Κάτι καλό να ακούσω;

Γιώργος Λεβέντης
Gabrielle Papillon - Keep The Fire (State 51 Conspiracy)
Δεν θα διαφωνήσουν πολλοί από όσους της χάρισαν λίγο από τον χρόνο τους πως η Papillon όχι μόνο δεν έχει κυκλοφορήσει κάτι λιγότερο από καλό ως τώρα, αλλά και πως είναι η καλύτερη στιχουργός της γενιάς της. Χωρίς να αφήνει πίσω της τον folk πυρήνα της τραγουδοποιίας της, εδώ απλώνει ελαφρά τον ήχο τόσο προς την ποπ όσο και προς την εσωτερική εκδοχή του εύθραυστου του ήχου της. Από κλασικοφανή instrumental σε pastoral country αναλαμπές, όσο η μουσική της ωριμάζει τόσο η ίδια συνειδητοποιεί την αισιόδοξη πλευρά της ματαιότητας. Αίσθηση χρονικής ακινησίας που σπρώχνει προς τα μπροστά, ταλέντο που κανείς δεν πρέπει να υποτιμά στη μουσική όταν το συναντάει.

Μπάμπης Αργυρίου
Duke Special - Hallow (Words & Pictures)
Άχρηστες πληροφορίες: Grace Darling. Ο τίτλος του τραγουδιού που μπήκε στο μιξ και όνομα κόρης εγγλέζου φαροφύλακα η οποία το 1838 αντιλήφθηκε ναυάγιο στα ανοιχτά και βοήθησε να σωθούν εννέα από τους 52 επιβαίνοντες. Ντόρος, τιμές, διοργανώθηκε έρανος ενίσχυσης, ακόμα και η βασίλισσα τσόνταρε ένα πενηντάρικο. Πέθανε από φυματίωση στα 26, αλλά ζαμάνια αργότερα το όνομά της βάφτισε συγκρότημα, η ιστορία της τραγουδήθηκε, ενέπνευσε και ποίημα στον Michael Longley, τον 78χρονο σήμερα Ιρλανδό ποιητή από το Μπέλφαστ, τον οποίο μάλλον για τζαζόφιλο τον κόβω κρίνοντας από την ελεγεία του στον πιανίστα και τραγουδιστή Fats Waller. Ο 46χρονος συντοπίτης του πιανίστας και τραγουδιστής Duke Special (να μη συγχέεται με τους Duke Spirit), που από το 1996 έχει κυκλοφορήσει δεκαριά long και διπλάσια short play, πρόσφατα μελοποίησε 11 ποιήματα του προαναφερθέντα, χρησιμοποιώντας εκτός από τα πλήκτρα κιθάρες και διάφορα πνευστά. Λέω ότι ακούγεται σαν εξωστρεφής γιος του Peter Hammill και δεν κουράζω άλλο.

Μαριάννα Βασιλείου
Stars - There Is No Love in Fluorescent Light (Last Gang Records)
Κάτι σαν το “Saturdays=Youth” των M83. Μόνο που αντί για electronica και εφηβική νοσταλγία των 80’s, ο ήχος είναι indie pop και στυγνός ρεαλισμός των 00’s. Σου αρπάζει την καρδιά και την λυτρώνει, αφού πρώτα την ματώσει. Σε κάνει να δαγκώνεις τη λαμαρίνα για πρώτη φορά ή να ερωτεύεσαι ακόμα περισσότερο. Μουσική που την περνάς στο κινητό και την ακούς περπατώντας μόνος ή μόνη τη νύχτα, κάτω από τα τεχνητά φώτα της πόλης και κόντρα στον παγωμένο αέρα του χειμώνα. Κάπου εκεί γύρω, το ίδιο ακριβώς κάνει και κάποιος άλλος ή κάποια άλλη. Το δυστύχημα είναι που δεν θα διασταυρωθούν ποτέ οι πορείες σας – κι αν διασταυρωθούν, αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα. Όσο κι αν θες να πιστέψεις το αντίθετο.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Avishai Cohen - 1970 (Sony)
Τον τελευταίο καιρό φλέρταρε ολοένα και περισσότερο με πιο “ποπ”-φόρμες, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβγαζε ένα δίσκο σαν το «1970». Το «1970» είναι ποπ τζαζ για εκείνους που δεν ακούν τίποτα από τα δύο. Ο Cohen αποφάσισε να βγάλει τον πιο εύκολο και μαζικό του δίσκο και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Συνθέσεις που στηρίζονται στην -απλή μεν-άψογη δε- φωνή του, μελωδικές και εύπεπτες, επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών και γενικότερα ένα καθολικό feelgood vibe το οποίο κατακλύζει τον χώρο που ακούγεται και παίρνει και εσένα μαζί του. Με την παραγωγή, την μουσική εκτέλεση και την συνθετική φινέτσα να είναι για σεμινάριο, τούτος ο δίσκος είναι μακράν ο πιο ευχάριστος του μήνα αυτού. Και του προηγούμενου.

Αντώνης Κλειδουχάκης
The Necessaries - Event Horizon (Be With Records)
Μια επανέκδοση είναι πάντα μια ευκαιρία να βρεις κάτι σημαντικό που σου έχει διαφύγει από το παρελθόν, αλλά και να αλλάξει λίγο ή πολύ ο τρόπος που αντιλαμβανόσουν κάποιες σκηνές και χρονιές στην ιστορία του rock. Όπως ας πούμε ότι η jungle pop εν τη γενέσει της δεν ήταν μόνο υπόθεση της Ωκεανίας και της βρετανικής νήσου αλλά είχε να κάνει η Νέα Υόρκη και τα πέριξ της, ως έμμεση συνέχεια της punk, power pop σκηνής της πόλης, ή αν θες ως παράλληλο κύμα της γενικότερης νεοψυχεδελικής τάσης στα χρόνια της γέννησης του κολεγιακού ροκ – βλέπε πρώιμους REM. Τώρα ότι στην μπάντα των Necessaries εμπλέκεται ένας από τους Αυθεντικούς Μοντέρνους Εραστές (Ernie Brooks), ένας ντράμερ που έπαιζε στους Red Cryola της δεύτερης περιόδου, και ένας punk rocker, ο Ed Tomney (τον ξέρει η μάνα του;), αλλά και το ότι ο μέγας Arthur Russell (σύνηθες ύποπτο εύρημα τυμβωρυχικών εργασιών) πέρα από αβαγκαρντίστας, τσελίστας, πρωτοπόρος στη σκηνή του house είναι και εξαίρετος οργανίστας στην εν λόγω μπάντα, αν μη τι άλλο δημιουργεί διάθεση για περισσότερη σεμνότητα στο τι λέμε για αυτά που νομίζουμε ότι ακούμε.

Αντώνης Ξαγάς
Makthaverskan - ΙΙΙ
Πως είπατε; Μακτχαβερσκάν; Ή μήπως Μακτάβερ... Εντάξει, δεν θέλω να το προφέρω, θέλω να το ακούσω. Άλλωστε και οι ίδιοι μας ενημερώνουν ότι δεν σημαίνει και τίποτις. Σουηδοί από το Γκέτεμποργκ που λέμε εμείς (και νοσταλγούν παλιές δόξες οι Παναθηναϊκοί στα 80s) κάτι σε Γκετεμπόρι που λένε αυτοί. Θα μπορούσαν να λέγονται και X-Mal ...Sweden στο πολύ πιο φωτεινό και ονειρικό όμως, και αν δεν πιάσατε το υπονοούμενο, σας παραπέμπω σε κάτι σκοτεινές φλεγόμενες Βαλκυρίες οι οποίες ηχογραφούσαν κάποτε στην 4AD των 80s.

Δημήτρης Δραγούμης
DUDS - Of A Nature Or Degree (Castle Face Records)
Σφιχτή και δημιουργική post punk μπάντα από το Μάντσετσερ η οποία εμφανίζεται στα live τους φορώντας ομοιόμορφες χαλαρές φόρμες εργασίας. Μετά από τρία EP την τελευταία διετία, υπογράφουν το πρώτο τους άλμπουμ σε γνωστή ανεξάρτητη εταιρία αμερικανικών συμφερόντων. Δυο άτονες κιθάρες, πολύπλοκες μπασογραμμές, ακόμα πιο δαιδαλώδη κρουστά, ενίοτε και τρομπέτα αν χρειαστεί, δημιουργούν ένα άρτια τεχνικό post punk από τα παλιά, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τη μάζα. Αγαπημένοι του Marc Riley στο BBC (πρώην The Fall), Colin Newman (Wire) και John Peel (αν ζούσε). Στα αρνητικά καταγράφεται η μικρή χρονική διάρκειά του (μόλις κάτι παραπάνω από 22 ολόκληρα λεπτά), αλλά ως γνωστόν....ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Κώστας Κοντονικόλας
Autobahn - The Moral Crossing
Πάααλι post-punk; θα αναφωνήσει ο πικραμένος ακροατής λίγο πριν προχωρήσει στο απονενοημένο πάτημα του play στο ομότιτλο “The moral crossing”. Fade in με 80’s dark αναλογικό synth. Το δάχτυλο δεν έχει προλάβει ακόμα να αφήσει το πλήκτρο όταν δέχεται την επίθεση των τυμπάνων. Κρύος ιδρώτας, το μάτι ανοίγει διάπλατα, η κόρη διαστέλλεται. Πριν προλάβει να συνέλθει, το μπάσο πετάγεται και του σφίγγει το στομάχι, την ίδια στιγμή που παρουσιάζεται και το riff για να τον προετοιμάσει γι' αυτό που ακολουθεί. Ακούει μια φωνή. Αρχίζει να ζαλίζεται. Του είναι γνωστή. Ναι, είναι σίγουρος, πριν χρόνια τον είχε στιγματίσει και τώρα έρχεται ξανά να του θυμίσει πως τίποτα δεν τέλειωσε. Τρομάζει. Βυθίζεται. Παραδίνεται. Σε κάποια στιγμή νομίζει πως ακούει βιολιά. Γελάει. Έχει περάσει πάνω από ώρα. Συνειδητοποιεί ότι το δάχτυλο έχει παραμείνει στο play. Το ξαναπατά.

Μαρία Φλέδου
SPC Eco - Calm (Self Released/Bandcamp)
Η Rose Berlin (aka Garcia), κόρη του Dean Garcia των Curve, κυκλοφόρησε καινούριο άλμπουμ πάντα με partner τον μπαμπά της. 'Χρωστάω΄ αυτή την πρόταση εδώ και δύο μήνες και νομίζω ότι αξίζει μία αναφορά, αν μη τι άλλο γιατί μέσα στα 10 άλμπουμ και δεκάδες EP και singles που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια, πολλά θα τα χαρακτήριζε κανείς περιττά ή περιορισμένα. Σε αντίθεση το Calm είναι καλοστημένο και confident και ναι, τα φωνητικά της Rose πάντα θα θυμίζουν Toni Halliday και ίσως οι SPC Eco να είναι καταδικασμένοι τελικά να παραμείνουν μία προέκταση των Curve, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα αρνητικό σε όλα αυτά.

Βασίλης Παυλίδης
Nicola Ratti - The Collection (Room 40)
Λέει ο Νικόλας για το παρόν άλμπουμ ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ιδέα για τη δημιουργία του. Αποτελείται από ηχογραφήσεις οι οποίες έγιναν σε μεγάλη χρονική περίοδο στο στούντιο και είναι κάτι σαν ζωγραφικός πίνακας. Λέει ακόμη μερικά πολύ ενδιαφέροντα, με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα τα διαβάσετε και θα νιώσετε ικανοποίηση. Μεγάλη ικανοποίηση μου προκαλεί και η απίθανη πειραματική ηλεκτρονική dub του The Collection, που μου αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο σπουδαίος είναι ο Ratti. Εκπληκτικά δείγματα τα L8 και L4.

Μιχάλης Βαρνάς
Anat Cohen Tentet -Happy Song (Anzic Records)
Υπάρχουν άλμπουμ όπως και βιβλία και ταινίες που περνάς καλά αλλά δεν είσαι σίγουρος αν είναι όντως τόσο σπουδαία για να τα τοποθετήσεις στο ψηλότερο ράφι. Έχει άραγε σημασία ο προβληματισμός;
Ο πρόσφατος δίσκος της Anat Cohen είναι νεοϋορκέζικος, κινείται μέσα στη πολυκοσμία της, αγαπάει την πολυφυλετικότητα της, νιώθει το παρελθόν της, διασκεδάζει. Τo Happy Song έχει κερδίσει θέση στις υποψηφιότητες μου για το καλύτερο τζαζ άλμπουμ της χρονιάς.
Σκέφτομαι πως τελικά αυτό που έχει σημασία είναι όσα νιώθεις τώρα και πως η σκέψη για τα ράφια της ιστορίας είναι μάταιη, τα οποία έτσι κι αλλιώς ακόμη και τα ψηλότερα δεν θα γλιτώσουν από την σκόνη.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
James Blood Ulmer with The Thing - Baby Talk (Trost Records)
Αμέσως μόλις άκουσα αυτό το δίσκο μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος εξαιρετικός δίσκος του free jazz fusion από ένα γιαπωνέζικο γκρουπ το οποίο λέγεται The Dare Devil Band. Και δεν είναι περίεργο γιατί και αυτοί όπως και οι The Thing με τον James Blood Ulmer μέσα σε ένα ξεκάθαρα jazz αισθητικό κλίμα βάζουν πρωταγωνιστή την κιθάρα. Όμως είναι μια τζαζ ολίγον καυτερή και με έντονο ποδοβολητό στα όρια του ροκ. Ο Ulmer έτσι κι αλλιώς είναι ένας από τους μεγάλους μάστορες της ηλεκτρικής κιθάρας στη free jazz, από τους λίγους που έχουν καταφέρει να τη μπολιάσουν με ένα original blues αίσθημα. Άπιαστος δίσκος, που άμα τον ακούσει ο Brotzmann μπορεί να θελήσει να επανιδρυθούν οι Last Exit.

00:00 Gabrielle Papillon - Hold on I will
03:37 Duke Special - Grace Darling
06:43 Stars - We called it love
10:28 Avishai Cohen - Motherless child
13:30 The Necessaries - Driving and talking at the same time
17:12 Makthaverskan - Leda
20:27 DUDS -No remark
22:13 Autobahn-The moral crossing
28:04 SPC ECO - Waking up again
34:14 Nicola Ratti - L8
36:57 Anat Cohen Tentet - Loro
43:15 James Blood Ulmer with The Thing - Interview