Please, smile Mr. Dark!! #35
Πιθανότατα σήμερα να μην υπάρχει πιο καλοκρυμμένο μυστικό στην ισπανική σκηνή από το κουαρτέτο των Ursula απ' την Candiz. Από τους πρώτους που το ανακάλυψαν ήταν οι άνθρωποι του ανεξάρτητου label της Foehn Records, με έδρα την Barcelona. Ουσιαστικά το συγκρότημα ηχογράφησε για την εταιρία αμέσως με το που αυτή ξεκίνησε την δραστηριότητά της - το καλοκαίρι του 2001 - παίρνοντας τάχιστα το δεύτερο νούμερο στον κατάλογο των κυκλοφοριών της. Και μιλάμε για το 'La Banda Sonora De Mi Funeral'. Ένα album με σημασία και ουσία, ένας θριαμβικός - ακουστικός - σκεπτικισμός, με στόφα ποιητική και λόγο κοφτερό σα νυστέρι.
Το συγκρότημα αποτελείται από τους David Cordero, Cristo Ramirez, Ben Montoya και Raul Raja. Τα πέπλα ψιθύρων του ήχου τους και οι αργές, μελαγχολικές, ιστορίες χωρίς ευτυχισμένο τέλος είναι δύο μόνο απ' τα πάμπολλα θλιμμένα σενάρια αυτού του cd. Αν θελήσω να είμαι λίγο περισσότερο περιγραφικός θα παρομοίαζα όσα ακούω με μια ισπανική εκδοχή των Arab Strap. Ό,τι κοντύτερο στυλιστικά στους Ursula. Άλλωστε ξέρετε, το καταδικασμένο των επιρροών είναι ότι όταν φυτρώσουν αλλού, ο δημιουργός τους παύει πλέον πρώτα να επωφελείται και μετά να τις μεθοδεύει καταλληλότερα. (Αυτά για τους Aidan Moffat και Malcolm Middleton, αν ποτέ μάθουν να διαβάζουν ελληνικά.) Τα πάρα πολλά κοινά σημεία αλλοιώνονται μόνον περιστασιακά απ' την ακουστικότητα της γλώσσας και την όποια υφολογική διαφοροποίηση πηγάζει από αυτήν, χωρίς να επεμβαίνει στην ζωτική, πηγαία, αρτηρία, η οποία είναι προσδιορισμένη, κοινή, συγκοινωνούσα. Οκτώ τραγούδια όλα κ' όλα. Αγάπησα τα έξοχα 'La Despedida', '5000', 'El Principio De Mi Posible Fin' και 'Que El Caos Se Apiade De Mi'. Βαρέθηκα ένα-δύο. Απέρριψα τα υπόλοιπα. Και ανέχτηκα το κενό δευτερολέπτων που υπήρχε ανάμεσά τους!
Αποδίδω ολόψυχα την πιο εποικοδομητική με διαφορά, και δη βρετανικής προέλευσης, επανεξέταση του όρου ''συμφωνική'' instrumental electro-pop, στο λονδρέζικο ντουέτο των Fort Lauderdale και στο δεύτερό τους album 'Time Is Of The Essence' (και πρώτο) στην Memphis Industries Ltd., το οποίο για κακή μας (του) τύχη υπήρξε ένα απ' τα ανεπίδοτα της περσινής χρονιάς για τον κατάλογο της ανασκόπησης με τις σπουδαιότητές της. Οι Steve Webster και Toby Jenkins (γνωστοί και με τα προσωνύμια-projects, The Squire Of Somerton και The Black Neon, αντίστοιχα) μεταμορφώνονται από ανέμελοι περιπατητές του ''όποτε είναι, ας είναι'', σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων, οι οποίοι άλλοτε με αργή και άλλοτε με γρήγορη ρυθμική αγωγή, γεφυρώνουν την jazz με τις ψυχεδελικές αναλαμπές του Syd Barrett, τους ήχους του harpsichord με τους Tuxedo Moon, τις - κινηματογραφικής εγρήγορσης - αναπτύξεις με την lounge soul, τα λιτά πιανιστικά μοτίβα με τον Gustav Holst, τα cartoons με την μελαγχολική extravaganza του retro easy-listening. Και πανάξια κερδίζουν το αποκαλυπτικό του αποτελέσματος, που σαν ένα ακούραστο jukebox για νοσταλγούς με αναπτυγμένη την συναίσθηση του χρόνου, δημιουργεί για μια ώρα σχεδόν το ομορφότερο δυνατό πλαίσιο. Εξαλείφοντας από την μνήμη μας την κάθε λογής ασχήμια - για όσο τουλάχιστον διαρκεί η ψυχική ανάταση που αυτή η εξαιρετική μουσική πλάθει. Ακόμη και στην περίπτωση του single 'Flux 1912', τα ειρωνικά, λίγο αντιαισθητικά, φωνητικά του Toby Jenkins (στη μοναδική φορά που καλούνται να διεκπεραιώσουν ένα τραγούδι), λειτουργούν για να υπερτονίσουν το ασύμβατο, συνδέοντας τους Fort Lauderdale με τους Jesus Couldn't Drum απομυθοποιημένους! Όσοι αναζητούσαν κάτι, που στήνοντας ικανές μηχανορραφίες, θα εξωθούσε τον ήχο των Air σε ξάφνιασμα για τις αισθήσεις, όσοι που και που έχουν κοσμικές κουβεντούλες με τον μεγαλοδύναμο και όσοι απλώς ονειρεύονται ανελλιπώς, ας δοκιμάσουν τα τεκταινόμενα εδώ. Το μόνο που δεν εγγυώμαι είναι την άκρη του μίτου!
Θυμάστε τους Black Sun Ensemble απ' την Tucson της Arizona; (Έχουμε ξαναμιλήσει.) Με εντονότατη παρουσία και τρία επιτυχημένα albums για την Reckless Records την περίοδο '88-'91, μπήκαν σε περιπέτειες όταν άρχισαν οι διανοητικές αστάθειες του, εθισμένου στα ναρκωτικά, μπροστάρη τους Jesus Acedo. Οι οποίες κορυφώθηκαν το '92 όταν, με κάθε βούλα και επισημότητα, διαγνώστηκε ως σχιζοφρενής, μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία της περιοχής για τα επόμενα δύο χρόνια. Μέσα σ' αυτόν τον στρόβιλο της κατάρρευσης το συγκρότημα ηχογράφησε (ως Black Sun Legion όμως) το 'Psycho Master El' album, για την τοπική San Jacinto Records το '94. Δεν ξέρω τι προσευχές έκανε ο Jesus Acedo την περίοδο της τρέλας του, όμως μαζί με την ανάρρωσή του οφείλει πολλά στην αμέριστη βοήθεια του θρύλου του grunge-rock Mark Arm των Mudhoney και των ιθυνόντων της αυστραλέζικης Camera Obscura Records. Οι τελευταίοι, αν και μίλια μακριά, κυριολεκτικά αναγέννησαν από τις στάχτες της την καμένη δημιουργικότητα αυτού του εξέχοντος ταλέντου. Η εταιρία άρχισε να δουλεύει μαζί τους το '98, ουσιαστικά όμως το πρώτο πλήρες νέου υλικού album τους (τα τελευταία επτά χρόνια) ήρθε μόλις πρόσφατα με την κυκλοφορία του 'Hymn Of The Master'.
Ο - σαραντάχρονος πια - Jesus Acedo μεγάλωσε αφομοιώνοντας ποικίλα ακούσματα. Από κιθαριστές με αδιαφιλονίκητη προσωπικότητα (όπως οι Jimmy Page, John McLaughlin και Jimi Hendrix), στις δεξιοτεχνικές ragas του ινδού Ravi Shankar και την εκρηκτική, το λιγότερο εφευρετική, σοφία του Frank Zappa. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν εντόνως στις δικές του καταγραφές, οι οποίες περιγράφονται και συγκρίνονται μόνον με την πολυπλοκότητα ενός ψυχεδελικού καλειδοσκοπίου, πιστεύω δικαίως. Εντούτοις το νέο του υλικό είναι καταλύτης ενός κατά βάση κλασικού 70's heavy rock ήχου, που διακόπτεται από instrumentals στις επιταγές του πρότερου βίου (πάρτε την κιθαριστική επίδειξη τεχνικής στο 'The Beast') και μερικά αμιγώς ψυχοσωματικά θέματα. Όπως η τριάδα των 'Love In The Heat Of The Joyful', 'Lamp Lady Vision' και 'Song For Precious', που κλείνει με παραμιλητά το CD. (Θετικότατοι επίσης οι χρωματισμοί απ' το σαξόφωνο, στην ασυνήθιστα έντονη χρησιμοποίησή του.) Και ανάμεσά σ' όλα αυτά βρίσκουμε και μια νέα, επική, εκδοχή του 'Celestial Cornerstone' από το 'Lambent Flame' του '88. Έχουμε ήδη αρκετά στοιχεία για να μην υποτιμήσουμε τη σημασία της επιστροφής των Black Sun Ensemble. Έστω και αν έχουν αλλάξει οι εποχές, έστω και αν αυτομάτως επισκιάζονται απ' την αμήχανη γεύση που μας αφήνει η παρούσα δουλειά, έστω και αν κατά βάθος δεν βλέπουμε, ούτε περιμένουμε, τίποτα απ' αυτούς στο μέλλον.
Replicas. Αρκεί ένα εξώφυλλο των Kraftwerk για να περιχαρακωθεί η γύμνια τους; Η μουσική του Brian Eno; Τα γραφτά του Arthur Clark; Για την δημιουργική φαντασία του, μόλις 21 ετών, William Collins Snavely απ' το San Diego, η ανθρώπινη φύση οφείλει να αποδράσει από έναν ανίκητο εξουσιαστικό ζυγό: το σύμβολο του ερωτηματικού. Και μετά να λουστεί με βενζίνη και να διαγράψει τις πιο αλλόκοτες φιγούρες που εκτελέστηκαν ποτέ. Ελεύθερα και αβίαστα. Ο τρόπος δε που ο ίδιος συνέλαβε ήταν να γράψει μερικά οργανικά θέματα βιομηχανικού ambient, να τιτλοφορήσει ευθαρσώς την ενότητά τους 'Status Negatives' και να την εκδώσει σε cd album κάτω από το όνομα Diagram Of Suburban Chaos (στο label της Zeal Records). Ελπίζοντας πως στην καθ' όλα περιθωριακή, κρυπτομανιώδη, στάση του, λίγοι θα τον έπαιρναν χαμπάρι. Προδόθηκε όμως απ' τα δημιουργήματά του καθαυτά.
Εξωγήινο, επαναλαμβανόμενο, εγκεφαλικά αστάθμητο, δυσλειτουργικό, χαοτικό - το soundtrack των Diagram Of Suburban Chaos είναι μια μονότονη τεχνο-επιστημονική εποποιία, η μουσική που σε κάποιο παρωχημένο film επιστημονικής φαντασίας συνοδεύει το ταξίδι της Κιβωτού του Νώε - ένα διαστημόπλοιο ανθρωποειδών και όχι 
υποσιτισμένων ζώων. Και το ίδιο εύκολα την βαριέσαι, την υιοθετείς, την καταδικάζεις, την υπερασπίζεσαι, την προσπερνάς. Έχει βάθος βλέπετε και επαρκή εκφραστικότητα, όση και ανεπάρκεια. Τόση, ώστε να αντιληφθούμε ότι ο συντονισμός μερικές φορές, με τις χαμηλές ιδέες και το θεαθήναι, μπορεί να αποδειχτεί ιδιαιτέρως δύσκολος, αλλά εντούτοις αξιοθαύμαστος (η αποδοχή είναι η μόνη που πάντα παίζεται). Ο William Collins Snavely, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι ένας μονόλυκος που περνάει τον περισσότερο καιρό του με το να κρύβεται. Η μουσική του δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά τέτοιον άνθρωπο δείχνει. Με μισόλογα και ασάφειες, αλλά εντόνως βαθιά, μέχρι τα σκοτεινότερα σημεία. Δεν είναι να απορούμε. Όταν δεν πιστεύεις σε τίποτα, είναι απολύτως φυσικό τελικά να μην εκφράζεις και τίποτα! Μπορεί άραγε να κρυφτεί αυτό;
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. THE VANDERMARK 5 - Free Jazz Classics Vols. 1 & 2 2cd
2. RUMAH SAKIT - Obscured By Clowns
3. MASTERS OF THE HEMISPHERE - Protest A Dark Anniversary
4. GIDDY MOTORS - Make It Pop
5. ΚΟΨΩΚΕΦΑΛΟΙ - Uba cd-r
