Please, smile Mr. Dark!! #58


Ulrich SchnaussΑκόμη ένας Βερολινέζος που ορίζει το τι σημαίνει ambient μέσα από την αγάπη του για τον Brian Eno είναι και ο Ulrich Schnauss. Άρχισε να ηχογραφεί τις διάφορες ιδέες του από δώδεκα χρονών, τότε που απέκτησε το πρώτο του keyboard. Και σταδιακά μέχρι σήμερα ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον, πολυεπίπεδο ύφος, το οποίο αναλόγως της βασικής του κατεύθυνσης εκφράζεται και με άλλο project. Ethereal 77, αν πρόκειται περί drum & bass, Hexaquart, αν μιλάμε για minimal techno και View To The Future, για ένα και μοναδικό προ εξαετίας album στην Alphakid Recordings. Όταν δε επιλέγει να γράψει και να εκδώσει με το πραγματικό του όνομα στο εξώφυλλο, ε τότε είναι που η electronica του ντύνεται με τις εντονότερες των μελωδιών και βυθομετρεί μια κατάσταση, όχι και τόσο νέα ασφαλώς - η οποία από τη μια φέρνει προς την electro/pop και από την άλλη χρωματίζεται τόσο έντονα από τις πολλές επιρροές του από τον βρετανικό, κιθαριστικό pop ήχο των αρχών των nineties, που το χρώμα τους δεν σβήνει με τίποτα.

A Strangely Isolated PlaceΣε αυτό το αισθητικό μίγμα κινείται και το φετινό, δεύτερο προσωπικό του album με τίτλο 'A Strangely Isolated Place'. Με το σηματάκι της City Centre Offices. Το ότι τα αιθέρια, ονειρικά φωνητικά της Judith Beck ενορχηστρώνονται με μια περισσότερο ελεύθερη λογική (ως ένα επιπλέον όργανο), χωρίς να δομούνται αυστηρά πάνω σε στίχους, προσδίδει συχνότατα στο αποτέλεσμα ομοιότητες με τους Cocteau Twins, οι οποίες και γίνονται πασιφανείς πλέον στο έκτο track ('Blumenthal'), όπου ο καλεσμένος Paul Davis στην κιθάρα κυριολεκτικά ξεσκονίζει τον Robin Guthrie. Έστω και αν η ανθρώπινη φωνή υπάρχει λοιπόν, το παρόν είναι στη σκοτεινή του ρυθμολογία ένα κατά βάθος instrumental album.
Παρακολουθώντας πάντως αυτόν τον Γερμανό να αλλάζει ταυτότητες χωρίς πολλή σκέψη και να ελίσσεται με τόση ευκολία στις σύγχρονες τάσεις, κάπου έτεινα να πιστέψω πως τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά δεν του χρησιμεύουν σε πολλά. Αναλύοντας όμως τις φόρμες της μιας ώρας του 'A Strangely Isolated Place' είναι πράγματι εκπληκτικό το πόσα χιλιοπαιγμένα πράγματα αυτή κρύβει μέσα της, που ανακαλύπτονται ανέπαφα, μόλις λίγο κάτω από την επιφάνεια. Και όχι μόνον αυτό, έχουν ευεξήγητα και μονίμως κάτι σημαντικό να πουν, έστω κι αν δεν δίνουν απαντήσεις. Για μας όμως αυτές οι τελευταίες θα είναι για πάντα ο κρυφός θησαυρός της μουσικής. Η εξαιρετική παραγωγή και ηχογράφηση από τον ίδιον τον Ulrich Schnauss, καθώς και το πολύ ταιριαστό και όμορφο artwork πάνω σε φωτογραφίες του Markus Knothe είναι άλλα δύο σημεία που ανάγονται σε παρόμοιους μελωδικούς ιούς. Κάποιοι ίσως τους αποκαλέσουν προτερήματα. Κάποιοι άλλοι απλώς κλισέ. Όμορφο, αλλά ...


Tania May... η ίδια η ζωή διδάσκει και με άπειρα παραδείγματα πως ποτέ δεν είναι αργά για τη μεγάλη ανατροπή. Αρκεί η ανθρώπινη φύση να είναι δεκτική προς το αναπάντεχο. Υπό αυτό το πρίσμα, τα δρομολόγια της Αυστραλής Tania May-Bowers μεταξύ Melbourne και Sydney, καθώς και η εμπλοκή της στην τοπική σκηνή της χώρας της με τους Spdfgh (κάποτε), φαντάζουν μικρά μπρος στη γνωριμία της το 1999 με τον Αμερικανό Casey Rice (κιθαρίστας στα δύο πρώτα albums της Liz Phair, αλλά και των The Promise Ring). Σε έξι μήνες έφυγαν μαζί για το Chicago και σε άλλους τόσους παντρεύτηκαν. Το τι έκαναν και με ποιους συναναστράφηκαν εκεί στα τρισήμισυ χρόνια που έμειναν, μέχρι να επιστρέψουν στην Αυστραλία στα τέλη του 2002, αποτυπώνεται επαρκέστατα στο υλικό που σε αυτό το διάστημα εξέδιδε το label της Chocolate Industries - από το περιορισμένο 7'' single των Sunday (η αρχή της συνεργασίας τους), στις κατοπινές κυκλοφορίες των Via Tania, που φτάνουν σε ένα απρόσμενο ζενίθ στο φετινό ντεμπούτο album 'Under A Different Sky'.

Under A Different SkyΣε αυτό παρελαύνει σύσσωμη η avant-garde σκηνή της πόλης: ο Scott Herren (Prefuse 73), ο John Herndon (Tortoise και Isotope 217), ο Doug McCombs (επίσης Tortoise και πρώην Eleventh Dream Day), ο Noel Kupersmith (Chicago Underground, Brokeback) και ο Wayne Montana (Trenchmouth). Συν τους Chris Brokaw και Howe Gelb, αλλά και τον Casey Rice ασφαλώς, ο οποίος επιμελήθηκε τις ηχογραφήσεις, την τελική μίξη και την παραγωγή στα Classixs και Engine studios. Όλα αυτά το 2002. Άπαντες οι παραπάνω δίνουν υπόσταση στις cabaret art-pop μπαλάντες της Tania May-Bowers, οι οποίες, καθότι γραφές με άποψη και ισχυρή προσωπικότητα, δεν ήθελαν παρά αυτό το ελάχιστο κάτι που συμβάλουν οι συμμετέχοντες για να μας κερδίσουν. Μια για πάντα. Έστω και αν η διαμονή στις Πολιτείες φαίνεται πως της προσέδωσε στο συνθετικό της ύφος αρκετά στοιχεία από το εκεί μουσικό γίγνεσθαι και τα οποία όσο και αν επιμελώς η ίδια απαλύνει, δεν παύουν να είναι εντοπίσιμα. Από τις εξαιρετικές προτάσεις που ανιχνεύσαμε προσφάτως. Ψάξτε την, ιδιαιτέρως αν οι Bjork, Nico και Devics συγκαταλέγονται στους πολύ αγαπημένους σας.


Silent Moving PictureΑλλάζουμε πόλη απλώς για μια μικρή γεύση από τα σύγχρονα δρώμενα της Νέας Υόρκης. Η Michelle Casillas εξάλλου μεγάλωσε στο Manhattan και έχει να λέει ότι δούλεψε ως μηχανικός ήχου σε μια ιστορική αίθουσα, το Tonic. Είναι η ψυχή πίσω από το τρίο των Ursa Minor, γράφοντας τους στίχους και τη μουσική. Η ερμηνεία της, με μια φωνητική χροιά πολύ κοντά στις Joni Mitchell και Chan Marshall, συνοδεύεται από τους χαρακτηριστικούς, γλυκούς ήχους του Fender Rhodes πιάνου που επιλέγει. Μόνιμα μέλη της μπάντας η rhythm section των Robert di Petro (drums) και Robert Jost (μπάσο). Είναι το σχήμα που ντεμπουτάρει δισκογραφικά στο φετινό 'Silent Moving Picture', ένα album τριάντα πέντε λεπτών και δέκα τραγουδιών που κυκλοφόρησε η Smells Like Records.
Από το roster του συγκεκριμένου label προέρχεται και ο παραγωγός Tony Scherr, γνώριμός μας ως μέλος των Sex Mob, Lounge Lizards, αλλά και του Bill Frisell Trio, ο οποίος παίζει σε όλα τα τραγούδια τις κιθάρες. Και παρόλο που ενδεχομένως να πίστεψε σε αυτό το υλικό, δεν σώζει την ουσία των πραγμάτων. Και αυτό διότι η ίδια η γραφή της Michelle Casillas είναι ασφυκτικά τετριμμένη, τόσο ώστε κάποια ενδιαφέροντα θέματα που ξεχωρίζουν - όπως το 'Down Like That Again', το υπέροχο ακορντεόν του Yuri Lemishev στο μέτριο 'The Frame' και το τσέλο της Jane Scarpantoni, το οποίο ίσα που ανιχνεύεται στο 'Mississippiland' - μόνον ως μικρές ελπιδοφόρες εκλάμψεις μπορούν να εκληφθούν. Δεν είναι τυχαίο που ξεχωρίζει αμέσως και η μοναδική ξένη σύνθεση στο cd, μια διασκευή στο 'Summertime Rolls' των Jane's Addiction του Perry Farrell! Είναι η αναχρονιστική αυθεντικότητα του ίδιου του τραγουδιού και όχι το μεροληπτικό, αδύναμο, ίσως και σοβαροφανές ένδυμα της διασκευής καθαυτής, που γίνεται αίφνης σπουδαία. Προσωπικά η Μικρή Άρκτος με εμπνέει για πολύ περισσότερα πράγματα. Ασχέτως αν πολλά τα αναζητώ, αλλά δεν τα βρίσκω ποτέ.


The EavesΟι Jen Adam και Quentin Rowan γνωρίστηκαν φοιτώντας στο Oberlin College του Ohio, όπου και έπαιξαν μαζί στην ίδια μπάντα για 2-3 χρόνια. Κάτι που συνέχισαν να κάνουν και μετέπειτα, όταν επέστρεψαν στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Τις σπουδές τους πάντως στην γραφιστική τις τελείωσαν, για να γίνεται και κουβέντα. Μετά από κάποιες συναυλίες ως The Wolves την περίοδο 2001-2, με άλλα μέλη τον Casey Sweten (πρώην των Flex Lavender), που έκτοτε έμεινε μαζί τους και τον Nick Adam (αδελφό της Jen), που καθοδόν διέκοψε, επανεμφανίστηκαν φέτος ως The Eaves με το ομώνυμο, ντεμπούτο album τους στο νεοϋορκέζικο label της Ace Fu Records, το οποίο ηχογράφησαν ως τρίο. Την περασμένη άνοιξη, την εποχή που κυκλοφόρησε το cd, προστέθηκε στο συγκρότημα και ο Tim Wright, ο οποίος κάποτε έπαιζε με τους The Holy Childhood των αδελφών Ted και Danny Leo.
Είναι απίθανο να θυμηθεί κάποιος ακούγοντας το 'The Eaves' πως στο παρελθόν η Jen Adam ηχογράφησε ως μέλος των Piano Magic (το 'Fun Of The Century' ep θα μείνει όμως για να μαρτυράει τη συνεργασία τους). Μόνο το ότι αυτό έλαβε χώρα στο Λονδίνο καθρεφτίζεται μέσα στον αυστηρά βρετανικό pop ήχο των σημερινών The Eaves. Η Creation Records των αρχών της περασμένης δεκαετίας, η 4AD των Lush κυρίως, αλλά και ενίοτε η Mary Timony εποχής Helium και περισσότερο σποραδικά οι Blondie είναι όλα όσα χρειάζεστε για να καταλάβετε το τι ακριβώς παίζουν οι The Eaves. Το μόνο που απομένει είναι να ακούσετε τα καλύτερα των τραγουδιών τους ('Oars To Heaven', 'Special Feeling', 'Bird Lawyer'). Για όσους ακροατές δεν αφήνουν καθετί σχετικό με ετεροχρονισμένους shoegazers να μένει και να σκονίζεται στα ράφια των δισκοπωλείων. Άσε που μπορεί να καταλήξει και σε κανέναν άσχετο από περιέργεια λόγω του πολύ όμορφου εξώφυλλου, ας πούμε. Και μετά;

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. ESMERINE - If Only A Sweet Surrender To The Nights To Come Be True
2. MARIA JOAO/MARIO LAGINHA - Undercovers
3. FREEFORM ARKESTRA - Metamorphosis
4. ELIXIR - Don't Be Scared
5. COLDER - Again cd+dvd