Please, smile Mr. Dark!! #36

Η αρχή της ιστορίας των Bablicon μας πάει στο Chicago του 1996. Ψάχνοντας όμως την δουλειά τους σε βάθος, άλλη πιθανή θα μπορούσε να είναι ο βωβός κινηματογράφος, τα jazz clubs της ποταπαγόρευσης, ο Kurt Weill, οι αυτοσχεδιασμοί του Albert Ayler, υπό προϋποθέσεις κάποια φάση του Robert Wyatt, των This Heat, ακόμα και οι αφηγήσεις των Art Bears και News From Babel. Οξείες, προ αμνημονεύτων χρόνων, δράσεις. Κάτι κοντινότερο στους καιρούς μας πολύ δύσκολα θα ανιχνευθεί. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Dave McDowell, Jeremy Barnes και Griffin Rodriguez. Κανένας τους όμως δεν χρησιμοποιεί το πραγματικό του όνομα εντός του trio. Εκεί όλα τους υποκαθίστανται (όπως και η αίσθηση περί πραγματικότητας συνολικά), από τους ρόλους-ψευδώνυμα των The Diminisher, Marta Tennae και Blue Hawaii, αντιστοίχως. Αν το καλοσκεφτείτε η ανάγκη και μόνον για τέτοιου είδους ελεύθερη έκφραση υποκρύπτει ήδη συνδέσμους με την υποκριτική και το θέατρο.

Το 'A Flat Inside A Fog, The Cat That Was A Dog' cd album είναι η τρίτη τους κυκλοφορία (από τον περασμένο Ιούνη) και βγήκε ταυτόχρονα απ' τις Misra Records και Pickled Egg Records, αρκεί να δηλώσετε αν είστε απ' την πέρα ή τη δώθε πλευρά του Ατλαντικού. (Τόσο εύκολα!) Είναι δε χωρισμένο - κατά τις επιταγές των βινυλιακών εκδόσεων - σε δύο ενότητες, οι τίτλοι των οποίων συνθέτονται στον γενικό, αλλά με ανάποδη σειρά απ' αυτήν που ακούγονται. Η πρώτη ('The Cat That Was A Dog'), ως περισσότερο θεατρική, αφήνει να φανούν οι επιρροές απ' τον ήχο της Recommended που προαναφέραμε, οι οποίες αν θυμάστε, περιδιάβαιναν συχνά την κληρονομιά των Kurt Weill/ George Gershwin και τον ελιτιστικό avant-garde jazz/rock πειραματισμό. Η δεύτερη είναι η κινηματογραφική, με ύφος απ' το παλιό cinema όπου κάθε διαπλοκή στην οθόνη συνδέονταν με συνετή μουσική ακρίβεια και τονική ομοιοπάθεια. Ψεύτικα αυτοσχεδιαστικό (βλ. John Lurie), αλλά αιχμηρό. Ένα σπανίζον ταξίδι στη μουσική ιστορία, με αποτελέσματα τόσο αναπάντεχα και αβίωτα που μοιάζουν αταξινόμητα. Τελικά όταν φτάσεις στα άκρα και το παραπέρα απλούστατα δεν υπάρχει, είναι τόσο προσωπικό το βίωμα της εμπειρίας που καμιά γλώσσα δεν μπορεί να το περιγράψει. Κρατήστε καλά το όνομα Bablicon (μαζί με αυτό των Cerberus Shoal, που ίσως μιλήσουμε στο μέλλον). Και να θυμάστε ότι στην παράστασή τους προσπαθήσαμε να αφομοιώσουμε ένα ιστορικό feedback και συνάμα μια μουσική βορείως του μέλλοντος! Έτσι δε όπως συνηθίζουν να σκορπίζουν στα πέρατα του κόσμου (για μελέτες, περιοδείες κι άλλα, συναφή και μη), το επόμενο ραντεβού μας μαζί τους προσδιορίζεται στο άγνωστο και ανιχνεύεται δια μαντείας. Λίγη υπομονή!

Το πραγματικό του όνομα είναι Edmundo Fernando Corona Murillo και γεννήθηκε το 1970 στην Tijuana του Μεξικού. Στη μουσική διεθνή έγινε γνωστός πρόσφατα με το όνομα-project Murcof, αν και έχει να επιδείξει ήδη μια εξέχουσα δραστηριότητα στους κόλπους της τοπικής The Nortec Collective ως Terrestre (ένα άλλο και παράλληλα ενεργό project του). Το 'Martes' είναι το πρώτο του πλήρες album με το νέο του όνομα. Κυκλοφόρησε αρχικά τον περασμένο Φλεβάρη στην τοπική Static Discos, για να ακολουθήσει η ευρωπαϊκή του έκδοση τρεις μήνες αργότερα απ' το The Leaf Label. Με τον Tony Morley, αφεντικό του τελευταίου, γνωρίστηκε σ' ένα απ' τα παραλειπόμενα parties του Sonar 2001 festival, στην Barcelona. Για την ιστορία, είχε προηγηθεί το 'Monotonu' EP στην Context Free Media απ' το San Francisco, με τέσσερα θέματα (εκ των οποίων τα τρία επαναλαμβάνονται στο album).
Ο Fernando Corona μεγάλωσε με την ηλεκτρονική μουσική της παλιάς σχολής, των Tangerine Dream, Kraftwerk και Brian Eno. Και ενώ είναι τοις πάση γνωστό πως οι περισσότεροι συνδαιτυμόνες του μοντέρνου ηλεκτρονικού σιναφιού ρέπουν προς την jazz για έμπνευση και ''δανεισμούς'' ιδεών για samples, αυτός κάνει το ίδιο με την κλασική μουσική και ειδικότερα τους Arvo Part και Henryk Gorecki - τους σημαντικότερους της γενιάς των σύγχρονων συνθετών που δουλεύουν, με βάθος και αφοσίωση, το θρησκευτικό στοιχείο.
Τα εννέα θέματα του 'Martes' είναι μια ambient, μυσταγωγική, εκδοχή των ανθρωπίνων αισθημάτων, το τέμνον ίχνος μ' ένα μεταφυσικό πνεύμα, η αναλυτικότερη και πιο σπασμένη προβολή της έννοιας της περιπλάνησης. Και μόνον στη σημειολογική προέκταση της μεταφοράς και του συμβολισμού μπορώ να αποδώσω το γεγονός ότι οι τίτλοι των συνθέσεων είναι μονολεκτικοί και οκτώ απ' αυτούς αρχίζουν με το γράμμα M. Στο αχαλίνωτο της φαντασία μας δε, αυτή η μικρή, αλλά κατανυχτική, πλημμυρίδα μελωδιών, παράγεται όταν δίπλα στην κονσόλα, τα samples και τα micro-beats καλέσουμε να παίξουν ταυτόχρονα οι Kronos Quartet και οι The Hilliard Ensemble. Αν τύχουν δε, ολόγιομο φεγγάρι και ώρα καλοκαιρινή και εσπερινή, τόσο ιδανικότερα. Ο Fernando Corona πάντως, κλείνει το φθινόπωρο σε ευρωπαϊκό έδαφος ως support στους Manitoba, one-man project (ομοίως!) του καναδού Dan Snaith, επίσης από το roster του The Leaf Label. Και με μια, δυστυχώς αναβλημένη, αθηναϊκή στάση! Πολύ θα το εκτιμήσουμε αν βγει κάποτε!!

Αν αναρωτηθούμε σε ποια εποχή ευνοήθηκε πιότερο η δράση των μονομελών σχημάτων στη μουσική σκηνή, κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξουμε στη σημερινή. Είναι αρκετό, το γεγονός και μόνον, ότι οι τεράστιες πλέον τεχνολογικές δυνατότητες επιτρέπουν στον κάθε τρελαμένο με computer να υποκαταστήσει ολόκληρο συγκρότημα. Ο Alfred Weisberg-Roberts απ' την Santa Monica της California (και νυν κάτοικος του Los Angeles) εμπίπτει και αυτός σ' αυτήν την (λίγο υπεροπτική;) κατηγορία καλλιτεχνών. Εξάλλου είναι, εξ ορισμού κατανοητό, πως τα περισσότερα μέλη της ανήκουν στους ηλεκτρονικούς πειραματιστές. Ο φίλος εδώ υπογράφει τα μουσικά επιτεύγματά του με το όνομα Daedelus, το ίδιο που χρησιμοποιεί και όταν παίρνει τη θέση του dj στον internet ραδιοσταθμό www.dublab.com Σ' αυτά περιλαμβάνονται ένα πειραματικό album στο label της Phthalo Recordings πέρυσι, συν το φετινό 'Invention' (απ' τις αρχές του Μάη) - ντεμπούτο για την Plug Research Records, label που συζητήθηκε ευρύτερα λόγω του τελευταίου album των Dntel.
Ο Alfred Weisberg-Roberts ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα παίζοντας κλαρινέτο και διπλό μπάσο. Μέχρις που κυριεύτηκε απ' τους τεχνητούς ήχους του omnichord. Αυτοί, μαζί με τις μουσικές του Erik Satie, του Henry Mancini, των soundtracks από ταινίες των 30's και 40's και της jazz, μοιράζονται ποικιλοτρόπως και περίτεχνα την πρωτοκαθεδρία στο (ορμητικό μερικές φορές) ρεύμα ήχων των συνθέσεων του 'Invention' cd (χωρίς να παραμελεί φυσικά τις ηλεκτρονικές ρυθμικές βάσεις). Ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, μια ιδιότυπη εξωτερικότητα, που δημιουργείται άκρατα όταν ο εικονικός κόσμος εναντιώνεται στον πραγματικό των αισθήσεων. Αυτό είναι η μουσική του Daedelus. Στα extras της cd έκδοσης περιλαμβάνονται και δύο συνεργασίες στα φωνητικά (με Bugdriver και Sach), το rapping των οποίων μετατρέπει εναλλακτικά δύο tracks του cd, τα 'Quiet Now' και 'Pursed Lips Reply', σε trip-hop.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ξεκάθαρα το περιστατικό (κάποια σκηνή ίσως, από ταινία ή όνειρο), όμως αυτό που παρακολουθούσα ήταν η πορφυρή, ήσυχη μελαγχολία της φλεγόμενης βάτου. Και είναι το πρώτο που σκέφτηκα ακούγοντας την περιγραφική μουσική των L' Altra. Μ' όλα τα χαρακτηριστικά που αυτή βγάζει στο 'In The Afternoon', το φετινό τους album στην Aesthetics (απ' ό,τι φαίνεται συγκρότημα και εταιρία μεγαλώνουν μαζί). Οι Low, η Chan Marshall και οι Courage Of Lassie εποχής 'Sing Or Die' είναι οι πρώτοι, αυτόματοι, ηχητικοί συσχετισμοί. Με ένα σημείο-κλειδί: τις συχνές ανταποκρίσεις γυναικείων και αντρικών φωνητικών. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το φθινόπωρο του '97 στο Chicago. Στην τετράδα όσων το απαρτίζουν σήμερα βρίσκουμε το αφεντικό της εταιρίας τους, Ken Dyber, τον Eben English (των Del Rey) και τους Joseph Costa, Lindsay Anderson. Ένα film μικρού μήκους που έκανε η τελευταία με μερικούς φίλους το 2000, έδωσε και τον τίτλο αυτού του (δεύτερου μεγάλου τους) album, το οποίο έχει στα σωθικά του μερικά συναρπαστικά κι ασυναγώνιστα τραγούδια. Όλα τους καρποί απ' το ευλογημένο δέντρο της μεγάλης μουσικής των ποιητών, των ερωτευμένων και των ξεχασμένων μοναχικών, που πάντα θα αγαπάμε και θα μας συγκλονίζουν. Όπως το 'Black Arrow' (στα σπουδαιότερα που ακούσαμε φέτος) και από κοντά τα 'Traffic', 'Ways Out', 'Certainty', και 'Broken Mouths'. Το συγκρότημα βρίσκεται ήδη σε ευρωπαϊκή περιοδεία, την οποία συνόδεψε με την αποκλειστική κυκλοφορία του 'Ouletta' 7'' single τον Σεπτέμβρη, ενώ η γιαπωνέζικη έκδοση του cd τον Ιούνη, απ' την γνωστή P-Vine Records, περιέχει δύο νέα τραγούδια ως bonus tracks. Εκεί που λέγαμε πως καθαρίσαμε!

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. JAGA JAZZIST - A Livingroom Hush
2. ANTHONY ROTHER - Hacker
3. SUSHIROBO - Drawings And Garbage Structures
4. ERIDU ARCANE - The Dying Of An Ageless Day
5. ANTIMATTER - Saviour