Please, smile Mr. Dark!! #62
Σαν ένας ακόμη εξερευνητής των ορίων ανάμεσα στις πλευρές του μουσικού τριγώνου post/rock - jazz - electronica, ο Thomas Weber από την Καρλσρούη της νότιας Γερμανίας συνέλαβε τους Kammerflimmer Kollektief αρχικώς ως solo project. Από ό,τι καταλάβαμε όμως δεν πρέπει να ήταν και πολύ του «πιο καλή η μοναξιά» - ένα album μετά και οδεύοντας προς το τέλος των nineties, το σχήμα είχε ήδη γίνει σεπτέτο. Τα υπόλοιπα μέλη του παραμένουν έως σήμερα οι Heike Aumuller, Christopher Brunner, Dietrich Foth, Johannes Frisch και Heike Wendelin. Και ενίοτε γράφουν όλοι.
Το φετινό τρίτο τους μεγάλο album 'Cicadidae' τους βρίσκει στο label της Staubgold από την Κολονία, ενώ για τις αμερικανικές Πολιτείες την έκδοσή του επιμελήθηκε η Temporary Residence Limited, με το ίδιο εξώφυλλο, όσο και tracks. Το 'Cicadidae' βγάζει μια σπουδαία και θαυμαστή ατμόσφαιρα, με βάθος που όσα ακούσματα και αν επέλθουν η εξάντλησή του συνεχίζει να εκκρεμεί. Μου θυμίζει αρκετά σε στιγμές αυτήν του περσινού 'Black Earth' cd των επίσης Γερμανών Bohren & Der Club Of Gore, μόνο που οι Kammerflimmer Kollektief ακολουθούν μια περισσότερο πολύπλοκη και ίσως λιγότερο σκοτεινή συνθετική τακτική: αν προσέξει κάποιος τις αναπτύξεις των συνθέσεων του 'Cicadidae', ακόμη και σ' αυτήν τη σύντομη διασκευή τους στο 'Blood' της Annette Peacock, είναι σαφές πως ένα μέρος τους δημιουργήθηκε στο computer και ένα άλλο το αποτελούν real playing αυτοσχεδιασμοί, οι οποίοι και ηχογραφήθηκαν από το συγκρότημα κατευθείαν με το παίξιμο. Αυτές οι εγγραφές έγιναν στο Sternberg Studio με μηχανικό ήχου τον Jen Galli. Τη συνολική παραγωγή του δίσκου έκανε ο ίδιος ο Thomas Weber σε ένα άλλο στούντιο της Καρλσρούης, το Kinda Cloudy. Όλα αυτά τη διετία 2001-2. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και ένα από τα πληρέστερα που ακούσαμε φέτος, ταιριαστό απόλυτα με το κοκκινωπό ημίφως της φωτογραφίας της Heike Aumuller για το εξώφυλλο. Στη δισκογραφική ελίτ της χρονιάς. Μην το χάσετε.
Μένοντας στη Γερμανία και γυρίζοντας το ρολόι του χρόνου στο καλοκαίρι του 2002 με φόντο το Βερολίνο όμως, βρίσκουμε τη γέννηση των Guther. Ένα twee-pop ντουέτο στο οποίο η Julia Guther βάζει πολλά περισσότερα από το επώνυμό της στο όνομά τους, κυρίως την ανέμελη κοριτσίστικη ερμηνεία, πάνω σε εύκολους στίχους και μελωδίες. Ο Berend Intelmann απλώς ακολουθεί σε όλα. Στη θέση του το πιθανότερο θα ήταν να τα παράταγα. Κάτι άσχετο όμως με την αξία της δουλειάς που κάνει, η οποία αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, ιδιαιτέρως στις ενορχηστρώσεις.
Είναι απορίας άξιο πάντως πώς ένα album όπως το φετινό τους ντεμπούτο, το 'I Know You Know', γεμάτο με δέκα απλοϊκά pop τραγουδάκια κυκλοφορεί από την Morr Music. Είναι η περισσότερο επιφανειακή και ελαφρύτερη από όλες τις προτάσεις που έχει ο κατάλογος αυτού του κατά τα άλλα ελιτίστικου label, μέχρι σήμερα. Σίγουρα κάπου-κάπου είναι χρήσιμη μια μουσική εύκολη, αβίαστη, φωτεινή και χωρίς προβληματισμούς. Έστω και αν φλερτάρει με την αφέλεια, δεν θα πάψει ποτέ να πρεσβεύει τη ζωντάνια και την αθωότητα της προεφηβικής ζωής. Το ένα θέμα είναι να' χεις ιδέες και να το κάνεις καλά (οι The Ladybug Transistor στο 'The Albemarle Sound' στη Merge Records, ας πούμε). Το άλλο είναι πως οι δύο των Guther ακούγονται σαν, αλλά δεν είναι πια, δεκαεξάχρονοι. Αν όντως ήταν, ασφαλώς θα τους αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Και ό,τι παρουσιάζουν χρήζει πολλών ερωτημάτων.
Το 'I Know You Know' ηχογραφήθηκε μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου. Η Julia Guther είχε αρχίσει να δουλεύει κάποια σκίτσα τραγουδιών από τη δημιουργία τους ακόμη, πέρυσι το καλοκαίρι. Σε μερικά tracks ο Berend Intelmann χτίζει ένα αρκετά ενδιαφέρον background με τα απλούστερα μέσα μιας ηλεκτρονικής παραγωγής - synthesizer, computer και drum machine. Παρασκηνιακό, αλλά χρήσιμο σε ένα cd όπου η απομυθοποίηση μετράει πιο πολύ από την υπόληψη τελικώς. Ίσως ακόμη και από αυτήν την υστεροφημία.
Ίσως να φταίει το ότι δεν ηχογράφησαν για τη μητροπολιτική Constellation, αλλά ούτε και για τη συγγενική και συμπορευόμενη Alien8 Recordings. Οι Esmerine πάντως, είναι ένα project που έτυχε μικρής προβολής σε σχέση με τα υπόλοιπα της σκηνής του Montreal. Το σχήμα είναι ντουέτο και απαρτίζεται από τους Bruce Cawdron και Beckie Foon. Ο πρώτος είναι μέλος των Godspeed You! Black Emperor. Η δεύτερη των The Silver Mt. Zion. Οι δύο τους συνευρίσκονται και στους Set Fire To Flames, αλλά όλο και ξεκλέβουν και λίγο δικό τους χρόνο. Το φετινό τους ντεμπούτο με τίτλο 'If Only A Sweet Surrender To The Nights To Come Be True' κυκλοφόρησε από την Resonant (label της Chunky Records από το Willenhall της Αγγλίας), σε cd και διπλό gatefold 10'' βινύλιο.
Από τη μια το απανταχού παρόν τσέλο της Beckie Foon, από την άλλη οι ήχοι από τα διάφορα κρουστά όργανα (με πρώτη τη marimba) που ο Bruce Cawdron χειρίζεται με τρόπο αρκετά μινιμαλιστικό, σχεδόν απλοϊκό - αφήνοντας το τσέλο να είναι απ' την αρχή μέχρι το τέλος η βασική «φωνή» των Esmerine - και η ζυγαριά ανάμεσα σε αυτή την αντιπαλότητα με τον ίδιο πάντοτε νικητή κατατάσσει αυτό το υλικό στη νεο-κλασική μουσική. Φανταστείτε μια ενορχηστρωτικά περισσότερο λιτή, αλλά αισθητικά εκρηκτικότερη, εκδοχή των Rachel's. Στο τέταρτο track 'Where There Is No Love There Is No Justice', όταν κάπου στη μέση η στιβαρή drum δίνει έναν rock ρυθμό, καθώς και στο όγδοο και τελευταίο 'The Marvellous Engines Of Resistance' το αποτέλεσμα μοιάζει με τους HangedUp. Στο δίσκο συμμετέχουν άλλα δύο μέλη των Godspeed You! Black Emperor, οι Efrim Menuck και Thierry Amar, αντίστοιχα στο αρμόνιο και στο ακουστικό και ηλεκτρικό κοντραμπάσο. Η παρουσία τους όμως περνάει ως διακριτική και ανυποψίαστη και αν κάποιος δεν το γνωρίζει εκ των προτέρων δύσκολα την αντιλαμβάνεται. Εξάλλου δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Esmerine είναι ένα ταξίδι για δύο. Και ανάμεσά τους δεν χωράνε άλλοι. Πολύ ενδιαφέρον, συχνά συναρπαστικό, αποτέλεσμα που συγκεντρώνει σε πενήντα λεπτά όλα τα αμιγή στοιχεία από την κλασική μουσική, σαφώς σε μια πιο avant-garde φόρμουλα (δεν υπήρχε ουδεμία αμφιβολία), στα οποία η κολεκτιβιστική ομάδα της Constellation ανέτρεχε τακτικότατα εξαρχής και ιδίως τελευταίως, αλλά και αρνούνταν να κατονομάσει.
[Το 'On The Tracks' των Ammer & Console χαρακτηρίστηκε ως «ένα requiem για την πραγματικότητα». Όπως και πολλά άλλα ακόμη, ο George Orwell το είχε περιγράψει λεπτομερώς πολλά χρόνια πριν, με έναν προφητικό τρόπο: η καθημερινή ζωή και οι δοκιμασίες της να γίνονται θέαμα και αντικείμενο. Τώρα δύο Γερμανοί γράφουν για αυτά μουσική, σε ένα concept ραδιοφωνικό έργο, που μόνο αν το σκεφτεί κανείς φρικάρει.]Ο Andreas Ammer γνώριζε τι είναι, αλλά δεν ήξερε τι θα έκανε, σε ένα radio-play. Μέχρι που έκανε το πρώτο του. Ο Martin Gretschmann (των The Notwist, εδώ ως Console), αν και 13 χρόνια μικρότερός του ήταν ήδη γνώστης! Οι δυο τους γίνονται μέρος ενός τρελού παιχνιδιού, απλού και τρομαχτικού. Ιδού οι κανόνες και οι χαρακτήρες του: πέντε κατάσκοποι (Markus Grun, Insa Backe, David Greiner, Michael Madsen και Martina Muller-Wallraf), σε έξι πόλεις (Αμβούργο, Δαμασκό, Κολονία, Παλέρμο, Νάπολη και μια γερμανική κωμόπολη που δεν ονομάζεται), γίνονται οι «σκιές» επτά τυχαίως επιλεγμένων ατόμων, χωρίς αυτά να τους αντιληφθούν! Οι «αναφορές» των κατασκόπων, τηλεφωνικές βεβαίως, γεμίζουν από πίσω με τη μουσική που γράφει επί τούτου το ντουέτο. Το project συνολικά ήταν μια παραγωγή του γερμανικού ραδιοφώνου, του WDR. Διαρκεί πενήντα λεπτά και η πρώτη του μετάδοση έγινε το βράδυ της 6/5/2002 από τη συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος του ραδιοσταθμού. Όπως συνέβη και με τα προηγούμενα τρία radio-plays των Ammer & Console, από το 1998 που άρχισαν να συνεργάζονται, εκδόθηκε φέτος σε cd από την Code, το δικό τους label.
Βασικό μειονέκτημα του όλου εγχειρήματος είναι η αποκλειστική χρήση της γερμανικής γλώσσας. Θα είχε ενδιαφέρον να καταλάβουμε τι ακριβώς λέει ο κάθε ντετέκτιβ σε αυτό το ... (χμ!) ψυχολογικό thriller, που παρεμπιπτόντως το μουσικό του μέρος είναι μια αρκετά σύνθετη και πολύπλοκη electronica, περιγράφοντας ουσιαστικά και όχι συνοδευτικά τη «δράση». Αν και πρωτοποριακό, φιλόδοξο και από πολλές πλευρές αναθεωρητικό πάνω στους συμβατικούς ρόλους ενός σύγχρονου μουσικού σχήματος, το 'On The Tracks' πριν μερικές δεκαετίες θα ήταν αδιανόητο ως σύλληψη. Σήμερα φαντάζει αλλιώτικο, αλλά και πάλι όχι εκθαμβωτικό. Αυτό που μας καταδιώκει και φοβίζει περισσότερο είναι η κεντρική του ιδέα.
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. IMMENSE - Hidden Between Sleeves
2. LUMEN - This Day & Age
3. PIANO MAGIC - Speed The Road, Rush The Lights cd-single
4. FINN - Expose Yourself To Lower Education
5. LANDESVATTER - Lava