Please, smile Mr. Dark!! #12
Έζησα στην εποχή της την κατάσταση της pop των αρχών των 80's και τις ιδιοφυείς διαστάσεις της. Αυθεντικότητα, νεύρο, πρωτοτυπία, συναισθηματική έκφραση είναι μόνον μερικές λέξεις και φράσεις που μπορούν να την περιγράψουν. Και κάτι τόσο ανθεκτικό στον χρόνο είναι μοιραίο, όσο και σίγουρο, ότι κάποια χρονική στιγμή θα επανέλθει μέσα από μια άλλη γενιά από αυτήν της πρώτης. Οι Life Without Buildings είναι οι πρώτοι που έρχονται στον κοινό νου, εγώ όμως θα σταθώ σε κάποιους περισσότερο άγνωστους, μα μουσικά επιτήδειους και θρασείς, τους Les Savy Fav.
Δημιουργημένοι ως κουιντέτο το 1995, ενώ τα μέλη τους σπούδαζαν στο Rhode Island School Of Design, ευθύνονται για μια εξαιρετική κυκλοφορία, το 'The Cat And The Cobra' CD album του 1999 (το δεύτερό τους), στην λονδρέζικη Southern Records. Ένα σύνολο δυνατών συνθέσεων, εκρηκτικού παιξίματος και παρμένης ερμηνείας. Pop art, πάθος και έπαρση στο ίδιο λαρύγγι, αυτό του Tim Harrington και μια νευρική μουσική μηχανή, αυτήν των Seth Jabour, Syd Butler, Harrison Haynes και Gibb Slife από πίσω (το δονούμενο μπάσο στην κυριολεξία ισοπεδώνει ότι βρίσκει!).
Τα πράγματα όμως δεν είχαν την ίδια εύστοχη αποτελεσματικότητα και το 'Rome (Written Upside Down)' CD EP πέντε τραγουδιών, στην ίδια εταιρία, δεν με εμπνέει ούτε για τα μισά του προκατόχου του. Αν και καταφέρνει να με κουνήσει αρκετά σε κομμάτια όπως το 'In These Woods', είναι αλήθεια, ακούγεται συνολικά κατευνασμένο και με κάποια επανάληψη πρότερων ιδεών. Να φταίει ότι λείπουν οι κιθάρες του αποχωρήσαντα Gibb Slife; Μάλλον σαν πολύ μου φαίνεται. Ή μήπως να φταίει ότι γράφτηκε σε μόλις τέσσερις εβδομάδες (και ηχογραφήθηκε σε πέντε ημέρες στο The Rare Book Room του Brooklyn, τον Φεβρουάριο του 2000). Εγώ νομίζω ότι απλώς δεν τους βγήκε και αν είναι έτσι τότε δεν τρέχει και τίποτα ειλικρινά. Όλοι λίγο ή πολύ έχουν τις ατυχείς στιγμές τους. Ας μας επιτρέψουν όμως μέχρι την επόμενη φορά (το νέο τους 'Go Forth' album μόλις βγήκε, σε παραγωγή του Phil Ek, οπότε μετράμε μέρες για αυτήν), να κλείσουμε τα στόματα και να κατεβάσουμε τα μολύβια για ότι τους αφορά. Τέρμα η διαφήμιση αν δεν στρωθούν!!
Αν με ρωτήσει κάποιος για το ποιο είναι το αγαπημένο μου, κρυμμένο στο σήμερα, βρετανικό group, θα χρειαστώ λίγα μόλις δευτερόλεπτα για να του απαντήσω, άμεσα και μονολεκτικά : The Workhouse.
Μοιρασμένοι μεταξύ Οξφόρδης και Λονδίνου, το κουαρτέτο των Mark Baker και Andy Dakeyne στις κιθάρες, Peter Lazell στα τύμπανα και Ed Morgan στο μπάσο είναι μια απέριττη εκδήλωση άγουρου μινιμαλισμού, με ψυχεδελικές pop προεκτάσεις στο αναπάντεχο και κάποτε στο συνταρακτικό. Οι συνθέσεις που ακούσαμε, τόσο στο ντεμπούτο 7'' single τους για λογαριασμό της Livid Meerkat (θυγατρική της φημισμένης Fierce Panda) - στα τέλη του 1999, όσο και στο 'Stoichkov e.p.', κυκλοφορία στην Bearos Records τον περασμένο Σεπτέμβρη, δεν υποκρύπτουν πτυχές αμφιβολίας.
Μουσική κατά βάση οργανική, δεν χρησιμοποιεί συχνά τον λόγο ως φορείο έκφρασης και όποτε το κάνει αυτό γίνεται μέσω των φωνητικών του Mark Baker και δεν είναι ποτέ αρκετό.
Η συνεργασία τους με την ελιτιστική Emma's House Recordings από το Manchester, που ξεκίνησε έκτοτε, έδωσε δύο σπουδαίους καρπούς, πρώτα με το, επίσης περσινό, 7'' single 'Peacon' και μετά με την φετινή του συνέχεια το 'Paper Plane' 10'' EP. Και αν εντοπίζω κάποια μείον σε αυτά είναι οι άκρως περιορισμένες εκδόσεις τους πρωτίστως (διακόσια αντίτυπα το πρώτο, σήμερα ήδη εξαντλημένο και από εκατό οι δύο μέχρι σήμερα εκδόσεις του δεύτερου - νούμερα που όμως χαρακτηρίζουν την εταιρία που τα έβγαλε, για όσους γνωρίζουν σχετικώς) και η μεγάλη δυσκολία τους να βρεθούν δευτερευόντως, λόγω επιλεκτικής διανομής.
Πληροφοριακά ένα αποκλειστικό και ανέκδοτο remix του 'Peacon' (οι Godspeed You Black Emperor! συναντούν τα ψυχοτροπικά των Bardo Pond, σε ήπιο κλίμα), περιέχεται στην θαυμάσια διπλή συλλογή της Rocket Girl Records. Τι θα γίνονταν η μουσική μας ζωή χωρίς διαρκές ψάξιμο άραγε; Το έχετε σκεφτεί ποτέ;
Ήμουν αυτός που είχε κριτικάρει το εξαιρετικό περσινό 'Future Narcotic' CD album των δικών μας On Thorns I Lay, στην γαλλική Holy Records. Όσο τότε είχα εντοπίσει εμπρόθεσμα και αμέσως την κυκλοφορία του, άλλο τόσο κόντεψα να χάσω την φετινή του επανέκδοση, στην ίδια εταιρία φυσικά. Και μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι πολύ μικρός ο χρόνος που πέρασε για να πανηγυρίζουμε επανεκδόσεις (και όντως έτσι είναι τα πράγματα), εμείς όμως δεν θα αφήναμε με τίποτα χωρίς παρουσίαση το 'Future Narcotic (Complete Version 2001)' CD album. Ειδικότερα όταν όσα ο τίτλος υπονοεί παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τα επτά bonus - επιπλέον αυτών της πρώτης έκδοσης - τραγούδια, που φτάνουν το σύνολο του έργου κοντά στα ογδόντα λεπτά. Όχι χωρίς θυσίες δυστυχώς (η αισθητική του αυθεντικού digipack είναι άπιαστο όνειρο για την εδώ έκδοση, ενώ το ένθετο booklet είναι απλή ανατύπωση και δεν αναφέρει το παραμικρό για το extra υλικό).
Στο μουσικό μέρος ακούμε την περισσότερο ελεύθερη πλευρά του συγκροτήματος, με εύρος πεδίου από το ηλεκτρονικό οργανικό του 'Space Avenger', στο όμοιό του ακουστικό finale του 'Oxcilarating Sensations' και από εκεί στο σκοτεινό και σκληρό 'Virtual Limit' (μια χαραμάδα με το μεταλλικό παρελθόν τους). Εκτίμησή μου είναι ότι πρόκειται μάλλον για outtakes από τις κανονικές ηχογραφήσεις, τα οποία απευθύνονται, σίγουρα και ασφαλώς, πρώτα στους οπαδούς και ύστερα στους υπόλοιπους. Αν όμως είστε ένας από αυτούς που δεν έχετε ήδη ένα από τα πολύ σημαντικά, κατά την γνώμη της στήλης και μόνον φυσικά, albums της εγχώριας σκηνής των πρόσφατων χρόνων, μην χάσετε αυτήν την νέα, αλλά δελεαστική, ευκαιρία να το κάνετε.
Μένουμε ακόμη λίγο στο roster της Holy Records, διότι μπορεί να πιστέψαμε προσωρινά ότι το project του Χρήστου Αντωνίου (των Septic Flesh) και της Ναταλίας Ρασσούλη, οι Chaostar δηλαδή, ήταν κάτι περιστασιακό, οι ίδιοι όμως μας διέψευσαν δίνοντας μια γρήγορη συνέχεια στο περσινό ομώνυμο album τους με την πρόσφατη κυκλοφορία του 'Threnody' CD.
Οι εκδηλωμένες κλασικές φόρμες που ακούσαμε από αυτούς στο παρελθόν συνεχίζονται, σε υψηλότερο επίπεδο, διατηρώντας ακόμη όμως μια δόση από την γεύση του δειλού και ανολοκλήρωτου που είχαμε δει στο πρώτο album. Μάλιστα υπάρχουν και κάποιες στιγμές (ατυχείς κατά εμένα), όπου ο συνθέτης στην προσπάθειά του για πλήρη αποστασιοποίηση από το πλήρες βαρύ μέταλλο βιογραφικό του, γεμίζει τον, έτσι και αλλιώς εκτός πρότερου ύφους ήχο, με αντιστίξεις, δοκιμάζοντας τα πάντα και εκβιάζοντας την πολυμορφία. Και αυτό φυσικά δεν έχει αιτία την απειρία του πρώτου εγχειρήματος και συχνά αποβαίνει εις βάρος.
Έτσι, μπορεί το αποτέλεσμα να είναι δεμένο, σοβαρό και βαθυστόχαστο, όπως στην πομπώδη, επική, κινηματογραφική ανάπτυξη του εναρκτήριου 'Threnody', αλλά και στα 'Lamentation', 'Canticles' και 'Miasma', πώς όμως να χαρακτηριστούν τα ανατολίτικα, σχεδόν κρυφά ethnic, γυρίσματα των 'Whose God?' και 'Exaudi'; Ή η εικονική retro pop του 'Let Them Free' (που όμως αντικειμενικά είναι η κορυφαία, αλλά χωρίς άλλη με την ίδια φόρμουλα, σύνθεση του album); Και γιατί βολοδέρνοντας σε κατατόπια σημαντικά μεν για την μουσική, αυτά δεν οδηγούν εδώ σε κάτι πειστικό (δεν θέλω να πιστέψω επειδή αυτοί που τα επιλέγουν δεν γνωρίζουν το βάθος και τις προεκτάσεις τους), καταλήγοντας αρκετές φορές μάλλον σε αποτυχία, δεκτής της ενίοτε, ακόμη και τότε, γοητείας του;
Η έξοδος με το 'Mantis', το πρώτο και μοναδικό σε συμβατικούς rock ρυθμούς, έρχεται ως μίτος για να βρεθούν κάποιες διέξοδοι. Είναι όμως αργά. Η πλάστιγγα έχει γείρει και το συμπέρασμα έχει διαμορφωθεί : οι Chaostar έπνιξαν το παιδί τους από την υπέρμετρη φροντίδα. Κακοί γονείς!!
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. THALIA ZEDEK - Been Here And Gone
2. VARIOUS ARTISTS - A Rocket Girl Compilation 2CD Box Set
3. CHAOSTAR - Threnody
4. BACKWORLD - The Fourth Wall
5. LAUDANUM - Laudanum mCD
24/10/2001
