Please, smile Mr. Dark!! #2

Εδώ και αιώνες οι κάρτες tarot ασκούν μια ξεχωριστή έλξη στην ανθρώπινη φύση, κυρίως προερχόμενη από την ακαταμάχητη θέληση ενός θνητού πλάσματος να ξεκλειδώσει και να μάθει τα μελλούμενα, να εξηγήσει τα ανεξήγητα, να προλάβει τον χρόνο, τον θάνατο, το τέλος. Το ξέρουμε καλά αυτό, όπως επίσης ξέρουμε ότι και σήμερα ακόμη υπάρχουν εναπομείναντες νοσταλγοί, σαν αυτούς της ιταλικής Palace Of Worms Records και του γερμανικού BLACK Magazine, οι οποίοι με την κυκλοφορία της διπλής συλλογής 'The Power Of A New Aeon, Musical Impressions Of The Tarot' (Palace Of Worms Records) υλοποιούν, συνεργαζόμενοι, μια σπουδαία ιδέα : είκοσι και δύο συγκροτήματα από τον ευρύτερο σκοτεινό χώρο, συνθέτουν ισάριθμα τραγούδια (θέματα επί το πλείστον), ένα για κάθε μια φιγούρα των κύριων καρτών της tarot.
Θα ήταν το λιγότερο επιπόλαιη αφέλεια αν πιστεύαμε ότι ο ενδοσκοπικός χαρακτήρας ενός τέτοιου εγχειρήματος μπορούσε να προβλεφτεί με βάση τις λογικές νόρμες και μόνον αυτές. Η αυξημένη, απρόβλεπτη, εσωστρέφεια είναι το μεγάλο υπέρ του παρόντος, αλλά και η φωτιά που το καίει. Τι και αν έχει τελικά σημαντική μουσική αξία το πώς κάποιοι από τους συμμετέχοντες αντιλαμβάνονται τους συμβολισμούς και τους εξωτερικεύουν σε ήχους, δίνοντας μερικές έξοχες στιγμές (αναφέρομαι στους Dead Leaves Rising, Vehemence Realized, Endvra, Autumn Tears, Arcanta, Opera Multi Steel, In Winter Bleeding, Dream Into Dust και λίγους ακόμη), όταν υποσκελίζεται από καθαυτή την σύλληψη της πρωταίτιας ιδέας, μοναδικό εργαλείο για την ανίχνευση και άλλων κρυφών θέλω, πέρα των εκδηλωμένων;
Το αποτέλεσμα, κρινόμενο στο σύνολό του, μάλλον είναι περισσότερο δύσκολο από αυτό που αναμέναμε και ειλικρινά δεν βρίσκω τρόπο να ανοίξω τις κλειστές πόρτες του, αμπαρωμένες με πρόθεση εκ των έσω. Ιδιαιτερότητα λοιπόν, υποκειμενικής βαρύτητας.

Όταν ο H. P. Lovecraft έγραφε το διήγημα 'The Music Of Erich Zann', σίγουρα δεν είχε κατά νου ότι αρκετές γενιές μετά, αυτό θα γίνονταν πηγή έμπνευσης για δεκαοκτώ, πάνω από όλα επίδοξα, μουσικά σχήματα και αν ακόμη μπορούσε να το φανταστεί, ασφαλώς δεν θα εκτιμούσε πως η απόκοσμη και εξωπραγματική μουσική που άκουγε στο μυαλό του συλλαμβάνοντας και γράφοντας το κείμενο, θα περιγράφονταν με τόσο, προκλητικά θορυβώδεις, καταθέσεις. Βλέπετε, τα μέσα και οι δυνατότητες, που όλοι συμφωνούμε ότι στην εποχή μας είναι πάρα πολλά, αποδεικνύονται, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ανεπαρκή για να προτείνουν κάτι έξω από τα γενικά πλαίσια του εξτρεμισμού και της παραδοξότητας.
Η συλλογή λοιπόν, με τίτλο 'Zann' της Silber Records, έρχεται να προστεθεί, στις αμέτρητες μέχρι σήμερα, κυκλοφορίες με μουσική επηρεασμένη από τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα του φανταστικού. Σε αυτήν, η μετριοπαθής πλευρά, εκφρασμένη από τις περισσότερο συγκρατημένες στην κανονικότητα και ήρεμες μουσικές, αυτές των pFrenz-C, Trance To The Sun, Pineal Ventana και dA Sebasstian, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κερδίζει το στοίχημα των ουσιαστικών εντυπώσεων, παρουσιάζοντας μερικά άκρως ενδιαφέροντα, αξιόλογα και συγκροτημένα, δείγματα ατμοσφαιρικότητας. Από τους υπόλοιπους, κρατούμε όσους βάζουν όρια και μέτρα στους βόμβους, την παραμόρφωση και την αυτοσχεδιαστική, πειραματική, αρρυθμία και όντως υπάρχουν και λίγοι τέτοιοι εδώ, τα ονόματα των οποίων όμως θα ξεχάσετε πολύ γρήγορα.
Ένα album εξολοκλήρου για ακροατές των οποίων ο ρομαντισμός είναι δεκτικός σε τέτοιου είδους εγωκεντρικές εκφράσεις, χωρίς να κουράζεται από τα ατελείωτα εβδομηνταεπτάμισυ λεπτά του, κάτι που εγώ δεν κατάφερα.
Νύχτας συνέχεια με το πλάσμα που ακούει στο όνομα Anna Varney, μια από τις πιο εκκεντρικές φιγούρες της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Μια μορφή στοιχειωμένη, βγαλμένη κατευθείαν από κάποια ταινία του γερμανικού εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου του μεσοπολέμου, κατά προτίμηση το 'Nosferatu' του F.W.Murnau. Πόσα albums θα χρειαστούν για να χωρέσει ο ατελείωτος θρήνος του, δεν μπορώ ούτε καν να μαντέψω, πόσο μάλλον να εκτιμήσω κιόλας.

Το 'Songs From The Inverted Womb' CD, στην Apocalyptic Vision, είναι πάντως, με το δικό μου αριθμολόγιο, ήδη το έκτο studio album των Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows και είναι θεματικά ίδιο με τα προηγούμενα πέντε και το πιθανότερο είναι ότι θα είναι έτσι και με τα άλλα τόσα επόμενα. Medieval dark χαρακτηρίζουν οι ειδικότεροι την μουσική τους, εμπεριστατωμένη στην έλλειψη πλεονάζοντος ηλεκτρισμού που την διακρίνει και τον λιτό ακουστικό δρόμο που αρέσκονται να τον υποκαθιστά.
Υπάρχουν μερικές ελκυστικές στιγμές εδώ μέσα : 'Resume ... -', 'Saturn Devouring His Children', όπως υπάρχουν και γραφικές, σε βαθμό που να φέρνουν χαμόγελα ('...And Bringer Of Sadness' και μερικά ακόμη) και όπως υπάρχει η ατυχής μελοποίηση του 'Eldorado', ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του Edgar Allan Poe, για closing track. Εκφράσεις τελικά που είτε τις λατρεύεις, είτε τις μισείς κατάφορα, αν και ομολογώ ότι τόσα χρόνια ο εαυτός μου δεν έχει κλίσει προς κάποιο από τα δύο. Πρέπει όμως να αυτο-καταταχτώ στις μετρημένες εξαιρέσεις, ιδιάζουσες από αιτίες άσχετες με το αντικείμενο πιθανώς, οι οποίες δεν νοούν κάποια ενδιάμεση λύση, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει καμία τέτοια.

Παρουσιάστηκε επίσης ανάγκη, από το πουθενά και ξαφνικά, να συνδιαλαγούμε ξανά, μετά από πάρα πολλά χρόνια, με τον Alex Fergusson και διαπιστώσαμε πόσο αλλήλοις έχουμε αλλάξει στο ενδιάμεσο από τότε.
Πρώην κιθαριστής των Alternative TV και μετέπειτα ιδρυτικό μέλος των Psychic TV των αρχών των '80's, έδωσε εαυτό σε albums εκ πεποιθήσεως ανατρεπτικά για την pop, όπως τα 'Force Hand Of Chance' ('82) και 'Dreams Less Sweet' ('83). Και για κάποιον με αυτές τις περγαμηνές η μουσική που παρουσιάζει στο πρόσφατο προσωπικό του album με τίτλο 'The Essence', για την γερμανική Trisol Music Group, είναι πρώτα από όλα συμβιβαστική με την ιστορία και ανήκει ακριβώς στο φιλολογικό είδος που κάποτε θέλησε να αλλάξει, να ξεριζώσει ή να καταστρέψει τελικά, εφόσον δεν θα απέμενε κανένα περιθώριο για άλλη, μη τρομοκρατική, λύση. Μου φαίνεται ότι από όσους πέρασαν από την μονάδα κρούσης των Psychic TV μόνο ο Genesis P-Orridge αποδείχτηκε ακλόνητος στα πιστεύω και ριζοσπαστικά αγιάτρευτος. Όλοι οι υπόλοιποι την έκαναν διακριτικά.
Το CD είναι γεμάτο από ακουστική folk/pop, ανέλπιστα απλή και αξιόλογη. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί με τον ίδιο τρόπο δέκα, είκοσι, τριάντα ή όσα θέλετε, χρόνια πριν και αυτή η διαπίστωση του διαχρονικού είναι το σημαντικότερο της υπόθεσης. Βέβαια μην περιμένετε θαύματα, το περιβάλλον που ζούμε παραείναι υλιστικό για τέτοια. Να σημειωθεί επίσης η σημαντική συνεισφορά της Rose McDowall των Sorrow σε ορισμένα τραγούδια.

Αφού δεν υπήρξε πρόλογος, δυο λόγια για επίλογο. Η μέρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι όλη 18/5 και όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η κάμερα του μυαλού ενός εντεκάχρονου αγοριού ξαναπαίζει μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στην σύγχρονη ιστορία του rock, αυτήν του Ian Curtis, ο οποίος άφησε ιδία επιθυμία τους Joy Division και καθετί άλλο, για μια θέση στην μπάντα των ουρανών. Με απλό, αλλά τραγικό τρόπο.
Τι θα έλεγε άραγε για το play-list του τεύχους αυτού, το οποίο αυτήν την φορά γεμίζει με τα, διαλεγμένα πέντε, πιο πολυπαιγμένα τραγούδια του πρώτου τετραμήνου του έτους;

1. TED MILTON/LOOPSPOOL - You've Seen The Light
2. ANTONY AND THE JOHNSONS - Soft Black Stars
3. STARSAILOR - Coming Down
4. JESSICA BAILIFF W/THE. DITHERING. EFFECT - Maybe Tomorrow
5. PARADISE LOST - Divided

30/05/2001