Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Ξαγάς
Τeleman - Family of aliens (Moshi Moshi)
Δεν είναι πάντα εύκολο (και ευτυχώς) να συμπυκνώσεις την μουσική ενός σχήματος σε ένα επίθετο, εν τούτοις για τούτη εδώ την λονδρέζικη τετράδα που την ξανασυναντούμε στον τρίτο της αυτό δίσκο, δεν υπάρχει πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός από το "πνευματώδεις". "Witty" που λένε οι αγγλοσάξονες, "ξυπνιτζήδες" που ίσως θα έλεγε ο... Γιώργος ο Γεωργίου. Από το εξώφυλλο με τα γεωμετρικά σχήματα (της μόδας εσχάτως και πέραν της μουσικής, φτάνοντας μέχρι την ελληνική... πολιτική σκηνή)), μέχρι τους στίχους που θέλουν να καταπιαστούν με σοβαρά θέματα με ανάλαφρο όμως τρόπο και φυσικά την μουσική που συναρμόζει σύνθια με κιθάρες σε ποπ τραγούδια που σου φτιάχνουη τη διάθεση με..., με, με... πνευματώδη τρόπο (ορίστε, δεν μου 'ρχεται άλλο επίθετο).

Μαριάννα Βασιλείου
Anna Calvi - Hunter (Domino)
Καιρό είχα να το ακούσω αυτό το κορίτσι, σχεδόν τετραετία. Κι επέστρεψε με έναν δίσκο που στάζει αισθησιασμό, ιδρώτα και πόθο. Και ίσως για πρώτη φορά στην πορεία της εγκαταλείπει τη χαρακτηριστική της αποστασιοποίηση, για να μπορέσει να ενσαρκώσει όσο καλύτερα μπορεί τα τραγούδια της: την αρσενική πλευρά της στο “As a man”, την λέαινα του “Hunter”, την εναλλαγή των ρόλων στο “Chain”. Σε μια εποχή όπου οι ταυτότητες φύλου και πολιτικής είναι ρευστές και συγκεχυμένες, η Anna κινείται πέρα από τα φύλα και τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς και καταδεικνύει την υποκειμενικότητα, αλλά και την οικουμενικότητα της επιθυμίας. Όποιο και να είναι το αντικείμενο της επιθυμίας. Το σωστό γνωμικό τελικά δεν είναι το “cogito, ergo sum”, αλλά το “desidero, ergo sum”.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Mark Lanegan + Duke Garwood - With the Animals (Heavenly)
Φθινοπωριάζει οσονούπω, αναζητούμε κάτι μελαγχολικό να μας βρίσκεται, και πάνω στην ώρα η καινούργια συνεργασία του Mark the Dark με τον άνθρωπο-ορχήστρα Duke Garwood. Αλλιώτικο αποτέλεσμα από το αδιάφορο Black Pudding. Πάνω στην ηλεκτρονική ambient ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Garwood, ο Lanegan έβαλε τους στίχους του και τους τραγουδάει/απαγγέλει. [Όλοι το κάνουν όταν αρχίζει να σπάει η έρμη η φωνή]. Διαλέγω το "Feast to Famine", λόγω της κιθάρας που αρχικά ακούγεται στο βάθος κι ύστερα βγαίνει μπροστά για να κάνει ντουέτο με τον Mark.

Ελεάνα Γαρίνη
Phosphorescent - C'est la vie (Dead Oceans)
C’est la Vie, αυτά έχει η ζωή, αφού μας έπλυνε τον εγκέφαλο στα ραδιόφωνα με την (song for) Zula του, μας πήρε 5 χρόνια να ξανασυναντηθούμε με τον κύριο Matthew Houck. Και αυτή τη φορά ενορχηστρώσεις από συνταγή σπιτικού γλυκού σφιχταγκαλιάζουν γήινες, βαθιά ευφορικές americana μελωδίες που τη σειρά τους φιλοξενούν αφηγήσεις που όσο πιο προσωπικές γίνονται τόσο πιο σχετικές με τον καθένα. Χωρίς κορυφώσεις ή κομμάτια για playlist κυλάει σα νερό κελαριστό και με πάπιες μέσα. Δεν είναι δύσκολο να υποκύψεις στη σαγήνη και να γίνεις κι εσύ φωσφοριζέ για 46'04'' λεπτά της ώρας.

Μαρία Φλέδου
Suede- The Blue Hour (Warner Music)
Το όγδοο (!) άλμπουμ των Suede είναι η απόδειξη ότι μία μπάντα μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με την ίδια ένταση που είχε όταν πρωτοξεκινούσε. Οι Suede όχι απλά ξαναβρήκαν την έμπνευσή τους επιστρέφοντας πριν πέντε χρόνια, αλλά μόλις έφεραν στον κόσμο ένα αριστούργημα. Συγκλονιστικό songwriting από τον Brett Anderson, καταπληκτικές ενορχηστρώσεις και από τους πέντε και κυρίως ένας ηλεκτρισμός που εγώ μόνο με το ομώνυμο ντεμπούτο τους μπορώ να παραλληλίσω. Ότι τους έφτιαξε και ότι οι ίδιοι δημιούργησαν ως τώρα είναι εδώ αναδομημένο με τρόπο που δεν έχουμε ξανακούσει. Οι Suede που ερωτεύτηκα παράφορα στα 16 μου είναι πλέον οι Suede που χρειάζομαι κλείνοντας τα 42. Ο δίσκος της χρονιάς.

Δημήτρης Δραγούμης
Dilly Dally - Heaven (Partisan Records)
Υπάρχει άραγε χώρος για βελτίωση για μια μπάντα που φάνηκε να τα παίζει όλα για όλα στο ντεμπούτο της πίσω στο 2015; Τότε, το φρενήρες, ανατριχιαστικό, φλεγόμενο "Sore" των Καναδών, γεμάτο από ακαταμάχητες συνθέσεις, "μεγάλες" κιθάρες και καλαίσθητη αναβίωση του indie ήχου των Sonic Youth, Pixies, Hole, Nirvana φώλιαζε μια για πάντα στην προσωπική μου λίστα απαραιτήτων. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά την περασμένη χρονιά για επερχόμενη πρόωρη διάλυσή τους, αλλά τελικά φάνηκε πως το καντήλι τους είχε λίγο ακόμα λάδι! Θα τολμούσα να πω μάλιστα αρκούντως άφθονο για να τους αναστήσει και ξαναστείλει... στα ουράνια!
To "Heaven" του 2018 είναι από μόνο του ένα διαφορετικό κτήνος και όποιες συγκρίσεις με το ένδοξο πρόσφατο παρελθόν είναι εξαρχής άστοχες. Οι Dilly Dally αφήνουν το πόδι τους από το γκάζι και παντρεύουν εδώ το soft grunge αργόσυρτο ήχο τους με στοιχεία drone doom. Η Katie Monks απλά μπαίνει θεαματικά για μια ακόμα φορά με τη χαρακωμένη φωνή της και μετατρέπει ένα φαινομενικά επίπεδο άλμπουμ σε ..."Heaven".

Γιώργος Παπαδόπουλος
Emma Ruth Rundle - On Dark Horses (Sargent House)
Ο νέος δίσκος της συμπαθέστατης Emma είναι κάτι παραπάνω από απλά συμπαθητικός. Έχοντας βρει την μουσική φόρμα και την τραγουδοποιία που της ταιριάζει, συνεχίζει το σερί καλών δίσκων με τον τέταρτο “On Dark Horses”. Η σκοτεινή της pop είναι καλοφτιαγμένη, με όμορφες ιδέες και συνθέσεις μέχρι και εθιστική μπορεί να γίνει. Βρίσκει ανταπόκριση σε όλων των ειδών τα αυτιά και καταφέρνει και τρυπώνει σε δισκοθήκες και ψηφιακές συλλογές με ιδιαίτερη ευκολία. Ακούγεται πολλές φορές σαν το ποπ αδερφάκι της Chelsea Wolfe και είμαι σίγουρος ότι στο τέλος του χρόνου θα φιγουράρει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα. Ένας δίσκος ολοκληρωμένος από ένα κορίτσι χαμηλών τόνων που ήδη έχει συνεισφέρει πολλά στην σκηνή που ανήκει με το προσωπικό της σχήμα και όλα τα συμπαρομαρτούντα projects.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Sharron Kraus - Joy’s Reflection is Sorrow (Sunstone/Nightshade)
H Sharron Kraus τριγυρίζει πάνω από 15 χρόνια στις folk μαζώξεις της βρετανικής νήσου και απέναντι από τον ωκεανό, ωστόσο ίσως να είναι φέτος η ευκαιρία για όσους την αγνοούσαν, να ανατρέξουν στους δίσκους που έχει ολοκληρώσει ή συμμετάσχει και να αφεθούν στους ψίθυρους μιας καθάριας φωνής. Κάθε χρόνο πολλές κοπέλες καταθέτουν με καρδιά τα τραγούδια τους και ίσως στο τέλος κάποια να ξεχωρίσει και να αποκτήσει μόνιμη θέση συνταξιδιώτη. Δεν ξέρω αν αυτή είναι φέτος η Sharron, πάντως για αρχή ο ακροατής μπορεί στο "Sorrow’s Arrow" να φορτίσει τα αισθήματα του με την αισιόδοξη στάση μπροστά στην θλίψη και στο "Death and I" να απολαύσει (για ακόμη μια φορά) τον θάνατο και τα παράγωγα του. Στο δε "The Man Who Says Goodbye", είναι καλύτερα να μην σου τύχει.

Mιχάλης Βαρνάς
Szun Waves - My hymn to freedom (Leaf)
Μπορείς να ακούσεις ambient στο ασανσέρ και να κατέβεις ή να ανέβεις έξι ορόφους κάνοντας γνωριμίες και η ζωή να σου φανεί καλύτερη από χθες. Εσύ θα το αποδώσεις στην ευχάριστη συζήτηση που προηγήθηκε ή ότι κοιμήθηκες καλά το προηγούμενο βράδυ και διόλου δε θα πάει το μυαλό σου στην ambient του ασανσέρ. Χωρίς να είμαι ο μεγάλος αδερφός που παρακολουθεί τα πάντα ή μέντιουμ μπορώ να βεβαιώσω πως δεν άκουσες το "My Hymn To Freedom" των Szun Waves στο ασανσέρ σου πριν από λίγο.
Η exprerimental jazz ή ambient των Szun Waves, είναι ένα έργο συμπυκνωμένο που δεν θα το χαρακτηρίσεις χαοτικό αλλά ούτε και αφαιρετικό. Έξι συνθέσεις με πολύ ενδιαφέρον και ερμηνευμένες άψογα απ’ τους τρεις μουσικούς. Τρεις μονόλογοι σε διάλογο.
Ειδικά το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι πολλοί άνθρωποι σε κίνηση και ανησυχία για αυτό και δεν ταιριάζει για τα ασανσέρ.

Ελένη Φουντή
Matthew Shipp Quartet - Sonic Fiction (ESP Disk)
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει το rollercoaster δημιουργικότητας του Matthew Shipp, αλλά ειδικά φέτος, είτε μόνος του στο πιάνο, είτε σε διάλογο με τον Ivo Perelman, είτε με τον σπουδαίο Roscoe Mitchell, κλπ (κι όμως, υπάρχουν κι άλλα), βγάζει τον έναν δίσκο πίσω από τον άλλο και είναι ΟΛΟΙ καταπληκτικοί. Προσωπικά, ξεχωρίζω αυτή τη δουλειά με τους, από ετών συνεργάτες του, Michael Bisio στο μπάσο και Whit Dickey στα τύμπανα. Ο νεότερος στην συνεργασία είναι ο Mat Walerian (σαξόφωνο, κλαρινέτο, άλτο κλαρινέτο) που πρωτοσυναντήθηκε με τον Shipp το 2015. Η ομορφιά αυτού του άλμπουμ έγκειται πιστεύω στην συμπληρωματικότητα και ενίοτε τις αντιθέσεις που αναδεικνύονται από τη συνύπαρξη των τεσσάρων μουσικών, που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αλλού avant-jazz και αλλού πιο λυρική. Ο Shipp βρίσκεται σε τεράστια φόρμα και οι αυτοσχεδιασμοί του στο πιάνο υπογραμμίζονται, σχεδόν φωτίζονται θα έλεγα, μαγικά από την εφευρετικότητα του Walerian. Αυτό που με εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο είναι ότι τα τύμπανα και το μπάσο καταλαμβάνουν ισότιμα τον χώρο τους στον δίσκο, με αποτέλεσμα έναν ήχο που περνώντας από free jazz, ενίοτε bluesy και αλλού bebop σταυροδρόμια, χτίζεται σιγά σιγά από την αλληλεπίδραση όλων. Το "Sonic Fiction" ηχεί σαν πλατφόρμα διαλόγου, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και υγιούς αντιπαράθεσης. Σαν αληθινός κομμουνισμός.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Wayne Shorter - Emanon (Blue Note)
Η Blue Note επιμένει και δεν καταλαβαίνει. Αυτή τη φορά είναι η σειρά του μέγα Wayne Shorter να μας πετάξει τ' αυτιά έξω. Είναι μεγάλη χαρά για έναν μουσικόφιλο να πέφτει πάνω σε πράγματα τόσο σπουδαία από παλαίμαχους μουσικούς που δεν έχουν χάσει τη δημιουργικότητα τους, δεν επαναλαμβάνουν τα κεκτημένα και συνεχίζουν να βγάζουν μουσική μεγάλη μέσα στο πνεύμα της εποχής (ίσως και πιο μπροστά). Ο Wayne συνταιριάζει έναν ιδιότυπο κυκλικό μινιμαλισμό-μαξιμαλισμό με την τζαζ και φτιάχνει ένα έργο που θα μπορεί να θεωρηθεί αργότερα με άνεση κλασικό.

Άρης Καραμπεάζης
Nurse With Wound - Homotopy to Marie (1982 United Diaries, 2018 Rotorelief)
(...) Θεωρώ ότι είναι παντελώς λάθος, και αναπαραγωγή κλισέ, το να ισχυριστούμε σήμερα ότι το "Homotopy To Marie" είναι ένας ενοχλητικός δίσκος, πολλώ δε μάλλον ένα συνειδητά παρασιτικό άκουσμα, που δοκιμάζει τις αντοχές του υποψήφιου ακροατή του. Μάντεψε ποιος, τι που και γιατί, αλλά ο δίσκος κυλάει. Και κυλάει με χαρακτηριστική άνεση όσο και αν αρνείται κάθε υποψία ρυθμισμένης μουσικότητας, έστω και υπό τις δυσμενείς συνθήκες του είδους στο οποίο υπαινικτικά ανήκει. Και αν κάπου κάπου σε τρομάζει, καθώς τις όποιες «σιωπές», κατασπαράζουν κάποιες απροσδιόριστου σκοπού εντάσεις, εντάξει ας μην το κάνουμε και θέμα. Έχουμε 2018 και οι πάντες μπορούν να αντέξουν τα πάντα, και όχι μόνο στο πεδίο των μουσικών ακροάσεων. Πάντα μπορούσαν άλλωστε, ακόμη και στις παλιές καλές εποχές. (...)

00:00 Teleman - Song for a seagull
03:51 Anna Calvi - Hunter
07:53 Mark Lanegan & Duke Garwood - Feast to Famine
11:15 Phosphorescent - C'est La Vie No.2
14:31 Suede - Tides
18:30 Dilly Dally - Sober Motel
22:03 Emma Ruth Rundle - Darkhorse
28:23 Sharron Kraus -The Man Who Says Goodbye
33:53 Szun Waves- Temple
40:27 Matthew Shipp Quartet - 3 by 4
47:30 Wayne Shorter - Prometheus unbound
54:47 Nurse with Wound - Homotopy To Marie