Please, smile Mr. Dark!! #63

Ο Harald ‘‘Sack’’ Ziegler γεννήθηκε στο Βερολίνο, αλλά ήδη διαμένει για δεύτερη δεκαετία στην Κολονία. Όταν ήταν δεκαοχτάρης χρησιμοποιούσε το τωρινό του παρατσούκλι ως βρισιά για τους άλλους. Αργότερα επέλεξε να το βάλει ανάμεσα στο όνομα και στο επώνυμό του εμπνεόμενος από τους μουσικούς της jazz. Μέχρι σήμερα μας έχει απασχολήσει μόνον εμμέσως. Από την άλλη ο Frank Schultge Blumm έχει γεννηθεί στη Βρέμη, αλλά έκανε σπίτι του την πατρίδα του πρώτου. Αν κάτι του αναγνωρίζουμε, αυτό είναι η παραγωγικότητά του. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στις αρχές των nineties στο Ανόβερο, αλλά άρχισαν να συνεργάζονται αρκετά χρόνια μετά προς τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.

Kind kindΜολοντούτο οι Sack Und Blumm δεν είναι ούτε μια μπάντα, ούτε ένα συγκρότημα του studio. Πρόκειται για ένα home recording project, το οποίο οι συμμετέχοντες συντηρούν ανεξάρτητα. Από το 1999 που ξεκίνησαν και για όλες τις δουλειές τους μέχρι σήμερα χρωστούν πάρα πολλά σε κάποιους ανώνυμους ταχυδρόμους που πηγαινοφέρνουν ό,τι στέλνει ο ένας στον άλλον. Όσο επιρρεπείς κι αν είναι επίσης στις αλλαγές των εταιρειών επιμένουν στις εντός της γερμανικής επικράτειας. Το φετινό ‘Kind Kind’ album (το τρίτο τους μεγάλο εδώ και τρία χρόνια), κυκλοφορεί από το δισκογραφικό label της Staubgold του Markus Detmer.
Το φλερτ των σύγχρονων Γερμανών με τα ηλεκτρονικά το ξέραμε. Εν πολλοίς, οι ρίζες του βρίσκονται στο kraut-rock. Το σημαντικότερο όμως στη μουσική συνταγή των Sack Und Blumm ειδικώς είναι η διαφορετικότητα που τους ανοίγει η μεγάλη ποικιλία ακουστικών οργάνων - tabla, toy piano, melodica, κόρνο, μπάσο - τα οποία δίνουν όμορφους συνδυασμούς στη δημιουργία απλών μελωδιών και ενορχηστρώσεων. Το αποτέλεσμα έχει έναν εξωτικό folk χαρακτήρα, σε στιγμές αρκετά ψυχεδελικό (το ‘To Go To’ επί παραδείγματι θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Florian Fricke). Συστήνεται, αλλά με επιφυλάξεις.


The Lonesome OrganistΚαι ενώ τα ηλεκτρονικά και η ψηφιακή τεχνολογία ήταν αυτά που σε αρκετές περιπτώσεις έκαναν τη μουσική δημιουργία ατομική υπόθεση, υπάρχουν και κάποιοι που κατανοούν αλλιώτικα τη σημασία της one man band και όχι μόνο δεν χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά, αλλά κυριολεκτικά τα αψηφούν. Όπως ο Jeremy Jacobsen από το Chicago. Οι δάσκαλοί του στο σχολείο του είχαν πει από τα δέκα του χρόνια πως δεν μπορεί να παίξει με άλλους. Μετέπειτα αυτός προσπάθησε βεβαίως για το αντίθετο, περνώντας από τους Jon Spencer Blues Explosion, PW Long’s Reelfoot και Euphone, αλλά τελικώς... πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Ο Jeremy Jacobsen είναι ένα μοναδικό ταλέντο. Χρησιμοποιεί το όνομα The Lonesome Organist, είναι μόνος του σ’ αυτό, δεν δουλεύει τίποτα περισσότερο από ακουστικά όργανα, τα οποία επίσης παίζει όλα μόνος του και το ίδιο κάνει και όταν βγαίνει στη σκηνή, συχνά σε περισσότερα του ενός και ταυτόχρονα. Το φετινό του, τρίτο, album με τίτλο ‘Forms And Follies’ κυκλοφόρησε από την Thrill Jockey Records. Τα αντίτυπα του δίσκου συνοδεύονται από ένα movie flip book 150 σελίδων, στο ίδιο μέγεθος και με εξώφυλλο όπως το cd. Σύμφωνα με τη Bettina Ritchards της εταιρείας του, αυτό το βιβλίο κόστισε περισσότερο από την κοπή του cd καθαυτού. Ξεφυλλίζοντάς το γρήγορα (και προς τις δύο κατευθύνσεις) τον βλέπουμε να παρουσιάζει δύο τραγούδια του, το πρώτο μόνος με ένα ακορντεόν και το δεύτερο μαζί και με τύμπανο (το 1878 ή το 1880 τελείωσε τα φωτογραφικά του πειράματα ο Eadweard Muybridge;).

Forms and folliesΛέγεται πως η ηχογράφηση του album έγινε με τον παλιότερο των τρόπων, αφού πριν μπει στο στούντιο είχε αποτυπώσει στο χαρτί τις συνθέσεις του. Με έμφαση στη μελωδία, και αυτό ακούγεται. Ο Jeremy Jacobsen είναι ένας καλλιτέχνης λες βγαλμένος από θέατρο του vaudeville και το ‘Forms And Follies’ είναι ένα μουσικό-κουτί αντίκα: ερμηνεύει ως ξεχασμένος crooner δύο doo-wop φωνητικά τραγούδια, αλλού βγάζει μια σπουδαία τραγικότητα στο στυλ του Martyn Bates, οδηγεί μερικά εξαιρετικά jazz fusion instrumentals, παίζει ακόμη και rock και γενικώς είναι συνεχώς ανανεώσιμος, ζωντανός και ιδιοφυώς τρελός.
Στο παρόν cd σε δύο κομμάτια παίζει μπάσο ο Nick Macri (πραγματικό όνομα Bobby Conn). Πρόκειται για δύο φούγκες, τις μελέτες των οποίων ο Jeremy Jacobsen δεν έχει ξεχάσει από τα θρανία, ασχέτως αν ο J.S.Bach το πιθανότερο θα ήταν να διαφωνούσε (αν τις άκουγε ασφαλώς, με το γνωστό πρόβλημα). Jeremy Jacobsen: ένας μουσικός που δίνει αξία στον αυτισμό, τον αυθορμητισμό και την ανιδιοτέλεια.

Διαλέξτε μια σύντομη μονοσύλλαβη λέξη και επαναλάβετέ την τρεις φορές. Για να προφέρουν τους !!! οι Αμερικανοί ας πούμε γράφουν ‘chk chk chk’, ‘pow pow pow’ ακόμη και ‘uh uh uh’. Με όνομα ενδεικτικό της χιουμοριστικής διάθεσης, της καυστικότητας και του σαρκασμού που τους διακρίνει, οι !!! σχηματίστηκαν σε ένα από τα ολονύχτια dance parties στο Sacramento της California, μετά την επιστροφή τους από την καλοκαιρινή τουρνέ του 1995 των Popesmashers και Black Liquorice. Έτσι λέγεται τουλάχιστον. Δεν τράβηξαν όμως την προσοχή, μέχρις ότου άρχισαν να τρομοκρατούν τα clubs της Νέας Υόρκης το 1997 με το εκρηκτικό dance-punk τους, θυμίζοντας έντονα μια disco εκδοχή των The Clash.
Το συγκρότημα αποτελείται από τους Nic Offer (φωνή - παλιότερα στους Yah Mos, hardcore μπάντα), Mario Andreoni (κιθάρα), Justin VanDerVolgen (μπάσο), Tyler Pope (κιθάρα, πλήκτρα), John Pugh (τύμπανα), Allan Wilson (κρουστά, πνευστά), Dan Gorman (επίσης κρουστά, πνευστά) και Raison Racine (σκέτο κρουστά). Πληροφοριακά, τρία από τα μέλη τους είναι κοινά με τους Out Hud και ένα με τους LCD Soundsystem.

Me And Giuliani Down By The Schoolyard (A True Story)Είναι ηλίου φαεινότερο από τη σύνθεση των οργάνων πως οι !!! δίνουν πολύ μεγάλη βάση στο ρυθμό και το ομώνυμο album τους του 2002 είναι ο ορισμός του. Το punk και ο κοφτός πολιτικός λόγος συναντά το funk και τη χορευτική εγρήγορση. Φέτος επέστρεψαν με το ‘Me And Giuliani Down By The Schoolyard (A True Story)’, ένα ep δύο τραγουδιών στην ιστορική Touch & Go. Οι στίχοι του ομότιτλου τραγουδιού αναφέρονται στις μέρες που ακολούθησαν την 11 Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη (με τον Rudi Giuliani μονίμως στις κάμερες). Ατυχώς, το δεύτερο track είναι ένα μέτριο remix στο ‘Intensify’ από το περσινό ντεμπούτο τους. Σίγουρα η γεύση από τον επερχόμενο στο 2004 δεύτερο δίσκο τους δείχνει πως οι !!! έχουν την ενέργεια στιβαρή. Εξάλλου, ήδη έχουν τελειώσει τις ηχογραφήσεις αρκετών από τα νέα τους τραγούδια στα Pus Cavern studios του Sacramento. Ο εμπορικός κανόνας εντούτοις είναι πάντα σκληρός: ένα ep για ένα μόλις νέο τραγούδι μοιάζει με promo για ραδιοσταθμό!


Entertainment Is Over If You Want ItΜε το ομώνυμο, ντεμπούτο ep τους του 2001 είχαμε κατατάξει τους The Swords Project στο post-rock. Στο πρώτο πλήρες album τους με τίτλο ‘Entertainment Is Over If You Want It’, που πρώτα κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβρη από τους ίδιους (το έδιναν στις συναυλίες τους) και προσφάτως εξέδωσε η The Arena Rock Recording Company, διαπιστώνουμε πάρα πολλές αλλαγές προς το αντίθετο. Είναι το αποτέλεσμα της μετακίνησής τους προς την progressive pop, η οποία συχνότατα δίνεται με ένα νεο-ψυχεδελικό τρόπο και το βρετανικό shoegazing στυλ, αλλά και της εκτενέστερης χρήσης των φωνητικών.
Οι The Swords Project, για να θυμηθούμε, σχηματίστηκαν στα τέλη του 1999 στο Portland του Oregon, όταν το αρχικώς τυχαίο jamming μεταξύ δύο συγκροτημάτων (των The Icebreak και Slower Than) έγινε τόσο συχνό που τα ένωσε. Ένα μήνα σχεδόν μετά το σχηματισμό τους ηχογράφησαν το υλικό που βγήκε στο ep της Absolutely Kosher. Η σύνθεσή τους περιελάμβανε τους Corey Ficken, Jeffrey Gardner, Ryan Stowe, Liza Rietz, Evan Railton, Dan Mackay και Brooke Crouser.
The Swords ProjectΚαθότι οι ηχογραφήσεις του καινούργιου δίσκου έγιναν τη διετία 2001-2, αυτοί είναι και οι μουσικοί που εμφανίζονται σε αυτές. Την περασμένη άνοιξη όμως η Brooke Crouser σταμάτησε να παίζει μαζί τους. Σε μια συνέντευξή τους, διάβασα να λένε ότι είχε αρρωστήσει βαριά και έπρεπε γι’ αυτό να αποχωρήσει. Η ουσία είναι πως δεν αντικαταστάθηκε και με τα καθήκοντά της επιφορτίστηκε η μόνη εναπομένουσα γυναίκα στο σχήμα, η Liza Rietz. Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν συναντήσαμε την Brooke Crouser υγιέστατη να παίζει με τους Jackie-O Motherfucker!
Σε σχέση με την έκδοση που είχε βγάλει το ίδιο το συγκρότημα (μέσω της Army Arms), το cd της ARRCO έχει ένα επιπλέον κομμάτι (το ‘01’ που το ανοίγει) και καινούργιο mastering. Πολύ ενδιαφέρουσα pop άποψη, αλλά, εντούτοις, περιορισμένη στο κοινό της και μακράν της αστραφτερής.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

WILD CHILDREN - Incantation
FRITZ OSTERMAYER - Kitsch Concrete
ULVER - A Quick Fix Of Melancholy ep
YASUME - Where We’re From The Birds Sing A Pretty Song
ENFUSION - Outermission