Please, smile Mr. Dark!! #21

Άλλοτε ασήμαντη ή ενίοτε μηδαμινής σημασίας για όλα τα πράγματα υπάρχει μιαν αρχή. Για την νεοσύστατη Tongue Master Records εν προκειμένη περιπτώσει, είναι ένα split 7'' single με τον μεγαλόπνοο, αλλά βαθιά πικρό, τίτλο 'Romanticism Is Ultimately Fatal'. Οι The Vanity Set που γεμίζουν την πρώτη πλευρά είναι το προσωπικό σχήμα του James Sclavunos, τον οποίον συνοδεύουν ανάμεσα σε άλλους ο Pete Shore των Bosshog, ο Thomas Wydler των Bad Seeds/Die Haut και η Sally Norvell των Congo Norvell. Σε αυτήν την τελευταία ανήκει η δεύτερη πλευρά και φροντίζει να την κοσμήσει δεόντως.
Το 'Jump In The Grave' των πρώτων περιέχονταν στο ομώνυμο περσινό ντεμπούτο τους για την Soul Sister και για να είμαι εντάξει δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή του. Επομένως πιάνομαι να διαφωνώ με την επιλογή του για εδώ, δεκτής της ραδιοφωνικής του χάρης. Που να σταθεί το φουκαριάρικο όταν έρθει η στιγμή της άλλης πλευράς. Τότε που η βελόνα γυρίζοντας αρχίζει να αναπαράγει την μεγαλειώδη φωνή της Sally Norvell, η οποία επιλέγει να ερμηνεύσει μια ακουστική εκτέλεση του 'Exit Music (For A Film)' των Radiohead - με συνοδό το πιάνο του Paul Walfisch, συνεργάτη της στους τελευταίους Congo Norvell και νυν μέλος των Botanica. Διαδικασία με υψηλό δείκτη δυσκολίας, όπως καταλαβαίνετε και χωρίς κανένα περιθώριο για αποτυχία. Άψογη. Μόνον για αυτήν την διασκευή το single αποκτά αξία. Κάτι πήραν τα αυτιά μου για προσωπικό album (δυστυχώς δεν συγκράτησα τον τίτλο). Αν όλα πάνε κατ' ευχή τότε μαντεύετε και τις προθέσεις της στήλης. Σιγά τα δύσκολα που σας έβαλα, ε; Μερικά πράγματα πλέον πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα!

Συνεχίζεται η σειρά Kontakt Series της αθηναϊκής Pop Art Records, φτάνοντας αισίως σε δύο ακόμη split 7'' singles. Αυτήν την φορά με Ma Cherie For Painting/Tilbury On Cloves και Tank/Drog_A_Tek. Οι υπεύθυνοι περιγράφουν με τον ειλικρινέστερο των τρόπων το πνεύμα της στα ένθετα flyers : 'μια κόπια από τριακόσιες εξήντα πέντε, μια φωτογραφία από ισάριθμες διαφορετικές, ένα από επτά συνολικά split singles, δύο τραγούδια από καλλιτέχνες που αγαπάμε'. Μου αρέσει να βρίσκω μεγάλα νοήματα σε φαινομενικά απλά πραγματάκια, ξέροντας πρωτίστως ότι δίνοντάς τους την αγάπη μου που ζητούν, θα την σεβαστούν.
Οι Ma Cherie For Painting δεν θέλουν και πολλές συστάσεις σε όσους, όπως εγώ, συμμερίζονται των ενθουσιασμό των υπευθύνων για την μέχρι σήμερα δουλειά τους. Και το 'Kermode' - η συμμετοχή τους εδώ - τους κρατεί ψηλά. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για το 'Au Renoir' των Tank. Οι δικοί μας Tilbury On Cloves αποτελούν την νεότερη ανακάλυψη της εταιρίας. Το 'Evertry' είναι το δεύτερο τραγούδι τους που άκουσα μέσα σε λίγο διάστημα (το πρώτο ήταν το υπνωτικά μελαγχολικό 'Isn't So Far' στην συλλογή που υπήρχε στο Flux Τεύχος Δεύτερο) και νομίζω ότι είναι από τα πολύ καλά που έτυχαν στην πρόσφατη εγχώρια μουσική σκηνή. Σαφείς οι επιρροές από την αγαπημένη pop των πρώτων 80's (Eyeless In Gaza, Sad Lovers & Giants, The Chameleons κατά τους ίδιους - και όντως κάπου εκεί μέσα πέφτουν και κατά εμένα), χαρίζουν μια νότα νοσταλγίας στα δρώμενα της μητρόπολης και μια ζεστή διάθεση αναπόλησης σε όλους εμάς τους αθεράπευτους συνηγόρους του συναισθηματικού.

Το πιο αγαπημένο μου avant-jazz album για την περασμένη χρονιά έχει τίτλο 'Acoustic Machine', είναι των The Vandermark 5 και κυκλοφόρησε από την Atavistic. Το σχήμα αποτελείται από τους Ken Vandermark, Jeb Bishop, Dave Rempis στα πνευστά, συν την απίθανη rhythm section των Kent Kessler και Tim Mulvenna.
Το υλικό ηχογραφήθηκε τον περασμένο Γενάρη στα Airwave Recording Studios του Chicago και αποτελείται από δύο διαφορετικού ύφους ενότητες, οι οποίες όμως παρουσιάζονται ανακατεμένες, με σχεδόν εναλλάξ θέματα. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο καλύτερα που χάνεται έτσι η λογική. Η πρώτη είναι μια σειρά από πέντε σκιτσάκια πολύ μικρής χρονικής διάρκειας, με τίτλους 'Hbf 1-5', η οποία στο σύνολό της είναι αφιερωμένη στον συνθέτη Morton Feldman. Πρώτη, αλλά υπολογίσιμη έκπληξη. Η άλλη περιλαμβάνει τις υπόλοιπες επτά συνθέσεις, οι οποίες και καταλαμβάνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της συνολικής διάρκειας και κάθε μία είναι γραμμένη για κάποια μεγάλη μορφή από την ιστορία της jazz, έτσι όπως την είδαν εννοείται τα μάτια, αλλά και η ψυχή του Ken Vandermark. Μιλάμε για τους Archie Shepp, Elvin Jones, Julius Hemphill, Stan Getz, Robert Capa, William Klein και Lester Young. Αυτή είναι η δεύτερη έκπληξη.
Μουσική επιτήδεια, πολυμορφική, ικανή να σε ταξιδέψει μέσα από τους τοίχους του δωματίου σου. Δεν σε δραπετεύει όμως ακριβώς. Αντίθετα, σου ξανοίγει την άλλη, την γοητευτική πλευρά του άστυ, αυτήν που δεν μπορούμε να δούμε στην καθημερινή βοή. Τι θα λέγατε για μια νύχτα σε κάποιον όροφο ενός ουρανοξύστη, με ολόπλευρη γυάλινη μετώπη, ακούγοντας το μακρινό βουητό από τα κορναρίσματα της μεταμεσονύχτιας κυκλοφορίας, παρέα με αφρώδη κρασί και μοναχικές σκέψεις; Το 'Acoustic Machine' ίσως είναι η ιδανικότερη συντροφιά για όσους βρεθούν, με την φαντασία τους ή όχι, σε κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον για τα λεπτά που διαρκεί αυτή η εξαιρετική μουσική.

Δυο γραμμές στο τελείωμα, λίγο πριν γυρίσει το οπισθόφυλλο δηλαδή, κρύβουν όλη την αλήθεια : το Trace 4 επρόκειτο να βγει σχεδόν δύο χρόνια πριν. Δεν θα εξετάσουμε εδώ τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την καθυστέρηση, η διαπίστωση και ουσία είναι ότι το περιοδικό παραμένει η πειραματική έκφραση της alterVision, αν και από τώρα και εφεξής θα κυκλοφορεί μια φορά τον χρόνο. Ίσως τελικά είναι καλύτερα έτσι.
Το παρόν τεύχος είναι στο σύνολό του αφιερωμένο στην Θεσσαλονίκη, συγκεντρώνοντας έντυπες απόψεις από σχεδιαστές, μουσικούς και συγγραφείς, όλες γραμμένες για αυτήν. Από μια σκοπιά πιθανόν και να μην αγγίζει όλους εμάς που εδρεύοντας αλλού είμαστε μάλλον μακριά. Τελικά όμως αυτό παραείναι μικρός λόγος, ίσως και ανάξιος. Όλες οι πόλεις έχουν τόσα κοινά που κάπου μακριά τέμνονται.
Υπάρχει τελικά ανατομία της πόλης και πως αυτή ορίζεται; Αστικός πολιτισμός, όπως ευελπιστούν οι ιθύνοντες; Σχετική μουσική μήπως;
Το τεύχος συνοδεύεται από το CD-συλλογή 'Fragments' για να αποδείξει το ότι. Σίγουρα την πληρέστερη πρόσφατη καταγραφή της ηλεκτρονικής σκηνής της πόλης, η οποία καλύπτει όλα τα σύγχρονα εκφραστικά ρεύματα του είδους, μέσα από την δουλειά των : Dj Leoni's: Oxi+De, Neuro D, Wavex, Uva, Organon, Dim Dj, Density Of State, Acoustic Pollution, King Of Complaints, Carpe Diem IV, Solitone, αλλά και ένα κρυφό track των Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ που κλείνει το album. Όχι ότι όλες οι στιγμές αποτελούν και ότι καλύτερο από την γενική του χώρου, έτσι; Αυτό είναι κάτι τελείως έξω από τον ρόλο του για αυτό και δεν το θίγουμε.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. THE NOTWIST - Neon Golden
2. SISTER SONNY - While Others Dance, Sister Sonny
3. PEDRO THE LION - It's Hard To Find A Friend
4. TARA JANE O' NEIL - In The Sun Lines
5. THE FITTING ROOM - The Fitting Room