Please, smile Mr. Dark!! #30

Πέντε συναπτά έτη στη σιωπή μπορεί να σημαίνουν πολλά και τίποτα ταυτόχρονα. Εξαρτάται, ασφαλώς, από το κάθε φορά ζητούμενο! Οι νορβηγοί The Third And The Mortal σίγησαν ατυχώς το 1997, μετά από το πληθωρικότερο - κατά την γνώμη μου τουλάχιστον - album τους, το 'In This Room'. Και στον ενδιάμεσο χρόνο μέχρι σήμερα σημαδεύτηκαν από την αποχώρηση της χαρισματικής τραγουδίστριας Ann Mari Edvardsen. Ίσως η σημαντικότερη από όλες τις ατυχίες.
Η φετινή τους επάνοδος τελέστηκε με την κυκλοφορία του 'Memoirs' cd album στην VME τον περασμένο Φλεβάρη. Και τους βρίσκει με την αναθερμασμένη αμηχανία του πρωτάρη. Δικαιολογημένη, πιθανώς, από τα τολμήματα που κάνουν εδώ τα εναπομείναντα μέλη (τέσσερις άρρενες πια, οι Rune Hoemsnes, Finn Olav Holthe, Geir Nilsen και Trond Engum) να τραβήξουν νέους δρόμους περνώντας μέσα από την jazz, το trip hop και τα σύγχρονα ηλεκτρονικά. Είναι τόσο χαρακτηριστικές άλλωστε οι άφθονες επιρροές από την περίφημη σκηνή του Bristol της δεκαετίας του '90, που είναι παντελώς αδύνατον να κρυφτούν - έστω και για τους τύπους. Οι Portishead γίνονται ο βασικός άξονας του θαυμάσιου 'Good Evening Mr. Q' και συναντούν την Bjork στο 'Thin Dark Line', οι Massive Attack στολίζονται αδρά με πνευστά στο εντυπωσιακό και επιβλητικό σε ανάπτυξη εναρκτήριο 'Zeppoliner', πετυχαίνοντας μια κορύφωση και ο Tricky στο σερνάμενο 'The City'. Η μόνη άλλη επιρροή που της επιτρέπεται να φανεί, κάπως έντονα, είναι αυτή του David Bowie στο 'Spider'.
Δεν ξέρω αν πρέπει να με θλίβει ή να με χαροποιεί η συνολική εξέλιξη των The Third And The Mortal. Είναι όπως στους πλειστηριασμούς. Ρισκάρεις, αγοράζοντας κάτι στην κατάσταση που βρίσκεται την στιγμή της κατακύρωσης και την οποία δεν μπορείς συχνά να ξέρεις ποια είναι επακριβώς. Εδώ βγαίνει επακόλουθα ότι έχει χαθεί κάθε προσωπικότητα και ατομικό στοιχείο. Πόσο μακριά μπορούν να πάνε άραγε μόνον με τις επιρροές ως κεντρική ανάπτυξη; Ή να το δούμε λέτε ως μια καινούργια αρχή; Και αυτή ακόμη η περιέργεια δύσκολα ξαναβρίσκεται άμα απολεστεί!

Είναι μια από εκείνες τις πεποιθήσεις (ή καλύτερα εντυπώσεις μόνον;), η οποία μου έμεινε σταθερή μέσα σε μια χρονική περίοδο που έχει προ πολλού περάσει το όριο της δεκαετίας. Το ότι δεν θα υπήρχε - θεωρητικά τουλάχιστον - συγκρότημα που θα έβγαζε την ίδια υπέρμετρη δύναμη και με έναν τόσο αφόρητα ήσυχο και σιωπηλό τρόπο, όπως οι σπουδαίοι Hugo Largo της Mimi Goese στο δεύτερο μισό των 80's. Ακούγοντας τους Low και προσφάτως ένα μικρής φήμης σχήμα από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, τους Edison Woods, φάνηκε πως με το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει η στιγμή της αναθεώρησης. Στο αρχικό στάδιο της γνωριμίας τουλάχιστον. Γιατί λέω εγώ, με τα ακούσματα έρχεται η γνώση (για να παραφράσω μια αγαπητή λαϊκή ρήση).
Οι Edison Woods λοιπόν οδηγούνται από την συνθέτρια, μουσικό, στιχουργό και τραγουδίστρια Julia Frodahl. Τα πρώτα τους τραγούδια γράφτηκαν τον χειμώνα του 2000 και οκτώ από αυτά κυκλοφόρησαν σε ένα cd (δική τους ανεξάρτητη παραγωγή) πέρυσι, με τίτλο το όνομά τους. Αυτό το υλικό, ατόφιο, χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ 'Transitions To Triumph' της Amy Lawday για λογαριασμό της οργάνωσης Women Work. Δεν είναι όμως αυτό το clue γύρω από την υπόθεση. Αλλά το ότι κατάφερε να τους φέρει στην πόρτα της Endearing Records από το Winnipeg της Manitoba του Καναδά, η οποία και το επανακυκλοφόρησε τον φετινό Φλεβάρη για όλους όσους το έχασαν, ακριβώς στην αρχική του έκδοση. Και φαντάζομαι ότι ήταν πολλοί αυτοί. (Περιαυτολογώντας πάντως η στήλη, έστω και από τύχη είναι αλήθεια, κατέχει μια από τις κόπιες της αρχικής έκδοσης.)
Οι Edison Woods, στα πρώτα ακούσματα, μου κάθισαν ως κάποιοι πολύ γοητευτικοί. Είναι η νυχτερινή ατμόσφαιρα, οι κιθάρες, το πιάνο και τα έγχορδα που δεν αφήνουν να εισέλθει ξένο στοιχείο στον αυταπόδεικτο, εύθραυστο, κόσμο τους. Με την εξοικείωση όμως διαπίστωσα ότι μπορούν να κάνουν σχεδόν ατελείωτα τα μόλις τριάντα τόσα λεπτά του cd. Και αυτό διότι τους λείπουν οι μεγάλες ιδέες, η φαντασία, αλλά και η προσωπικότητα που θα κάνει τη διαφορά. Και είναι φυσικά ασφαλές ότι χωρίς κανένα από τα δυο αυτά δεν μένει κάτι πέρα από το γεγονός και μόνον της προσπάθειας. Εδώ, τα ανοιχτά και μεγάλα ρίσκα βγάζουν όλα σε αμφιβολίες, στη γενικότερη υπνωτική ατμόσφαιρα, τo όμορφο 'Vivian' και τα μικρά οργανικά 'Winterlude' και 'Hollyfield Interlude'. Ευτυχώς, για το ξεχωριστό artwork δεν πρόκειται να τεθεί ποτέ θέμα!

Ο Mike Moya είναι ένας από τα διακεκριμένα μέλη των Godspeed You Black Emperor!, των Molasses και των Set Fire To Flames. Οι Hrsta αποτελούν το αυστηρώς προσωπικό του project. Βοηθούμενος από τους Bruce Cawdron, Nonsola Johnson, Scott Chernoff και Fluffy Erskine (όλοι μέλη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στα τρία σχήματα που προαναφέραμε), κυκλοφόρησε πέρυσι το album 'L' Eclat Du Ciel Etait Insoutenable' στην Fancy. Ατυχώς η δουλειά αυτή στερήθηκε προβολής, περνώντας απαρατήρητη, ακόμη και από ανθρώπους που μελετούν σχολαστικά και επιμελώς τα καμώματα της κολεκτίβας γύρω από τους Godspeed You Black Emperor! Ίσως να φταίει η εσωστρέφεια που ο Mike Moya διδάσκει εδώ, ως μια έγκυρη παραφυάδα του μοντέρνου - και καλά - style. Ίσως πάλι ότι οι δημοφιλέστατοι Καναδοί είναι πια παράμετρος του κατεστημένου.
Πάντως, σε αυτό το μοναδικό album των Hrsta, δεν είναι μόνον μερικοί από τους τίτλους ('I Can Transform Myself Into Anyone I Want', 'Blessed Are We Who Seem To Be Losers') που αποπνέουν τον αυτοσαρκασμό και εγείρουν το ανυπότακτο. Είναι και το αμιγώς μουσικό μέρος! Το οποίο απαρτίζεται από μερικά drone-ambient οργανικά θέματα, με ελεύθερη πειραματική διάθεση, στις κιθάρες πρωτίστως και αλλά τόσα τραγούδια, σε στίχους και φωνητικά από τον ίδιο τον Mike Moya. Σε αυτά τα τελευταία συγκεντρώνεται όλη η πεμπτουσία τους. Διότι ποιος πίστευε άραγε ότι μπορούσαν να συρθούν στην επιφάνεια μερικά τόσο πικρά avant-blues όπως τα εξαιρετικά δίδυμα των '21-87', 'Lucy's Sad' και ακολούθως των 'Lime Kiln', 'City Of Gold'; (Ο Gordon Gano των Violet Femmes να τραγουδάει συνθέσεις της Nico συνοδεία άλλοτε των King Crimson και άλλοτε των Low.) Μολαταύτα, στο ημερολόγιο αυτού του περιπλανώμενου θιάσου οι σελίδες παραμένουν άγραφτες, αφού ο τρελός αρχηγός του αποποιείται πεισματικά να του εκδώσει διαβατήριο στο λογικό, εμμένοντας τελικά στο αλλοπρόσαλλο του νομάδα! Οπότε και εμείς αρκούμαστε αναγκαστικά στο να τους παρατηρούμε απλώς, αδυνατώντας να συμπεράνουμε κάτι βαθύτερο, ασφαλές και αξιόπιστο. Η γεύση όμως των εξεχουσών στιγμών του παρόντος cd (καθώς και το πανέμορφο artwork), υπήρξαν ειλικρινά συναρπαστικές, έστω και λίγες!

Godspeed You Black Emperor! παρατράγουδων συνέχεια! Δρουν στο αδιάβλητο ως απλοί πρωτοπόροι άραγε ή ως στιγματικοί προφήτες; Με τον ερχομό τους στο προσκήνιο και ειδικότερα το στήσιμό τους στις ζωντανές εμφανίσεις τους δεν αναθεωρήθηκε η συμμετοχή του συγκροτημένα ιδεολογικού στις τέχνες γενικότερα, μπαίνοντας ταυτόχρονα και ένας προβληματισμός ως προς μια βασική - δομική - αρχή : πού σταματά η μπάντα και πού αρχίζει η ορχήστρα; Και, αναπόφευκτα, αφορά πλέον κάθε σχήμα πλήθους μελών άνω των πέντε!
Οι The Swords Project είναι ένα οκτέτο από το Portland του Oregon αποτελούμενο από τους Brooke Crouser (πιάνο, κλαρινέτο), Corey Ficken (μπάσο, φωνητικά), Evan Railton (τύμπανα), Jeff Gardner (κιθάρα), Joey Ficken (τύμπανα, ναι!), Ryan Stowe (κιθάρα), Sierra Collum (βιολί) και Amy Annelle (κιθάρα). Βασικά έχουν κυκλοφορήσει μόνον ένα, ομότιτλο, CD EP τεσσάρων τραγουδιών στην Absolutely Kosher Records πέρυσι. Αμέσως όμως ενδεικτικό των επιρροών τους, από Mogwai και συνολικά του ήχου της καναδικής Constellation. Ίσως η χρήση μόνον των φωνητικών, έστω και ιδιοσυγκρασιακή, να κάνει την διαφορά στο style. Ειδικότερα δε το δεύτερο track ('The New Assassin') είναι ένα εκπληκτικό ντοκουμέντο συναισθηματικής παρακμής, με άγγιγμα τόσο βαθιά εξομολογητικό που βγάζει κάθε κρυφό δήθεν στο ηλιόφως. Πιθανότατα (και το θεωρώ πολλαπλώς σημαντικό αυτό!) να μην εκφράστηκε τόσο πλήρης η σκιερή παντομίμα των προσωπικών δακρύων μας εδώ και αρκετό καιρό, ασχέτως αν ακολουθεί το ημερολόγιο του ευημερούντος κόσμου ή όχι. Σιγά μην νοιάζονταν κιόλας! Άντε σύντομα και με ένα album!!

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. CERBERUS SHOAL - Mr. Boy Dog 2CD
2. TIM HECKER - Haunt Me
3. BLACK SUN ENSEMBLE - Hymn Of The Master
4. DAEDELUS - Invention
5. BABLICON - The Cat That Was A Dog ...