t (Regional Bears, cs, 2018)

To duo των Renato Grieco και Matthew Philip Hopkins, βρέθηκαν για πρώτη φορά στα πλαίσια του Residency “Sounding paths”, που διοργανώνεται στη Σύρο και που μέχρι στιγμής έχουν περάσει από εκεί όχι και λίγοι μη ευκαταφρόνητοι μουσικοί όπως οι Graham Lambkin, 

Áine O’Dwye, Phill Niblock κ.α. Ως αφορμή αυτού προέκυψε και η πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, βασισμένη σε ηχητικό υλικό που περισυλλέχτηκε στην Άνω Σύρο, όπως ηχογραφήσεις τοπίου, ομιλίες, και ήχοι από την ηχητική εγκατάσταση που παρουσίασαν εκεί οι δυο μουσικοί. Έδεσε λοιπόν το γλυκό, και στις δύο πλευρές αυτής της κασέτας, παρουσιάζεται μια πολύ καλά δομημένη δουλειά άκρως αινιγματική. Δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα κάπου το αεράκι που φυσά στην Άνω Σύρο, σίγουρα αυτό που άκουσα είναι ένα ηλεκτροακουστικό αριστούργημα, πολύ κοντά στο μουσικό ύφος του Matthew P Hopkins, με μπόλικα φωνητικά, ήχους από κασετόφωνα, ράδιο και μικρόφωνα επαφής.

Ακούτε εδώ