Κάτι καλό να ακούσω;

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Saz'iso - At least wave your handkerchief at me (Glitterbeat)
Ένα μεγάλο μπράβο στην Glitterbeat για αυτή την έκδοση. Υποσημείωση στο εξώφυλλο "οι χαρές και οι λύπες του νοτιοαλβανικού τραγουδιού". Μιλάμε δηλαδή για παραδοσιακή μουσική από την Αλβανία από ένα τωρινό σχήμα (με παραγωγή από τον Joe Boyd!). Δεν είναι σχεδόν καθόλου γνωστή αυτή η μουσική στον "έξω" κόσμο, μας λένε οι κύριοι της εταιρίας, και δεν πέφτουν και πολύ έξω. Όμως για μας εδώ δεν ισχύει αυτό, διότι αν ακούγαμε ελληνικούς στίχους αντί για αλβανικούς θα νομίζαμε ότι είναι από τα Γιάννενα. Τεράστια μουσική η οποία δείχνει εκτός των άλλων ότι μοιραζόμαστε με τους Αλβανούς πολύ περισσότερα απ' ότι πιθανόν νομίζουμε.

Αντώνης Ξαγάς
Richard Dawson - Peasant (Weird World)
Η φολκ είναι ως γνωστόν η μουσική των φαντασμάτων, εδώ αυτά είναι και σχεδόν συνταξιούχα, η σκούφια (ή μήπως το ...σεντόνι τους) κρατά από το ξεχασμένο βασίλειο της Bryneich, στα πρωτομεσαιωνικά χρόνια στη Βρετανία (μιλάμε για 6ο με 7ο αιώνα μ.Χ). Τα συγκεκριμένα τα έφερε στο φως τούτος ο Βρετανός κιθαρωδός από το Νιουκάστλ, σε έναν δίσκο όπου κάθε άσμα φέρει τίτλο ενός επιτηδεύματος (με τέλος άραγε ή χωρίς;) της εποχής. Ούτε λοιπόν progressive κερασφόρα σόλα, ούτε μέταλ έπη ούτε φολκ αναβιώσεις, αλλά απόλυτα σύγχρονη, διακριτικά πειραγμένη φολκ τραγουδοποιία.

Μάριος Καρύδης
The Meltdown - The Meltdown (Hopestreet)
Η Αυστραλία συνεχίζει εντυπωσιακά να αναβιώνει τα κλασσικά rhythm n’ blues με το ντεμπούτο αυτής της εξαμελούς μπάντας από τη Μελβούρνη. Μαγκιόρικες κιθάρες, ρομαντικά πλήκτρα και καυτές τρομπέτες συνθέτουν ένα γλυκόπικρο ουρλιαχτό αγάπης στη soul, τη gospel και τη country των 60’s, με άφθονες δόσεις από Ray Charles, Van The Man, Solomon Burke, Booker T. και Bobby “Blue” Bland. Με το κατάλληλο συναίσθημα και τη συνιστώμενη αφηγηματικότητα που χρειάζεται ο στίχος κι ο ήχος του Αμερικάνικου νότου.

Μιχάλης Βαρνάς
Offa Rex - The queen of hearts (Nonesuch)
Οι Decemberists έχουν δείξει με τα τραγούδια τους την αγάπη που τρέφουν προς την αγγλική φολκ, σε σημείο να αναρωτιέσαι για την καταγωγή τους. Οι εθνικιστές του Όρεγκον με αποσχιστικές τάσεις σίγουρα δεν θα καλοβλέπουν τη συνεργασία τους με την Olivia Chaney. Η οποία πριν δυο χρόνια πραγματοποίησε το ντεμπούτο της, αλλά συνολικά έχει προλάβει να γράψει αρκετά χιλιόμετρα τόσο δισκογραφικά όσο και στους δρόμους με τους Robert Plant, Alsadair Roberts, Kronos Quartet όπως και με τους Decemberists.
Οι φίλοι της αγγλικής φολκ θα ευχαριστηθούν το The Queen Of Hearts. Ίσως να περίμεναν και δυο τρεις ιδέες παραπάνω για να μην σβήσουν τα αποτυπώματα του γρήγορα. Ιδανική συντροφιά για το απογευματινό τσάι.

Δημήτρης Δραγούμης
Madonnatron - Madonnatron (Trashmouth)
Μια συμμορία τεσσάρων γυναικών από το νοτιοανατολικό Λονδίνο έρχεται με επικίνδυνα απειλητικές διαθέσεις να δώσει ένα σκοτεινό, ατμοσφαιρικό ντεμπούτο, το οποίο από τις ίδιες χαρακτηρίζεται witch-prog. Οι τέσσερις μάγισσες μαγειρεύουν το δηλητήριο-φίλτρο τους στο καζάνι που μπουρπουλίζει ρίχνοντας μέσα ισόποσες δόσεις post-punk, goth, garage, psychedelia και αιθέρια φωνητικά. Ξεχωρίζουν τα "Headless Children", "Tron", ενώ το "Glenn Closer" θα σου θυμίσει ξανά την "Ολέθρια σχέση"- Κουνέλι κανείς;;;. Σούπερ ατού το πλέον αναγνωρίσιμο και εντυπωσιακό εξώφυλλο της χρονιάς, καθιστά επιτακτική την αγορά του βινυλίου.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Fontän - Fontän (Höga Nord Records)
Αν γεννήθηκες ή έστω έζησες κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη, κατανοείς τη συμβολική έννοια της λέξης "συντριβάνι". Στη γενικότητά της, η υπόσταση ενός συντριβανιού μπορεί να αποτελεί από μόνη της σημείο αναφοράς στο οποιοδήποτε γεωγραφικό ζητούμενο. Τι συμβαίνει, ωστόσο, όταν ένα συντριβάνι αποφασίζει να βγάλει ήχους;
Οι Σουηδοί Fontän απαντούν στο ερώτημα, καταφέρνοντας με πιστότητα να μεταφράσουν τη λέξη όχι απλά στη γλώσσα τους, όπως δηλώνει το όνομά τους, αλλά στην παγκόσμια γλώσσα των ήχων. Αυτό που προκύπτει ως υγρός πίδακας, είναι ένα μίγμα progressive rock αισθητικής βασισμένης στο κλασικό αναλογικό ροκ σετάπ, εμποτισμένο με βανίλια ψηφιακής ατμόσφαιρας, σερβιρισμένης σε κοκτέιλ μπιτσόμπαρου. Κι επειδή σιμώνει η ώρα του ...καυστήρα, οι Fontän στο επώνυμο album τους φρόντισαν να φτιάξουν ένα συνολικό άκουσμα, ικανό να ντύσει την οποιαδήποτε απόλαυση ζεις, ανεξαρτήτως κλιματολογικών ή κλιματιστικών συνθηκών. Στο τέλος πιάνεις τον εαυτό σου να σε κερνά απλόχερα ένα repeat. Το οποίο στη σημερινή εποχή έχει μετατραπεί σε κάτι σαν holy grail...

Μαρία Φλέδου
Ariel Pink - Dedicated to Bobby Jameson (Mexican Summer)
Ο άνθρωπος που κάποτε έσωσε τα 00's (μου) από εγγυημένη μουσική κατατονία, επιστρέφει με το 11ο άλμπουμ του. Το στιγμιαίο του φλερτ με καθαρές παραγωγές βρίσκεται πια 3 κυκλοφορίες πίσω, ενώ κάπου στον ορίζοντα αρχίζουν να διακρίνονται και πάλι 'Doldrums' και 'Worn Copy'. Θα έλεγε κανείς ότι ένας κύκλος πάει να κλείσει, αλλά αυτό μάλλον θα υποτιμούσε το απρόβλεπτο genius του Ariel Pink.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Snapped Ankles – Come Play the Trees (Leaf)
Το είχα ξαναγράψει και για την υπόθεση των Ιdles, η Αγγλία ξαναβρίσκει τον μουσικό της εαυτό και αρχίζει και διεκδικεί εκ νέου το μερίδιο της στα μουσικά πράγματα του τώρα. Οι Snapped Ankles βέβαια δεν πρωτοτυπούν, πατάνε σε δοκιμασμένες συνταγές αλλά δεν νομίζω ότι τους νοιάζει έστω και στο ελάχιστο. Βασικά φαίνεται να μην τους νοιάζει τίποτα, βγάζουν ένα φιλικό προς όλους punk attitude προς τα έξω και γράφουν motorik rock ύμνους των τεσσάρων λεπτών για άμεση κατανάλωση και εκτόνωση. Φλεγματικοί, ατάραχοι, τυπικοί βουκολικοί Άγγλουρες οι οποίοι έσκασαν από το πουθενά, απλά και μόνο για να μας πλασάρουν έναν από τους πιο διασκεδαστικούς δίσκους της χρονιάς.

Άρης Μπούρας
Mount Kimbie - Love What Survives (Warp)
Στην πρώτη ακρόαση δεν έμεινα ικανοποιημένος. Στη δεύτερη άρχισα να διακρίνω κομμάτια. Μετά από 2-3 εβδομάδες διαπίστωσα ότι επέστρεφα συνέχεια και συνέχεια. Πλέον μπορώ με σιγουριά να υιοθετήσω τις ουκ ολίγες διθυραμβικές κριτικές οι οποέις συνοδεύουν το “Love What Survives”. Το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Βρετανών Mount Kimbie έχει όλα όσα χρειάζεται ένας ακροατής ώστε να μη νιώθει ανία. Ρυθμό, φρεσκάδα, εναλλαγές ύφους, πάθος, κλεφτές ματιές στο παρελθόν, καλές συνθέσεις, εξαιρετικές συμμετοχές (βλέπε King Krule, Micachu, James Blake), οι οποίες όμως σε καμιά περίπτωση δεν καπελώνουν τη δεινότητα του ντουέτου. Post dubstep, post punk, post ambient, post whatever, για ένα απολαυστικό άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής.

Γιώργος Τσαντίκος
King Gizzard and the Lizard Wizard - Sketches of Brunswick East (Flightless)
Οι τύποι με τις παρηχήσεις του ζήτα, είναι θεόμουρλοι. Αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ από τα πέντε (5) που απειλούν ότι θα βγάλουν φέτος και θέλει να είναι «νεο-τζαζ». Το λέει και ο τίτλος άλλωστε, που είναι μια ένωση τους Sketches of Spain και του Μπρούνσγουικ Ιστ, που είναι ένα προάστιο της Μελβούρνης. Τα νέα δεν είναι ότι οι KGatLW πειραματίζονται ξανά, αλλά ότι είναι αδύνατο να τους αγνοήσει κανείς, έστω και αν δεν ακούσει δεύτερη φορά το δίσκο. Μέχρι λοιπόν να αναληφθούν στους ουρανούς από τη μουσική υπερκόπωση ή να το γυρίσουν εντελώς στο μέταλ, ας ακούσουμε μια όχι και τόσο χαλαρωτική τζαζ εκδοχή τους.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Roe Enney – Comme Everyone– Glare(Root Strata)
Στις μέρες μας κυκλοφορούν κάποιοι αξιόλογοι καλλιτέχνες τόσο αθόρυβα που η επαφή μαζί τους είναι σαν ένα αόρατο χάδι του αέρα μία απογευματινή στιγμή. Μήπως πάντα έτσι δεν συνέβαινε; Όπως πάντα υπήρχε και θα υπάρχει η λιτή προσέγγιση των δύο ακόρντων στην μουσική που μας μεγάλωσε και φαντάζομαι θα συνεχίσει να μας συντροφεύει μέχρι το τέλος. Στην προσπάθεια της η καλλιτέχνης να κοινωνήσει ελλειμματικά φορτία ανθρώπινης επικοινωνίας, αρκεί ο κρύος ήχος της φωνής της, μια παιδική μπασοκιθάρα, ένα άτεχνο  σύνθι, και η μονοτονία του ντραμ μασίν για να δημιουργηθεί μια ζεστά οικεία ατμόσφαιρα και να παγώσει ένα καρέ χρόνου. Παρά τον μικρό καλοκαιρινό κροτιδάκι από το Quietus, οι ίδιες οι συνθήκες που ορίζονται από την δημιουργό δεν μπορούν να αφήσουν ψευδαισθήσεις για την επανάσταση, αλλά απλά μπορούν να μας θυμίσουν ότι μερικές φορές τα πιο δυνατά πράγματα στη ζωή είναι τα απρόβλεπτα αληθινά και έχουν να κάνουν με τη βίωση του φαντασιακού ως στυλ.

Μαριάννα Βασιλείου
Tori Amos – Native Invader (Universal)
«Έχω όλους τους δίσκους» της Tori Amos, όπως είχα γράψει και σε ένα αφιέρωμα εδώ στο παρελθόν. Τη λατρεύω, μόνο γιατί είναι μια από τις πλέον ταλαντούχες δημιουργούς των τελευταίων δεκαετιών, αλλά κυρίως γιατί μέσα από τους δίσκους της έμαθα σε μεγάλο βαθμό τι σημαίνει το να είσαι Γυναίκα - και να επιβιώνεις ως τέτοια – σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Στον τελευταίο της δίσκο, που είναι ό, τι καλύτερο έχει βγάλει εδώ και χρόνια, μπλέκει για άλλη μια φορά το πολιτικό (την Αμερική του Τραμπ, την συστηματική επίθεση στην επιστήμη, τα απειλούμενα δικαιώματα των γυναικών) με το προσωπικό (το εγκεφαλικό της μητέρας της και την συνεπακόλουθη αδυναμία επικοινωνίας μαζί της, την ιστορία της οικογένειάς της, τον πόνο ως αναπόσταστο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης). Και το κάνει με τον τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει: ωμά, παθιασμένα και ανθρώπινα.

00:00 Saz'iso - Tana
03:04 Richard Dawson - Weaver
08:45 The Meltdown - Darkness into light
13:27 Offa Rex - The queen of hearts
17:15 Madonnatron - Headless children
21:35 Fontän - Bardo
28:40 Ariel Pink - Time to live
33:30 Snapped Ankles - Jonny Guitar calling Gosta Berlin
37:20 Mount Kimbie feat King Krule - Blue train lines
41:14 King Gizzard & the Lizard Wizard with Mild High Club - The spider and me
44:30 Roe Enney - Comme everyone
48:35 Tori Amos - Reindeer king