Please, smile Mr. Dark!! #5

Θυμάμαι τον Andrew Poppy από την εποχή που ανήκε στο roster της ZTT Records, κάπου στα μέσα των 80's. Ατυχώς για αυτόν, η δουλειά του τότε δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε και δεν είχε καν την ευκαιρία να το κάνει αφού σύσσωμη η εταιρία του είχε πέσει πάνω στους Frankie Goes To Hollywood, αφήνοντας τα δύο δικά του albums να πάνε άπατα.
Τα χρόνια πέρασαν και παρόλη την φαινομενική αδράνεια, ο Andrew Poppy δεν έπαψε να γράφει και να κυκλοφορεί μουσική, κυρίως για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση κ.α.
Η ακρόαση του πρόσφατου 'Time At Rest Devouring Its Secret' CD album στην Source Research Recordings, εταιρία πολύ υπολογίσιμη στον χώρο της σύγχρονης πειραματικής electronica, με αιφνιδίασε θετικά, πέρα από κάθε πρόγνωση. Ο Andrew Poppy έχει μελετήσει πολύ καλά τα έργα των πρωτοπόρων του ηλεκτρονικού μινιμαλισμού, κατά βάση των Terry Riley, Steve Reich και ενίοτε των Philip Glass, Brian Eno. Έχει επίσης αποκτήσει μεγάλη ευχέρεια στον χειρισμό των σύγχρονων δυνατοτήτων του studio. Το μοναδικό, τριανταπεντάλεπτο, track του CD, με τον ίδιο τίτλο φυσικά, δεν θα μπορούσε να έχει γραφεί χωρίς αυτές, αφού η σύνθεσή του είναι ουσιαστικά συρραφή δύο μίξεων, με την δεύτερη να έχει πέσει ασύγχρονα πάνω στην πρώτη, έτσι ώστε να μην είναι εύκολο να προσδιοριστεί καμιά από τις δυο τελικά.
Η μουσική αναπτύσσεται αργά, χαλαρά θα έλεγα, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και διακριτά τα πλήκτρα, κάποια έγχορδα (βιολί βασικά), μπάσο και σποραδικά κρουστά. Μια γλυκιά θλίψη την κυριαρχεί, πλήρης από γοητευτικά, νυχτερινά, χρώματα και μπροστά της δεν μένει αδιάφορη καμία ψυχή με ευαισθησίες. Μοναχική, ημι-διαυγής, αλλά ανέλπιστα ρομαντική και όμορφη δουλειά. Συστήνεται σε όσους ψάχνουν ένα soundtrack για να ντύσουν τις ασπρόμαυρες εικόνες των ονείρων τους.

Το μόνο μήνυμα από την πρώτη γενιά του punk που, από ένα σύνθημα των τοίχων, έφτασε να γίνει ιδεολογική θέση και στάση ζωής είναι το : κάντο μόνος σου!!
Το ίδιο αυτό που, λίγο αργότερα, ενέπνευσε ομαδικές καλλιτεχνικές κολεκτίβες, διαφόρων ρευμάτων και αποχρώσεων, δημιουργώντας έναν παγκόσμιο οργανισμό διακίνησης και ανταλλαγής ιδεών. Η μουσική ιστορία τα έχει καταχωρήσει όλα αυτά, όμοια με την μνήμη όσων τα έζησαν ακριβώς όταν συνέβαιναν. Και μπορεί εδώ να μην κάνουμε μαθήματα ιστορίας, καταγράφουμε πάντως ότι θυμόμαστε από αυτήν, ιδιαίτερα τώρα που κρατούμε στα χέρια μας κάτι από εκείνο το πνεύμα και μάλιστα δικό μας.
Πρόκειται για το 'Surrounded By Evil, Low On Gas' demo CD-R των It Lies Within, τους οποίους παρακολουθώ να δουλεύουν διακριτικά σε κάποια μεριά της πρωτεύουσας εδώ και κάμποσα χρόνια, μέσα από τα τεύχη του 1000+1 Tilt και τις κασέτες συλλογές που τα συνόδευαν (που χαθήκατε ρε παιδιά;).
Ηχογραφημένο σε τέσσερα κανάλια στο δικό τους do-it-yourself studio τον περασμένο Μάη, μου έφερε στην μνήμη την εποχή που άκουγα τις κυκλοφορίες της Crass Records και ατένιζα τον κόσμο γύρω μου και όσα δρουν εντός του, με άλλο μάτι. Το υλικό βέβαια δεν διεκδικεί χρυσό βραβείο, ούτε εμπνέει έπαρση. Έχει όμως το νεύρο, την έμπνευση κατά στιγμές και σίγουρα την άποψη της βαριάς κληρονομιάς της σκηνής (το εναρκτήριο δε 'When They Grab You' δίνει μεγάλες υποσχέσεις για άλλου είδους αναζητήσεις στο μέλλον).
Μόνη οδός επικοινωνίας με το συγκρότημα είναι το ταχυδρομείο, μέσω του οποίου μπορεί κανείς να προμηθευτεί το παρόν σε τιμή, πρωτίστως, συμβολική, στην διεύθυνση : It Lies Within, Τ.Θ. 23045, 11210 Αθήνα.

Όλως τυχαία έπεσα πάνω σε μια συλλογή της αμερικανικής Secretly Canadian Records με τίτλο 'The Unaccompanied Voice, An A Capella Compilation', η οποία, όπως προδιαθέτει ο τίτλος της, αποτελείται από τραγούδια μόνον με φωνή.
Ανατρεπτική για την καταναλωτική εποχή μας ιδέα, κυρίως επειδή όσο και αν το επιθυμούμε, δεν βρίσκουμε πάντα τρόπο να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες του ιδιόρρυθμου του χαρίσματος της ανθρώπινης φωνής και αποδεχόμαστε νομίζω, στα βασικά, ότι αν την αφήναμε συχνότερα να εκδηλώνεται αυθόρμητα, αλλά και απρόσκοπτα, τα πράγματα θα ήταν πολύ περισσότερο συναρπαστικά για όλους, δημιουργούς και ακροατές.
Κάτι τέτοιο είχαν κατά νου και οι εδώ ιθύνοντες, ατυχώς όμως παρεξήγησαν και παρερμήνευσαν το επιθυμητό, βάζοντας ατάκτως στο αλουμίνιο του CD γραφές του σημαντικού, του μέτριου, του πρόχειρου (αδούλευτου, έως περιπαικτικού, έως αστείου) και του αδιάφορου, εκμεταλλευόμενοι το σημαίνον ονομάτων, όπως αυτά των Appendix Out, David Grubbs, Modest Mouse, Damien Jurado, Elliot Sharp και Songs: Ohia.
Σε εκείνες τις, μετρημένες, πρώτες, φαντάζει ασυναγώνιστα περίλαμπρη αυτή των Mimi Parker & Alan Sparhawk (των Low), μυστηριώδεις και σκοτεινές αυτές των Jarboe, Dave Fischoff και ζεστά αθώα αυτή των Pedro The Lion. Διστακτικά δεκτές και μερικές ακόμη (με πρώτη αυτή του Mark Kozelek), ενώ οι υπόλοιπες εμπνέουν τόσο ενδιαφέρον όσο το να παρακολουθεί κάποιος ένα κοπάδι αγελάδες να βόσκουν. Δεν ξέρω μόνον αν είχαν αυτό κατά νου όσοι λέγαμε στην αρχή. Γιατί τότε αλλάζει το πράγμα.

Όταν κυκλοφόρησε το 1997 πέρασε απαρατήρητο. Τώρα ξαναπαίζει την τύχη του με λίγο διαφορετικές και από ότι φαίνεται, καλύτερες, αξιώσεις.
Γράφω για το, ομώνυμο, ντεμπούτο CD album της Mee, γνωστότερης ως μέλος των Fire+Ice, για τους παρατηρητικούς. Η κυκλοφορία του είχε γίνει αρχικά από την δική της Mee Music Limited και στις αρχές του τρέχοντος έτους επανεκδόθηκε (διανεμήθηκε ουσιαστικά) από την Hau Ruck!, το δισκογραφικό label του Albin Julius (πρώην μέλος των The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud, τωρινό των Der Blutharsch και παράλληλα συνοδός του Douglas P. στους πρόσφατους Death In June).
Ιδιόρρυθμο και εσωστρεφές είναι το μουσικό ύφος που ανοίγεται μέσα του, αναμιγνύοντας - όχι ισομερείς αναγκαστικά - δόσεις από ετερόκλητα εκφραστικά styles και γεφυρώνοντας τα εικοσιένα θέματα χωρίς ενδιάμεσα κενά, δίνοντας την δομή του concept album. Και έτσι πρέπει να είναι τελικά.
Ήχοι εξωτικοί, από καμπάνες και κρουστά των Ιμαλαϊων, bamboo φλάουτα, sitar, basuri, μαζί με αυτούς από άλλα παραδοσιακά όργανα, άρπα, το χαρακτηριστικό βιολί αλλά και την αξιόλογη φωνή, της ίδιας της Mee. Μια εφευρετική ηχητική πανσπερμία, σε μεταβαλλόμενη δυναμική.
Και δεν τελειώνει με αυτά. Πάνω και περισσότερο από όλα έρχεται η ενδοσκοπική, σαμανιστικού, τύπου, ταξιδιάρικη τελική αυτοδιάθεσή του, έντονα επηρεασμένη από τον πολιτισμό των Νεπάλ και Θιβέτ (οι διασκευές σε τρία παραδοσιακά της περιοχής, αλλά και η επαναλαμβανόμενη χρήση επί τόπου μαγνητοφωνημένων προ-ηχογραφήσεων από ταξίδια εκεί, δεν αφήνει αμφιβολίες) και είναι αυτή που σε κρατεί όρθιο στο, πολύ ενδιαφέρον πράγματι, μουσικό χαλί που απλώνεται κάτω από τα πόδια σου. Μάλιστα, αν τολμήσεις και παραμείνεις προσηλωμένος, θα διαπιστώνεις τελικά ότι αυτό υπακούει στις αυθόρμητες προσταγές σου και μπορεί να σε πετάξει μακριά, όπως στα παραμύθια.
Στον ίδιο χορό και η συμβολική των τίτλων των θεμάτων, οι οποίοι υπάρχουν όχι για να ονομάσουν ή να υποδείξουν κάτι, αλλά για να υποθέσουν, να κεντρίσουν υποψίες, να γίνουν ιχνηλάτες, φωτός όσο και σκιών. Μην διστάσετε εμπρός στην ενίοτε πειραματική του διάθεση. Ξεπεράστε την και ακούστε το προσεχτικά.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. ELBOW - Asleep In The Back
2. VIEW - All Love Is Lost Forever
3. INTERSTELLAR OVERDRIVE - Interstellar Overdrive
4. CRANES - Future Songs
5. BACKWORLD - Of Silver Sleep

09/07/2001