Please, smile Mr. Dark!! #37

Ο Kurt Weill δεν έγραψε ποτέ κάτω από ναρκωτικά. Εντούτοις είναι αναμφίβολα ένας διαχρονικός pop αστέρας. Να τι ζήλεψε ο Wolfgang Peters, το αφεντικό της γερμανικής Hausmusik. Οι Fred Is Dead που θα ασχοληθούμε σήμερα υπήρξαν ένα μόνον απ' τα μουσικά σχήματα που αυτός ενεπλάκη κατά καιρούς (προσθέστε και τους Village Of Savoonga, συν το solo project των A Million Mercies, όσο ακόμα τα θυμάμαι). Μαζί του στα τελευταία τους οι Marion Gerth, Katja Raine και ο drummer των Lali Puna Florian Zimmer. Και αναφέρομαι στο παρελθόν διότι με την κυκλοφορία τον περασμένο Μάη του πέμπτου τους album, το οποίο κυνικά τιτλοφορείται 'Greatest Hits' (χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με κάτι τέτοιο), το συγκρότημα διαλύθηκε και τα μέλη τους σκόρπισαν ανάμεσα στο Βερολίνο και το Αμβούργο.
Το 'Greatest Hits' είναι πιθανότατα το σπουδαιότερο pop album που μας έδωσε φέτος η Γερμανία μετά το ανεπανάληπτο 'Neon Golden' των The Notwist. Αν βεβαίως αναφέρω ότι ο Micha Acher συμμετέχει εδώ στην τρομπέτα (μαζί με έναν ακόμα γνώριμο, τον Carl Oesterheld των Carlo Fashion, F.S.K. στα κρουστά), προδίδω εκ προοιμίου και τους αρκετούς ηχητικούς συσχετισμούς των δύο συγκροτημάτων. Και όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Οι Fred Is Dead στο κύκνειο άσμα τους, μετά από δώδεκα χρόνια περιθωριακής δράσης, κινούνται με αξιοζήλευτη άνεση από τους The Notwist στους The Fall και πάλι πίσω. Θυμίζοντας αρκετά ένα άλλο ''χαμένο'' γερμανικό σχήμα (αλλά πολύ επιδραστικό εντέλει), τους σπουδαίους Geisterfahren των eighties. Και σίγουρα η διάλυσή τους αφήνει ένα μεγάλο κενό, όχι μόνον στη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκηνή, αλλά και στις καρδιές μας.

Απ' το προηγούμενο τεύχος στρώθηκα για να σας διηγηθώ σ' αυτό λίγο απ' την ιστορία των Cerberus Shoal. Είναι μια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι το τι σημαίνει για την εποχή μας μια ομάδα ανθρώπων να ζει και να δημιουργεί μαζί. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το '94 στην Βοστόνη, από τους Chriss Sutherland (τραγούδι/ μπάσο), Caleb Mulkerin (κιθάρες) και Tom Rogers (τύμπανα). Απ' τους τρεις, μόνον ο τελευταίος είχε γνώσεις μουσικής (τότε σπούδαζε ακόμα τα drums, στο Berklee College Of Music). Κατά ένα περίεργο τρόπο η εξέλιξη προς την ενηλικίωσή τους, όπως και η κολεκτιβιστική δραστηριότητα μέσα απ' την οποία αυτή εκφράστηκε, συνδέθηκαν με το Maine του Portland. Μέρος που και οι ίδιοι σήμερα θεωρούν τόπο τους. Παρότι δε μπήκαν γρήγορα στην δισκογραφία, οι πολλές αλλαγές μελών οδήγησαν τους ιδρυτές σε στενή συνεργασία με τους Tarpigh - συγγενικό σχήμα, επίσης από το Maine. Όλα τα μέλη των τελευταίων, Tim Harbeson, Tom Kovasevic και Eric LaPerna, έχουν εμπλακεί ποικιλοτρόπως, τόσο στις studio ηχογραφήσεις, όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις των Cerberus Shoal, από το '97 μέχρι σήμερα. Συνεισφέροντας σίγουρα στο εντυπωσιακό του γαλαξία τους, ο οποίος ξεπερνά τις στενότητες του συμβατικού, ανάγοντας την καλλιτεχνική δημιουργικότητα σε τρόπο ζωής, φιλοσοφία και εν κατακλείδι σε σέκτα. Αυτό δείχνει και η μανία τους να μαθαίνουν και να χρησιμοποιούν κάθε λογής όργανο από οποιαδήποτε μεριά του κόσμου κι αν προέρχεται. Διότι, όπως εκμυστηρεύονται στον Jeff Marsh του e-zine Delusions Of Adequacy (σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που αν βρείτε χρόνο ρίξτε της μια ματιά στο www.adequacy.net), οι διαφορετικοί ήχοι που έχουν στο αυτί συνθέτοντας δεν μπορούν πάντοτε να αναπαραχθούν. Και τους ψάχνουν στο άγνωστο.

Τα δημιουργήματα των Cerberus Shoal είναι σαν τα βαγόνια ενός τρένου, το οποίο σφυρίζοντας ξεκινάει για ένα ταξίδι χωρίς στάσεις μέχρι την ανύπαρκτη άκρη του μουσικού διηνεκούς. Διασχίζοντας τους Can, Miles Davis, Sun Ra, Tom Waits, The Residents, Pink Floyd και πηγαίνοντας μακριά και έξω από κάθε γνωστή αισθητική, στην αφρικανική και τσιγγάνικη παραδοσιακή μουσική. Το 2002 μας έδωσε αρκετή απ' την παροιμιώδη πλέον υπερ-παραγωγικότητά τους. Πρώτα το 'Mr. Boy Dog', νέο, διπλό cd album στην Temporary Residence Ltd. και για πολλούς η καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα. Όντως τολμηρός χαρακτηρισμός! Εντούτοις, όταν πάρουν θέση τα 'Nataraja', 'Unmarked Boxes', 'Nod', 'Camel Bell', δεν θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει. Συμμετέχουν τα μέλη των Tarpigh, στους γνώριμους ρόλους. Η ίδια εταιρία επανεξέδωσε τον περασμένο μήνα και δύο παλιότερα albums τους, που είχαν εξαντληθεί, με διαφορετικό artwork. Πρόκειται για το 'And Farewell To Hightide' του '96, που τώρα γίνεται διπλό cd με bonus υλικό που δεν υπήρχε στην αυθεντική έκδοση και το 'Elements Of Structure/Permanence', με αυτοσχεδιαστική μουσική για δύο films του Tim Follard.
Νωρίτερα είχε ξεκινήσει και η σειρά των split-albums, όπου οι Cerberus Shoal μοιράζονται τον χώρο μ' ένα διαφορετικό κάθε φορά σχήμα ομοϊδεατών από όλον τον κόσμο. Στο πρώτο νούμερο 'The Whys And Hows Of Herman Dune And Cerberus Shoal' η αρχή γίνεται με το παριζιάνικο τρίο των Herman Dune. Οι οικοδεσπότες τους πρωτογνώρισαν σ' ένα festival στη Γένοβα της Ιταλίας το '00. To cd κυκλοφόρησε σε περιορισμένη έκδοση με 500 χειροποίητες ζωγραφιές της Colleen Kinsella, πάνω σε ανακυκλούμενο χαρτί, απ' την North East Indie Records. Αυτή, μαζί με τους Erin Davidson και Karl Greenwald παρουσιάζονται ως κανονικά μέλη, για πρώτη φορά. Τα 'Sweetie', 'Bouzouki' είναι ενδεικτικά της περισσότερο συμβατικής, σχεδόν folk/pop, πλευράς των Cerberus Shoal και είναι οι καλύτερες στιγμές μαζί με το συγκλονιστικό 'That Woman Is A Murderess' των Herman Dune. Ακολούθησε το 'The Vim And Vigour Of Alvarus B And Cerberus Shoal' (οι Alvarus B. είναι project του Alan Bishop των Sun City Girls), ενώ έπονται στη συνέχεια της σειράς οι πολωνοί The Magic Carpathians και οι λονδρέζοι Guapo. Ουφ, επιτέλους τελείωσα!! Και θεωρώ αποτυχία μου που ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω πώς θα μπείτε ομαλότερα σ' αυτόν τον άγριο, εξωτικό κόσμο. Ίσως κάποτε βρω τον τρόπο.

Όσοι παρακολουθούν τα συμβαίνοντα στη σύγχρονη γοτθική dark/electro σκηνή θα ξέρουν τη νεαρή Birgitta Behr ως τη φωνή των The Dust Of Basement. Φέτος γνωρίσαμε και το προσωπικό της project, τους Calan.Dra, στο οποίο έχει την καθολική ευθύνη, τόσο για τις συνθέσεις, όσο και για τους στίχους. Την ερμηνεία άλλωστε την θεωρούσαμε αυτονόητη. Το album 'Where Did You Go?' κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη στην Matrix Cube, θυγατρική της γερμανικής [Trisol] Music Group Gmbh. Στο σύνολό του είναι εμπνευσμένο από τον τραγικό θάνατο του φίλου της, εξ' ου και η διάχυτη μελαγχολία του. Την βοηθά στις ηχογραφήσεις ο έτερος των The Dust Of Basement, Sven Wolff.
Δεν χρειάζονται φυσικά αναλύσεις για το μουσικό ύφος που ακούμε εδώ. Η Birgitta Behr κινείται με άνεση στους χώρους που ξέρει καλά (η Siouxsie Sioux είναι μια μόνιμη επιρροή) και χωρίς να παρουσιάζει ιδιαίτερη συνθετική φαντασία στέκεται σε επίπεδο άνω του μέσου όρου, συνειδητά αρκούμενη στα λίγα. Και κρατώντας τις καλές στιγμές, αφήνοντας τις αδιέξοδες επαναλήψεις (υπάρχουν αρκετές κρυφές τέτοιες), το ενδιαφέρον επικεντρώνεται αναπάντεχα στα bonus tracks. Πρόκειται για τρεις διασκευές: στο 'Blume' των Einsturzende Neubauten, στο 'Photographic', σύνθεση του Vince Clark, εποχής Depeche Mode και στο ανασυρμένο απ' τις αράχνες 'Rain From Heaven', το σπουδαιότερο κομμάτι των εφήμερων The Sisterhood του Andrew Eldritch. Σ' αυτό το τελευταίο κάνουν ιδιαίτερη παρουσία τα φωνητικά του προσκεκλημένου Konrad Romanski, τραβώντας την πεπατημένη του αξεπέραστου πρωτότυπου και ξεμένοντας, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, πίσω, κυνηγώντας το άφταστο. Όπου φτώχεια και φιλότιμο! (Κάπως έτσι δεν το λένε;) Εδώ προσθέστε και τον ιδρώτα, για να συμφωνήσουμε!!

Άκαιρο, αλλά όμορφο που γίνομαι μαθητής σε μεγαλύτερη ηλικία. Παραλαμβάνοντας κάθε συνδρομητικό cd του The Wire είναι σαν να παρακολουθώ κι ένα νέο μάθημα σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Αποκομίζοντας ένα σημαντικό πακέτο φρέσκων γνώσεων. Θυμάστε πού είχαμε μείνει; Α, στη συλλογή 'First Steps', ένα πολύ καλό sampler της Klangbad, της δισκογραφικής εταιρίας των Faust, σε παραγωγή του Hans Joachim Irmler αυτοπροσώπως. Την ακολούθησε η εξίσου υψηλού επιπέδου συλλογή 'Fjord Focus. A Norwegian Sampler', μια περιεκτική έκδοση (επιμέλεια της Anne Hilde Neset), με την ευκαιρία του Fertiliser Festival, που έλαβε χώρα σε δύο διαφορετικούς χώρους του Λονδίνου (93 Feet East και The Spitz), το τετραήμερο 10-13 Οκτώβρη. Η ακρόασή της κρύβει εκπλήξεις. Ανάμεσά τους δύο σπουδαίες νορβηγικές μπάντες του σήμερα: τους Xploding Plastix και Jaga Jazzist. Η συνέχεια της σειράς The Wire Tapper μόλις αξιώσει ο ταχυδρόμος!

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. MORGAN CANEY & KAMAL JOORY - Magic Radios
2. RICHARD MCGRAW - Her Sacred Status, My Militant Needs
3. CRANES - The Moon City 7''
4. ANGELS OF VENICE - Awake Inside A Dream
5. VARIOUS ARTISTS - Sol Lucet Omnibus. A Tribute To Sol Invictus 2cd