Please, smile Mr. Dark!! #4

Οι τελευταίοι μήνες του 2000 ήταν κόλαφος για τον σύγχρονο βρετανικό μουσικό τύπο και γίναμε όλοι μάρτυρες της διακοπής της κυκλοφορίας ιστορικών εντύπων, όπως του Melody Maker και του Select. Ήταν η επαλήθευση όσων είχαν προβλέψει κάτι τέτοιο ως μια από τις συνέπειες του δια-δικτύου σε αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούνταν παράδοση στην πληροφόρηση.
Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και στο The Wire, ίσως ότι πιο αξιόλογο και έγκυρο έχει να επιδείξει ο χώρος σήμερα, το οποίο από το 1984 μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο, ανήκε στον όμιλο Namara του Naim Attalah. Ευτυχώς για μας το management του περιοδικού αγοράστηκε από μέλη της συντακτικής του ομάδας και έτσι συνέχισε να βγαίνει, ως απόλυτα ανεξάρτητη έκδοση πλέον, από την The Wire Magazine Ltd. Παράλληλα έκανε και ένα πολύ επιτυχημένο ανασχεδιασμό.
Το προτελευταίο τεύχος (207, Μάης 2001) συνοδεύεται από την συνέχεια της - συνδρομητικής μόνον - σειράς CD, η οποία αισίως φτάνει στο 'The Wire Tapper 07'. Ενδιαφέρουσα μουσική επιλογή από τις τρέχουσες κυκλοφορίες του εναλλακτικού και αντι-συμβατικού χώρου και επιπλέον, υλικό σε πρώτη εμφάνιση από τα επερχόμενα albums των Four Tet, Bigg Jus, Steinbruchel, καθώς και αποκλειστικές ηχογραφήσεις, εναλλακτικές εκτελέσεις, remix κ.τ.λ. από Daniel Figgis, Illusion Of Safety, Eardrum, Lasse Marhaug.
Το ολοκαίνουργιο τεύχος (208, Ιούνης 2001), έρχεται στους συνδρομητές μαζί με το CD-συλλογή 'Index 01', ένα άψογο sampler της βρετανικής DiN, ενός από τα περισσότερο πρωτοποριακά labels στην σύγχρονη electronica, το οποίο ενεργοποιήθηκε από τον Ian Boddy, βετεράνο του χώρου, το 1999. Όλα τα κομμάτια περιέχονται στους, μόλις εννέα, τίτλους που αριθμεί η εταιρία μέχρι σήμερα, αλλά εδώ παρουσιάζονται σε αποκλειστικό mix.

Δεκαπέντε χρόνια πατημένα. Τόσον χρόνο κράτησε ο μύθος του χαμένου, πρώτου, album των The Black Sun Ensemble από την Tucson της Arizona. Ηχογραφημένο στα The Sound Factory studios, με μηχανικό ήχου τον Steve English, κυκλοφόρησε το 1985 (σε βινύλιο εννοείται), από την Pyknotic Records και προηγήθηκε κατά περίπου τρία χρόνια του, επίσης ομώνυμου, album που εξέδωσε η βρετανική Reckless Records το 1988 και που οι περισσότεροι, ακόμη και αρκετοί fans, ξέρουν ως το ντεμπούτο του συγκροτήματος (στην πραγματικότητα, όντως το album αυτό περιείχε μέρος από το υλικό του πρώτου, σε διαφορετικές όμως εκτελέσεις).
Τα περιορισμένα αντίτυπα που κόπηκαν έφτασαν να αλλάζουν χέρια στις μέρες μας με τιμή άνω των $100, ενώ και κάποια, σουηδική αν δεν κάνω λάθος, μεταγενέστερη πειρατική έκδοση, είναι επίσης εξαιρετικά σπάνια και τιμάτε δεόντως ακριβά. Την εποχή εκείνη οι The Black Sun Ensemble ήταν ένα οργανικό trio αποτελούμενο από τους : Jesus Acedo (κιθάρες), Michael Glidewell (μπάσο) και John Brett (τύμπανα). Με αυτή την, πρώτη τους, σύνθεση πρόλαβαν να ηχογραφήσουν μόνον μια demo κασέτα και αυτό το album.
Η αυστραλέζικη Camera Obscura Records επανέκδωσε, μετά από re-mastering, το album αυτό σε CD, τον περασμένο Φεβρουάριο, διαφοροποιημένο κατά δύο κομμάτια, των οποίων είχαν χαθεί οι ταινίες (πρόκειται για τα 'Cobracalia' και 'Red Ocean' της αρχικής έκδοσης), τα οποία πάραυτα αντικαταστάθηκαν με δύο outtakes από τις αυθεντικές ηχογραφήσεις, ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα (τα 'Emerald Eye 2' και 'Bleeding Heart').
Το υλικό είναι έξοχο και για όσους αγάπησαν τους The Black Sun Ensemble από τις μετέπειτα κυκλοφορίες τους, είναι μια σπουδαία ευκαιρία να τους ακούσουν σε ένα περισσότερο πρωτόγονο και λιγότερο εξευγενισμένο ύφος και είμαι σίγουρος ότι θα το λατρέψουν. Εξάλλου, ήταν εξαρχής ξεκάθαρο, ότι η συνθετική γραφή ως λειτουργική διαδικασία για τον Jesus Acedo ήταν μια πολυδιάστατη εκφραστική κατάσταση. Κατάσταση, όπου οι κιθαριστικές μελωδίες, άλλοτε μικρές φράσεις, άλλοτε μακροσκελείς εξάρσεις, υπερβαίνουν την συμβατική rock θεώρηση και δομούνται, αναπτύσσονται καλύτερα, με αυτοσχεδιαστικές τεχνικές που οι ρίζες τους φθάνουν βαθιά μέσα στις ινδικές ragas. Και το αποτέλεσμα που ακούμε εδώ είναι αξιοθαύμαστα υψηλών προδιαγραφών για το τότε νεαρό των μουσικών που είναι υπεύθυνοι για αυτό. Είναι ακριβώς το σημείο που έκανε τους The Black Sun Ensemble ένα από τα πολύ σημαντικά πράγματα που συνέβησαν στον ψυχεδελικό χώρο τα πρόσφατα χρόνια. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, αδράξτε την και ακούστε αυτό το album. Η εμπειρία που θα αποκομίσετε είναι συναρπαστική.


Ονομάζονται The Tyde, είναι σεπτέτο και έρχονται από το Los Angeles της California των Ε.Π.Α. Μαζί με κάποιους ακόμη - τους My Morning Jacket και The Ladybug Transistor σκέφτομαι - ανήκουν στην εμπροσθοφυλακή της νέας γενιάς της αμερικανικής pop. Το 'Once' CD είναι το ντεμπούτο τους και κυκλοφόρησε τον Μάρτη από την μικρή Orange Sky Records, θυγατρική τρόπον τινά της Dionysus Records Empire.
Μπορεί βέβαια το συγκρότημα να σχηματίστηκε μόλις το 1998, ο Darren Rademaker όμως, επικεφαλής του από ότι καταλάβατε, είναι παλιός στην δουλειά και έχει διατελέσει μέλος των Shadowland στα τελευταία 80's και των Further στα πρώτα 90's. Στους The Tyde πλαισιώνεται από τους Ann Do, Benjamin Knight, και τρία μέλη των Beachwood Sparks (με ένα album πέρυσι στην Sub Pop Records, συν μερικά singles), τους Brent Rademaker (μικρότερος αδερφός), David Scher και Christopher Gunst.
Όλα όσα χαρακτηρίζουν την pop από αμερικανούς, κυρίως οι εμφανείς country/folk καταβολές (δίνουν και παίρνουν οι slide κιθάρες), είναι εδώ. Ο Darren Radermaker έχει περάσει ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια ακούγοντας albums του Lou Reed, του Bob Dylan, αλλά και νεώτερων όπως του Lloyd Cole και αυτό, όσο και αν το θέλει, δεν κρύβεται.
Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Ακούγεται ευχάριστα, είναι μελωδικό, έχει μερικά όμορφα τραγούδια και κάποια άλλα συμπαθητικά, αλλά δεν κάνει τίποτα για να ξεφύγει από τον κανόνα. Και αν μη τι άλλο, τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά, ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, πιθανόν και καλύτερα. Ίσως στο μέλλον βγει κάτι περισσότερο πρωτότυπο, γιατί αν για κάτι μας έπεισαν οι The Tyde εδώ, είναι η διάθεση, οι ικανές ιδέες και οι ενδιαφέρουσες απόψεις. Ο χρόνος αναλαμβάνει τα περαιτέρω.
Τοποθετήστε το κάπου ανάμεσα στους My Morning Jacket και Poi Dog Pondering και αφήστε τις συγγένειες στην ηχητική χροιά και μόνον, μην γίνει κανένα μπέρδεμα.

Η Jonathon Whiskey Records, με έδρα το Leeds, μας έγινε γνωστή από μια σειρά split 7'' singles σε περιορισμένες εκδόσεις και αποτελεί μια από τις αρκετές εκφράσεις του ελιτιστικού που κρύβονται πίσω από τα φώτα των πρωτοσέλιδων και της δημοσιότητας. Το CD album-συλλογή με τίτλο 'The Adventures Of Jonathon Whiskey' που κυκλοφόρησε το 2000 συγκεντρώνει κομμάτια από τους πρώτους έντεκα τίτλους της εταιρίας και επαυξάνεται με δύο πρωτιές, αυτά των Left Hand και των δικών μας 2 By Bukowski. Αυτοί οι τελευταίοι έφεραν την Jonathon Whiskey Records σε γνωριμία με το εγχώριο κοινό, με αντάλλαγμα όμως ανεκτίμητης αξίας, αφού το μικρό αυτό βρετανικό label άνοιξε στο συγκρότημα τις πόρτες στην διάσταση του παγκόσμιου.
Ακούγοντας τα δεκαπέντε συνολικά ονόματα της συλλογής - ανάμεσά τους συναντούμε τους Seafood, Billy Mahonie, Hood, The Remote Viewer, Chicks On Speed, Lazerboy και Yellow 6 - δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο πληρέστερο album που να επωμίζεται με τόση επιτυχία τον ρόλο του δείκτη της σύγχρονης πειραματικής pop σκηνής και όσων εσωτερικών ρευμάτων έχουν δημιουργηθεί μέσα της. Σε γενικές γραμμές επιτυχώς. Η συλλογή κυκλοφόρησε αρχικά σε χίλιες κόπιες. Εξαντλήθηκε και τυπώθηκαν άλλες πεντακόσιες ως συμπλήρωμα στην αρχική έκδοση. Από αυτές θα είναι και όποια προλάβουν όσοι από σας την αναζητήσουν. Εξάλλου η πολύ χαμηλή τιμή στην οποία διατίθεται την καθιστά άκρως ελκυστική για τον οποιοδήποτε, έτσι απλά και μόνον από περιέργεια.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. VIEW - All Love Is Lost Forever
2. THE BLACK SUN ENSEMBLE - The Black Sun Ensemble
3. BACKWORLD - Of Silver Sleep
4. MARK LANEGAN - Field Songs
5. THE EX - Dizzy Spells

20/06/2001