Κάτι καλό να ακούσω;

00:00 Adrian Younge & Laetitia Saddier - Memories Of War
02:31 The Cairo Gang - Be What You Are
04:32 Jacco Gardner - Grey Lanes
07:34 Get The Blessing - Cornish Native
11:45 Tocotronic - Chaos
15:46 Lana Del Rey - High By The Beach
19:30 Nils Frahm – 4:33 (Exclusive John Cage Cover Version)
23:06 Max Richter - Path 5 (Delta)
34:05 Masayoshi Fujita - Moonlight
38:30 Girl Band - Paul
45:13 Newtown Neurotics - Living With Unemployment
50:58 Nervosas - Refinery
52:45 Uncle Acid And The Deadbeats - Melody Lane
58:14 Jojo Hiroshige – Ano

Μάριος Καρύδης

Adrian Younge - Linear Labs: Los Angeles (Linear Labs)

Καταφέρνοντας πάντα να δημιουργεί κάτι φρέσκο χρησιμοποιώντας "παρωχημένους" και σχετικά παράταιρους ήχους, όπως τα Ιταλικά giallo soundtrack, τον αναζωογονητικό ήχο του hammond, την indie pop αλλά κυρίως την soul (Philadelphia και κάτω) και το hip-hop (ανατολικά του L.A.), το πνευματικό παιδί του Wax Poetics αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα ποτ-πουρί όλων αυτών. Το αποτέλεσμα είναι μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στον χαρακτηριστικό, retro και φουτουριστικό ήχο του δισκοπώλη Adrian Younge, που σέβεται τις μουσικές καταβολές του και μας ανοίγει την όρεξη για τα προσεχώς.

Γιώργος Λεβέντης

The Cairo Gang - Goes Missing (God?)

Toυ ροκαμπίλι(ου) η καρδιά είναι μια άβυσσος.. Και δυο και τρεις. Aν όντως όλα έχουν ειπωθεί, ας διδαχθεί τουλάχιστον το μάθημα της Ροκ Ιστορίας με τον τρόπο που πρέπει και με στιλ που εξηγεί στην τάξη πως στον καιρό της post-λούπας υπάρχουν και οι ανθρωπιστικές μουσικές επιστήμες. Πενήντα χρόνια τιμημένης ροκ εν ρολ παράδοσης δια χειρός Emmett Kelly που μέσα από surf αναθυμιάσεις, 80s REM-σμούς, jangly σπίθες και college rock χαριτωμενιές πραγματοποιεί ένα tour de force όχι τόσο στην εγκυκλοπαίδεια των 60s όσο στo μυαλό όσων την κληρονόμησαν χωρίς σκισμένο εξώφυλλο. Αν θέλεις Love χωρίς την υπερβολική κριτική αποδοχή, Jefferson Airplane χωρίς το σουρεαλισμό και ονειρεύεσαι την garage tribute band των Κinks είσαι στο σωστό μέρος. Μα τη δισκοθήκη του Νoel Gallagher, μπορεί να μιλάμε και για έναν από τους δίσκους της χρονιάς.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Jacco Gardner - Hypnophobia (Polyvinyl)

Αυτός ο ψυχεδελικός-jangle κιθαριστικός+λίγο brit folk ήχος μάς είναι πολύ οικείος. Πολλοί φερέλπιδες νέοι μουσικοί τον υιοθέτησαν με κυμαινόμενα αποτελέσματα. Ο νεωτερισμός του Hypnophobia έγκειται κυρίως στο στιχουργικό κομμάτι, το οποίο είτε απουσιάζει παντελώς (2-3 από τα 10 κομμάτια είναι instrumental), ή αδιαφορεί για τον έξω κόσμο κι ασχολείται με αμιγώς "εσωτερικά" θέματα: τις συνάψεις του εγκεφάλου, το σκοτάδι και τους φόβους που ξεπηδούν πριν ο ύπνος και τα όνειρα μας μεταφέρουν αλλού. Ο ταλαντούχος κι ευφυής Ολλανδός Jacco Gardner παίζει όλα (σχεδόν) τα όργανα, mellotron και glockenspiel, μπάσο και κιθάρες - τα κρουστά μόνο αφήνει σε άλλους, κάτι που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ακούγοντας το πολυεπίπεδο ηχητικό αποτέλεσμα. Νεοψυχεδελική ή baroque pop, η ονειρική ατμόσφαιρα του άλμπουμ οφείλεται εν μέρει και στην ακολουθία των τραγουδιών, τα οποία διεισδύουν το ένα εντός του άλλου με τρόπο που θυμίζει σουίτα μουσικής δωματίου. Αν δεν ήταν τόσο techno-freak, θα λέγαμε ότι ο Jacco θυμίζει τον αγαπημένο μας Nick Drake.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Get The Blessing - Astronautilus (Naim)

Όχι πως έχασαν την "ευλογία" τους ποτέ. Απλά τώρα, από ότι φαίνεται αποφασίζουν επιτέλους να πάρουν τους εαυτούς τους περισσότερο στα σοβαρά, έχοντας έτσι μια πιο συχνή δισκογραφική παρουσία τα τελευταία χρόνια που μαρτυρά έμπνευση και σκληρή δουλειά. Το γαλουχημένο με Rock καταβολές, προσφιλές Jazz προφίλ τους, κρύβει κάτω από το χαλί, απίθανη ευστροφία, συνθετική ικανότητα και τεχνικές λεπτομέρειες που σε κάνουν να χαμογελάς από θαυμασμό. Άλλος ένας απίθανος δίσκος που αποδεικνύει έμπρακτα την επιτυχία του γλαφυρά ονομαζόμενου Nu-Jazz ήχου τα τελευταία χρόνια.

Αντώνης Ξαγάς

Tocotronic - Das Rote Album (Vertigo)

Από το λευκό άλμπουμ των ... (αν δε γνωρίζετε ποιανών, αύριο με τον κηδεμόνα) και δώθε είχαμε κάμποσα ακόμη μονοχρωματικά άλμπουμ, με πιο πρόσφατο δείγμα αυτό το κόκκινο των Tocotronic, του πιο ...άγνωστου γνωστού γερμανικού συγκροτήματος. Ίσως όχι αδίκως, είναι και το φράγμα της γλώσσας στη μέση, κι αν χάνεις τους στίχους χάνεις και τη μισή απόλαυση των δηκτικά πολιτικών τραγουδιών ενός συγκροτήματος που υπάρχει εδώ και 20 χρόνια. Κόκκινο εξώφυλλο, αυτά είναι, το χρώμα της εποχής, η σημαία της επανάστασης, μνήμες από το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο, μας την φέρνουν όμως ύπουλα οι γερμανοί σύντροφοι, το κόκκινο εδώ είναι πιότερο εκείνο του έρωτα. Με την απαραίτητη ειρωνεία βεβαίως-βεβαίως (πως λέει κι ένας στίχος: "κυνηγημένος από φαντάσματα και ιδέες, βρήκα καταφύγιο κάτω από το σεντόνι σου"). Ωραία τραγουδάκια από εκείνα που λέμε ροκ-ποπ, από εκείνα που δεν γράφουν π.χ. οι Coldplay εδώ και πολλά χρόνια...

Χρήστος Αναγνώστου

Lana Del Rey - Honeymoon (Interscope)

H Lana συνεχίζει την πεπατημένη που την έκανε pale superstar. Δεν δοκιμάζει κάτι άλλο, δεν τολμάει πολύ, προκαλεί με τους στίχους του "High By the Beach" σε αντιδιαστολή με το Honeymoon. Η μούσα την γενιάς του μηδενισμού (δεν περιμένω από κανέναν τίποτα, δεν αφήνω κανέναν να μου πει τίποτα, θα κάνω ότι θέλω ακόμη και αν αυτό είναι τίποτα) λίγο πριν ωριμάσει εξυμνεί όλα όσα αυτή η γενιά σιγά - σιγά αφήνει πίσω της βαδίζοντας αναγκαστικά προς τα 30.

Άρης Μπούρας

Nils Frahm - Late Night Tales (Late Night Tales)

Μετά τους Franz Ferdinand και Jon Hopkins, ήρθε η σειρά του 33χρονου συνθέτη από το Αμβούργο να αναλάβει τη μουσική επιλογή της γνωστής σειράς "Late Night Tales". Ο υπερδραστήριος μαέστρος και καινοτόμος παραγωγός που μας εντυπωσιάζει συνεχώς με τη νεωτεριστική του προσέγγιση στην κλασική μουσική, εξυφαίνει μια απολαυστική συλλογή όπου 23 αποσπάσματα κομματιών κατακερματίζουν τις μουσικές του επιρροές. Από την κλασική μουσική των Vladimir Horowitz και Dinu Lipatti, στην jazz/soul των Miles Davis και Nina Simone, κι από τους μαγευτικούς ηλεκτρονικούς ήχους των Four Tet και Boards of Canada στις φευγάτες πινελιές των Penguin Cafe Orchestra και Colin Stetson. Όσο για το φινάλε, η γοητευτική φωνή του Ιρλανδού ηθοποιού Cillian Murphy έρχεται για να κλείσει τη συλλογή, ως ένα παράξενο κι αφοπλιστικά όμορφο παραμύθι.

Μαριάννα Βασιλείου

Max Richter - From Sleep (Deutsche Grammophon)

Το οκτάωρο "Sleep" δημιουργήθηκε για να ακούγεται κατά τη διάρκεια του ύπνου και αποτελεί, σύμφωνα με τον ίδιο τον Richter, "ένα προσωπικό νανούρισμα για έναν ξέφρενο κόσμο. Ένα μανιφέστο για έναν πιο αργό ρυθμό ύπαρξης". To "From Sleep" είναι μία συντομευμένη εκδοχή του "Sleep", διάρκειας μίας ώρας, δημιουργημένο για να ακούγεται όταν είμαστε ξύπνοι. Πιάνο, όργανο, πλήκτρα και ηλεκτρονικά, φωνητικά και έγχορδα. Όλα κυλούν αργά και μελωδικά, σαν να ακούγονται μέσα από τοίχους ή μέσα από νερό. Λέξη-κλειδί, η βραδύτητα. Μετά-μινιμαλιστικές μελωδίες που σε κάνουν να στέκεσαι και να αφουγκράζεσαι την κίνησή σου και τη σκέψη σου. Και να πατάς το pause μέσα έναν κόσμο που τρέχει σε fast forward, για να μπορέσεις επιτέλους να κοιμηθείς.

Μιχάλης Βαρνάς

Masayoshi Fujita - Apologues (Erased Tapes)

Σε ποιο είδος συγκαταλέγεται η μουσική του Masayoshi Fujita; Είναι ξεκάθαρο. Στο είδος της καλής μουσικής. Αυτή θα ήθελα να είναι η απάντηση μου και να ήμουν όσο γίνεται περισσότερο πειστικός. Προσθέτοντας ότι παίζει βιμπράφωνο, χωρίς αυτό όμως να σε τρομάζει και να πιστέψεις ότι έχουμε μια πολύ σοβαρή κατάσταση να διαχειριστούμε, διότι οι μελωδίες που έχει συνθέσει ο Masayoshi Fujita δημιουργούν την αίσθηση ότι γράφτηκαν για ένα παιδικό παραμύθι. Παιδική μουσική για ενηλίκους χωρίς να αποκλείονται τα παιδιά. Έχει και βιολί, τσέλο, κλαρινέτο, φλάουτο, γαλλικό κόρνο και κρουστό η ορχήστρα.

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Girl Band - Holding Hands With Jamie (Rough Trade)

Δε σας αρέσουν και τόσο οι Sonic Youth; Μπορείτε να ακούσετε μόνο το "Daydream Nation", άντε και λιγάκι το "Goo"; Χμμ... Θα θέλατε, όμως, να ακούσετε κάτι καινούργιο, χωρίς να είναι και πολύ... καινούργιο; Κάτι που θα είχε τη βαριά κληρονομιά των The Velvet Underground και των The Stooges, με ολίγη από το υφάκι των Cloud Nothings και σοβαρή (αληθινά σοβαρή, για την εποχή μας) μουσική διαταραχή; Τότε, το ντεμπούτο των Ιρλανδών Girl Band αξίζει σίγουρα την προσοχή σας. Πόσο μάλλον, αν σας αρέσουν και τα "Confusion Is Sex" και "Bad Moon Rising"...

Μίλτος Τσίπτσιος

Newtown Neurotics - Triumph Over Adversity (Cruel Binary)

Αριστεριστές ιδεολόγοι, στο ίδιο σινάφι με Billy Bragg, Attila The Stockbroker και λοιπών περιθωριακών μουσικοδιανοούμενων, οι Newtown Neurotics ήταν απλά το καλύτερο τρίο της δεύτερης γενιάς του Βρετανικού punk, που όμως η μοίρα θέλησε να μην αποκομίσει ποτέ την αναγνώριση που του άρμοζε. Εδώ τους ακούμε σε ένα ιστορικό live ντοκουμέντο από το 1987 λίγο πριν τη διάλυση του γκρουπ εξ' αιτίας των συχνών ασθενιών του μακαρίτη πια Colin Dredd. Αν και λείπουν πολλά από τα highlights του γκρουπ, αυτό παραμένει δυνατό, στιβαρό, άκρως ηλεκτρισμένο, συναισθηματικά φορτισμένο λόγω των συνθηκών που προηγήθηκαν της εμφάνισης, γεμάτο ένταση και πάθος. Σίγουρα από τις ομορφότερες ζωντανές ηχογραφήσεις που μπορεί ν' ακούσει κάποιος από ένα punk rock συγκρότημα και όχι μόνο..

Μπάμπης Αργυρίου

Nervosas - Nervosas (Dirtnap)

"Δεν είχα ανακαλύψει τους Wipers μέχρι που επανεκδόθηκαν οι δίσκοι τους. Γνώρισα τον Jeff ο οποίος ήταν επίσης κολλημένος μαζί τους. Συνδύασε το ιστορικό αγχώδους διαταραχής και κατάθλιψης αμφοτέρων με την τακτική ακρόαση των Wipers και έχεις μια dark punk μπάντα" λέει η Mickey Mocnik τους και συμπληρώνει ότι με την προσθήκη ενός ντράμερ έφτιαξαν στο Οχάιο ένα τρίο αλα Dead Moon (μόνο που αυτή παίζει την κιθάρα). Έχουν εμμονή με τους ομώνυμους δίσκους και τα χέρια στο εξώφυλλο (ευτυχώς το πρώτο είναι μαύρο και το δεύτερο άσπρο), παίζουν γρήγορα χωρίς να ισοπεδώνουν τις μελωδίες και αν αυτό είναι το στιλ σου κινδυνεύεις να εθιστείς και να ακούσεις πολλές φορές το πρόσφατο πόνημά τους. (Άραγε θα παίζουν μαζί μέχρι να φτάσουν στην ηλικία των Dead Moon, δηλαδή ως το 2055;)

Γιώργος Τσαντίκος

Uncle Acid and the Deadbeats - The Night Creeper (Rise Above)

Δύο τρόποι υπάρχουν να αντιγράψεις τους Sabbath σήμερα: ή θα τους λεηλατήσεις αισχρά και ατάλαντα όπως κάνουν οι Orchid, των οποίων κάποιος μακρινός θείος έχει κλέψει τους οδηγούς από τα 5 πρώτα άλμπουμ των Sabbath και τώρα μας τα σερβίρουν ξανά. Ο άλλος, είναι να είσαι ο Uncle Acid και οι φίλοι του, οι Deadbeats, οπότε τα πράγματα αλλάζουν. Δεν είναι απλώς ρετρό οι κύριοι, αλλά οι εντρεπρενέουρς που ίδρυσαν ένα vintage spa για όσους και όσες κουράστηκαν από τον πολύ πειραματισμό ή τη συνεπή, ενδιαφέρουσα, αλλά συχνά αχώνευτη blackίλα του σύγχρονου μέταλ. Το The Night Creeper δεν είναι τόσο καλό όσο το Blood Lust, αλλά σου βάζει ιδέες για να τους δεις live. Και αυτό, στην vintage περίπτωσή τους είναι πολύ σημαντικό, νομίζω.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Jojo Hiroshige - Jojo (Utech)

Ο Muddy Waters πέθανε. Πέρασαν 7 χιλιάδες χρόνια από τότε. Ένα πρωί ο τυμβωρύχος των αποίκων του Σείριου ανακάλυψε ένα φέρετρο. Κάποια ίχνη κυτταρικής δομής υπέπεσαν στην αντίληψη του και σιγά-σιγά μετά από πολυετής μελέτες συνειδητοποίησε με τι είχε να κάνει. Άναψε τη μηχανή και έβαλε μέσα το εύρημα. Χρειάστηκαν 76 ώρες όσμωσης με καυτό μέταλλο για την ανάπλαση. Ο λασπόνερος ξαναγεννήθηκε, ήταν από μέταλλο άγνωστο και ο ηλεκτρισμός σκότωνε σε απόσταση 39 ετών φωτός. Τα καλύτερα μπλουζ του 9015..