Pascal Comelade, Kodian Trio, Sean Julian, Illy, Sun Ra

Ήμουν ανέκαθεν ξετρελαμένος με τη δουλειά του Pascal Comelade, είτε σόλο, είτε με την πάλαι ποτέ Bel Canto Orchestra που είχε, συνεργασίες, κ.ά. Με έστελνε και με στέλνει αυτή η παιδικότητα του ήχου του, τα αλά-Erik Satie περάσματα, τα παιχνίδια με τα παιδικά πιάνα και άλλα όργανα. Κάποια στιγμή την προηγούμενη δεκαετία συνεργάστηκε με τους The Limiñanas στο καταπλητικό ‘Traité de Guitarres Triolectiques’, οι οποίοι συνδύασαν το δικό του ηχητικό στυλ με rock'n'roll βγάζοντας έναν καταπληκτικό δίσκο. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα επιστρέφουν με τη δεύτερη συνεργασία τους (έχει προηγηθεί ένα 10" ως προπομπός της κυκλοφορίας), το εξίσου απολαυστικό Boom Boom (μπορείτε να το ακούσετε εδώ) στο οποίο αυτή η φρενίτιδα παιδικών και μη ήχων αλλά και rock'n'roll ριφ και μελωδιών βγάζει ένα αποτέλεσμα που απογειώνει τον ακροατή! Βρίσκουμε εδώ σε διάφορα κομμάτια τη σύμπραξη και διάφορων άλλων κατά καιρούς συνεργατών του, όπως του Ivan Telefunken (μέλους της Bel Canto Orchestra), του Marc Hurtado (των Γάλλων Étant Donnés και κατά καιρούς συνεργάτη της Lydia Lunch και του μακαρίτη πια Alan Vega). Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα δεν χορταίνω να το ακούω συνέχεια σε κάθε ευκαιρία που βρίσκω. Δυνατή, διεγερτική μουσική!

Οι Kodian Trio, το τρίο των Colin Webster (σαξόφωνο), Dirk Serries (ηλεκτρική κιθάρα) και Andrew Lisle (ντραμς) είναι ένα από τα αγαπημένα μου αυτοσχεδιαστικά/free jazz τρίο. Με διάφορες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους είτε στην αυστριακή Trost, τη New Wave of Jazz του Serries ή τη Raw Tonk του Webster, πρόσφατα εξέδωσαν το Black Box στη Raw Tonk. Αποτελούμενο από 2 σχεδόν 27λεπτα το καθένα σετ που ηχογραφήθηκαν στις 24 Μαρτίου του 2022 στο Black Box του Münster στη Γερμανία, αναδεικνύουν τη μαγεία του ήχου τους. Παρακολουθούμε έναν διάλογο που εξελίσσεται με κορυφώσεις και υφέσεις χωρίς να γίνεται βαρετός, τουναντίον δείχνει τον βαθμό επικοινωνίας και παιξίματος που έχουν κατακτήσει ως σύνολο (και μιλάμε για ηχογράφηση μόλις 2 χρόνια πριν) προσφέροντας μας μια ακόμα ηχητική πανδαισία.

To Sean Julian τον ανακάλυψα πρόσφατα χάρη στο φίλο μου Ken Montgomery. Έχει να κάνει περισσότερο με τη δική του 'ερασιτεχνική' (πείτε το και bedroom fidelity εάν θέλετε) καταγραφή ήχων, όχι επαγγελματικά, περισσότερο από χόμπυ και ενδιαφέρον. Εκδίδει κασέτες ή cdr σε πολύ μικρές ποσότητες και όποιος ενδιαφέρεται να ακούσει τους ήχους που κάνει είτε από επεξεργασμένα με ηλεκτρονικά field recording είτε αυτοσχεδιασμούς με διάφορα μικρά όργανα επεξεργασμένους ή όχι, μπορεί να ακούσει εδώ.

To ίδιο θα έλεγα εν μέρει και για τον Dialing In, η αλήθεια είναι ότι είχα σχεδόν μια 20ετία να ακούσω δουλειά του. Είχε εκδώσει ένα CDR στη νεοζηλανδέζικη Celebrate Psi Phenomenon (εταιρεία του Campbell Kneale, γνωστότερου σε κάποιους κύκλους από τα σύνολα του Birchville Cat Motel και Our Love Will Destroy The World, μπορείτε να βρείτε κάποιες κυκλοφορίες εδώ) το οποίο ως φανατικός τότε της εταιρείας το είχα αγοράσει αλλά έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα, μέχρι πρόσφατα που είδα να αναφέρεται το bandcamp του σε έναν ιστότοπο και έκατσα να ακούσω δουλειές του, που συνδυάζουν το άμπιεντ, λίγο πιο γκοθ στοιχεία αλλά με μια τελείως δική του lo-fi αποδόμηση που τον κάνει να ξεφεύγει από την πιο 'γκοθ' (ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση) κουλτούρα.

Το 5 Days on a floating Board της Illy που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από τη δική μας Submersion και κάνοντας και μια καταπληκτική παρουσίαση με λογική εγκατάστασης - listening session στο χώρο της Apodec (μικρός αλλά πολύ ωραίος χώρος για εκθέσεις εδώ στη Θεσσαλονίκη) έγινε μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες της εταιρείας. Σε κάποιους ίσως πιο γνωστή με τη συνεργασία της με τον Tsouko η Illly εδώ παίζει με την ιδέα του νερού και του ταξιδιού που κάνουν τα σώματα σε αυτό. 5 κομμάτια ως 5 μέρες που κυλάνε σε αυτό το πανέμορφο ηχητικό άμπιεντ αφήγημα. Αξίζει να καταδυθείτε στους ήχους του.

Με τον Sun Ra κάθε φορά που λέω ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο ή που θεωρώ ότι έχω ακούσει ό,τι θα ήθελα να έχω ακούσει ως σήμερα από την εποχή που τον πρωτοανακάλυψα εκεί στις αρχές των 90s και τις πρώτες επανεκδόσεις παλιών του δίσκων σε CD από την αμερικάνικη Evidence, όλο και εμφανίζεται υλικό που με εκπλήσσει. Όπως το πρόσφατο Excelsior Mill ηχογραφημένο σε όργανο και βγάζει έναν απόκοσμο ήχο με τον Sun Ra σε αυτή τη σόλο δουλειά να στήνει τρομερούς ήχους. Θα μπορούσε από τη μία να πεις ότι ακούς ένα περίεργο soundtrack από παλιά ταινία τρόμου ή φαντασίας, κάτι το γκροτέσκο όπως παλιά αγαπημένα ασπρόμαυρα φιλμ ή κόμικ, αλλά θεωρώ ότι και πάλι αυτή η περιγραφή δεν δίνει όλη τη διάσταση αυτού του έργου. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε λάτρεις αυτών των ειδών -και όχι μόνο, άψογος ήχος για νυχτερινή ακρόαση (και πάλι όχι μόνο). Ίσως το απαραίτητο soundtrack για να κλείσει η Τανίνη αυτού του μήνα...

Ως την επόμενη καλές ακροάσεις!