Please, smile Mr. Dark!! #56
Μικρής εμβέλειας πρωταγωνιστές της μουσικής πραγματικότητας του Καναδά, οι Brad Crowe και David Jackson μετέφεραν τη δράση τους από την indie σκηνή της Ottawa των eighties και nineties (Groovy Velour, Spindrift, Red Pony, κάποια σχήματα που συμμετείχαν), στη σημερινή ηλεκτρονική του Toronto. Και παρά τις εκάστοτε μεταξύ τους διαφωνίες, αλλά και την απόσταση όταν ο Brad Crowe μετακόμισε πρώτος το 1994, συνέχισαν να δουλεύουν μαζί, δείχνοντάς μας πως τους ενώνει μια ερευνητική χημεία μοναδική σε σύμπλευση. Αυτό τουλάχιστον γίνεται ολοφάνερο στο τωρινό τους σχήμα τους North και το 'Shared Silence' 10'' ep, το ντεμπούτο τους για τη γερμανική Mira Records - το label που μανατζάρουν από το Siegen οι Florian Malicke και Fran Wilson (των Stella Maris, Lusan).
Οι North είναι οι κληρονόμοι των Anorak, του σχήματος που συνόδευε τον Brad Crowe στις ζωντανές του εμφανίσεις μέχρι περίπου τις αρχές του χρόνου. Σε εκείνο συμμετείχε τόσο ο David Jackson, όσο και ο τρίτος των North, ο Damien Dupuis. Δεν έχουν όμως καμία σχέση με ένα άλλο group με το ίδιο όνομα που κατά διαβολική σύμπτωση η Mira Records έχει το album τους προς κυκλοφορία το φθινόπωρο (εκείνοι είναι Ευρωπαίοι). Στις δύο πλευρές του παρόντος 10'' ep και στις συνθέσεις που αυτές περιλαμβάνουν ('Sumac', 'For Habermas' και 'Shared Silence'), οι ανησυχίες αυτού του τρίο για μια πρόταση με ενδιαφέρον, αυτάρκεια και πειραματισμό πάνω στα σύγχρονα ηλεκτρονικά καταγράφεται αυτούσια και μάλιστα επιτηδευμένα και ολοκληρωμένα. Αυτές ήταν η διαφυγή που αναζητούσαν οι Brad Crowe και David Jackson από τον συμβατικό και αναχρονιστικό τρόπο που παίζονταν οι κιθάρες στα παλιά τους συγκροτήματα. Πολύ σημαντικό στοιχείο της σύνθεσης ο συνδυασμός των ηλεκτρονικών beats με την jazz, κάτι που φαίνεται ιδιαιτέρως στο ομότιτλο track που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια (ολόκληρη η δεύτερη πλευρά). Ανήσυχο, νεωτεριστικό άκουσμα και πολλαπλώς ελπιδοφόρο. Βλέπω να τα λέμε ξανά μαζί τους στο μέλλον.
Είναι γνωστές οι παγίδες του ρεαλισμού και οι ψευδείς αισθήσεις που αυτές δημιουργούν. Ακόμα και οι αδρανέστερες δεν παύουν να είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους γυρίζει η σύγχρονη αστική παράνοια. Αυτή της βουής, των αδιέξοδων δρόμων, των neon επιγραφών, του ανώνυμου πλήθους, αλλά και των διαμερισμάτων. Σ' αυτά τα τελευταία καταστρώνεται και εκκολάπτεται η επικοινωνία της απόδρασης. Και πλήρης εγκεφαλικότητας η αθηναϊκή, πολυμελής κολεκτίβα των DroG_A_tEk τη μεταφέρει στις real time ζωντανές και αυτοσχεδιαστικές αναπτύξεις της, δημιουργώντας μια πολυτεχνική μουσική. Η ομάδα αυτή υπάρχει και δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια και με διάφορες μορφές κυκλοφόρησε τη διετία 2001-2 συνολικά επτά demos μέχρι το περσινό '23:46' album (σε cd-r) από την Tilt Recordings, τον σημαντικότερο ελευθεριακό φορέα μουσικής δημιουργίας και αυτοδιαχείρισης στην πρωτεύουσα και ενεργό επί μια δεκαετία. Κάποια μέλη της υπογράφουν, συμμετέχουν ή εμφανίστηκαν ως Monochrome, Coltnoi, Grammofonove, Adapt Ories.
Το φετινό limited 12'' ep 'Man-cine/Man-ley Lemep' κυκλοφόρησε σε πεντακόσιες κόπιες από την Bios και καταδεικνύει πως οι DroG_A_tEk αν και συνεχίζουν να πειραματίζονται παντρεύοντας αναλογικούς με ψηφιακούς ήχους, όπως τους είχαμε γνωρίσει, στάθηκαν ικανοί να παραδώσουν είκοσι λεπτά εντυπωσιακής, σκοτεινής κατά βάση, ambient ατμόσφαιρας, η οποία δικαίως πήρε τον χαρακτηρισμό meta-soundtrack. Και φέρνουν με τρόπο γριφώδη, σχεδόν νεορεαλιστικό, τον ήχο της Mille Plateau στην Αθήνα του 2003, στη γοητεία του οποίου υποκύπτουμε θεληματικά και παραινετικά. Η μεταμοντέρνα, βιομηχανική έκφραση αυτού του τόπου απόκτησε ένα ιδιάζον κόσμημα, μεταλλικό και στιλπνό. Ήδη βρίσκεται στο δρόμο το 'Humanitarian Help', ένα 7'' single (τεσσάρων, απ' όσο γνωρίζω, θεμάτων) που η Splendid Sound Recordings είχε αναγγείλει για τον προηγούμενο μήνα, αλλά θα φτάσει στα μέρη μας τελικώς με το φθινοπωρινό ταχυδρομείο. Ίσως να του ταιριάζει καλύτερα έτσι.
Το έργο του Άγγλου φιλόσοφου και μάγου Austin Osman Spare (1886-1956) υπήρξε μια πολύ μεγάλη επιρροή για την Wendy Van Dusen, αλλά και κάτι σα δανειστική βιβλιοθήκη. Σε αυτό βρήκε το όνομα για να βαφτίσει τους Neither/Neither World, σχηματίζοντάς τους στις αρχές των nineties στο San Francisco και σ' αυτό ανέτρεξε σχεδόν δέκα χρόνια μετά, όταν δημιούργησε το δικό της label, για να το ονομάσει Zos Kia Sounds. Και ενώ η θεματολογία των τραγουδιών της παραμένει εκκεντρική (ερωτισμός με σαφείς σαδομαζοχιστικές εκβολές, serial killers, ο θάνατος ως γενικότερος εκφυλισμός), όπως και οι ζωντανές της εμφανίσεις με τη μπάντα μονίμως απρόβλεπτες, η συνθετική της γραφή ακούγεται συμβατικότερη όσο ποτέ στο φετινό 'She Whispers' album. Σ' αυτό όπου η όμορφη από πάντα, παιδική χροιά της φωνής της Wendy Van Dusen βρίσκει λίγες φορές (τις περισσότερο ενδιαφέρουσες) κοινές φόρμες με την Alison Shaw και τους Cranes (στα 'She Whispers' και 'Pale Blue Skin') και στις υπόλοιπες όλες με την Hope Sandoval και τους Mazzy Star (και πιο κραυγαλέα τα 'I'll Disappear', 'Time', 'Fallen', 'In & Out Of Time', 'Don't Slip Away'). Κάνει εντύπωση η επιλογή ενός τέτοιου ταξιδιού δίχως προορισμό, αλλά και την προσωπικότητα ενός 'Tales Of The True Crime' - cd ακόμα πειστικό, παρότι βγήκε το 1994. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το θέμα ως ένα defreezing αστείο, αν δεν ήταν και τραγικό στην αδιέξοδη γραφικότητά του.
Το album κυκλοφόρησε στην Ευρώπη από την HauRuck! σε μόλις τετρακόσιες κόπιες βινυλίου. Δεύτερο αξιοπερίεργο γεγονός, αφού έχει αμυδρές σχέσεις με τις υπόλοιπες επιλογές του Albin Julius. Ακολούθησε η έκδοσή του σε cd, με δέκατο extra track το 'Lullaby' και πρώτα από τη γιαπωνέζικη People's Records.
Το 'She Whispers' είναι εν τέλει μια κυκλοφορία που θα μείνει περισσότερο για το ενδιαφέρον, γοτθικό θέμα του Pete Hottelet στο εξώφυλλο. Σε όλα τα άλλα (πολλά είναι, δε νομίζετε;), δεν κάλυψε κανένα κενό. Ίσως η Wendy Van Dusen αφιερώνει πολύ χρόνο στο Primal Chaos, το ηλεκτρονικό περιοδικό που επιμελείται παράλληλα με όλα τα παραπάνω και που μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη διεύθυνση www.primalchaosonline.com. Άμα μοιράζεσαι σε πολλά...
Η αγάπη του Enrico Wuttke για το πιάνο φτάνει πολύ πίσω, όταν ήταν μόλις επτά χρονών. Γεννημένος το 1971 στο Muhlhausen της Γερμανίας, σήμερα ζει στη Δρέσδη και δημιουργεί κάτω από το όνομα Flim. Το 2003 είναι γι' αυτόν μια πολύ καλή χρονιά, έχοντας ήδη δύο albums σε κυκλοφορία, με απόσταση λίγων μηνών. Πρόκειται για το 'Helio', το δεύτερό του για την Tomlab και ακολούθως για το 'Holiday Diary' στην Plinkity Plot (το label του Frans de Waard της Staalplaat). Καθένα από αυτά δείχνει και μία διαφορετική, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα πλευρά του συνθετικού του ταλέντου. Η μουσική είναι ένα από αυτά για τα οποία είμαστε σίγουροι πως θα έχουν μέλλον (ένα με την ανθρώπινη φύση, δεν είπαμε;). Κάτι τέτοιοι τύποι λοιπόν είναι δείγματα που το χτίζουν και το ευνοούν. Με μια γλώσσα που θυμίζει έναν άλλο της σύγχρονης γερμανικής σκηνής, τον Jorg Follert των Wechsel Garland και που μέσα της τον συνταιριάζει συχνότατα με τον σπουδαίο Γάλλο πιανίστα Erik Satie, το 'Helio' έχει μερικές στιγμές που είναι εξαιρετικό και καθηλωτικό στον λυρισμό του. Το εναρκτήριο 'How I Trashed My Knees', το 'Snow Behind My Chair' και ιδιαιτέρως το επιβλητικό 'For Fred' είναι τα πιο ολοκληρωμένα και συνάμα πολυμορφικά tracks του περιεχομένου του, τα οποία εντυπωσιάζουν με την ανάπτυξη και τις ιδέες που κρύβουν. Το instrumental αυτό album είναι ενδεικτικότατο του ήχου που βγάζει και λανσάρει ένα μικρό group εταιρειών όπως οι Tomlab, Morr Musik και Staubgold, σε όλες του τις λεπτομέρειες.
Το 'Holiday Diary' από την άλλη είναι αλλιώτικο σε βάση και υπόβαθρο, αλλά και με άλλες τροπές. Καταρχήν ηχογραφήθηκε σε ένα «μια κι έξω» session στις 15/9/2002, το οποίο βασίστηκε σε διάφορα field recordings, καθώς και σε σκαριφήματα ή σκίτσα μελωδιών που ο Enrico Wuttke έκανε και έγραψε σε διακοπές κατά την περσινή χρονιά - εξ' ου και ο τίτλος του album. Πάνω τους χτίζει τα θέματά του, με σαφώς περισσότερο ambient και ελεύθερους προσανατολισμούς σε σχέση με αυτά του προηγούμενου. Η έκδοση αυτή είναι περιορισμένη στα πεντακόσια αντίτυπα και τυπώθηκε μόνο σε cd. Η ακρόασή του κρύβει εκπλήξεις ενός διαφορετικού επιπέδου, συμπληρωματικού της δουλειάς του για την Tomlab και αξίζει τουλάχιστον να μην υποτιμηθεί (της προσοχής σας, εννοώ). Και αφού, εκ του ασφαλούς, δεν τίθεται θέμα επιλογής, προτείνω να ακολουθήσετε την λογική σειρά, όπως παραπάνω.
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. SZAM FINDLAY - Die Hautfabrik
2. JESSICA BAILIFF - Jessica Bailiff
3. MATT ELLIOTT - Borderline Schizophrenic 10''
4. THE QUANTIC SOUL ORCHESTRA - Stampede
5. DREAMS OF TALL BUILDINGS - Threehundredandthirtythree 10''