Please, smile Mr. Dark!! #57
Έχουμε ξαναμιλήσει για τη σειρά που ξεκίνησαν από κοινού το 2002 η κολεκτίβα των Cerberus Shoal και το label της North East Indie - αυτή με τα split cd-eps ντε! Οι ίδιοι ως σταθεροί οικοδεσπότες, με διαφορετικούς κάθε φορά καλεσμένους και υλικό είτε πρωτότυπο, είτε αλλήλοις διασκευές, είτε ό,τι άλλο προκύψει καθοδόν. Στο 'The Ducks And Drakes Of Guapo And Cerberus Shoal', το τρίτο νούμερο της σειράς και πρώτο για το 2003, στη θέση των προσκεκλημένων βρίσκονται οι λονδρέζοι Guapo. (Ξεκαθαρίζω πως μια έστω σχέση με τους El Guapo δεν θα βρείτε, πρόκειται για εντελώς άλλο group.)
Η ογκώδης διάρκεια των τριών tracks (περίπου δεκαεπτά λεπτά το καθένα) αυξάνει τη συνολική διάρκεια του ep σ' αυτήν ενός κανονικού album. Οι Guapo ανοίγουν με το 'Idios Kosmos', μια instrumental σύνθεση που παντρεύει το seventies kraut-rock με τους This Heat, επηρεασμένο απ' ό,τι διαβάζω από το έργο των Philip K. Dick και Alexandro Jodorowsky. Ενδιαφέρον drone/post-rock, αλλά όχι κάτι εντυπωσιακό. Οι Cerberus Shoal από την άλλη ανατρέχουν ξανά στα sessions του Ιούλη του 2001, όταν ηχογράφησαν τα εξαιρετικά 'Sweetie', 'Bouzouki' που μπήκαν στο πρώτο cd-ep με τους Herman Dune, αλλά και το 'Ding' του δεύτερου με τον Alvarius B. Και επειδή άλλο ολοκληρωμένο track δεν υπήρχε, μάζεψαν ό,τι αυτοσχεδιασμούς και outtakes βρέθηκαν, τα έδωσαν στον Michael Whittaker και αυτός προχώρησε στο ξεδιάλεγμα και remix δεκαέξι «θεμάτων-ιδεών» του ενός λεπτού. Στη συνέχεια τα πήραν οι Caleb Mulkerin και Karl Greenwald και την άνοιξη του 2002 τελείωσαν το 'A Man Who Loved Holes...' που περιέχεται εδώ. Μια συρραφή που θυμίζει σε πειραματισμό τους The Residents και τους πρώιμους Current 93 εποχής 'Nature Unveiled'. Το πιο αξιόλογο μέρος του είναι το κείμενό του καθαυτό, το οποίο όμως αποδίδεται ως spoken word και με fx στη φωνή που την καθιστά απόκοσμη και παραμορφωμένη (κάποιος σχολίασε όμοια με του Darth Vader από το 'Star Wars', πολύ εύστοχα). Το τρίτο track είναι μια συγχώνευση των άλλων δύο, απλώς για να σκοτώνει τον χρόνο όλων. Συνολικά πρόκειται για την πιο ιδιότροπη, φλύαρη και συνάμα ελάσσονος αξίας έκδοση της σειράς μέχρι σήμερα.
Μολοντούτο, είμαστε ήδη σε αναμονή των επόμενων δύο cd-eps με τίτλους 'The Life And Times Of The Magic Carpathians And Cerberus Shoal' και 'The Ins And Outs Of Tarpigh And Cerberus Shoal'. Τα ονόματα των Πολωνών The Magic Carpathians και των «δορυφόρων» των Cerberus Shoal, Tarpigh εμπνέουν για πολλά περισσότερα από όσα ακούσαμε στο παρόν. Οι πληροφορίες επίσης φέρνουν στην ίδια θέση στο μέλλον τους Ολλανδούς De Kitt και τους σπουδαίους Ούγγρους Kampec Dolores. Με φρέσκια όμως ακόμα τη διονυσιακή, άγρια πανδαισία του περσινού 'Mr. Boy Dog', η κυκλοφορία εντός του μηνός του νέου album των Cerberus Shoal 'Chaiming The Knoblessone' ίσως σβήσει την επιθυμία για όλα τα παραπάνω, τουλάχιστον σε επίπεδο ζωτικής ανάγκης. Για να δούμε...
Ομοίως στα δίχτυα της ατυχίας ο Γάλλος συνθέτης και μουσικός Sylvain Chauveau. Η ζωή του επεφύλαξε η πρώτη του κυκλοφορία εκτός συνόρων της χώρας του να είναι και η πιο μονήρης και ιδιόρρυθμη. Με περιεχόμενο δώδεκα instrumental tracks σε λιγότερο από εικοσιτέσσερα λεπτά - τα περισσότερα θέματα στο ακουστικό πιάνο, σκόρπιοι «χαμηλοί» περιβάλλοντες ήχοι, σποραδικά, χαλαρά ηλεκτρονικά και η ανέγγιχτη σιωπή, όλα σε κύκλους - το 'Un Autre Decembre' στην 130701 Records της βρετανικής Fat Cat δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα διαφορετικό. Όσο και αν σε στιγμές αυτή η καθαρή επίδραση του ύφους και της απλότητας του Erik Satie και του Claude Debussy το καθιστά σαγηνευτικό.
Υπάρχουν δα και τόσα άλλα πράγματα που κάνουν το βιογραφικό του Sylvain Chauveau ενδιαφέρον. Γεννημένος το 1971, πέρασε και αυτός στα nineties την rock ανησυχία παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας στους Watermelon Club. Παράτησε το συμβατικό αυτό ρόλο το 1998. Έκτοτε κυκλοφόρησε δύο σαφώς κλασικότροπα προσωπικά albums, με τρίτο το παρόν, ενώ παράλληλα συμμετέχει και σε δύο σχήματα της σύγχρονης παριζιάνικης σκηνής, τους Micro: mega (με τον Frederic Luneau) και τους Arca (με την Joan Cambon). Ο ίδιος δηλώνει πως το φετινό 'Un Autre Decembre' είναι το δικό του αφιέρωμα στο μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Robert Bresson (1907-1999), παρόλο που αυτό δεν αναγράφεται στα λιγοστά του εσώφυλλου. Το τονίζει όμως όπου βρεθεί. Και έτσι εξηγεί μερικώς και το έντονο κινηματογραφικό ύφος του. Εξάλλου, η έβδομη τέχνη είναι μια γενικότερη πηγή έμπνευσης για το συνθέτη και ήδη η επόμενή του κυκλοφορία (και αυτή μέσα στο 2003) πρόκειται να είναι η πρωτότυπη μουσική του για την ταινία 'Des Plumes das la Tete' του Βέλγου σκηνοθέτη Thomas de Their. Έτσι απλά παίζεις support στους Sigur Ros; Για σκεφτείτε το λιγάκι.
Σε έντονη αντίθεση με τα δύο παραπάνω cds, το 'Pushing Air', το φετινό ντεμπούτο των Deru στη Neo Ouija Records, είναι ένα εντυπωσιακό ambient/electro album σε χαμηλό tempo. Πίσω από αυτό το project κρύβεται ο νεαρός Benjamin Wynn, με καταγωγή από το Chicago, αλλά σήμερα ένας από τα εκατομμύρια των κατοίκων του Los Angeles. Οτιδήποτε αφορά στην παρούσα κυκλοφορία - από τη σύνθεση, την εκτέλεση, την παραγωγή, μέχρι την φωτογραφία του εξωφύλλου, είναι δουλειά αυτού του ανθρώπου. Φαίνεται πως οι The Track Team, το άλλο σχήμα που εμπλέκεται (μαζί με τον Jeremy Zuckerman), του άφησαν χρόνο και αυτός επωφελήθηκε. Η προσοχή στην λεπτομέρεια εξάλλου είναι και το πρώτο που ανιχνεύεται στις δεκατρείς συνθέσεις του 'Pushing Air' (ανάμεσά τους πέντε σύντομα, εμβόλιμα ιντερλούδια). Και προσοχή τέτοιου βαθμού θέτει τους νόμους της.
Η σύγχρονη idm δεν ήταν δα ποτέ και ο πιο επικίνδυνος κόσμος. Θυμάστε. Ασχέτως αν ο Benjamin Wynn τον μετέτρεψε εδώ σε τέτοιον. Εντυπωσιάζοντας, τον αναδιάρθρωσε έτσι ώστε οι δικοί του χαρακτήρες έγιναν όλοι τους παράγοντες ενός ηχητικού corpus, στο οποίο κανένα σημείο δεν είναι ασφαλές ('Din', 'Echos Of Me', 'Soulik', 'You Haunt Me', 'Flux Of Humor'). Και οι ρίζες αυτού του αυτοδύναμου μουσικού κώδικα, απλώνονται και μεγαλώνουν πια, από μόνες τους και διαρκώς. Δεν ξέρω πόσο καιρό, αλλά σίγουρα έχει περάσει αρκετός, που ένα αμιγώς ηλεκτρονικό album (από το 'Secrets Behind' των For Space;), έδωσε συμπιεσμένη τόση ουσία σε μόλις σαράντα λεπτά της ώρας. Οφείλουμε να το γράψουμε λοιπόν: το εφευρετικό ταλέντο που αυτός ο Αμερικάνος κατέχει στο να συμπλέκει απλά πράγματα και φαινομενικά ρηχές ή και άχρηστες φράσεις σε κάτι σπάνιο και θαυμαστό είναι αδιαπραγμάτευτο προσόν. Και ο Σεπτέμβρης του 2003 βρίσκει αυτό του το album σε αυτά που ξεχωρίζουν για την χρονιά μέχρι στιγμής.
Σε ισάριθμα τεύχη έχουμε παρουσιάσει στο παρελθόν τα δύο προσωπικά albums του Frank Schultge Blumm ως F. S. Blumm. Ο πολυμήχανος αυτός Γερμανός όμως έχει απ' ό,τι φαίνεται μια ενδόμυχη τάση για τα projects-ντουέτο, καθώς και στο να ντύνει με συνθέσεις του τη μουσική ταινιών από νέους και άγνωστους σκηνοθέτες της χώρας του. Και επειδή τίποτα δεν είναι αυστηρά σίγουρο στο μυαλό του (πέρα από το να γράφει συνεχώς μουσική), το καταλληλότερο ως περιβάλλον για να τα εξωτερικεύσει όλα αυτά είναι, και μάλλον θα παραμείνει, το σύγχρονο Βερολίνο (ο ίδιος ωστόσο είναι γεννημένος στη Βρέμη, το 1968).
Έτσι, αυτό που ξέραμε από τους Sack & Blumm με τον Harald ''Sack'' Ziegler (το παλιότερο σχήμα του, αφού ηχογραφούν από το 1998) και αργότερα είδαμε στους Stroem με τον Ralf Jaeger, αποκτά μια νέα συνέχεια φέτος με τους Kinn. Σε αυτούς εδώ συνεργάζεται με τον Marcel Turkowsky, μέλος ενός άλλου σχήματος της τοπικής βερολινέζικης σκηνής, των Das Zuckende Vacuum. Και παραχωρεί το εναρκτήριο 'Greifling' του ομώνυμου ντεμπούτο album τους για την ταινία 'Kontakt', των Daniela Kinateder και Ulf Goretzki. Το 'Kinn' εκδόθηκε από το τοπικό label της Tete-a-Tete με ένα πρωτότυπο και εμπνευσμένο layout από σκληρό χαρτόνι του Claus Kalvelage. Μουσικά είναι σαφώς κατώτερο του περσινού 'Ankern' (σε αρκετές στιγμές εντοπίζονται ιδέες που μεταφέρονται αυτούσια από εκείνο) και γενικώς δεν μοιάζει τόσο για ομαδική δουλειά. Η προσωπικότητα του ίδιου του Frank Schultge Blumm και οι γνώριμες υφολογικές του φόρμες που ακολουθούνται ξανά σφραγίζουν υπέρ του το αποτέλεσμα. Δεν έχει όμως τα έγχορδα. Και το μπάσο του Marcel Turkowsky, ακόμη και όταν γίνεται βάση για τις συνθέσεις, δεν αρκεί για καταλύτης τους. Αργές οι περισσότερες, αναπτύσσονται πάνω στις κιθάρες, συνοδεία διακριτικών κρουστών και ηλεκτρονικών και συχνά επανέρχονται στα λημέρια του post-rock. Η αυθεντικότητα εντούτοις παραμένει άφταστη και είναι η έλλειψή της που ζημιώνει και προβληματίζει...
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου):
1. JOHN LURIE - African Swim And Manny & Lo
2. PAOLO FRESU - Kind Of Porgy & Bess
3. SENSE - Learning To Be
4. FARUK GREEN - A Certain Mr. Green
5. KAMMERFLIMMER KOLLEKTIEF - Cicadidae