Keiji Haino

H δισκογραφία που μπορεί κάποιος να προτείνει για οποιοδήποτε θέμα και με οποιαδήποτε αφορμή ή γούστο είναι τεράστια. Φαντάσου ένα νούμερο και πολλαπλασίασε το με ένα τεράστιο άλλο νούμερο για να πάρεις μία ιδέα. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, όταν δεν έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα, αλλά αγάπη για τη μουσική, πέρα απ τα όρια και τα τετριμμένα, ...έ... τότε ανασκαλεύουμε το παρελθόν της μέσα από τους δίσκους και κολυμπάμε σε μία απέραντη έρημο όπου κάθε ηχητική ψηφίδα είναι και ένας κόκκος άμμου. Αυτό που θα επιχειρηθεί σε αυτή την καινούρια στήλη είναι να ανακαλύψουμε κάποιες από αυτές τις ψηφίδες αυτού του άπειρου παζλ, όπου κάθε τρεις και λίγο θα σας μιλώ για έναν δίσκο τον οποίο θεωρώ σπουδαίο και στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του.

KEIJI HAINO - AFFECTION (PSF RECORDS 1992)

Σκοτεινό ξωτικό από την Ιαπωνία αποκάλεσε ο John Fahey, ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, τον Κeiji Haino λίγο πριν από τη συνεργασία τους, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ λόγω θανάτου του πρώτου. Δεν είναι μικρό πράγμα να σε αντιμετωπίζει με τέτοιο ενδιαφέρον ένας άνθρωπος του διαμετρήματος του John Fahey... Σημαίνει ότι κάτι στ' αλήθεια αξίζεις. Και αφού το πιστεύει ο Fahey παίρνω και εγώ το θάρρος να πω ότι ο Haino είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς αυτή τη στιγμή στον κόσμο και να ανοίξω αυτή την καινούρια στήλη με έναν από τους καλύτερους δίσκους του.

Η δισκογραφία του Keiji Haino παρόλο που είναι τιτανοτεράστια (περίπου 200 δίσκοι!!!!!), ουσιαστικά ξεκινά να υφίσταται το 1989 και ας ηχογραφεί από το 1970 (μάλλον τόσα πολλά χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να ενδιαφερθεί κάποιος).

Το 1992 η πάρα πολύ σημαντική εταιρία PSF records, εκδίδει το "Affection", μία σόλο ζωντανή ηχογράφηση όπου ο Haino μας κερνά μία κλασική του performance με ηλεκτρική κιθάρα και φωνή. Και είναι μεγάλη υπόθεση τα σόλο του Ηaino όπου η σχεδόν τυραννική προσωπική εσωτερική διαδικασία κάθαρσης στην οποία υποβάλει τον εαυτό του, ένα ας πούμε τελετουργικό κατά τη διάρκεια του οποίου αναμετριέται αυτός μόνος ως μονάδα με ολόκληρο το σύμπαν, σε επηρεάζει και εσένα, σε τυραννά και σε καθαρίζει (αν δώσεις την απαιτούμενη προσοχή) μέχρι τα βάθη των τελευταίων κυττάρων σου.

Στο "Affection" μοιάζει σαν να έχει συγκολλήσει 6-7 folk τραγούδια από το "ρεπερτόριο" του για να φτιάξει μία μεγάλη ωριαία σύνθεση η οποία αποτελείται από ψιθύρους ερωτικούς στο αυτί της θεάς νυχτοσύνης, μέχρι αστρικού βεληνεκούς κραυγές σαν επιθανάτιους ρόγχους πλανητών λίγο πριν αυτοί κατακερματιστούν από το επερχόμενο super nova. Οπωσδήποτε δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συνηθισμένο τραγούδι, πάντως παραμένει τραγούδι. Ένα τραγούδι σαν εξορκισμός που συντρίβει τα πονηρά πνεύματα τα οποία δυστυχώς ή ευτυχώς επιτρέπουμε να εισέλθουν στην ψυχή μας.

Μέσω της απερίγραπτης αντίληψης του ρυθμού που έχει κερδηθεί με ωκεανούς μόχθου και χρόνου, οι μικροί ήχοι δίπλα στους μεγάλους τοποθετούνται από μία κιθάρα η οποία λειτουργεί πιο πολύ σαν όπλο για μία πνευματική μονομαχία. Μερικές φορές με την πιο γλυκιά ακολουθία ηχητικών φθόγγων, λες και παίζει ο Ορφέας μεταμορφωμένος σε γιγάντιο τιτάνα τη λύρα του, κάπου έξω από την ατμόσφαιρα, έτσι ώστε να μπορεί να ακουστεί από όλους τους κατοίκους του πλανήτη (ποιος πλανήτης όμως...) και άλλες φορές σαν σαρκοβόρο κτήνος που ετοιμάζεται να κατασπαράξει ολόκληρη την ύπαρξη μέχρι που στο τέλος να μην έχει απομείνει στο χώρο αλλά ούτε μέσα σου τίποτα παρά σκοτάδι και ησυχία. Έχεις και εσύ αποτοξινωθεί από το βδέλυγμα. Έχεις μείνει μόνος με μοναξιά πολύτιμη και με μακαριότητα βρέφους. Ο Keiji Haino που έχυσε ιδρώτα τραγουδώντας για σένα φρόντισε για αυτό.

Φαίνονται οι προθέσεις του από την αρχή, στο κρυμμένο πίσω από τα γυαλιά βλέμμα του, που ήδη έχει αρχίσει να σε κεραυνοβολεί από τη φωτογραφία του εξωφύλλου και τον παρατηρείς να κάθεται άνετα στον υπέροχο καναπέ του μέσα στο άχρονο και χωρίς πραγματικό χώρο δωμάτιό του. Ξέρει ότι σύντομα θα τον συναντήσεις εκεί...