Κάτι καλό να ακούσω;

Γιώργος Παπαδόπουλος

Alessandro Cortini - Sonno (Hospital Productions)

Απίθανο, σκοτεινό μινιμαλιστικό ambient που ακούγεται με κατάνυξη και κλειστά τα μάτια. Σε ταξιδεύει από την πρώτη στιγμή που η βελόνα ακουμπάει το δίσκο. Για εκείνες τις μοναχικές ακροάσεις...

Μάριος Καρύδης

Amerigo Gazaway - Yasiin Gaye [Side One: The Departure & Side Two: The Return] (Soul Mates)

Σε μια ουτοπική διαστροφή του χρόνου, ο Marvin Gaye ζει, βασιλεύει και συνεργάζεται με τον ακτιβιστή πρίγκιπα της χιπ-χοπ, Mos Def (Yasiin Bey πια), με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός "ντοπέ" αμαλγάματος μουσικής ευφορίας, που δεν θα μπορούσε να ηχεί αρμονικότερα στην "ψυχή" των πιστών του υπηκόων.

Αντώνης Κλειδουχάκης

Blank Realm - Grassed Inn (Bedroom Suck)

Οι Blank Realm παραδόξως, δείχνει να συνεχίζουν μια σκυταλοδρομία μέσα σε post-Flying Nun ατμόσφαιρα κάπου εκεί στη ξεχασμένη Αυστραλία. Οι απλές μελωδικές τους γραμμές, τα θηλυκά πλήκτρα, οι ακατέργαστες φωνές, η αφελής προσέγγιση και ο λιτός τρόπος τους μου είναι/γίνονται οικεία, ώστε με πιάνω να ανατρέχω ετούτη τη χρονιά στο δίσκο, να νοιώσω λίγες στιγμές τη ζεστασιά του αγνού κλασσικού.

Μιχάλης Βαρνάς

Criolo - Convoque Seu Buda (Self-releaseed)

Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, δέχτηκε σκληρή κριτική στο πρόσφατο παγκόσμιο κύπελλο, με βασικό άξονα ότι προσπάθησε να παίξει με ευρωπαϊκή μεθοδολογία. Οπότε όταν βρέθηκε απέναντι σε εκείνους που χειρίζονται τα θέματα της Γηραιάς Ηπείρου, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Ο Criolo από το Σάο Πάολο, στο τρίτο του άλμπουμ, δεν θα τη πατήσει. Γνωρίζει όλα τα κόλπα-hip hop, soul, samba, afrobeat- ενώ εμπλουτίζει το ρεπερτόριο του, με jazz ντρίμπλες και μορικονικές επιθέσεις από τα πλάγια...

Μαρία Τσουκανά

Die Antwoord - Donker Mag (Zef)

Τον τελευταίο μήνα έχω κολλήσει άσχημα με το "Donker mag", το τρίτο album των Die Antwoord, αυτής της ιδιόμορφης zef μπάντας, με τον κακάσχημο Ninja και την τρομακτική ξωτικούλα Yo-landi. Χορευτικό και εθιστικό, σέξι και αδιόρατα απειλητικό, γεμάτο fuck και bitch, γουστάρω να το ακούω στη διαπασών, ειδικά κάποιες μέρες που νιώθω ότι θέλω να βαρέσω κόσμο. Ωστόσο, έχει και τις τρυφερές στιγμές του, το ομώνυμο κομμάτι, το "Strunk" και το "Moon love", ενώ στο "Sex" το ρεφρέν θυμίζει... Serge Gainsbourg!

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Fushitsusha - Nothing Changes No One Can Change Anything, I Am Ever-Changing Only You Can Change Yourself (Utech)

Όσοι γνωρίζουν καλά τη δουλειά του Keiji Haino περίμεναν εδώ και πολλά χρόνια αυτό το δίσκο, τη σύμπραξη δηλαδή σε live των θρυλικών Fushitsusha με τον Peter Brotzmann από συναυλία του 1996. Δεν περίμεναν άδικα. Καίγεται το σύμπαν!

Γιώργος Τσαντίκος

Johnny Carbonaras - Johnny Carbonaras (Green Makaroni)

Τον περασμένο Αύγουστο, οι Johnny Carbonaras κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους. Οι JC αράζουν στη Θεσσαλονίκη και οι συνθέσεις τους είναι πολυποίκιλες: από ιστορικοπολιτικές ερευνητικές αναδρομές (Perestroika), σε σύγχρονα προβλήματα του έλληνα επαγγελματία ποδοσφαιριστή (Hiastos) και από εκεί, στην τοποθέτηση παρομοιώσεων στη σωστή τους βάση (Hurricane you like a rock). Δεν βλέπω την ώρα να τους δω live.

Χίλντα Παπαδημητρίου

The Liminanas - I've Got Trouble in Mind (Trouble In Mind)

Παρότι οπαδός της θεωρίας "η κόλαση είναι οι Γάλλοι", θα κάνω μια εξαίρεση για τον Lionel και τη Marie Liminana, και την επιτυχημένη αναβίωση της σέξι γαλλικής ye-ye pop που κάνουν. Ίσως επειδή στρέφονται προς τον Gainsbourg μάλλον κι όχι προς τον Michel Polnaref, και βουτάνε τα nuggets στη γαλλική dark pop, βγάζοντάς τα φρέσκα και μοσχοβολιστά σαν κρουασάν. Το υπόστρωμα είναι σκοτεινό σαν ταινία του Γκοντάρ, τα φωνητικά ναζιάρικα, το αποτέλεσμα κολλάει στο μυαλό: ακούστε το Je m' en vais και θα με καταλάβετε.

Χρήστος Αναγνώστου

The Lovely Electric - Beautiful Filth (Pretty Dirty)
Η ποπ έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν, απλή, με ένα ελαφρύ ηλεκτρονικό χάδι. Φωνητικά από μια 30something που το γύρισε στην μουσική όταν έμεινε άνεργη και με στίχους με ξεκάθαρο σεξουαλικό νόημα και όχι υπονοούμενα, από την άλλη πλευρά και όχι αυτή της ωραιοποίησης.

Άρης Μπούρας

LV & Josh Idehen - Islands (Keysound)

Νυχτερινά λεωφορεία, σκιές, μοναξιά, η επιθετικότητα στέκει λίγο παραπέρα δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία στον ρομαντισμό ο οποίος αγκομαχά στις σημερινές μεγαλουπόλεις όπως το Λονδίνο. Τα φουτουριστικά συνθεσάιζερ εναλλάσσονται με το δυνατό μπάσο, η κρυστάλλινη παραγωγή των Si Williams και Will Horrocks με τις βαθύτερες σκέψεις του Νιγηριανού Josh Idehen. Αν ξεπεράσεις τις ταμπέλες που περιστρέφονται γύρω από την post-dubstep, το grime ή τη βρετανική garage, θα σταθείς μπροστά σ' ένα εξαίρετο πόνημα των σύγχρονων μητροπόλεων.

Μαριάννα Βασιλείου

Lykke Li - I Never Learn (LL Recordings)

Μετά το remix του "I follow rivers" που βαρεθήκαμε να το ακούμε, το δόγμα του "less is more" αποδεικνύεται και πάλι αληθινό. Εννιά τραγούδια, 33 λεπτά, ακουστικές κιθάρες, πιάνο, ποπ μελωδίες και εύθραυστες ερμηνείες. Οι χαμένες αγάπες δεν ξεπερνιούνται μόνο με αλκοόλ στο σκοτάδι, αλλά και με βαθιές ανάσες στο φως.

Αντώνης Ξαγάς

The Movements - Like elephants 2 (Crusher)

Πιάσε ψυχεδέλεια, μπόλικη την έχουμε άλλωστε, μπαίνει και στα λάχανα σαν πιπέρι, βάλε και αναφορές σε Beach Boys και άλλους ...ψυχεδελικούς νεολαίους και έχεις έναν ήχο της εποχής (ποιος χασμουρήθηκε;;). Αν πάντως τούτων των Σουηδών τους πετύχαινε το μείγμα όπως στα τρία πρώτα τραγούδια, τότε δεν θα σχολίαζα απλά. Θα παραληρούσα...

Θανάσης Φωτιάδης

No Energy - Unwound (Numero Group)

Μια επανακυκλοφορία-βίβλος του θορυβώδους ροκ από μια μπάντα που ευτύχησε να παραμείνει άγνωστη (και να μη πουλήσει πολλούς δίσκους). Αφέθηκε έτσι στην ηρεμία της και στην άγρια δημιουργικότητά της και πειραματίστηκε όσο ήθελε και όπως ήθελε. Οι πρώιμοι Trail of Dead τους είχαν για θεούς.

Μπάμπης Αργυρίου

O' Death - Out Of Hands We Go (Northern Spy)

Αν δεν σας χαλάει/έχει κουράσει η σκοτεινή κάντρι, γκόθικ αμερικάνα ή όπως άλλιώς ονομάζεται, το μπάντζο, το βιολί και το γιουκαλίλι, οι λυπημένες μπαλάντες, οι σφήνες με ηχογράφηση πιστότητας φωνόγραφου, ακόμα και τα ποπ τραγούδια με chamber μπροστά ή σκέτο... Εμένα όχι.

Μίλτος Τσίπτσιος

Rubella Ballet - Planet Punk (Overground)

Με τις πολύχρωμες φορεσιές τους, τα εξωτικά τους βαψίματα και τους tribal ρυθμούς τους, οι Rubella Ballet πάντα απέπνεαν μια δόση ξεγνοιασιάς και φρεσκάδας στο μουντό και γκριζαρισμένο, κατά τ' άλλα, χώρο του Anarcho-punk. Στην επανεμφάνισή τους μετά από πάρα πολλά χρόνια, ο Sid και η Zillah, μας παρουσιάζουν έναν καθηλωτικό δίσκο πολιτικού punk περιεχομένου με μια ντουζίνα τραγούδια διαμαρτυρίας, που βασικό τους συστατικό είναι, και πάλι, οι αιχμηροί στίχοι και αβαντάζ τους η γεμάτη ένταση, ενέργεια και δυναμισμό ηχητική εκφορά.

Βασίλης Παυλίδης

Schloss Mirabell - Ghosthour Diary (Monotype)

Είναι η Florina Speth, της οποίας το βιογραφικό είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Στα έξι της μάθαινε τσέλο και πιάνο και τώρα στα τριάντα της κάνει διδακτορικό στην νευρομουσικολογία. Το Ghosthour Diary γράφτηκε τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν από τον ύπνο, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα. Είναι κατά κύριο λόγο πειραματικό ηλεκτρονικό/ ηλεκτροακουστικό με μερικά σκόρπια φωνητικά. Το Feines Sanft που κλείνει το άλμπουμ είναι μαγικό και αιώνιο. Το Memuture που το ανοίγει έχει αρχίσει και μου κολλάει τώρα τελευταία. Τα ενδιάμεσα ανακαλύψτε τα μόνοι σας.