Τεύχος 7

Τι και αν μπήκε το 2020, τι και αν… πανδημήσαμε, η στήλη μας εξακολουθεί να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την προηγούμενη χρονιά. Ωστόσο είπα να πρωτοτυπήσω αυτή τη φορά και πέρα από 3 προτεινόμενους δίσκους προς ακρόαση, είπα να συμπεριλάβω και ένα κόμικ, ώστε η ψυχοθεραπεία μας για αυτό το τεύχος να ικανοποιήσει και τα αυτάκια μας αλλά και τα ματάκια μας!

TaTaT - Μonachopsis (self-released, CS, 2019)
Μία ωραία πρωία σου σκάει δέμα στην πολυκατοικία. Διακρίνεις, καθώς κατεβαίνεις τα σκαλιά, ότι πρόκειται για κασετούλα. Τσεκάρεις αποστολέα … λέει Τρίκαλα … συμπατριώτης δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι θα ακούσω, αλλά το εξώφυλλο με προδιέθετε για κάτι dark … οπότε και φυσικά ψήθηκα! Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο η ένδειξη του ντεσιμπελόμετρου στο κασετόφωνο έπιασε κόκκινα … λογικό από την άλλη, μιας και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν electro δίσκο, με τον ρυθμό και το μπιτ να έχουν βασικό ρόλο … στα όρια του χορευτικού θα έλεγα. Όμως από την άλλη και άκρως χορευτικό δε θα τον έλεγες. Κάποια από τα μπιτ χάνουν ή αυξάνουν στροφές, οι μινιμαλιστικές μελωδίες ώρες ώρες παραμορφώνονται έντονα, αναδίδοντας μία σαγηνευτική αναλογική βρωμιά … όχι και τόσο ευάκουστα στοιχεία για έναν δεινό χορευτή. Όμως δεν παύει όλο αυτό να έχει τελικά την γοητεία του και να αναδεικνύει έναν πρωτόλειο πειραματισμό, που μέσα από την χορευτική του διάθεση, την ελκυστική κακοφωνία του, να σε παραπέμπουν στην minimal electronic αισθητική, που έχει όμως και κάτι από τον ήχο της πρώιμης industrial. Κάτι … κάτι προσπάθησα να χορέψω τελικά.
p.s. Η εκδοχή του ήχου της κασέτας, μου ακούγεται πιο ωραίος από την ηλεκτρονική version του bandcamp.

Ακούστε εδώ

Κωστής Δρυγιανάκης - Η Προσέγγιση (Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι, CD, 2019)
O Κωστής Δρυγιανάκης διανύει μια μουσική διαδρομή η οποία ξεκινά το 1987 και που συνεχίζει μέχρι και σήμερα το ίδιο δημιουργική όπως και τότε. Σε όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει να μας χαρίσει αξιολάτρευτες δουλειές, θα αναφέρω χαρακτηριστικά δύο από τις αγαπημένες μου, τα “Μετα-οπτικά τοπία” (1999) και το “Blown Into Breeze” (2013), που νομίζω είναι και κάπως κομβικές στην καριέρα του. Και φτάνουμε στο σήμερα, με το νέο του CD “Η Προσέγγιση”, που περιλαμβάνει μία σύνθεση μεγάλης διάρκειας (μια ώρα+). Και αυτή τη φορά δεν είναι λίγοι αυτοί που συνεισφέρουν μουσικά (Νίκος Βελιώτης, Όλια Γκλουσένκο, Κώστας Παντόλουπος κ.ά.) σε αυτό του το έργο, ήχους που ο Κωστής χρησιμοποιεί ως τα βασικά του υλικά, για να τα προσεγγίσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Όπως πάντα, ο Δρυγιανάκης, μέσα από τα έργα του, είναι σαν να μας πλάθει μία ιστορία, με την μουσική να αποτελεί την ίδια την πλοκή της. Στην “Προσέγγιση”, δεν αλλάζει κάτι σε αυτό το κεκτημένο. Αυτό που ίσως κάνει τη διαφορά είναι ο ίδιος ο λόγος, που ενσωματώνει ο Δρυγιανάκης στο έργο του, με κείμενα από τους Θανάση Χονδρό και Αλεξάνδρα Κατσιάνη (Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ), Θάνος Κόης (Lost Bodies) αλλά και δικά του κείμενα, από το προσωπικό του ημερολόγιο. Ο συνδυασμός των κειμένων με την μουσική γίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο εδώ, δίνοντας όμως σημαντικό χώρο στο καθένα να αναπτυχθεί και να αναπνεύσει. Και έτσι μοιάζει να αιωρείσαι, βυθισμένος από την μια στην μουσική, με τον λόγο να σε επαναφέρει πίσω, για να σε αφήσει ξανά στη μουσική!

Ακούστε εδώ

Γιώργης Σακελλαρίου - Nympholepsy (Noise Below, CD, 2019)
Πριν κάποιο καιρό κάπου είχε πάρει το μάτι μου, ότι ο Γιώργης Σακελλαρίου βρισκόταν στο αρχαίο στάδιο της Αρχαίας Μεσσήνης, στο οποίο είχε στηθεί ένα αξιοπερίεργο σκηνικό, μία οκταφωνία, που σκηνογραφικά θύμιζε λίγο από Pink Floyd στο live στην Πομπηία. Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς κάνει εκεί, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την νέα του κυκλοφορία ‘Nympholepsy’, μία εικοσιτριάλεπτη ηλεκτροακουστική σύνθεση, βασισμένη σε φωνητικά της Σαβίνας Γιαννάτου και ηχογραφήσεις τοπίου από τον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης (;). Η σύνθεση ξεκινάει εντυπωσιακά, με τους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς της Σαβίνας, μιξαρισμένους και επεξεργασμένους με τέτοιο τρόπο, που καθηλώνουν τον ακροατή. Καθώς εξελίσσεται η μουσική σύνθεση … κάτι σκοτεινό και μεταφυσικό αρχίζει και σκιαγραφείται εδώ! Οι διαστάσεις του χώρου μοιάζουν να μακραίνουν, προσδίδοντας στις εξωτερικές ηχογραφήσεις τοπίου, έναν χαρακτήρα συνδέσμου, σκιαγραφώντας μία αιθέρια συνύπαρξη του χώρου και του χρόνου, με το παρελθόν και το παρόν να μοιάζουν ένα. Βρισκόμαστε μέσα στον σκοτεινό χωροχρόνο, με την μουσική να εξελίσσεται σταδιακά, προκαλώντας μας ένα αίσθημα άγχους, μέσα σε ένα αδιευκρίνιστο μυστήριο να εξελίσσεται μπροστά μας. Στις πληροφορίες του CD, μπαίνουν βέβαια και άλλοι παράμετροι όπως ο διάλογος μεταξύ του αιθέριου ήχου και των αρχαίων ερειπίων, της ιστορίας και του μύθου. Όπως και να έχει, μιλάμε για μία πολύ όμορφη δουλειά και μία πολύ καλά υλοποιημένη ιδέα!

Ακούστε εδώ

Ψυχαλάστρας#2 (Πανάγος Γερακάκης, αυτοέκδοση)
Το ομολογώ ότι δεν είμαι συλλέκτης, αυτής της μοναδικής τέχνης που λέγετε κόμικ … ίσως έχω ένα κόλλημα με τα fanzine, αλλά με τα κόμικ είμαι αρκετά νέος. Όμως ετούτη εδώ η αυτοέκδοση του δαιμόνιου ψυχαναλυτή Ψυχαλάστρα, μου έκανε με την μία κλικ και είπα να την δοκιμάσω. Το στόρι … άκρως γοητευτικό. Ένας δαιμόνιος ψυχαναλυτής, που έχει τις γνώσεις, την μπαγαποντιά και την σατανική διάθεση να γίνεται χειριστικός και να καταστρέφει μέσω της ψυχανάλυσης τα θύματα του, τοποθετείται για αυτό το τεύχος στις ελληνικές φυλακές. Και βρίσκεται αντιμέτωπος με ανθρώπους του εγκλήματος που του κάνουν μπούλινγκ και τον κακομεταχειρίζονται. Όμως ο Ψυχαλάστρας είναι δαιμόνιος και γνωρίζει πολύ καλά πως να εγκλωβίζει τα ανυποψίαστα θύματα του, να τα ψυχολογεί και να τα χτυπά στα ευαίσθητα σημεία τους, αναδεικνύοντας τα ψυχικά τραύματα, που κανένας δεν θέλει να βγουν στην Επιφάνεια. Ποιος θα ήθελε να τα βάλει μαζί του … εγώ πάντως όχι. Ούτε φαντάζομαι και ο Άκης Τσοχατζόπουλος ο οποίος συμμετέχει στην ιστορία και τυγχάνει να προαυλίζεται μαζί με τον Ψυχαλάστρα! Μετά τον Άκη τι άλλο να γράψεις πια για αυτό εδώ το βιβλιαράκι … για τα εκπληκτικά σκίτσα;… για το ντελικάτο χιούμορ; … άστο καλύτερα … σιωπή … απλά περιμένουμε με αγωνία το επόμενο τεύχος που θα βγει πολύ σύντομα!