Κάτι καλό να ακούσω;

Μαρία Φλέδου
Julie's Haircut – In the Silence Electric (Rocket Recordings, 2019)
Είναι το ένατο άλμπουμ των Ιταλών (δεύτερο στην Rocket Recordings) και μπορεί να ακούγεται κατά διαστήματα λίγο Spacemen 3 παραπάνω, άλλωστε έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν και με τον Sonic Boom, αλλά αν δεν τους έχετε ξανακούσει, θα πρότεινα να μην επικεντρωθείτε και πολύ στα ας πούμε γνώριμα στοιχεία ή στο που αυτά παραπέμπουν, αλλά στις ιδιαιτερότητες αυτής της μπάντας- 'psych' και μη- που στην 25χρονη σχεδόν καριέρα της έχει πειραματιστεί αρκετά ώστε να τα διεκδικεί μέσα στον δικό της ήχο. Αν πάλι είστε ήδη φανς θα βρείτε ότι το 'In the Silence Electric' συνδυάζει πολύ όμορφα και αρμονικά σχεδόν όλα όσα έχουν προηγηθεί.

Ελεάνα Γαρίνη
Lankum - The Livelong Day (Rough Trade, 2019)
Ξεχάστε ότι ξέρατε για ιρλανδέζικη φολκ μουσική, ξάσπρισε η Guinness, το ουίσκι ξύδιασε και μαραθήκαν τα τριφύλλια. Οι Lankum ξαναγράφουν Ιρλανδέζικους σκοπούς αποτάσσοντας κάθε ύστερο Pogue-ισμό, γυαλιστερο-διασκευαστική-γραφικότητα ή τρυφερή νοσταλγία για την παράδοση. Ανήκουν στη αγνή φυλή των φολκ πάνκηδων που αναζητά στην παράδοση αυθεντικότητα, συλλογική μνήμη και τη σύνδεση στο χρόνο και όχι στο χώρο/χώρα/έθνος. Οι παλιές ιστορίες και μελωδίες διατίθενται σαν πρώτη ύλη για να ξετυλιχθεί μια νέα σκοτεινή αφήγηση με υπόκωφα drone, τραχιά έγχορδα, μπάσα πνευστά, επιβλητικές γκάιντες, τριχοσηκωτικά ακορντεόν και φωνές με αρμονίες που κάνουν την απόσταση ανάμεσα στην κέλτικη και τη βαλκανική παράδοση ένα τσιγάρο δρόμο. Κατανυκτικά και σκοτεινά μεν τα κομμάτια στον πυρήνα τους, συχνά επιφυλάσσουν καλοπροαίρετα μια μικρή κάθαρση στο τέλος. Απαραίτητο.

Τάσος Βαφειάδης
Deadfile – The oddity of human structures (39Label, 2019)
Το συγκρότημα ξεκίνησε ως το προσωπικό πρότζεκτ του Βασίλη Παγκράτη που, από την Κέρκυρα, έφτιαξε τρία άλμπουμ, τα οποία κυκλοφόρησαν αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή. Κουράστηκε όμως να είναι μόνος με τα πλήκτρα του πιάνου και του υπολογιστή του και μάζεψε 24 (!) μουσικούς για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο που θα εκδίδονταν σε φυσική μορφή (διπλό βινύλιο).
Δύσκολα μπορείς να κατατάξεις μουσικά τους Deadfile. Ποστ-ροκ διαδρομές, γκόσπελ φωνητικά, μπλουζ αναφορές, τριπ χοπ περάσματα, όλα αυτά με ήχους από σαξόφωνα, τρομπέτες, κανονάκια, βιολιά, τσέλα, γαλλικά κόρνα και καταπληκτικές γυναικείες φωνές. Ονειρικά θέματα που ενίοτε καταλήγουν εφιαλτικά, συνθέτουν την πρώτη –εξαιρετική– δουλειά των Deadfile, ως κανονικής και πλήρους μπάντας.
Δίχως κάποια γνωστή ανεξάρτητη εταιρία από πίσω τους και χωρίς πολλές δημόσιες σχέσεις, έχω απορία σε πόσες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς θα τους δούμε.

Ελένη Φουντή
Mirror - Pyramid Of Terror (Bad Omen Records, 2019)
Η ρετρο-μανία έχει εξελιχθεί σε επιδημία πλέον, αλλά δεν βλέπω τίποτα κακό στο να αναμετράσαι με το παρελθόν εφόσον το κάνεις και με τον εαυτό σου, βάζοντας την προσωπικότητά σου στη μουσική. Η δε Κύπρος δεν είναι ακριβώς υπερδύναμη στον μεταλλικό χώρο (με την ευκαιρία, ας αναφέρω εδώ τους αξιόλογους Arrayan Path όμως) και το "Pyramid Of Terror" είναι πραγματικά πολύ καλός δίσκος για να περάσει ντούκου. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα εξαιρετικό άλμπουμ - νοσταλγό του ήχου των 70s και 80s, ιδίως του πρώιμου NWOBHM, με ένα λίγο παραπλανητικό εξώφυλλο (όσοι περιμένετε stoner ψυχεδέλειες, χάσατε). Κλασικό βίντατζ hard rock/heavy metal από τους Κύπριους Mirror, στον δρόμο που χάραξαν οι Rainbow επί Dio, οι Iron Maiden μέχρι το '81, οι Angel Witch, οι Black Sabbath του Ozzy, ίσως και οι Satan, αλλά και με επιρροές από τους Riot και τους Mercyful Fate. Μεγάλο ατού ο χαρισματικός α λα Klaus Meine τραγουδιστής Jimmy Μαυρομάτης και οι αιχμηρές κιθάρες, που φυσικά πρωταγωνιστούν (τιμώντας και τις παραδόσεις του είδους). Εκεί που πραγματικά λάμπει πάντως ο (δεύτερος) δίσκος των Mirror για μένα είναι στη χρήση ανατολίτικων μοτίβων και κλιμάκων που ανοίγουν ένα παράθυρο στη γοητεία του μυστικισμού (πχ πόσο υπέροχα χτίζει το "Black Magic Tower" στην κληρονομιά του αξεπέραστου "The Sails Of Charon" των Scorpions). Αβάδιστα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες στην κατηγορία της φέτος. Enter the G̶a̶t̶e̶s̶ ̶o̶f̶ ̶B̶a̶b̶y̶l̶o̶n̶ Pyramid Of Terror!

Μίλτος Τσίπτσιος
The Answer ? …And It’s Already Tomorrow (B Other Side – Aza Records Collective, 2019)
Στη δεύτερή τους δισκογραφική απόπειρα, οι Answer?, βετεράνοι πλέον της εγχώριας αγγλόφωνης rock, προτιμούν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, και να μας χαρίσουν έναν ιδιαίτερα ικανοποιητικό άλμπουμ, που έχει την ευτυχία να ακροβατεί ανάμεσα στο ατόφιο και φαζαρισμένο punk rock, που τόσο καλά άλλωστε ξέρουν και αποδίδουν, συνοδευόμενο από μία εμπνευσμένη μα και μελαγχολική κιθαριστική ποπ που αποβάλλεται μέσα από μία ηλεκτρική πανδαισία η οποία περιδιαβαίνει με τον καλύτερο τρόπο όλο το indie φάσμα όπως το γνωρίσαμε τη δεκαετία το ενενήντα.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Antimob - II (Εξωτικός Παροξυσμός, 2019)
To καλύτερο εγχώριο (και όχι μόνο) punk/crust σχήμα των τελευταίων πολλών χρόνων επέστρεψε με νέο δίσκο. Αναμενόμενα πολύ δυνατό, το «ΙΙ» είναι το soundtrack της εξέγερσης και της σύγκρουσης. Μια ωμή δυνατή μουσική γροθιά στο στομάχι που σε ταρακουνάει με την μουσική και σε αποτελειώνει με την αμεσότητα και την δύναμη των στίχων. Άρτια φτιαγμένος δίσκος, με πολύ προσεγμένη παραγωγή και υπερπολυτελής βινυλιακή έκδοση. Το σιωπηλό, σχεδόν αθόρυβο success story των Antimob που κάθε δίσκος τους (500 τεμ) εξαντλείται την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, ξαναχτύπησε και όποιος πρόλαβε. Μουσική ζωντανή που πρέπει να βιώνεται εκ του σύνεγγυς, εκεί μπροστά στο ιδρωμένο πλήθος.

Δημήτρης Δραγούμης
Girl Band - The Talkies (Rough Trade, 2019)

Ονομάζονταν Harrows στις αρχές της δεκαετίας, μια κακή απομίμηση των Strokes, όπως ομολογούν και οι ίδιοι με περίσσεια δόση αυτοκριτικής. Τους ήρθε περιστέρι πάνω από τα κεφάλια τους και άλλαξαν ρόλους και ρότα, με καθοριστική στιγμή τη μετάβαση του Dara Keily από τα κρουστά στα φωνητικά. Το ροκ έδωσε τη θέση του σε ένα ιδιότυπο μείγμα techno με πανκ, αλλά όχι με τον τρόπο που το γνωρίσαμε στους Xiu Xiu. Εργάστηκαν σκληρά οι νεαροί και κατόρθωσαν μέσα σε 10 χρόνια να βγάλουν μόλις 2 άλμπουμ!!! Ακύρωναν συναυλίες διαρκώς λόγω συχνών ψυχιατρικών διαταραχών του Dara, βλέπετε. Πιστώνονται το κορυφαίο μπάσο της δεκαετίας στο μνημειώδες "Paul" από το προηγούμενο τους αριστούργημα “Holding Hands with Jamie” του 2015 (αν και εγώ γουστάρω Lawman στα τέρματα). Στο φετινό τους “The Talkies” τα ηχοτοπία γίνονται πιο ζοφερά, η θεματική σταθερή στο mental illness, το αποτέλεσμα παραμένει εθιστικό. Ποτέ άλλοτε κιθάρα-μπάσο-ντραμς δεν έδωσε τέτοιο ήχο στο παρελθόν. Ακούγεται ο δίσκος ως σύνολο από τα πρώτα ανατριχιαστικά δευτερόλεπτα της ηχογραφημένης κρίσης πανικού του Dara, αλλά δε λείπουν και οι κορυφώσεις όπως τα Going Norway, Shoulder Blades, Salmon of Knowledge, Laggard. Αν τους πετύχετε live, μη διανοηθείτε να τους χάσετε!!!

Γρηγόρης Λάσκαρης
Sam Fender - Hypersonic Missiles (Polydor, 2019)
Για να γράψεις καλά αυθεντικά τραγούδια δε χρειάζονται ούτε DIY ευαισθησίες, ούτε πολύ σεβασμός, ούτε περίτεχνες φιοριτούρες, ούτε μεγάλες ιδέες, ούτε γκαύλες και σάλια. Χρειάζεται να είσαι αμόλυντος, ακομπλεξάριστος, φυσιολογικός και αρκετά αθώος ώστε να τα εκφράσεις. Βοηθάει να διαθέτεις φωνάρα και καλό στούντιο. Όλα αυτά τα έχει το ‘Hypersonic Missiles’ και γι’ αυτό ίσως είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει φέτος και βλέπουμε για ακόμα περισσότερα. Μέσα του παλεύει ο Bruce, οι WOD, o Jeff Buckley, όλο το heartland, όλο το straight ροκ, όλες οι υπέροχες εφηβικές αγωνίες/αφέλειες. Μεγάλη μουσική, ανυπέρβλητες μελωδίες και μία ερμηνεία που υπερβαίνει σε δύναμη και αυθεντικότητα ΚΑΘΕ τι άλλο που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ που καθάρισε την Slowdiveική θολούρα που κατατρώει σα σαράκι τη σύγχρονη μουσική. Μία κίνηση του χεριού του ήταν αρκετή για να το κάνει. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα: εύκολα. Να ‘σαι καλά ρε μικρέ. Ο Θεός να σε κρατάει αθώο.

Νάνσυ Σταυρίδου
Shakespears Sister - Ride Again ΕΡ (London, 2019)
Συνταγή για το νέο σφηνάκι ‘Ride Again’ με την υπογραφή των Shakespears Sister.
Συστατικά
1 μεζούρα lo-fi sixties
1 μεζούρα seventies Americana
1 μεζούρα rock n’ roll
1 μεζούρα soul
1 σταγόνα punk

Εκτέλεση
Χτυπάμε όλα τα παραπάνω στο σέικερ και σερβίρουμε στο σφηνοπότηρο. Ακουμπάμε πάνω στο ποτήρι μια φέτα λεμονιού (σαν την ξινή Siobhan Fahey) και την καλύπτουμε με ζάχαρη (όπως η γλυκιά Marcella Detroit). Ανάβουμε φωτιά (με την αισθαντική φωνή του Richard Hawley α λα Roy Orbison) γυρίζοντας το ποτήρι γύρω γύρω έτσι ώστε να πιάσει όλο φλόγα, το χτυπάμε δυνατά στο τραπέζι και άσπρο πάτο!
Απρόσμενη αλλά άκρως καλοδεχούμενη η επιστροφή μετά από 27 χρόνια των Shakespears Sister ως ντουέτο, η Marcella και η Siobhan συνδυάζουν δημιουργικά τις μουσικές τους επιρροές των τελευταίων ετών και συνθέτουν ένα νέο EP με φρέσκο ήχο που τις τιμά και τις εξελίσσει καλλιτεχνικά και μας κάνει να αδημονούμε για τη συνέχεια. Ελπίζω να μείνουν αυτή τη φορά και να αργήσει η στιγμή που θα μας πουν και πάλι αντίο.

Μαριάννα Βασιλείου
Cigarettes After Sex - Cry (Partisan, 2019)
Πιο λεπτεπίλεπτο και (φαινομενικά) πιο τρυφερό από τον προκάτοχό του, το “Cry” είναι εξίσου ευάλωτο, όταν εξερευνά τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στο σεξ, στον έρωτα και στο πήδημα. Και τις εξερευνά καθαρά οπτικά, σαν ταινιάκια μικρού μήκους: η πορνογραφία του 21ου αιώνα στο “Hentai”, η παρατήρηση του ερωτικού αντικειμένου στο “Kiss it off me”, ο μικρός θάνατος του οργασμού στο “You’re the Only Good Thing in My Life”, η ζεστασιά του έρωτα στο “Falling in love”, το δίλημμα του χωρισμού στο “Cry”. Βινιέτες ζωής που όλοι και όλες τις έχουμε ζήσει – και για αυτό και μας είναι και τόσο οικείο το άκουσμά τους.

Άρης Μπούρας
Jacques Greene - Dawn Chorus (LuckyMe, 2019)
Ο Γαλλοκαναδός παραγωγός, Philippe Aubin-Dionne, παρότι μια δεκαετία στο κουρμπέτι, κυκλοφορεί το μόλις δεύτερο ολοκληρωμένο του άλμπουμ, ένα απολαυστικό αμάλγαμα από ambient, shoegaze, electro pop, acid rave, old school house και r&b. Με ήχο που φέρνει περισσότερο προς τη σύγχρονη βρετανική dance σκηνή, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος του ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Hudson Mohawke στο Los Angeles, ο Jacques Greene αναπτύσσει 12 εθιστικά κομμάτια που μπορούνε να σταθούνε επάξια τόσο στα ξεθωριασμένα σου ακουστικά, όσο και στο φιλήδονο dancefloor. Όσον αφορά τους συμμετέχοντες, οι Clams Casino, Cadence Weapon, Machinedrum και Rochelle Jordan, είναι μερικοί εξ αυτών. Όταν μελαγχολεί τα σύνθια του είναι ακόμη πιο ελκυστικός.

Mιχάλης Βαρνάς
BaBa Zula - Derim Derim (Glitterbeat, 2019)
Οι Michael Leonhart Orchestra κυκλοφόρησαν πέρυσι το άλμπουμ Painted Lady Suite και πηγή έμπνευσης τους ήταν το εννιά χιλιάδων μιλιών ταξίδι της πεταλούδας μονάρχης. To Derim Derim των BaBa Zula είναι η διερεύνηση της μουσικής τους εργασίας για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τα γεράκια.
Άλλη μια πληροφορία που έχει ενδιαφέρον είναι το πετυχημένο πάντρεμα δύο οργάνων το ηλεκτρικό σάζι και το ηλεκτρικό ούτι. Ο ήχος τους ενισχύει την ονειρική ατμόσφαιρά του άλμπουμ εκείνων των αισθημάτων που σε αιχμαλωτίζουν και αμέσως σε ελευθερώνουν, το άγνωστο και η εξερεύνηση, η δύναμη κι η λύπη.
Γιατί να επιμένεις σε εξηγήσεις όταν σε αγγίζει κάτι που δεν καταλαβαίνεις εντελώς αντί να το απολαύσεις χωρίς όρια;

Αντώνης Ξαγάς
The Gerogerigegege - Uguisudani Apocalypse (The Trilogy Tapes, 2019)
Τελικά μήπως στην τέχνη το… κόνσεπτ και το κόντεξτ είναι το παν; Πόσο μάλλον στην μουσική την πιο αέρινη (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) και λιγότερο χειροπιαστή εξ αυτών. Αν ακούσει ένα παρθένο αυτί τον δίσκο αυτό μπορεί να σταθεί στην μουντή κακόηχη απόδοση φτηνής lounge τζαζ μουσικής από ψευδοπολυτελή λαϊκά generic στέκια, μια αίσθηση ρετρό από φτηνά πνευστά και ακόμη πιο φτηνά σύνθια, επειδή είμαστε και υποψιασμένοι μπορεί να κάνουμε κι έναν συσχετισμό με τον Caretaker. Θα αλλάξει η άποψη μας αν μάθουμε ότι ο δημιουργός είναι από τους πιο παλιούς και εχμμ πιο ακραίους εκπροσώπους του ιαπωνικού noise με διάφορες …ομορφιές στο ενεργητικό του (θυμόμαστε μεταξύ πολλών την κασέτα ‘Art Is Over’ που περιείχε ένα… –ωμό- πλοκάμι χταποδιού) κι εδώ έχει ως κεντρική ιδέα (κόνσεπτ δηλαδή) την γραμμή του μετρό του Τόκυο με την λιγότερη κίνηση και τις κακόφημες περιοχές που αυτή εξυπηρετεί;

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Evan Parker/Barry Guy/Paul Lytton - Concert in Vilnius (NoBusiness Records, 2019)
Ήρθε η όμορφη αυτή στιγμή που θα βάλουμε και τον μεγάλο σαξοφωνίστα Evan Parker στο Κάτι Καλό και μάλιστα με ένα από τα πιο σημαντικά τρίο του, με τον Barry Guy στο μπάσο και τον Paul Lytton στα τύμπανα. Live ηχογράφηση από το 2017 (κυκλοφόρησε φέτος βέβαια) όπου φαίνεται η σιγουριά και η μαεστρία στον αυτοσχεδιασμό που έχει κατακτηθεί από σχεδόν 40 χρόνια ακατάπαυστης δουλειάς. Υπερμουσική.

00:00 Julies' Haircut - Until the lights go out
04:08 Lankum - The wild rover
14:00 Deadfile - This Hollow Land
22:34 Mirror - Black magic tower
27:08 The Answer? - Falling down
29:26 Antimob - Στου σκότους το χάος
31:50 Girl Band - Going Norway
35:59 Sam Fender - Hypersonic Missiles
39:55 Shakespears Sister (feat. Richard Hawley) - When she finds you
43:25 Cigarettes After Sex - You're the only good thing in my life
47:48 Jacques Greene - Night service
52:20 Baba Zula - Transendance
57:07 The Gerogerigegege - Untitled (B3)
1:00:02 Evan Parker & Barry Guy & Paul Lytton - Part IV