[Nέες κυκλοφορίες 02/09]
Το 2009 συνεχίζει εξίσου δυναμικά με το πώς ξεκίνησε, με δεκάδες απολαυστικούς δίσκους να κυκλοφορούν και να μην προλαβαίνουμε να τους ακούμε. Ακολουθεί μια μικρή επιλογή από τους καλύτερους εξ'αυτών. Καλή ακρόαση!
Aidan Moffat - How to get to heaven from Scotland (Chemikal Underground)
Ένα ακόμα ψυχογράφημα του δημοφιλούς μουσικού από τους Arab Strap. Όλα τα προβλήματα πάντως του Aidan Moffat θα μπορούσαν να έχουν λυθεί αν, αντί να φτιάχνει δίσκους, πήγαινε στο Extreme Makeover. Kι επειδή έχει πάρει και λίγα κιλά παραπάνω τώρα τελευταία, θα μπορούσε κάλλιστα να δηλώσει συμμετοχή και στο Extreme Makeover: Home Edition.
Alela Diane - To Be Still (Rough Trade)
Η Alela πρωτοτραγούδησε λέει στη χορωδία του σχολείου της. Σιγά το δύσκολο. Εμάς ο δάσκαλος μουσικής στο δημοτικό, επειδή τον πρήζαμε, διάλεγε σε κάθε μάθημα το πιο ήσυχο παιδάκι και το έβαζε στη χορωδία για να το επιβραβεύσει. Μέσα σε 2-3 μήνες η χορωδία είχε γεμίσει κακόφωνους (πλην ήσυχους) μαθητές, και δεν μπορούσε να πει σωστά ούτε τον εθνικό ύμνο (μπέρδευε την "όψη" με την "κόψη").
Asobi Seksu - Hush (Polyvinyl)
Άσκηση αριθμητικής από το βιβλίο της πρώτης δημοτικού: Αν ο προηγούμενος δίσκος των Asobi Seksu είχε μόνο ένα καλό τραγούδι και ο καινούριος δίσκος τους έχει ένα καλό τραγούδι λιγότερο, τότε πόσα καλά τραγούδια έχει ο νέος δίσκος των Asobi Seksu;
Belbury Poly - From an Ancient Star (Ghost Box)
H αυτογνωσία είναι μεγάλο πράγμα. Είναι επίσης κάτι που δεν τη διαθέτουν οι Belbury Poly, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, ζουν με την αυταπάτη ότι η μουσική τους έχει κάτι από το "Pygmalion" των Slowdive. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορεί ο κάθε Ουαλός βλάχος να βάζει στο στόμα του το όνομα των Slowdive, ειδικά όταν φτιάχνει ψευτο-τέκνο μουσική που μοιάζει να ενορχηστρώθηκε με το παιδικό keyboard της Playskool.
Bob Log III - My Shit Is Perfect (Birdman)
Κανείς δεν ξέρει πόσο χρονών είναι ο Bob Log, και κανένας δεν έχει δει τη φάτσα του, μιας και στα live φοράει πάντα κράνος (για να προστατευτεί από τις κοτρόνες που του ρίχνουνε). Μέσα σε όλα αυτά, ονομάζει και το νέο του album "My Shit Is Perfect" επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή παροιμία που λέει ότι των άλλων μάς βρωμάνε, αλλά τα δικά μας όχι.
Charles Spearin - The Happiness Project (Arts & Crafts)
Το πρώτο album του Καναδού μουσικού, μέλος των Do Make Say Think και των Broken Social Scene. Το Wikipedia γράφει ότι όταν παίζει στη σκηνή με άλλους, είναι εύκολο να τον αναγνωρίσεις χάρη στο (κολοκοτρωνέικο) μουστάκι του που είναι το σήμα κατατεθέν του. Όπως, δηλαδή, τα γυαλιά της Μούσχουρη, το φουλάρι του Παπάζογλου, η μύτη του Παπακωνσταντίνου, το τσιγάρο της Κανέλλη ή η φαβορίτα του Σφακιανάκη. Ακόμα κι αν τα δεις μόνα τους, η όλη εικόνα έρχεται στη μνήμη αυτόματα.
Jenny Wilson - Hardships! (Gold Metal)
Σουηδέζα lookalike της Sheryl Crow και φίλη των The Knife, στο δεύτερο solo album της στο οποίο έβαλε ό,τι είχε ξεμείνει από το πρώτο και το ονόμασε "Hardships!", ή σε ελεύθερη μετάφραση "Πακέτα!".
John Foxx - My Lost City (Metamatic)
Όπως ακριβώς ήρθαμε νούμερο 1 στη Eurovision όταν σταμάτησε να την παρουσιάζει η Μπόκοτα, με το που έφυγε ο John Foxx από τους Ultravox, αυτοί έκαναν τη μεγαλύτερή τους επιτυχία με το "Vienna". Για να ξεπεράσει το τραύμα η Μπόκοτα έβγαλε βιβλίο, ο δε Foxx έβγαλε καμιά δεκαριά σόλο δίσκους, ένας ακόμα από αυτούς κυκλοφορεί στα τέλη Φεβρουαρίου.
Kaada - Junkyard Nostalgias (Ipecac)
Το νέο album του John Erik Kaada αποτελείται από "11 νοσταλγικές συμφωνίες για τους Πολωνούς εργάτες που μεταναστεύουν στη Νορβηγία για να βρουν δουλειά". Δεν είναι να απορεί κανείς που ο διασημότερος Νορβηγός μουσικός συνεχίζει να είναι ο Morten Harket.
Malajube - Labyrinthes (Dare to Care)
Οι Malajube το πιάσανε το νόημα, καταλάβανε ότι χαμηλό προφίλ και λεφτά δεν πάνε μαζί, οπότε το ρίξανε στις διαφημίσεις. Τους ζητάει κομμάτι το αντίστοιχο Carrefour του Καναδά; Oι Μalajube πρώτοι. Εταιρεία τηλεφωνίας; Και πάλι Malajube. Κατάστημα στον Καναδά τύπου Κωτσόβολος; Μalajube! Το νέο album έχει 10 νέα σποτάκια που θα ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς διαφημιστές.
Neal Casal - Roots and Wings (Fargo)
Ως γνωστόν, ο αρχισυντάκτης του Uncut είναι μπατζανάκης του Ryan Adams, και συνεπώς, το ότι το Uncut έβαλε 3 αστεράκια στα 5 στο δίσκο του Neal Casal (μέλος των Cardinals μαζί με τον Adams) ισοδυναμεί με 2/10 στο NME (ή 2.1 στο Pitchfork). Εν τω μεταξύ, πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι η επιτυχία των Cardinals οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι που αγοράζουν τα albums τους νομίζουν ότι αγοράζουν Cardigans.
Odawas - The Blue Depths (Jagjaguwar)
Άλλο ένα group που εδώ και λίγα χρόνια προσπαθεί να ακουστεί μέσα στην τρέχουσα υπερπροσφορά συγκροτημάτων. Αν ήταν Έλληνες, θα δήλωναν συμμετοχή για να παίξουν στο "Ράδιο Αρβύλα" - την εκπομπή που δίνει βήμα στα νέα παιδιά, για να στριμωχτούν εκεί στα δύο τελευταία λεπτά που πέφτουν οι τίτλοι και με τους παρουσιαστές να τους πιέζουν να κάνουν γρήγορα γιατί, έπειτα από τη σκληρή κοινωνική κριτική που έκαναν στο άδικο Σύστημα, πρέπει να περάσουν και από το λογιστήριο του Antenna να πάρουν τις επιταγές τους.
Project Pitchfork - Dream, Tiresias! (Candyland Entertainment)
Το σχήμα αυτό υπάρχει από το 1989, κι έτσι, αυτό που σκεφτήκατε δεν ισχύει. Δεν πρόκειται για γλείφτες που θέλανε να καλοπιάσουν το Pitchforkmedia για να γράφει καλά λόγια για αυτούς (στην πραγματικότητα, το Pitchfork τους αγνοεί επιδεικτικά). Πέρα από αυτό, να μερικά προτεινόμενα ονόματα για νέα ελληνικά συγκροτήματα που θέλουν να τα έχουν καλά με τον μουσικό Τύπο: Avopolis Band. The Ποπ και Ροκ Experience. The MiCs. Kαι για τους πιο πειραματικούς / underground: Atraktos Net Και Όχι Gr.
Stendeck - Sonnambula (Tympanik)
Μόνο ο Αντώνης Ξαγάς θα μπορούσε να γράψει μακροσκελές αφιέρωμα στη μουσική σκηνή της Ελβετίας. Για τους υπόλοιπους, αυτή η σκηνή απλά δεν υπάρχει. Ο Stendeck ζει στο Λουγκάνο της Ελβετίας (κάτι σαν το Ξυλόκαστρο χωρίς τις καφετέριες) και φτιάχνει industrial. Η μητέρα του δεν έχει μούτρα να αντικρίσει τις γειτόνισσες οι οποίες της λένε "μια φάση περνάει το παιδί, θα του περάσει και θα βρει μια δουλειά σαν όλους τους άλλους".
Steven Wilson - Insurgentes (K-Scope)
Το πρώτο solo album του τραγουδιστή των Porcupine Tree, οι οποίοι για κάποιο λόγο είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Ελλάδα, όπως οι Placebo, οι Puressence, ο Steve Wynn και ο Ριτζ της Τόλμης και Γοητείας.
The Prodigy - Invaders Must Die (Cooking Vinyl)
To πέμπτο album των Prodigy κυκλοφορεί σε CD (σίγουρη αποτυχία), ειδική version σε CD με bonus DVD (για τους φανατικούς), διπλό βινίλιο (για τους μερακλήδες), ψηφιακό download (για τα θύματα) και σε πολυτελές box set με 5 7ιντσα που περιέχει επίσης το προαναφερθέν CD, το προαναφερθέν DVD, ένα ακόμα CD, πόστερ τύπου Σούπερ Κατερίνα, αυτοκόλλητα για το αμάξι ("μπαμπά μην τρέχεις") και stencils για την Αβραμιώτου. Κάποιες limited κόπιες έχουν και υγρά μαντιλάκια και αναπτήρες Hondos Center. Η απορία όσων το αγοράσουν θα είναι: "τι είναι 7ιντσο;".
Various - Dark Was The Night (4AD)
Από τότε που έφυγε ο Ivo και με περιστασιακές εξαιρέσεις, η 4AD έχει επέλθει σε μόνιμο κοκομπλόκο, από το οποίο δεν πρόκειται να βγει με αυτή τη συλλογή που δε θυμίζει σε τίποτα παλαιότερες ιστορικές συλλογές του label. Πρόκειται για ένα νέο project της γνωστής σειράς "Red Hot", η οποία πρωτοξεκίνησε το 1990 με ένα album που περιείχε μεταξύ άλλων Tom Waits, U2 και Iggy Pop, αλλά η εταιρεία θεώρησε καλό ότι το πρώτο single θα έπρεπε να είναι αυτό της Neneh Cherry. Περίπου σα να βγάζει φιλανθρωπική συλλογή η Minos με συμμετοχές Αλεξίου, Νταλάρα και Πάριο, αλλά το κομμάτι-κράχτης να είναι αυτό της Χρύσπας.
Vetiver - Tight Knit (Sub Pop)
Ο πιο εύκολος τρόπος να βγάλεις σήμερα ένα album στην Αμερική είναι να μπεις σε μια εταιρεία και να πεις "είμαι φίλος του Devendra Banhart". (Θα βοηθήσει πολύ αν ο ίδιος ο Devendra το επιβεβαιώσει, αλλά δεν είναι απαραίτητο). Από εκεί και πέρα, θα πρέπει κάπως και να υποστηρίξεις τη δήλωση σου (π.χ. κάνοντας μπάνιο όχι πιο συχνά από μια φορά το μήνα και κυκλοφορώντας στο δρόμο τυλιγμένος με εμπριμέ σεντόνια).
Von Bondies - Love, Hate And Then There's You (Majordomo)
Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχουν οι The White Stripes στο βιογραφικό τους είναι όταν ο Jack White είχε σαπίσει στο ξύλο τον Jason Stollsteimer των Von Bondies. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Αν έχετε γερό στομάχι, βάλτε στο google τις λέξεις Stollsteimer, Jack και White, πατήστε εκεί που λέει "Εικόνες", και κοιτάξτε τι θα βγει πρώτο πρώτο. Πέντε χρόνια μετά, το μωβ μάτι τούμπανο που μόλις είδατε ξεπρήστηκε, και ο νέος δίσκος του group ήταν έτοιμος.
William Elliott Whitmore - Not Without a Fight (Anti)
Προσπαθώντας να ξαναφέρει στη μόδα την εποχή που τα τριπλά αντρικά ονόματα ήταν cool (Terence Trent D'Arby, John Cougar Mellencamp), o Whitmore κατάγεται από την Iowa, παίζει κιθάρα και banjo, τραγουδάει folk και deep blues, έχει τατουάζ, φοράει καπέλο, πίνει συνέχεια μπύρα και έχει περιοδεύσει με τους Pogues, σκοράροντας έτσι 7/7 στο check list των πραγμάτων που πρέπει να έχει κάνει κανείς για να χαρακτηριστεί ως αμερικανόβλαχος.