2020 electro banging
Στο παρελθόν συνήθως οδηγούν τα βήματα της στήλης του Αναστάσιου Μπαμπατζιά, εκεί καταλήγουν και αυτή τη φορά, περνώντας ωστόσο από το Σήμερα. Σε ρυθμό βαριάς techno μπότας...
Electro, Detroit techno, acid house κλπ κλπ… Τέλη 80s-αρχές 90s. Συνήθως σε αυτή τη στήλη δεν εμφανίζονται νέες κυκλοφορίες, όμως αυτή τη φορά μαζεύτηκαν μερικοί δίσκοι ρετρό ελεκτρόνικα που αξίζουν πολλά και θέλω να τους παρουσιάσω όλους μαζί. Γιατί ο ήχος που ξεχάστηκε στην έρημο από τις προαναφερθείσες δεκαετίες συναντάται και σε κόκκους άμμου του Σήμερα. Άρα πάλι εντός θέματος είμαστε.
The Advent - Life Cycles (Cultivated Electronics)
Δεν είναι τίποτα τυχαίοι οι Advent...
Πάντα θεωρούσα, από το ξεκίνημα τους ακόμα στα 90s, ότι είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά techno σχήματα στην νεαρή ακόμα ιστορία του είδους. Ο ήχος τους ήταν παχύς, γεμάτος. Ακουγόταν σαν γδούπος, σαν να πέφτει κάτι πολύ βαρύ αλλά εύπλαστο στο πάτωμα από πολύ ψηλά. Ταυτόχρονα είχαν μια καθαρότητα, όλα διαβάζονται τέλεια.
Τώρα βέβαια από δύο άτομα που ήταν έμειναν ένας, ο Cisco Ferreira, ενώ και το φετινό άλμπουμ πάει ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν υφολογικά, είναι ένας electro θησαυρός. Old school electro όπως αυτό που φτιαχνόταν από σχήματα σαν τους Cybotron στα 80s, αλλά είπαμε, είναι οι ADVENT. Δεν γίνεται να μην είναι πιο εκκωφαντικοί, πιο δυναμικοί, πιο super power. πιο αυτοαναφλεγόμενοι.
VARONOS - AC-3 (Acid Cuts)
Και τώρα κάτι διαολεμένο. «Τhe Bitch». Δε νομίζω να έχω ξανακούσει ελληνική παραγωγή techno που να ξεβιδώνει χωρίς ανάσα σπονδυλικές στήλες, να περιστρέφεται μέσα σε αναθυμιάσεις κίτρινων οξέων και να επιμένει σε καταιγιστικό αχαλίνωτο μινιμαλισμό (μπότα σφυριά στο κεφάλι) αλά-Chicago Acid House εποχής 1987. Αυτός είναι εν ολίγοις ο VARONOS (εκ του βαράω) ή αλλιώς Thomey Bors σε αυτό το κομμάτι. Στην άλλη μεριά του δίσκου υπάρχει μια πιο ελαφρά απόκλισή του ονόματι “Kentavros” που μοιάζει σα να ‘χει φτάσει καλπάζοντας από το Detroit. Σερβίρεται σε 8ιντσο(!) διαφανές βινύλιο, δυστυχώς μόνο σε 50 αντίτυπα (μπορείτε όμως κάλλιστα να ακούσετε την digital version στο bandcamp. Πάρα πολύ ωραίο κόλπο που με κάνει να αναμένω με ανυπομονησία ένα ολόκληρο άλμπουμ.
Gerald Cleaver - Signs (577 Records)
Το να ακούσεις έναν ολόκληρο techno δίσκο από έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους jazz drummers, δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, το ενδιαφέρον είναι επιβεβλημένο. Ο Gerald έχει παίξει drums με πολύ μεγάλους μάστορες όπως ο Matthew Shipp και ο Roscoe Mitchell, αλλά απ’ ότι λέει μεγάλωσε στο Detroit και ο ήχος των ηλεκτρομηχανών του techno της Μotor City ακουγόταν από νωρίς στην καθημερινότητα του. Έτσι, μετά από ζύμωση σίγουρα πολλών ετών της ιδέας στο μυαλό του, άφησε για λίγο τις μπαγκέτες και μας σερβίρει ένα ηλεκτρονικό μεγαθήριο.
Από τα 90s και μετά που άρχισα να ακούω techno, περίμενα με ανυπομονησία κάτι τέτοιο και μέχρι τώρα δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι άλλο που να το πλησιάζει, δηλαδή ένας διακεκριμένος «σοβαρός» μουσικός να καταπιαστεί με αυτή τη μουσική, ένα είδος που συνολικά είναι ακόμα «του δρόμου», μια λαϊκή μουσική λίγο μετά τη γέννησή της. Ίσως χρειαστούν κάμποσα χρόνια ακόμα για να αποφασίσει κάποιος σαν τον Ξενάκη (που σχεδόν το έκανε, αλλά όχι ακριβώς) ή σαν τον Steve Reich (που το παραδέχεται ως τον νέο μινιμαλισμό) να κάνει techno. Μέχρι τότε θα βολευτούμε με τον Gerald που δίνει το σύνθημα σε συναδέλφους να ακολουθήσουν κι αυτοί. Και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Και αυτός είναι το πιο σοφά ενορχηστρωμένο και ζυγισμένο Detroit techno που έχω ακούσει μέχρι στιγμής. Μια προσπάθεια ουσιαστική να διαπεραστούν τα στεγανά και οι κάθε είδους ελιτισμοί μέσα στα πλαίσια της (πάλι σε εισαγωγικά) σοβαρής μουσικής.
Luke Vibert - Luke Vibert presents Amen Andrews (Hypercolour)
O Luke Vibert ή Amen Andrews είναι ένας εκ των πιο μουρλών της rephlex-ολογίας δηλ. της εξωφρενικής αντι-intelligent electronica που αναδύθηκε στα 90s από την Rephlex records του Aphex Twin. Ξαναθυμάται εκείνη την εποχή και βαράει αλύπητα τις ξύλινες καρέκλες επάνω στα ζουγκλόδεντρα μέχρι να γίνουν κονιορτός καρεκλοπόδαρων. Με άλλα λόγια καταιγιστικό jungle πιο true και από την μόνη αλήθεια. Κάπου όμως μεταξύ τιγρογρυλισμάτων και ανακοπής από το ξυλίκι φαίνεται η εξυπνάδα τελικά ενός σημαντικού δημιουργού που αφήνει να διαφανούν ύποπτα στοιχεία οξυ-γονοκόλησης και ηλεκτρονισμών διατυπωμένων το 2020 και όχι το 1993. Εύγε νέε μου.
