Τεύχος 6

Πέρασε μπόλικος καιρός από τον Απρίλη, που δημοσιεύτηκε, εδώ στο MiC, το τελευταίο Τεύχος της “Μουσικής χωρίς ακροατήριο”. Και έχω να πω ότι μαζεύτηκαν πολλές κυκλοφορίες που αξίζουν την προσοχή σας. Ίσως κάποιες σας φανούν… μπαγιάτικες, από την άλλη όμως είναι αυτές που έμειναν κολλημένες στο μυαλό και τις άκουσα μπόλικες φορές. Στο τελευταίο τεύχος παρουσιάζονται έξι φετινές κυκλοφορίες, που δεν ακούγονται κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, δεν θα συνοδέψουν το κοκτέιλ σας σε κάποιο μπαρ. Είναι από αυτές που θα τις απέφευγε το ευρύ κοινό, όπως ο διάολος το λιβάνι. Είναι για εσάς που θέλετε να την σπάσετε στο γείτονα και που γνωρίζετε ότι η μουσική είναι κάτι πέρα από την καθημερινότητα. Μία ασαφής τέχνη. Καλή σας ακρόαση!
 

VA - First Citizens of the Moon (Cor Ardens, CS, 2019)
Το concept κάνω κριτική σε μία συλλογή είναι ίσως από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα. Πολλές φορές οι συλλογές είναι ένα συνονθύλευμα από best of κομμάτια, που άντε να τα αναφέρεις ξεχωριστά, άντε να τα συνδέσεις μεταξύ τους και πολύ περισσότερο άντε να βγάλεις συμπεράσματα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει όμως εδώ. Γιατί μπορεί το “First Citizens of the Moon “ να αποτελεί μια συλλογή, αλλά η όλη φιλοσοφία πίσω από το στήσιμο της είχε να κάνει μάλλον περισσότερο με το να μπορεί η κασέτα αυτή να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν ένα ολοκληρωμένο έργο. Και το δύσκολο του εγχειρήματος είναι ότι τα περιέχει όλα, από ηχητικά ποιήματα, οικιακές ηχογραφήσεις, mail art, ντοκουμέντα από ηχητικές εγκαταστάσεις και performance art αλλά και στίγματα ψυχεδελικής μουσικής. Μέσα εδώ κρύβεται ένας πηγαίος λυρισμός και μία αίσθηση ότι αυτό που ακούω είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Πως να μην είναι άλλωστε, με συμμετοχές από Vox Populi, Church Shuttle, Ami Yamasaki κ.ά. Φαίνεται ότι το γούστο και η έρευνα του Jim Strong που κράτησε από 2006-2018 για να καταλήξει σε αυτή την συλλογή λειτούργησαν με τον καλύτερο τρόπο. Το μόνο που δεν μου λειτούργησε σε αυτή την κυκλοφορία είναι η πρωτότυπη ξύλινη συσκευασία, η οποία όμως ούτε προστατεύει το υλικό, ούτε αποθηκεύεται εύκολα.

Ακούτε εδώ

VA - 54 ηλεκτροακουστικές μινιατούρες (ΕΣΣΗΜ, 2ΧCD)
Σε αντίθεση με την παραπάνω συλλογή, στις “54 ηλεκτροακουστικές μινιατούρες” που κυκλοφόρησε από τον Ελληνικό Σύνδεσμο Συνθετών Ηλεκτροακουστικής Μουσικής”, το concept ήταν να παρουσιαστούν νέα μουσικά έργα από συνθέτες της εγχώριας ηλεκτροακουστικής μουσικής σκηνής. Πενηντατέσσερα μικρά σε διάρκεια κομμάτια, που ακούγονται διαδοχικά και που λειτουργούν σαν ένα μουσικό αρχείο, από τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον μουσικό χώρο. Και ποιους δεν θα βρείτε να συμμετέχουν σε αυτή την πλήρη συλλογή, από τους Μιχάλη Αδάμη, Δημήτρη Καμαρωτό, Κατερίνα Τζεδάκη, Νικόλα Βαλσαμάκη, Κωστή Δρυγιανάκη, Ανδρέα Μνιέστρη, Γεωργία Σπυροπούλου, Γιώργη Σακελαρίου, Ανδρέα Μονόπωλη και πάρα πολλούς άλλους συμμετέχοντες που δύσκολο να τους αναφέρεις όλους. Η συλλογή κυμαίνεται σε ένα πολύ καλό ευρωπαϊκό επίπεδο, ίσως λίγο πιο ακαδημαϊκό και τεχνικό, με πολύ αξιοπρεπή όμως παρουσίαση των καλλιτεχνών, στο οποίο βοηθά βέβαια και το ένθετο βιβλιαράκι. Αξίζει την ακρόαση σας.

Ακούτε εδώ

Stefan Roigk - Suffering For The Promised (Fragment Factory, LP, 2019)
Στα πλαίσια της ηλεκτροακουστικής μουσικής κυμαίνεται και ο παρακάτω δίσκος, δηλαδή η μία μόνο γεμάτη πλευρά του βινυλίου, από τον mix media καλλιτέχνη Stefan Roigk. Τσεκάροντας τις εικαστικές εγκαταστάσεις του, θα διαπιστώσετε ότι ο Stefan, μπορεί και δημιουργεί πολύπλοκες συνθέσεις, χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά, δημιουργώντας “χωρικά” γλυπτά ασύλληπτης αισθητικής ποιότητας. Όσον αφορά τη μουσική του, μόνο και μόνο η αναφορά του έργου του από την εταιρία Tochnit Aleph, ένα από τα καταγώγια της βερολινέζικης underground μουσικής του σήμερα, δύσκολα δεν θα σε βάλει στον πειρασμό να δεις το τι περίπου κάνει. Και στην τελική δεν έχεις άδικο! Το ‘Suffering For The Promised’ είναι ένα εύθραυστο ηλεκτροακουστικό κομμάτι, άκρως αινιγματικό που σε καθηλώνει από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παραπατά ανάμεσα στην sound art, στον λυρισμό, εκπέμποντας μία σκοτεινιά και ένα φοβικό ατμοσφαιρικό πνεύμα, άκρως γοητευτικό. Και όλα αυτά σε μόλις 16 λεπτά!

Ακούτε εδώ

Ross Manning - te t on on ti computer (moremars. CS, 2019)
Ο πολυμήχανος Αυστραλός μουσικός και sound artist, Ross Manning είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που η μουσική του βασίζεται σε μία ολόκληρη φιλοσοφία. Εδώ και αρκετά χρόνια, η έρευνα του έχει επικεντρωθεί πάνω στα κινητικά συστήματα, πως αυτά λειτουργούν μέσα από τη δική τους λογική και πως μπορούν να μετατραπούν σε ήχο. Μπερδευτήκατε; Ίσως, στην περίπτωση του ισχύει αυτό που λέμε “μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις”. Ως κατασκευαστής, πρωτότυπων μουσικών οργάνων και μηχανισμών, από κρουστά που ζωντανεύουν με την κρούση τους από ταλαντωμένες χορδές, αλλά και DIY ηλεκτρονικών κατασκευών που αναπαράγουν βόμβους. Καταφέρνει να δημιουργεί ένα ηχητικό χάος από κρουστικούς ήχους, που θα σας θύμιζε μια gamelan συμφωνική ορχήστρα, αλλά και στα μηχανικά γλυπτά του Joe Jones. Στο ‘te t on on ti computer’ παρουσιάζονται δύο από τις μουσικές του κατευθύνσεις. Η πρώτη πλευρά είναι πιο εσωτερική με τους ηλεκτρονικούς βόμβους να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, δημιουργώντας μία γλυκιά εσωστρέφεια. Στην δεύτερη πλευρά παρουσιάζεται μία αριστοτεχνική σύνθεση, με τον ήχο που τον έχει χαρακτηρίσει, προερχόμενο από τα αυτοσχέδια κρουστά του. Εδώ βασιλεύει η μελωδία, η οποία σιγά σιγά μετατρέπει την τάξη στην απόλυτη αταξία.

Ακούτε εδώ

Akio Suzuki - Jumping and Standing 1984 (Art Into Life, LP, 2019)
Τοποθετώντας τον δίσκο και με το πρώτο άκουσμα, τοποθετείσαι μέσα σε ένα κοινό που φωνασκεί και γελά, παρακολουθώντας την performance του Ιάπωνα Akio Suzuki, ένα ηχογραφημένο ντοκουμέντο του 1984. Οι κρουστικοί ήχοι που ακούγονται αναπαράγονται από πέντε μηχανικά παιδικά παιχνίδια, λαγουδάκια για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Αρχικά, σκέφτομαι ότι, δεν είναι απαραίτητο να με ξετρελάνει αυτός ο δίσκος, μιας και υπάρχει η τάση σήμερα να κυκλοφορούν δίσκοι “ντοκουμέντα” που όμως δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν κάποια μουσική αξία και απλά εκδίδονται λόγω της καταναλωτικής μανίας να αποκτούμε πράγματα από μουσικούς “ογκόλιθους” του παρελθόντος. Και πόσο πια μπορεί να είναι ενδιαφέρον πέντε λαγοί που αναπαράγουν ήχους. Όμως εδώ δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η live σύνθεση του Akio Suzuki, όσο ανούσια και αν ακούγεται για τα πρώτα 2 λεπτά, καταφέρνει και σε βυθίζει σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που προκύπτει λουπάροντας τους ήχους με μαγνητοταινίες. Τους επεξεργάζεται live και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εξωπλανητικό σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, πέρα για πέρα πλούσιο και ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις. Μένω άφωνος για άλλη μια φορά, πως απλές ιδέες μπορούν να μετουσιωθούν σε πολύπλοκα σχήματα. Για την στήλη αυτή, ο δίσκος αυτός μπαίνει άμεσα σε λίστα αναμονής για τα καλύτερα της χρονιάς.

Ακούτε εδώ

Urban Bushmen – Bullet Baptism (Maarakora, CS, 2019)

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το ασύλληπτο εξώφυλλο. Ο Έλβις να κρατάει ένα γκάνι και καουμπόικη γραμματοσειρά να έχει χρησιμοποιηθεί για τις περαιτέρω πληροφορίες. Από την αρχή λοιπόν, αυτή η κυκλοφορία λαμβάνει κάποια πόιντς και μία αινιγματικότητα ως προς τι θα ακολουθήσει. Η αισθητική, αλλά άγρια δύση, με παρέπεμψε στα εξώφυλλα του Schakalens Bror, όχι τυχαία μιας και ο David Valleryd εμπλέκεται εδώ, που μαζί με τον Erik Nystrand αποτελούν τους Urban Bushmen. Σαν δεύτερο βήμα, ακολουθεί η ακρόαση. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, βομβαρδιζόμαστε με καθαριστικό feedback και noise ήχους από πετάλια. Ένας θορυβώδης αναλογικός κόλαφος, που λογικά ηχογραφήθηκε live σε κάποιο γκαράζ. Αν και θα μπορούσαμε απλά να του κολλήσουμε την ταμπέλα harsh noise και ως εκεί, νιώθω ότι τούτο εδώ το ντοκουμέντο είναι κάτι παραπάνω. Μυρίζει μία ενθουσιώδης σπιτική φάση, εκπέμποντας ηχητικά μία ζεστασιά ως προς τον ήχο, που ακόμη και αν το διακρίνει μια παράνοια, το ακούς με μεγάλη ευχαρίστηση και που όταν τελειώνει λες, να είχε λίγο ακόμη!

Ακούτε εδώ