Κάτι καλό να ακούσω;

Θανάσης Παπαδόπουλος
Mattiel - Satis Factory (Heavenly Recordings, 2019)
Το retro garage/blues rock της Mattiel Brown από την Atlanta είναι περίπτωση ιδιαίτερη, με αισθητική όχι μακριά από αυτή της Holly Golightly.
Οι ολοφάνερες αναφορές σε γκρουπ, τραγούδια και φωνές του παρελθόντος - από το ‘Highway 61 Revisited’ του Dylan στη Golightly, και από τους Velvet Underground στα φωνητικά της Siouxsie Sioux (βλέπε το ‘Long Division’ που κλείνει τον δίσκο) - μπορούν να ξεγελάσουν και να περάσουν για έλλειψη πρωτοτυπίας. Όμως η Mattiel σε καμιά περίπτωση δεν σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό άλλων. Ίσα ίσα που στο ‘Satis Factory’ αποδεικνύεται η έντονη προσωπικότητά της και το σπουδαιότερο, από τα 12 τραγούδια του θα μπορούσες να βγάλεις 10 singles.
Το ‘Satis Factory’ αρχικά μου φάνηκε συμπαθητικό, και με τον καιρό ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Τι χρονιά είπαμε έχουμε;

Μαρία Φλέδου
Vivian Girls - Memory (Polyvinyl, 2019)
Οι Vivian Girls είναι ξανά μαζί και το 'Memory' είναι ακριβώς αυτό που θα θέλατε να είναι- ειδικά αν κι εσάς σας έλειψαν όσο σε εμένα: ο επόμενος Vivian Girls δίσκος, πολύ φυσικά, σαν να μην πέρασαν οχτώ χρόνια από τον προηγούμενο. Πολύ κοντά στο 'Everything goes wrong' του 2009, και με την Ali Koehler να επιστρέφει στα ντραμς, με τις τέλειες αρμονίες τους και τους πάντα ευθείς άμεσους στίχους τους, μας υπενθυμίζουν τι θα πει sophisticated power- και όχι bubblegum- pop.

Τάσος Πατώκος
White Shape - Perfect Dark (Cardinal Fuzz, 2019)
Το κανάλι του Captain Beefart στο YouTube ξεκίνησε όταν ένας τύπος κολλημένος με την ψυχεδέλεια των sixties και των seventies αποφάσισε να ανεβάζει ολόκληρους δίσκους που του άρεσαν. Και από εκεί που παραλίγο το YouTube να τον κλείσει για καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων, σήμερα έχει στήσει δικό του label και τα συγκροτήματα τον παρακαλάνε να ανεβάσει τους δίσκους τους στο κανάλι του. Από αυτό το κανάλι πρόσφατα μάθαμε τους White Shape, ένα θαυμάσιο γκρουπ από το Illinois που είναι περίπου σαν πρόσμιξη Black Angels με Cranberries της πριν-Zombie εποχής και στις αρχές του φθινοπώρου κυκλοφόρησαν τον εξαιρετικό πρώτο τους δίσκο "Perfect Dark".

Νάνσυ Σταυρίδου
Bat for Lashes - Lost Girls ( Bat for Lashes, AWAL, 2019)
Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά ενώ η γλυκύτατη Natasha έχει πραγματικά πολύ ωραία φωνή, τη βαριέμαι. Δεν με κρατάνε τα άλμπουμ της και πάντα μου θυμίζει καλλιτεχνικά κάποια άλλη. Το ίδιο συνέβη και όταν άκουσα τυχαία στο Spotify ένα κομμάτι από τη νέα της δουλειά. «Επανενώθηκαν οι All About Eve;», σκέφτηκα. «Γιατί όμως παίζουν synthwave;» Λίγο πριν κλείσει τα 40 λοιπόν, η Natasha Khan δηλώνει πιο ήρεμη και χαρούμενη από ποτέ και επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο με ένα δίσκο επηρεασμένο μουσικά από τα αγαπημένα της 80s που της πάει πολύ. Και αυτό για μένα έκανε επιτέλους τη διαφορά μιας και για πρώτη φορά με ενθουσίασαν και οι 10 συνθέσεις της. Καταφέρνει έτσι να παρουσιάσει ένα new retro wave υλικό - για να χρησιμοποιήσω και τον αντίστοιχο όρο - με τη δική της όμως φρεσκάδα στον ήχο, ενώ δε λείπουν και οι dream pop πινελιές που τη χαρακτηρίζουν. Εύγε!

Μαριάννα Βασιλείου
Chromatics - Closer to Grey (Italians Do It Better, 2019)
Και εκεί που λέγαμε ότι ο δίσκος-γιοφύρι της Άρτας “Dear Tommy” δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ, μετά που μάθαμε ότι ο Johnny Jewel κατέστρεψε όλα τα αντίτυπά του όταν κόντεψε να χάσει τη ζωή του κολυμπώντας, ανακοινώνεται ότι οι Chromatics έχουν έτοιμο νέο δίσκο και θα κυκλοφορήσει… την επομένη της ανακοίνωσης αυτής. Δυο διασκευές σε Simon & Garfunkel και Jesus & Mary Chain, φετιχισμός με neon σύνθια, μουντά reverbs, φεγγαρόλουστη εϊτίλα από παντού, αισθησιασμός να στάζει από κάθε ανάσα της Ruth Radelet, σκοτεινή και παγερή italo-disco με punk πινελιές και το καλύτερο amuse-bouche για να μας κόψει την πείνα μέχρι να κυκλοφορήσει επιτέλους αυτό το ρημαδιασμένο το “Dear Tommy”.

Αντώνης Ξαγάς
TaTaT - Monachopsis (Bandcamp, 2019)
Me myself and my …synth και ένα συναίσθημα που αναζητούσε λέξη, μία από τις πολύ παραπάνω από …50 αποχρώσεις της μοναξιάς (βλέπε το Λεξικό των “Obscure Sorrows” https://www.dictionaryofobscuresorrows.com/search/monachopsis) που βρίσκει εκφραστική δίοδο στην πολύ πιο ποικιλόμορφη παλέτα των ήχων, σε αγχωτικούς συνθετικούς παλμούς και κρύες minimal συχνότητες. Από μια κασέτα που την βάζω δίπλα σε εκείνη την «Συσκότιση» του Blakaut. Να που κάνει κρύο τελικά (και) στην Ελλάδα…

Mιχάλης Βαρνάς
Kefaya + Elaha Soroor - Songs Of Our Mothers (Bella Union, 2019)
Υπάρχει μια φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, αρκετά δημοφιλή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έχει φωτογραφίσει έναν Αφγανό που μόλις έχει βγει στην ακτή της Λέσβου από πλεούμενο και κρατάει στην αγκαλιά του τυλιγμένο σε κουβέρτα το σκυλί του. Εκείνος χαρούμενος, το σκυλί ταλαιπωρημένο έχοντας απορροφήσει όλη την έκφραση αγωνίας, φόβου κι αγάπης από το αφεντικό του, δίνοντας του την ευκαιρία για λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς.
Με τους συνειρμούς του μυαλού που βγαίνει εκτός θέματος έχοντας την άνεση πως δεν θα πάρει χαμηλό βαθμό, συνέδεσα την ακρόαση του άλμπουμ των Kefaya και της Αφγανής Elaha Soroor με τη φωτογραφία του Μπεχράκη.
Παραδοσιακά τραγούδια του Αφγανιστάν διασκευασμένα από τους Giuliano Modarelli και Al MacSween που συνθέτουν μαζί με σπουδαίους μουσικούς τους Κefaya, σε μια μοντέρνα εκδοχή η οποία μας φέρνει σε επαφή με έναν πολιτισμό που ίσως πρώτη φορά μάθαμε κάτι για αυτόν από τον Τζον Ράμπο.

Άρης Καραμπεάζης
Fernando Falcãο - Memória Das Águas (Optimo Music/Selva Discos, 2019)
(…) Η πλοκή σε όλη τη διάρκεια είναι τέτοια που η απάντηση στο ερώτημα γιατί αυτός ο δίσκος δεν αναγνωρίστηκε ως instant classic ή/και αριστούργημα όχι τυχόν την ημέρα που κυκλοφόρησε (έστω και σε 100 σκόρπια αντίτυπα), αλλά την ημέρα εκείνη που τελείωσε το mastering και έστω και ένας άνθρωπος είχε την ευκαιρία να τον ακούσει, θα μπορούσε να είναι: 1.Το αδιέξοδο του καπιταλισμού 2. Η αποτυχία του κομμουνισμού 3. Το μάταιο της ύπαρξης εν γένει... και κάθε μία από αυτές τις απαντήσεις (ή έστω και όλες μαζί) να είναι πιο πειστική από διάφορες επεξηγήσεις περί του πως λειτουργεί η μουσική βιομηχανία, πως ακόμη και τα δήθεν υποψιασμένα ακροατήρια ποτέ δεν είναι έτοιμα για τέτοιους δίσκους, η Βραζιλία είναι στην άκρη του κόσμου, τα logistics είναι αναξιόπιστα κ.λπ. κ.λπ.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Wilco - Ode to Joy (dBpm Records, 2019)
Αχ αυτοί οι Wilco! Μας σύστησε ο Billy Bragg στο ‘Mermaid Avenue’, το 1998 (με τους ακυκλοφόρητους ως τότε στίχους του Woody Guthrie). Ποτέ δεν υπήρξαν μεγάλος έρωτας, ήταν όμως από τα συγκροτήματα που σε στηρίζουν με τη σταθερότητά τους στις πίκρες που σε ποτίζουν οι λατρεμένοι σου μουσικοί (σε κάτι Νομπελίστες αναφέρομαι πάλι). Κι εκεί που σχεδόν τους έχεις ξεχάσει (διότι δεν πήρα είδηση τα τρία προσωπικά άλμπουμ του Jeff Tweedy), επανέρχονται με το ‘Ode to Joy’ και σου θυμίζουν γιατί τους είχες αγαπήσει. Και γιατί θα συνεχίσεις να τους αγαπάς. Μιλώντας ρεαλιστικά για το πώς αντιμετωπίζεται ο θάνατος και η απώλεια σε μια εποχή διαρκούς αβεβαιότητας, για τις μάσκες που έχουν γίνει το αναγκαίο καθημερινό αξεσουάρ μας, για τη συμπόνια και την αγάπη ως γιατρικό, και με μια σχεδόν απογυμνωμένη αλλά όχι γυμνή ενορχήστρωση, η μπάντα πέτυχε ένα ηχητικό βάλσαμο για τους μοναχικούς καιρούς μας.
Από ένα άλμπουμ που δεν περιέχει «γεμίσματα», διαλέγω το ‘Love is Everywhere (Beware)’.

Τάσος Βαφειάδης
Shannon Wright - Providence (Vicious Circle, 2019)
Αισίως η Shannon Wright κλείνει φέτος είκοσι χρόνια μουσικής καριέρας και το «γιορτάζει» με την κυκλοφορία του νέου της δίσκου. Μην περιμένετε τίποτα επετειακά live ή “best of”. Εδώ μιλάμε για την Shannon Wright και όχι για τη Florence. Στο τελευταίο της άλμπουμ, λοιπόν, κινείται στο ύφος με το οποίο την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε. Μια εντελώς σκοτεινή δουλειά με την εύθραυστη φωνή της να χαροπαλεύει πάνω στις νότες των πλήκτρων του πιάνου. Εξαιρετικά λιτές συνθέσεις που συγκροτούν –για άλλη μια φορά– ένα μικρό σε διάρκεια, αλλά πολύ ουσιαστικό πόνημα. Μια πραγματική καλλιτέχνιδα που χωρίς φρου φρου κι αρώματα μας εξομολογείται –για άλλη μια φορά– ό,τι κρύβει βαθιά μέσα της.

Γρηγόρης Λάσκαρης
Nick Cave and the Bad Seeds - Ghosteen (Ghosteen, 2019)
Παρά τις φήμες που κυκλοφορούν περί απύθμενης μαυρίλας, δεν διακρίνω κάποια υπερβάλλουσα θλίψη ή οδυρμό πέραν αυτών που κάποιος de facto αναμένει από τον Μεγάλο Τραγικό. Αντίθετα, διακρίνω ηρεμία, ενότητα, συμφιλίωση και μια σαφή υπόδειξη προς το μέλλον γεγονός μη αναμενόμενο από κάποιον με τόσο δέσμιο παρελθόν. Και όλα αυτά από έναν Nick Cave που σε κανένα σημείο του ‘Ghosteen’ δε δηλώνει ατρόμητος ή εξ ορισμού αισιόδοξος. To ‘Ghosteen’ είναι ένα τεχνούργημα που δε μπορεί να κριθεί με τα κριτήρια που κρίνονται άλλοι δίσκοι επειδή δεν κατέχει τα στάνταρντ χαρακτηριστικά της σύγχρονης εναλλακτικής παραγωγής. Δε θα το βάλω καν στα καλύτερα της χρονιάς. Όμως κατισχύει όλου του τοπίου επειδή ο δημιουργός του δρα ελεύθερος δεσμεύσεων. Για μία πορεία που άρχισε πριν 40 χρόνια με κραυγές και ουρλιαχτά, το gospel του ‘Ghosteen’ μόνο ως μία ιδιότυπη ασκητική μπορώ να το εκλάβω.

Ελένη Φουντή
Merzbow, Keiji Haino, Balazs Pandi - Become The Discovered, Not The Discoverer (RareNoise Records, 2019)
Τι να πρωτοπώ για τον Haino και τον Merzbow. Δύο Ιάπωνες θρύλοι των ακραίων συχνοτήτων που από τα 70s εξερευνούν αδιάλειπτα τα όρια του ήχου, ο καθένας με τον ιδιοσυγκρασιακό του τρόπο. O δε Balazs Pandi, θαυμάσιος ντράμερ από την Ουγγαρία, έχει συμμετάσχει σε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα αυτοσχεδιαστικά noise/metal σχήματα τα τελευταία χρόνια (με Merzbow, Thurston Moore, Perelman, K.K. Null κλπ). Η συνύπαρξη τους δεν μπορεί παρά να είναι αριστούργημα, σωστά; ΛΑΘΟΣ. Διότι αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους και ο πρώτος ήταν δυστυχώς ένα παραδομένο στη βαβούρα χάλι. Με στενοχώρησαν πολύ πριν τρία χρόνια, αφήστε τα. Ευτυχώς εδώ επανορθώνουν, δίνοντάς μας ένα 100% αυτοσχεδιαστικό avant noise-rock έπος, όπου ο Haino μαζί με την κιθάρα αποφάσισε (για πρώτη φορά στη διαδρομή του) να παίξει και μπάσο, o Merzbow μαζί με τα γνωστά θορυβώδη-αλλά-κρυστάλλινα electronics (και ακριβώς αυτή η κρυστάλλινη υφή είναι που έλειπε στην προηγούμενη δουλειά τους) βάζει μπρος και μια δεύτερη κιθάρα και ο Pandi με την avant jazz/death metal τεχνική του δίνει ένταση και συνοχή. Το αποτέλεσμα είναι πολύ απλά ο θρίαμβος της ροκ πρωτοπορίας. Τέσσερα κομμάτια μιας ενιαίας θηριώδους σουίτας και το πόσο δυσκολεύτηκα να διαλέξω ένα για την κασέτα μας δεν λέγεται.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Lingua Ignota - Caligula (Profound Lore, 2019)
(…) Ελαφρώς πιο γυαλισμένο και δουλεμένο από τον προκάτοχο του, λειτουργεί σαν το διπλό δίσκο που χωρίστηκε στην γέννα. Με το γνωστό πλέον μουσικό ύφος της Hayter που μπερδεύει Νέο-κλασσικά στοιχεία, με γκόθικ νουάρ ατμόσφαιρα και noise περάσματα, το “Caligula” ακούγεται ακόμα πιο λυρικό και σε σημεία επικό. Και πολύ απλά είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς, είτε σου αρέσει είτε όχι. Ακόμα και να μην σε αφορά η όλη πονεμένη ιστορία του δίσκου, μην κωφεύεις και μην αγνοείς ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Διότι εκεί ανήκει η Hayter είτε το θέλουμε είτε όχι. Και επειδή σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις όλα είναι ή του ύψους ή του βάθους, εγώ συντάσσομαι πλάι της, πιστός ακροατής, μαγεμένος από την μουσική εξομολόγηση της.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Keiji Haino/Jim O'Rourke/Oren Ambarchi - In the past only geniuses were capable of staging the perfect crime(also known as a revolution).Today anybody can accomplish their aims with the push of the button (Black Truffle, 2019)
Συνεχίζεται η παράκρουση. Αυτό το τρίο έχει μπει σε τροχιά. Οι δίσκοι τους είναι ζωντανά ηχογραφημένοι και μοιάζουν να είναι καταγραφές σχεδόν ημερολογιακού τύπου της εξέλιξης και του πλάσιμου του ήχου τους. Είναι στιγμιότυπα από εμφανίσεις που προφανώς έχει θεωρήσει ο Χάινο κατάλληλες για να πει... κάτι. Το λέει και με τους τίτλους των κομματιών που τις περισσότερες φορές είναι μεγαλύτεροι από όσο μπορεί να χωρέσει το οπισθόφυλλο ενός cd. Έτσι είναι και ο ήχος τους. Γεμάτος, μαξιμαλιστικός, ογκώδης αλλά και στιλπνός και κοφτερός. Έχω περιέργεια να ακούσω που θα καταλήξει αυτό το τροπάρι... Αν καταλήξει.

00:00 Mattiel - Je ne me connais pas
02:34 Vivian Girls - I'm far away
06:15 White Shape - A cave, a candle and your pupils
12:57 Bat for Lashes - Desert man
16:17 Chromatics - Closer to grey
19:01 TaTaT - Look up
22:10 Kefaya & Elaha Soroor - Gole be khar
27:11 Fermando Falcão - Curimão (Sons onomatopaicos e folk da guiné)
33:53 Wilco - Love is everywhere (Beware)
37:13 Shannon Wright - These present arms
42:57 Nick Cave & the Bad Seeds - Hollywood
57:01 Merzbow, Keiji Haino, Balazs Pandi - I want to learn to feel everything in each single breath (Part I)
1:14:29 Lingua Ignota - Butcher of the world
1:20:51 Keiji Haino, Jim O'Rourke, Oren Ambarchi - In the past only geniuses (Part 1)