Please, smile Mr. Dark!! #28

Γνωρίσαμε τον Clive Painter ως το ένα ήμισυ των Broken Dog (το άλλο είναι η Martine Roberts), καθώς και από την δουλειά του ως παραγωγού με μπάντες όπως οι Monograph, οι Pacific Radio και οι Tram. Και, πρόσκαιρα τουλάχιστον, αποκομίσαμε την (εσφαλμένη τελικώς) εντύπωση ότι κάπου αφομοιώσαμε ικανοποιητικά τον ιδιόρρυθμο τρόπο που συνθέτει και εκφράζεται ο άνθρωπος αυτός - απλά και βολικά! Ο ίδιος όμως μας φύλαγε το δυσκολότερο τελευταίο λόγο του για σχεδόν πέντε χρόνια μετά. Αυτόν είναι που ζούμε κάποιους μήνες τώρα ακούγοντας το περιπετειώδες 'Rocket Science', το album που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 2001 κάτω από το όνομα Wolf, στην Snowstorm Records. Και στον πλου του ονείρου (περιγράφεται αλλιώς το 'Minor Axis' ας πούμε;) κάπου νοιώσαμε πως σταθήκαμε αφελείς και υπεροπτικοί στις κρίσεις μας. Είναι ξέρετε ακόμη μια από εκείνες τις περιπτώσεις που το καλύτερο δεν ανιχνεύεται με τις πρώτες ακροάσεις και θέλει τον χρόνο του, τον οποίον χρειάζεται όμως να δώσεις εθελοντικά και εμπιστευτικά. Έτσι και αλλιώς πάντα έτσι ήταν!
Αυτό που ο Clive Painter καταθέτει λοιπόν σε αυτό το project (με την συμμετοχή της Martine Roberts ξανά, αλλά μόνον στην σύνθεση των επτά εκ των δέκα συνθέσεων) είναι μια ηχητική ζωγραφιά, μέσα στην οποία οι Godspeed You Black Emperor! και οι Mogwai θυμούνται τον Brian Eno και τους Popol Vuh. Έργο από μόνο του τόσο βαθιά και άτμητα ποιητικό που μας στέλνει σε ενδιαφέρουσες εμπειρίες, ίσως όχι πρωτόγνωρες αλλά σίγουρα επιζητούμενες. Δεν είναι λοιπόν ούτε τυχαίο, ούτε αναπάντεχο ότι - όπως συμβαίνει πάρα πολλές φορές - η κρυφή μαγεία του 'Rocket Science' ανοίγεται με τα ακούσματα - προσθετικά, απεριόριστα και φαντασμαγορικά. Προκαλώντας η ίδια τις συνέχειές της. Λες και άξαφνα μπαίνεις στον παραμυθένιο κόσμο του Walt Disney και καθώς χάνεσαι στην φαντασία του, ταξιδεύοντας παράτολμα και υπνωτικά, βλέπεις πίσω σου τις πόρτες του ονείρου να κλείνουν. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο γι' αυτό από το να γυρίσεις και πάλι μπροστά!

Η γερμανική Hymen Records δραστηριοποιείται στον χώρο του πειραματικού electro/ambient/industrial (οι Imminent Starvation είναι ένα καλό και ενδεικτικό παράδειγμα του καταλόγου της). Η Mad Monkey Records από την άλλη, εδρεύει στο Austin του Texas και κινείται στον ίδιο ηλεκτρονικό χώρο, αλλά με σαφέστατα ηπιότερες κατευθύνσεις. Αμφότερες μοιράστηκαν τον περασμένο Φλεβάρη την κυκλοφορία του 'Motion Of' - δεύτερου album των Neutral., του προσωπικού σχήματος της Nicole Elmer, ίσως της σημαντικότερης γυναικείας μορφής (μαζί με την Riz Maslen των Neotropic) στη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή. Μια γυναίκα αποδεδειγμένα τολμηρή, ικανή και αποτελεσματική επί τω έργω, με παράλληλη δράση στους Squab Teen, στους SWI (Searchwoundinfinitus) και στην ηλεκτρονική κολεκτίβα των Chromosome 57 της Νέας Ορλεάνης. Και όλα αυτά στα εικοσιοκτώ της χρόνια.
Το περιεχόμενο του 'Motion Of' είναι ένα αξιολογότατο πακέτο, με πλούσια γκάμα επιρροών, από τον σκοτεινό ήχο της δεκαετίας του '80, μέχρι τον αντίστοιχο των 90's. Και αυτό ακριβώς το συνταίριασμα είναι που το κάνει να περνά την γραμμή του πολλαπλώς ενδιαφέροντος και να στρογγυλοκάθεται στην πλευρά του εξέχοντος και του ουσιαστικού. Μια νυχτερινή βόλτα στα φώτα της πόλης στα θαυμάσια 'Carbon', '4 Minutes' και 'Recoil', η υποτροπιάζουσα βιομηχανική ατμόσφαιρα ενός σύγχρονου αστικού soundtrack στο '180' και στο ρυθμικότερο 'A Departure That Works', η ειρωνεία της Jarboe, κόκκινη και ποιητική στο 'Bird In The Air', κίτρινη και αρρωστιάρικη στο electro για παραμιλητά του 'Paper Boy' και ό,τι άλλο βρει κανείς ανοίγοντας αυτό το Κουτί Της Πανδώρας. Πέρα από το εξαιρετικό ενδέκατο κρυφό track ('Electron') με την σημαντική και καθοριστική βοήθεια του Bryan Stacks σε μπάσο/ τύμπανα. (Εκτός από αυτόν σε μερικά κομμάτια και των Takshaka σε άλλο ένα, δεν υπάρχει άλλη ξένη συμμετοχή στις ηχογραφήσεις.) Από τις εξέχουσες και πιο πλήρεις στιγμές της τρέχουσας χρονιάς μέχρι τώρα, άποψη σχετική και υποκειμενική, αλλά πλέον κατατεθειμένη.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι κάθε συνταγή έχει το μυστικό της. Ένα τέτοιο είναι το εισιτήριο για να μπούμε στον εξωτικό ψυχεδελικό κόσμο των Shalabi Effect. Τι το θες! Όσο και αν οι ίδιοι αποποιούνται τον ρόλο κάποιου αρχηγού, το ούτι του Sam Shalabi είναι θεμελιωδώς διττό στην μουσική τους, κάτι σαν πρωταγωνιστής και καθοδηγητής ταυτόχρονα.
Οι Shalabi Effect, που λέμε λοιπόν, είναι μια ελεύθερη αυτοσχεδιαστική μπάντα. Όλες οι ιδέες βγαίνουν από τα μέλη του συγκροτήματος (μαζί με τους εκάστοτε καλεσμένους τους) την στιγμή ακριβώς της ηχογράφησης και χωρίς προηγούμενο. Αυτό καθιστά αδύνατη την πιστή τους μεταφορά ζωντανά. Τότε μπορεί κανείς να αναγνωρίσει αποσπάσματα ή φράσεις, αλλά ποτέ κάτι δομημένο και αναπτυγμένο όπως οι εγγραφές στο studio. Το συγκρότημα ξεκίνησε το 1996 ως ντουέτο αποτελούμενο από τους Sam Shalabi (ηλεκτρονικά, κιθάρες, ούτι) και Antony Seck (ηλεκτρονικά, κιθάρες). Το 1998 προστέθηκαν οι Alexandre St-Onge (ηλεκτρονικά, μπάσο) και Will Eizlini (κρουστά). Σε ό,τι έχουν καταγράψει μέχρι σήμερα, ο avant-garde πειραματισμός συνδυάζεται με πλούσια, διαρκή και πανταχού παρόντα μεσανατολικά folk μουσικά στοιχεία, όπως ακλόνητα μαρτυρεί η μουσική που ακούμε στο φετινό 'The Trial Of St-Orange' cd album, την συνέχεια του ομώνυμου ντεμπούτο τους που είχε κυκλοφορήσει πριν περίπου δύο χρόνια - επίσης στην πειραματική Alien8 Recordings. Η τακτική (είναι νομίζω καθολικά σαφές ότι περί τέτοιας πρόκειται) στην συγγραφή, φέρνει το αποτέλεσμα πολύ κοντά σε χρώμα με αυτό των πρωτοπόρων του αυτοσχεδιασμού AMM, ενώ τα ανατολίτικα στοιχεία κάνουν εμφανές ένα εύρος επιρροών από Popol Vuh μέχρι Ghost. Αν και είναι δύσκολο να αφομοιωθεί μια και έξω, είναι σίγουρα γοητευτικό, ενδιαφέρον και σε σημεία συγκινητικό, το μουσικό παραμυθάκι των Shalabi Effect και από μόνο του τα ζητάει τα ακούσματα και τις επαναλήψεις. Μην χαλαρώνετε επ' ουδενί όμως! Η προσέγγισή σας σε αυτό την θέλει πάντα την προσοχή!

Η Acuarela δραστηριοποιείται στη Μαδρίτη της Ισπανίας από το 1993. Μέχρι σήμερα έχει να επιδείξει πολλές και σημαντικές κυκλοφορίες, τόσο από την ενδιαφέρουσα ισπανική τοπική σκηνή, όσο και από καλλιτέχνες ή συγκροτήματα του εξωτερικού. Ένας ήχος όπου το post-rock, η folk, η έντεχνη μπαλάντα και η pop θα λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, είναι αρκετός για να πάρει το πράσινο φως της. Πάρτε για παράδειγμα - το ενδεικτικότερο, τόσο για τις προθέσεις, όσο και για τον τρόπο υλοποίησής τους - την διπλή συλλογή 'Acuarela Songs', την οποία επιμελήθηκε και κυκλοφόρησε μαζί με το αδελφό παριζιάνικο label της νεοσύστατης Hinah τον περασμένο Νοέμβριο. Η κεντρική ιδέα ήταν να περιέχεται η λέξη 'acuarela' (είτε το γαλλικό ή αγγλικό της συνώνυμο - 'aquarelle' και 'watercolor', αντίστοιχα) κάπου στον τίτλο, στους στίχους, ακόμη και στην γενικότερη ιδέα πίσω από την έμπνευση των κομματιών. Και αυτό συνολικά από τριάντα και δύο διαφορετικά ονόματα, σε ισάριθμες (ανέκδοτες) συνθέσεις. Καταλαβαίνετε ότι η περίπτωση δεν είναι δα κάτι που περνάς στα γρήγορα και τελειώνεις! Για επτά χρόνια ήταν στα σχέδια των εμπνευστών της άλλωστε και πόσο μάλλον τώρα που διαπιστώνουμε ότι μέσα στα εκατόν τριάντα και δύο λεπτά του διπλού cd βρίσκονται στιγμές εξαιρετικές, με μεγάλη αξία, ασυναγώνιστη φινέτσα και φυσικά απέριττη ομορφιά. Και καλό είναι να είμαστε προσεχτικοί και μεθοδικοί στις αναφορές μας. Τουλάχιστον για το δύσκολο έργο των αυστηρά και φανατικά προσωπικών προτιμήσεων!
Στην αρχή δυο instrumentals : το θαυμάσιο - απλό, εμπνευσμένο και συναισθηματικό 'Lilac' των Empty House Cooperative - project όπου συμμετέχουν οι Thierry Amar (Godspeed You Black Emperor!), David Michael Curry (Willard Grant Conspiracy), Scott Chernoff (Molasses) και οι Chris Brokaw και Thalia Zedek (αμφότεροι πρώην Come) και ένα βήμα πίσω του το ''The Colour Of Water' των Dakota Suite. Επίσης μοναδικά έξοχο, αν και ερημικό, το 'Watercolor Lines' της Paula Frazer (τραγούδι που φαίνεται ότι έστω και άκαιρα θα συντροφέψει τα βράδια του καλοκαιριού μου). Ομοίως και το ποιητικό 'Colouring Iris' των Sodastream. Για το τέλος άφησα το ασυναγώνιστο σε σύλληψη και συγκλονιστικό σε φορτίο 'Never Like Graffiti' των Emak Bakia - μιας από τις καλύτερες ισπανικές μπάντες των καιρών μας από δύο μέλη των Migala. (Η τουλάχιστον αναφορά στους Mojave 3, Diana Darby, Greg Weeks, Magic 12, Tracker, The Clientele, Willard Grant Conspiracy, Viva Las Vegas, κρίνεται επάξια απαραίτητη - όσον αφορά τα υπόλοιπα σπουδαία.)

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. WECHSEL GARLAND - Liberation Von History
2. CARLOFASHION - Pieces For Acoustic Instruments And Synthesizers
3. URSULA - La Banda Sonora De Mi Funeral
4. JACK - The End Of The Way It's Always Been
5. MURCOF - Martes