Please, smile Mr. Dark!! #64
Πρώτα πάμε για σήμερα στην Alameda της California. Εκεί δύο αδέρφια, οι Steve Kennedy (κιθάρα-τραγούδι) και Kim Kennedy (μπάσο) άρχισαν το 1999 να δουλεύουν σε ένα δικό τους μουσικό project, τους Avrocar. Το πρόσωπο του drummer δεν ήταν εξαρχής σταθερό, οπότε όταν ανακάλυψαν πως υπήρχε και άλλο συγκρότημα με το ίδιο όνομα (Βρετανία μεριά), το άλλαξαν σε Sciflyer, συνδυάζοντας ανεπαίσθητα σε αυτή τη λέξη την αγάπη των δυο τους για τα U.F.O.'s, την επιστημονική φαντασία και οτιδήποτε υποδηλώνει κάτι μυστηριώδες που πετάει, αλλά και αυτή στους Swervedriver (τίτλος τραγουδιού τους από το 'Raise').
Το 'Fair Weather Karma' είναι το πρώτο τους πλήρες album, μετά από δύο sold-out eps που έβγαλαν μόνοι τους, και κυκλοφόρησε φέτος στην Clairecords από το Sacramento. Στις ηχογραφήσεις το line-up τους συμπληρώνεται από τον Roger Chandler στα τύμπανα, ο οποίος όμως αποδείχτηκε και αυτός προσωρινός και ήδη έχει αντικατασταθεί από τον Colin Raesler - έναν Καναδό από το Vancouver και φαντάζομαι υποψήφιο για την ίδια τύχη.
Γραμμένο στο σπίτι σε 8-track μηχάνημα, το cd παρουσιάζει μια αρκετά ενδιαφέρουσα σύντηξη fuzzed κιθάρων στα όρια του drone/space-rock, ονειρικού shoegaze και up-tempo indie-pop, η οποία και δικαιολογεί την προτροπή της μπάντας στο ένθετο να ακουστεί με ακουστικά. Λες και παίζουν μαζί οι πρώιμοι Mercury Rev, με τους Spacemen 3, τους Ride και τους The Jesus And Mary Chain, χωρίς αναστολές. Τα φωνητικά είναι σκοπίμως πολύ χαμηλά στη μίξη και χρησιμοποιούνται ως ένα ακόμα στοιχείο στο συνολικό ψυχεδελικό τοπίο των ήχων. Πρέπει να προσέξει κανείς πολύ για να αντιληφθεί και μόνον ότι υπάρχουν (ευτυχώς που οι στίχοι τυπώθηκαν στο ένθετο). Σε μερικά τραγούδια βοηθιούνται στην παραγωγή από τον Matt Piucci (των Rain Parade) και τον Scott Solter (των Tarentel, The Court & Spark). Δε νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι όμως κι αν δεν, για home recordings πρόκειται εξάλλου. Καλό υλικό, σε ένα ύφος που αν και παραμένει φρέσκο στο πίσω μέρος της μνήμης, πρακτικώς μάλλον πάλιωσε. Και το φιλότιμο παίξιμο αυτού του τρίο είναι όλο μια απέραντη νοσταλγία.
Πολύ σύντομα από την περσινή επανεμφάνισή τους, το φετινό 'Starlight' είναι το δεύτερο album των «νέων» Black Sun Ensemble. Με τρόπο εντυπωσιακό έρχεται να αποδείξει πως κανένας σήμερα, ούτε αυτός ακόμη ο Nick Saloman, δεν κάνει αυτό το αστραφτερό ταξίδι στο μυστικισμό που ο Jesus Acedo μπορεί με την κιθάρα. Το cd είναι και αυτό έκδοση της αυστραλέζικης Camera Obscura και ηχογραφήθηκε στο SlowBurn recording studio στην Tucson της Arizona, σχεδόν ένα χρόνο μετά τις ηχογραφήσεις για το 'Hymn Of The Master', μεταξύ Ιούλη και Οκτώβρη 2001. Έχει όμως δύο διαφορές στη σύνθεσή τους, αφού μαζί με τους Eric Johnson (leader των Sun Zoom Spark, επίσης απ' την Tucson), Brian Maloney και Otto Terrorist (υποψιάζομαι το ψευδώνυμο που φοράει ο παραγωγός Bryan Kohl όταν κρατάει τις μπαγκέτες), ήρθε ο Joseph Graves (front-man των Infinite Beauties αυτός) και επανεντάχτηκε και ένας ξεχωριστός συνεργάτης απ' τα παλιά, ο Duane Norman.
Αφενός το ότι συνθέτουν περισσότεροι του ενός πια, γεγονός που λειτουργεί αναζωογονητικά ωθώντας τις ιδέες σε μεγαλύτερο εύρος και σε δρόμους έξω από τους γνώριμους του συγκροτήματος, αφετέρου το ότι ο Jesus Acedo παράτησε τα φωνητικά του στραβοπατήματα του προηγούμενου δίσκου, αφού πέτυχε να βρει δύο φωνές (αναφέρομαι στους Eric Johnson και Joseph Graves), οι οποίες να προσεγγίζουν τον Odin Helgison της «χρυσής εποχής» των Black Sun Ensemble, έδωσαν στο 'Starlight' μια νέα πνοή. Το εναρκτήριο 'Jewel Of The Seven Stars' και το σύντομο 'Tralaine' έχουν πολλά στοιχεία από την πρώτη περίοδό τους. Για το πρώτο, ο Jonathan Levitt, ένας παλιός fan τους, γύρισε στην Beijing της Κίνας όπου σπουδάζει κινηματογράφο ένα εννιάλεπτο video. Η επιθυμία τους να υπάρχει ως bonus, αν το παρόν cd ήταν enhanced, δεν βγήκε. Αν συμβεί το ίδιο και στην συλλογή της Camera Obscura, για την οποία προορίζεται, θα περιμένουμε τελικώς να μπει στο site τους. Στα υπόλοιπα κομμάτια, τώρα, ταλαντεύονται ανάμεσα στο σκληρό heavy-rock, με κορμό τις μεταλλικές κιθάρες και σε διονυσιακά ψυχεδελικά μέρη, κυρίως με ακουστικά folk όργανα και έντονα πνευστά. Αυτές οι αντιδιαμετρικές και αντίρροπες τάσεις της μπάντας τους οδήγησαν από το περασμένο καλοκαίρι, κοντά με την κυκλοφορία του παρόντος, στο να ασχοληθούν και να ηχογραφούν παράλληλα με δύο ξεχωριστά projects (με μικρές αλλαγές στο line-up) - ένα για κάθε κατεύθυνση. Πρόκειται για τους Bolt Of Apollo, οι οποίοι προχωρούν περισσότερο στη σκληρή πλευρά και τους Seas Of Id, οι οποίοι δουλεύουν παλιά, αλλά και νέα τραγούδια με unplugged ενορχηστρώσεις.
Αφού γράψω πρώτα πως το 'I Am I Was' είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι τους από την εποχή του καταλυτικού 'Da Da Is Gaga', μετά πως τους ταιριάζουν πολύ τα πνευστά που τους έφερε ο Brian Maloney, θα κλείσω λέγοντας πως το 'Starlight' είναι το σπουδαιότερο album των Black Sun Ensemble από την εποχή του 'Lambert Flame'. Τόσο ξεκάθαρα.
Η τρέλα δεν πήγε ποτέ της στα βουνά. Έτσι για υπενθύμιση. Και με έναν ανεξήγητο τρόπο κολλάει και αναπαράγεται στο διηνεκές, λες με παρθενογένεση. Μεγάλη δόση της κουβαλάνε και τρεις Βρετανοί από το Bristol, αυτοί που ονόμασαν το συγκρότημά τους Wevie Stonder, από τον αναγραμματισμό των αρχικών του ονόματος του Stevie Wonder! Ο ήχος τους χαρακτηρίζεται ως splatter electronica, γεμάτος όπως είναι από φτηνά samples και μπόλικο, φλεγματικό χιούμορ που βάζει τους Monty Pythons και The Residents σε σάτιρες των δύο λεπτών. Γράφουν, δεν γράφουν τραγούδια, η διακωμώδηση είναι εδώ αυτοσκοπός. Το τρίο ηχογραφεί για τη Skam Records από το Manchester. Όταν όμως πήγαν να κυκλοφορήσουν υλικό τους στη γερμανική Sonig, το label που ξεκίνησαν το 1997 οι Andi Toma και Jan St. Werner των Mouse On Mars, τα πράγματα έμπλεξαν: οι υπεύθυνοι της εταιρείας τους δεν ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο όνομα που γράφουν με αυτήν. Σιγά το πρόβλημα. Ήταν η ευκαιρία για να βγει τελικώς το 'The Age Old Age Of Old Age' υπό το εναλλακτικό Wevie de Crepon. Μέσα σε τριάντα ένα λεπτά παρουσιάζουν δεκατρία tracks με μουσική αξία, ούτε μεγάλη, ούτε αμελητέα (κι όμως γίνεται), αλλά σίγουρα αμφιταλαντευόμενη, και με άκρατο σαρκασμό. Οι 500 κόπιες της έκδοσης σε βινύλιο περιέχουν και ένα bonus track. Ακούγοντάς τους να παίζουν και να τραγουδούν σαν εσώκλειστοι σε ίδρυμα για απροσάρμοστους είναι αδύνατον να μην τους αναγνωρίσει κανείς πέρα από το ακατανόητο και το πνεύμα που μεταστοιχειώνει ενίοτε την ανοησία σε ιδιοφυΐα. Live πρέπει να δίνουν παράσταση. Το πάρτι συνεχίστηκε με μια ακόμη κυκλοφορία, το 'Kenyan Harry ep', αυτή τη φορά ως Wevie Stonder και στο βασικό τους label. Πόσα χρόνια πέρασαν απ' τους Negativland; Θυμάστε;
Από τότε που ο Robert Fripp ένωσε τις μουσικές του αναζητήσεις με τον Brian Eno, το πάντρεμα κιθάρας και πλήκτρων μπήκε σε νέα ρότα. Ήταν και ο μινιμαλισμός, που όποτε μας γοητεύει η απλότητά του τον θυμούμαστε και να λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα σήμερα, με ένα ουσιαστικό παράδειγμα από τη σύγχρονη Νέα Υόρκη.
Ο Jon Hills παίζει την κιθάρα από τα νιάτα του. Είναι ένας κιθαρίστας με σαφείς τις επιρροές του από τον Vini Reilly των Durutti Column. Ο Mark Bajuk είναι ένας πιανίστας με κλασική παιδεία. Κατάφερε να μαζέψει μια σημαντική συλλογή από αναλογικά synthesizers, ενώ τις μέρες του εργάζεται σχεδιάζοντας τρισδιάστατα images για το Hayden Planetarium. Οι δυο τους δημιούργησαν τους 1 Mile North, ένα σύγχρονο post-rock σχήμα χωρίς τύμπανα και φέτος κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους album και πρώτο για το label της Ba Da Bing! (με έδρα την Leonia του New Jersey), με τίτλο 'Minor Shadows'.
Πρόκειται για ένα αιθέριο trip για δύο ρόλους, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Domani Soundworks του Brooklyn, με ευλαβική ψυχική δέσμευση. Από το opening track 'In 1983 He Loved To Fly' γίνεται αισθητή η διαφορετικότητα και η ευαισθησία της μουσικής των 1 Mile North, όπως επίσης ξεκαθαρίζεται και το λιτό των μοτίβων της - αγγίγματα κρυστάλλινα και απαλά μέχρι τέλους. Σε αυτό το θέμα συναντούμε και τη μοναδική άλλη συμμετοχή, αυτή του Jamie Wagner στην τρομπέτα. Ένα αληθινά εξαιρετικό track. Από τα υπόλοιπα έξι κομμάτια δεν υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζει. Όλα τους ανάγουν τους χαμηλούς τόνους, που εγώ αποκαλώ τους ομορφότερους ήχους μετά τη σιωπή, σε φορείς του ονειρικού. Τοποθετήστε το 'Minor Shadows' δίπλα στο φετινό του Robin Guthrie και στο παλιότερο των Aix Em Klemm. Είναι η οικογένεια που του ταιριάζει απόλυτα.
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. SIMAKDIALOG - Trance/Mission
2. ERIK FRIEDLANDER - Maldoror
3. CONCENTRIC - Concentric
4. NOISETET - Noisetet Obscure
5. MAROON - Who The Sky Betrays