Νοέμβριος 2020

Κάτι καλό να ακούσω;

Πλούσια σε περιεχόμενο κι επιλογές, μπαμπάτσικη σε διάρκεια η συλλογή του μήνα. Ό,τι πρέπει για τις μέρες που έρχονται...

Μπάμπης Αργυρίου
Other Lives - For Their Love (ATO Records, 2020)
Πώς και δεν πρότεινε κανείς ως τώρα στη στήλη τον τέταρτο δίσκο των Οκλαχομανών που κυκλοφόρησε μέσα στην πρώτη καραντίνα, πέντε χρόνια μετά τον προηγούμενο, και είναι ένας 37λεπτος φωτεινός, πολύ ευχάριστος, ανάλαφρα θλιμμένος δίσκος indie rock/chamber pop μουσικής, με δέκα τραγούδια που γράφτηκαν, ενορχηστρώθηκαν και ηχογραφήθηκαν σ’ ένα εξοχικό, με πολύ μεράκι από τους ίδιους, χωρίς πίεση χρόνου, τραγούδια που δεν βαρύνονται από καμιά κραυγαλέα επιρροή, που ακούγονται το ίδιο καλά παιγμένα και μόνο με ακουστική κιθάρα; Οι στίχοι του ‘We wait’ με το Μορικόνειο εμφύτευμα που επιλέγω για το μιξ, αναφέρονται σε δολοφονημένο φίλο του τραγουδιστή. Το έμαθα διαβάζοντας μια (βαρετή κατά τ’ άλλα) συνέντευξή του και συγκινήθηκα παραπάνω από την ομορφιά που αντλήθηκε μέσα από τον πόνο της μη αναστρέψιμης απώλειας.

 

Μάνος Μπούρας
Nothing - The Great Dismal (Relapse, 2020)
Πολύ μου είχε αρέσει το προηγούμενο άλμπουμ του γκρουπ από τη Philadelphia, και δεν ήταν καν το πρώτο τους (παρότι εγώ τους ανακάλυψα με αυτό). Δεν παίζουν κάτι πρωτότυπο, μια τυπική, σχετικά νέα μπάντα (μια δεκαετία ζωής έχουν) που επιδίδεται στην άσκηση shoegaze υφολογικού περιεχομένου είναι, κι αυτή η περιγραφή ίσως ήδη να φέρνει κύματα χασμουρητού σε ορισμένους. Το παραδέχομαι, κι εγώ το ίδιο θα ένιωθα αν δεν τους άκουγα και δεν αφουγκραζόμουν μια γνώριμη ηχητική ζεστασιά μέσα μου που κάποτε είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη. Το νέο τους άλμπουμ είναι θεωρώ κατώτερο από τον αγαπημένο προκάτοχό του, αλλά πιστεύω ότι με λίγα ακόμη ακούσματα μπορεί και να αποκατασταθεί η τιμή και αξιοπρέπειά του στα μάτια μου. Θα συναντήσει βέβαια κανείς στο ‘The Great Dismal’ και κομμάτια που δίνουν άμεσα όσα υπόσχονται, με όλα τα υλικά τους παρόντα και στη σωστή τους θέση, όπως το ‘In Blueberry Memories’ που ακούμε εδώ.
YΓ. O δίσκος περιέχει κι ένα κομμάτι με τίτλο ‘Bernie Sanders’, γιατί σιγά να μην ήταν επηρεασμένος κι από την κρίσιμη πολιτική κατάσταση στη χώρα τους...

 

Αντώνης Ξαγάς
Sofia Portanet - Freier Geist (Duchess Box Records, 2020)
Έχει «σωστές» αναφορές τούτη η πρωτοεμφανιζόμενη ουχί όμως πιτσιρίκα (γεννήθηκε την ημέρα που έπεσε το τείχος) Γερμανοϊσπανίδα, με τις μελωδικές new wave κιθάρες, τις συνθετικές της πινελιές, τα φωνητικά που παιχνιδίζουν τσαχπίνικα και θυμίζουν Lene Lovich, Nina Hagen, φυσικά Siouxsie και όλα εκείνα τα κορίτσια που εκεί στην αυγή των 80s με αυτοπεποίθηση στάθηκαν μέσα στην αντρίλα του πανκ-μετα-πανκ (δίνει όμως κι ένα ακόμη ευρύτερο στίγμα διασκευάζοντας Catherine Ribeiro). Από την ντόπια παράδοση κρατά από την Neue Deutsche Welle το νόβελτυ στοιχείο και την απουσία σοβαροφάνειας, ενώ στήνει κι ένα όμορφο εξώφυλλο αλά-schlager των 70s. Η ίδια δηλώνει με τον τίτλο «ελεύθερο πνεύμα», ένα travel girl του κόσμου, ένας… περιπλανώμενος αρουραίος (‘Wanderratte’, παραπομπή στο περίφημο ομώνυμο ποίημα του Heinrich Heine) που δεν αντέχει τα «χρυσά κλουβιά» και τις δεσμεύσεις και θέλει να πάρει τους δρόμους, κι ας καταλήγει να τρέχει στον ίδιο κύκλο. Ξεπερνώντας την εύκολη «απαξίωση» του τύπου «όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει ή ξαναδεί» (που γράφουν αβασάνιστα οι μουσικοκριτικοί επαναλαμβάνοντας και οι ίδιοι τον εαυτόν τους), ας ακούσομεν την Σοφία, ορθοί και χορεύοντες…

 

Γιάννης Πλόχωρας
Haerts ft Ed Droste - For The Sky (Single, 2020)
Έχει λίγους μήνες που, με το τεστ εγκυμοσύνης της θετικό, η Νίνι του ποπ ντουέτου Haerts ξύπνησε από ένα σουρρεαλιστικό όνειρο με τη φωνή του Εντ των Grizzly Bear στο μυαλό της. Ακόμα λιγότερους από τότε που με φουσκωμένη την κοιλίτσα οι δυο τους το ‘καναν τραγούδι και το ηχογράφησαν με τον καλό της κι έτερο Haerts, Μπένυ.
Τις προάλλες που έπεσε στ' αυτιά μου, είπα ουάου, το ‘βαλα στο ρηπήτ, βούρκωσα κιόλα και σήμερα μοιράζομαι μαζί σας αυτό το κολλητικό ποπ τραγουδάκι ανάτασης-πέρα-από-την-απώλεια, ένας θρίαμβος των θηλυκών ορμονών, που το θέλω να τραγουδιέται απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη την υφήλιο.
Ζήτω η γυναίκα, ζήτω η εγκυμοσύνη, κι αν το φόβο σου έκανες τραγούδι, τη γέννα μ' έναν πόνο, Νίνι!

 

Βασούλα Τσιμινάκη
Snowgoose - The making of you (Glass Modern, 2020)
Οι «χήνες του χιονιού» είναι κακόφωνα αποδημητικά πουλιά, που ταξιδεύουν σε μεγάλα κοπάδια που καλύπτουν τον ουρανό, δημιουργώντας σου την εντύπωση πως βρίσκεσαι κάτω από ένα λευκό θόλο.
Πίσω από τις μουσικές χήνες βρίσκονται ο κιθαρίστας Jim McCulloch και η τραγουδίστρια Anna Sheard από τη Γλασκόβη, οι οποίοι επέστρεψαν μετά από οκτώ χρόνια δισκογραφικής απουσίας για να μας θυμίσουν, εν μέσω πανδημίας, την αναγεννητική δύναμη της μουσικής. Για την ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου τους επιστράτευσαν μουσικούς από γνωστά γκρουπ της Σκωτσέζικης σκηνής, όπως Βelle & Sebastian, Teenage Fanclub και BMX Bandits.
Από το εναρκτήριο τραγούδι αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για έναν ξεχωριστό, σπάνιας ομορφιάς δίσκο. Η α καπέλα εισαγωγή του με την αγγελική φωνή της Anna αρκεί για να σου κόψει την ανάσα. Ο χρόνος σταματάει και αφήνεις τη μουσική να σε μεταφέρει σ’ ένα ταξίδι που διαρκεί όσο και ο δίσκος, με έντεκα τραγούδια που συνδυάζουν τα καλύτερα στοιχεία της φολκ και ροκ μουσικής, ξεχειλίζουν λυρισμό, πάθος και ευαισθησία.
Η ταξινόμηση του δίσκου στη φολκ κατηγορία είναι περιοριστική, αφού ο Jim McCulloch, αξιοποιώντας τις μουσικές επιρροές του, καλύπτει με τα τραγούδια του ένα ευρύ μουσικό φάσμα, από τζαζ μέχρι μποσανόβα, επιβεβαιώνοντας τη φιλοσοφία του πως η καλή μουσική είναι καλή μουσική και δεν πρέπει να κλείνεις την πόρτα σε κανένα είδος της.

 

Tάσος Βαφειάδης
Jess Williamson - Sorceress (Mexican Summer, 2020)
Κάπου εκεί όταν τέλειωσε η πρώτη καραντίνα, η Jess Williamson μας σέρβιρε τον τέταρτο δίσκο της. Δυο χρόνια μετά από το προηγούμενο –μέτριο– άλμπουμ της, έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, παρουσιάζοντας συνθέσεις πολύ πιο ώριμες και μεστές στα γνωστά πάντα ακουστικά, φολκ λημέρια. Το συνολικό άκουσμα μας μεταφέρει στις ατέλειωτες αμερικάνικες πεδιάδες και στη γαλήνη ενός έρημου σπιτιού, στη μέση του πουθενά, που το λούζει ο δύων ήλιος. Υπό άλλες συνθήκες μια τέτοια εικόνα θα ήταν αδιάφορη ή γραφική, όμως με τον ερχομό του νέου εγκλεισμού σου δημιουργεί ένα αίσθημα ελευθερίας και ανάτασης.

 

Νάνσυ Σταυρίδου
Róisín Murphy - Róisín Machine (Skint, BMG, 2020)
“I feel my story's still untold, but I'll make my own happy ending”.
Επιτέλους μετά από 10 χρόνια τα κομμάτια του πάζλ μπαίνουν στη θέση τους και το τελικό αποτέλεσμα είναι ίσως το καλύτερο άλμπουμ της αγαπημένης Ιρλανδής persona. Ένας δίσκος που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο, με τα κομμάτια να ρέουν μουσικά σα να πρόκειται για ένα έργο που ξεκινά ατμοσφαιρικά –επικά θα τολμούσα να πω– ενώ ξεδιπλώνονται στη συνέχεια σταδιακά οι πιο γνώριμοι disco funk και house ήχοι απόλυτα εναρμονισμένοι όμως με το σήμερα, οι οποίοι ταιριάζουν τόσο στη χροιά αλλά και στην ιδιοσυγκρασία της Róisín Murphy. Ένα άρτιο μουσικό οικοδόμημα που χτίστηκε μαζί με τον επί χρόνια μουσικό συνοδοιπόρο της Richard Barratt που ξαφνιάζει, καθηλώνει αλλά κυρίως ξεσηκώνει. Επιστροφή λοιπόν στο dancefloor και επειδή θα αργήσουμε να την απολαύσουμε ξανά live, σας προτείνω να την ακολουθήσετε στο Instagram όπου απλά τα σπάει.

 

Μαριάννα Βασιλείου
Future Islands - As long as you are (4AD, 2020)
Ωωωωω, ο φίλος μου ο Sam Herring έβγαλε καινούρια δουλειά με τους Future Islands για να παραδώσει για άλλη μια φορά μαθήματα χορού, να διδάξει νοηματική και να φτιάξει την πιο ανοιχτόκαρδη synth pop που έχετε ακούσει ποτέ. Ανοιχτόκαρδη όχι με την έννοια της «χαρούμενης», αλλά με την μεταφορική έννοια της λέξης: ο Sam σε κάθε κυκλοφορία του ανοίγει την καρδιά του και κατεβάζει όλα τα φύλλα της στο τραπέζι, παρακαλώντας μας να μην την κάνουμε κομμάτια. Δεν επανεφευρίσκει το μουσικό είδος που υπηρετεί, απλά το τελειοποιεί – και για το λόγο αυτό κάθε καινούριος δίσκος των Future Islands μου ζεσταίνει την καρδιά και με κάνει να νιώθω σαν να βρήκα ξανά το σπίτι μου.

 

Ελένη Φουντή
Bettye Lavette - Blackbirds (Verve Records, 2020)
Πρέπει να έχεις άγνοια κινδύνου για να επιχειρείς το "Strange Fruit" που γράφει επάνω Billie Holiday με ανεξίτηλα δάκρυα. Εκτός αν η φωνή σου συντρίβει εμπόδια, βουνά και πλανήτες βέβαια, αλλά πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν εδώ που τα λέμε; Λίγοι. Η μία είναι η Bettye Lavette. Με την εμπειρία εξήντα χρόνων στον επαγγελματικό soul και blues στίβο, εκτός από τη Holiday τιμάει φέτος μια σειρά γυναικών θρύλων της μαύρης σκηνής, όπως η Nina Simone, η Dinah Washington, η Ruth Brown, η Sharon Robinson κ.α. Γυναίκες - ελεύθερα "μαύρα πουλιά", όπως προδίδει ο προερχόμενος από το "Blackbird" των Beatles τίτλος του δίσκου. Κι αυτό είναι το μόνο κομμάτι που δεν έχει γραφτεί ή ερμηνευτεί από... blackbird, αλλά σύμφωνα με τον McCartney αναφέρεται στις γυναίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ στα 50s και τα 60s. Εδώ κανονικά πρέπει να πω ότι οι soul/jazz/blues (και ενίοτε funk) ερμηνείες της Lavette είναι α-να-τρι-χια-στι-κές, αλλά πρώτον με ζάλισα και δεύτερον οι λέξεις δεν αποδίδουν την κατάθεση σπαραγμού που συνιστά αυτός ο δίσκος. Έχουμε 2020 και ακόμα φωνάζουμε ότι Black Lives Matter. Βάλτε ένα ουίσκυ και ακούστε.

 

Mιχάλης Βαρνάς
Peirani Parisien - Abrazo (ACT, 2020)
Η μουσική όσο υπάρχει ο άνθρωπος –μονόχνοτος, εξωστρεφής, εσωστρεφής, παγκοσμιοποιημένος, χωριάτης, αναρχικός, αθλητής ή ποιητής– θα τον συνοδεύει στην καθημερινότητα του. Καλή μουσική ή κακή μουσική ή ακόμη και αδιάφορη σαν αυτή που διευκολύνει την παραμονή στο ασανσέρ και το αεροδρόμιο. Αν κάτι έχει αλλάξει σχεδόν ολοκληρωτικά είναι ο τρόπος ακρόαση της. Η έλλειψη φορμάτ έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πως ήταν όταν έβαζα να ακούσω ένα δίσκο και δεν υπήρχε υπολογιστής και ίντερνετ. Δεν υπήρχε κινητή τηλεφωνία, messenger, viber κι όλα τα σχετικά. Όταν ήμουν αφοσιωμένος μόνο στη μουσική που άκουγα.
Το ‘Abrazo’ των Vincent Peirani (ακορντεόν) και Emile Parisien (σοπρ. σαξ.) είναι το δεύτερο άλμπουμ τους ως ντουέτο. Στη σκηνή όμως έχουν βρεθεί περισσότερες από 600 φορές οι δυο τους τα τελευταία δέκα χρόνια. Αυτό έχει ως συνέπεια να βρίσκονται όπως ο Πελέ με τον Κάρλος Αλμπέρτο. Και να ζωγραφίζουν.
Ας κάνουμε ένα πείραμα τις επόμενες μέρες που θα μας βρει στα σπίτια μας. Να ακούσουμε ένα καινούριο άλμπουμ χωρίς παρεμβάσεις. Σε ποια φίλη μας θα το χαρίζαμε, που θα θέλαμε να βρισκόμαστε αν όχι στο σπίτι μας, με τι φαγητό ταιριάζει, σας θυμίζει κάτι από το παρελθόν;
Καλή ακρόαση και καλή δύναμη.

 

Άρης Μπούρας
Oneohtrix Point Never - Magic Oneohtrix Point Never (Warp, 2020)
Ψυχοθεραπευτική και άψογα ισορροπημένη η μουσική του Daniel Lopatin. Ένα χρόνο μετά από το soundtrack του “Uncut Gems”, των αδελφών Safdie, επιστρέφει με νέο άλμπουμ για το label της Warp, κινούμενος ανάμεσα στον ηλεκτρονικό πειραματισμό και την σύγχρονη ποπ τραγουδοποιία. Πνιγμένες μελωδίες, πειραγμένα φωνητικά, ιδιαίτερα samples και μερικοί guests (βλέπε Caroline Polachek, Arca και Abel Tesfaye, aka the Weeknd) συνθέτουν ένα αρκετά ενδιαφέρον σύνολο, που ακούγεται καλύτερα σε συνεχή ροή, από την αρχή έως το τέλος. Δεν είναι τυχαία ένας από τους πιο περιζήτητους σύγχρονους καλλιτέχνες και παραγωγούς (ανεξάρτητα απ’ το είδος μουσικής).

 

Μαρία Φλέδου
Salem - Fires in Heaven (Self Release, Digital/Mad Decent Distribution, 2020)
Οι Salem (S4LEM) επιστρέφουν (ως ντουέτο πλέον) μετά από δέκα χρόνια και χωρίς προειδοποίηση και ήταν η έκπληξη που ταίριαζε στο φετινό Halloween.
Πρωτεργάτες κάποιας σκηνής στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας –πείτε την όπως θέλετε, εμένα πάντως μου αρέσει το 'Witch House'– η οποία μπορεί να έμεινε στην αφάνεια αλλά άφησε ίχνη και στοιχεία σε πολύ δημοφιλέστερα μουσικά είδη και κύματα, από ποπ ως R&B.
Έχοντας ακούσει το 'Fires in Heaven' καμιά δεκαπενταριά φορές αυτή τη βδομάδα, δεν ξέρω αν τελικά έχει αλλάξει καθόλου ο ήχος τους, νοιώθω όμως ότι η χαρακτηριστική δυστοπική χροιά του έχει κάτι επίκαιρο, μπορεί και περισσότερο από ότι την πρώτη φορά.
Άλλωστε γιατί πρέπει να περιμένουμε 25 χρόνια για κάθε μουσική αναβίωση;

 

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Big Blood - Do You Wanna Have A Skeleton Dream? (Feeding Tube Records, 2020)
Οι Big Blood είναι outsiders. Δεν ενδιαφέρονται για τις μόδες και φτιάχνουν τραγούδια στο σπίτι τους που τα χαρακτηρίζει μεν μια αδιόρατη λαϊκότητα, είναι φολκ, αλλά είναι και εντελώς σουρεάλ και ψυχεδελίζοντα με έναν όμως προσωπικό τρόπο. Φωνές (στριγκλιές αλά Kate Bush) μέσα σε ένα περιβάλλον από μελωδίες θανατερής γλυκύτητας αλλά και αληθινής δραματικότητας που στο τέλος τέλος σ’ αφήνουν άφωνο, σε ανατριχιάζουν.

 

Σταύρος Σταυρόπουλος
BaBa ZuLa - Hayvan Gibi (Night Dreamer & Gulbaba Records, 2020)
Δεν τους είχα σε εκτίμηση τους BaBa ZuLa, τ’ απέφευγα τα χρωματιστά χίπικα dub τους. Μ’ εντυπωσίασαν όμως ως συμμετοχή/κομμάτι της μπάντας στο ‘Bu Bir Ruya’ των Dirtmusic πριν δύο χρόνια. Το περσινό ‘Derin Derin’ πάλι το προσπέρασα με ευκολία στο πρώτο άκουσμα, δεν μου είπε κάτι.
Τι συνέβη με το ‘Hayvan Gibi’; Κορωνοϊός και κλείσιμο στο στούντιο. Και ζωντανή ηχογράφηση στο στούντιο. Τα διαβάζω στις σημειώσεις του Discogs, recorded and cut direct-to-disc. Πολύ τους πήγε. Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω πάλι ηλεκτρικό σάζι, κρουστά, ανατολή, kraut, ψυχεδέλεια αλλά όλα αυτά λειτουργούν στο πολλαπλάσιο εδώ, ζωντανά. Πιάνουν στ’ αυλάκια το trance, την εξύψωση, το χάσιμο, το everything ecstatic που ‘λεγε παλιά κι ο Four Tet. Ιδανικό συνοδευτικό για τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Σε κοκκινόχωμα. Στην Καππαδοκία.

 

Γιάννης Αβραμίδης
Alien Mustangs - Beat Of The Earth (Cardinal Fuzz/Little Cloud 2020)
Το τριπ των Alien Mustangs δείχνει να λειτουργεί όλο και πιο ξεκάθαρα, κυκλοφορία με την κυκλοφορία. Και πολύ τους χαίρομαι. Όχι που είναι φίλοι μου. Αλήθεια ΣΕ μιLάω. Τα τελευταία 15 χρόνια πολλές μπάντες ξανα-ανακάλυψαν το motorik και τα drones. Όπως τα είχαν ξανα-ανακαλύψει μπάντες όπως οι Loop ή οι Telescopes εκεί στα μακρινά 90s. Πόσα ψυχ-revival πια θα μου πεις; Όσα. Η μουσική, μας έχει αποδείξει ότι ταξιδεύει spirally (σόρυ για το αγγλικό, αλλά η λέξη σπειροειδώς δεν…) στον χωροχρόνο. Δείχνει να κάνει κύκλους, επιστρέφοντας στο κέντρο· αλλά φορά με την φορά, πιο απομακρυσμένα. Οι προοπτικές και οι συνειδήσεις διευρύνονται και κύκλο με τον κύκλο, τα κομμάτια του κοσμικού puzzle ενώνονται. Σε πολλές "νεοψυχεδελικές" περιπτώσεις βέβαια, η άσκηση ύφους και η απελπισμένη προσπάθεια να ακουστεί κανείς cool και "φρέσκος" (με μια εσάνς ρετρό :-P) κάνει μπαμ. Όχι όμως στην περίπτωση των Mustangs. Και κάπου εκεί μετράει το ότι τους ξέρω, γιατί μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτά, τα άκουγαν και τα έπαιζαν way before it was cool. Αν και αυτό ακούγεται στις ηχογραφήσεις τους, οπότε ψιλοτζάμπα μιLάω. Ο καινούργιος τους δίσκος τους, με τον θρυλικό γάτο με το όνομα Λουπ στο εξώφυλλο, κυκλοφόρησε πρόσφατα. Another perfect prescription λέμε…
Bandcamp

 

Γιώργος Παπαδόπουλος
Cosmic Vibrations ft. Dwight Trible - Pathways & Passages (SpiritMuse Records, 2020)
Oι Cosmic Vibrations ντεμπουτάρουν στην απίθανη SpiritMuse Records με έναν όμορφο spiritual jazz δίσκο που συμπληρώνουν και ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο με την αιθέρια, μειλίχια αισθαντική φωνή του Trible. Κρατώντας από πίσω τα μπόσικα με μια στιβαρή μπάντα και σύνθεση, έχουν καλή ροή και μια πολύ φιλική προς το άμαθο αυτί φόρμα που σαγηνεύει από την πρώτη ακρόαση. Ο Trible δίνει μια ονειρική αίσθηση λόγω της ιδιαίτερης φωνής του σε ολόκληρο τον δίσκο κάνοντας τον αρκετά ευχάριστο σε κάθε του άκουσμα. Και μπορεί να μην είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να αναπηδήσεις από τον καναπέ, αλλά σίγουρα κερδίζει πόντους από τις αλλεπάλληλες ευχάριστες ακροάσεις που προσφέρει.

 

Χρυσόστομος Τσαπραΐλης
Botanist - Photosynthesis (Self Release, 2020)
Δωδέκατη κυκλοφορία για το αμερικανικό μονομελές σχήμα που εισήγαγε τη φυτολογία και τα έγχορδα κρουστά στο black metal. Συνεχίζοντας την παράδοση που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, ο ιθύνων νους Otrebor δημιουργεί ανάλαφρες, ηχητικά λεπτές δομές με black metal απαρχές όσον αφορά την σπειροειδή επαναληπτικότητα, τη μονοτονία και την κελαρυστή φύση αρκετών από τα θέματα. Σε σχέση με το παρελθόν τα φωνητικά έχουν αποκτήσει εμφανώς μεγαλύτερη ποικιλία, με ικανή ποσότητα καθαρά μελωδικής χροιάς, ενώ έχουμε και μια στροφή προς ελαφρώς πιο post και shoegaze μονοπάτια. Αυτό που βέβαια κάνει το αποτέλεσμα να ξεχωρίζει, οριοθετώντας την αιθέρια και αρθρόποδη έκφρασή του, είναι το πανταχού παρόν σαντούρι, σήμα κατατεθέν του ήχου των Botanist. Δίχως να αποτελεί την καλύτερή κυκλοφορία της μπάντας, το “Photosynthesis” ταιριάζει αρμονικά πάνω στο σώμα των Botanist, ως ένα ακόμη εθιστικό δημιούργημα αγνού πράσινου σαντουρομέταλ.
Bandcamp

 

Χριστίνα Κουτρουλού
Diamanda Galás - De-formation: Piano Variations EP (Intravenal Sound Operations, 2020)
Στο άκουσμα ενός ατονικού πιάνου που χτυπά επί 21 λεπτά, δεν θα μπορούσες να φανταστείς να χωρούν άλλα φωνητικά από της Diamanda Galás. Η καλλιτέχνις, βέβαια, διάλεξε να μην προσθέσει το στοιχείο της φωνής στο νέο της ΕΡ ‘De-formation: Piano Variations’· ωστόσο, το αισθάνεσαι έντονα να ενυπάρχει ήδη (ή, έστω, το προσδοκάς), ενόσω το πιάνο της εξιστορεί το ποίημα "Das Fieberspital" του εξπρεσιονιστή ποιητή Georg Heym. Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, κίτρινος πυρετός, στρατιώτες μολυσμένοι, οι οποίοι πρέπει να κρυφτούν απ' την κοινή θέα. Το έργο της Galás επικεντρώνει (ξανά) στον θάνατο, που συνεχίζει να σφιχταγκαλιάζει τον άνθρωπο, στα ουρλιαχτά του πόνου, στη μοναξιά του μόνιμου σκοταδιού. Αν μας έλειπε κάτι, σίγουρα είναι και η εστίαση στην αμιγώς συνθετική πλευρά της δημιουργίας της – κι εδώ δίνει μια ξεκάθαρη έκφανση αυτής, με αισθητή την επιρροή του Ιάννη Ξενάκη.

 

Δημήτρης Τσιρώνης
Ellen Fullman - Music For The Man Who Grew Common In Wisdom (Besom Presse, 2020)
Σύνθεση της Ellen Fullman κάπου ανάμεσα στα έτη 1987-1989, με σκοπό να ντύσει ηχητικά τη χορευτική τριλογία της Deborah Hay (79 ετών σήμερα) "The Man Who Grew Common In Wisdom". Δυο κομμάτια απλωμένα σε κάθε πλευρά του 12" βινυλίου. Ένα μωσαϊκό ηχογραφήσεων από σπασμένα γυαλιά και ξύλο να δημιουργεί το κατάλληλο ανακυκλωμένο φθινοπωρινό υπόβαθρο, λίγο διαφορετικό απ' ότι μας έχει συνηθίσει με το δικής της κατασκευής μουσικό όργανο Long String Instrument. Αυτή είναι η δεύτερη φετινή της κυκλοφορία μετά τη συνεργασία με τη τσελίστα Theresa Wong στο "Harbors".
Bandcamp

 

00:00 Other Lives - We wait
03:38 Nothing - In blueberry memories
08:56 Sofia Portanet - Wanderratte
12:23 Haerts feat. Ed Droste - For the sky
16:33 Snowgoose - Everything
21:26 Jess Williamson - Sorceress
25:56 Róisín Murphy - Kingdom of ends
32:00 Future Islands - City's face
35:21 Bettye Lavette - Strange fruit
39:21 Peirani Parisien - Memento
44:48 Oneohtrix Point Never - Long road home
48:07 Salem - Red River
51:35 Big Blood – Sugar
57:26 Baba Zula - Çöl Aslanlari (Desert Lions)
1:05:11 Alien Mustangs - Fairy meadows
1:14:41 Cosmic Vibrations - Nature's vision
1:21:28 Botanist - Water
1:26:21 Diamanda Galás - De-formation; Piano variations
1:47:36 Ellen Fullman - The gardener